شماره 61 ، دلو و حوت 1391

92کار ملت سازی یا دولت سازی که هدف آن ایجاد یکمودوس ویویندی Vivendi( )Modus می باشد کسباهمیت فراوان می کند.‏تحقیقات رندکارپوریشن که مطالعه موضوعی ۱۶ مورددولت سازی را احتوا کرده به این نتیجهگیری رسیده استکه،‏ دستآوردهای کلی ملت سازی تشویق کننده اند.‏ امریکابیشترین و دشوارترین مبارزه طلبی های ملت سازی رابردوش گرفته است.‏ حدود نیمی از مساعی ملت سازی آن،‏صلح دایمی و تداوم حکومتداری دموکراتیک را موجبگردیده است.‏اندازه موفقیت سازمان ملل متحد تا حدی بهتر بوده است.‏بوسنیا،‏ کوسوو،‏ کمبودیا،‏ نامیبیا،‏ السلوادور،‏ موذمبیق،‏سیرالیون،‏ و الیبیریا همه در صلح به سر می برند زیراحافظان صلح امریکا،‏ ناتو و سازمان ملل به آنجاها واردشدند،‏ نظم را بوجود آورده،‏ میان جوانب درگیر مصالحهکردند،‏ انتخابات را سازمان داده و حکومت انتخابی رابوجود آوردند همچنین اقتصاد این کشور ها را به سویرشد سوق داده اند.‏درحالیکه حکومتهای غربی پذیرفتهاند که ملت سازی بهیک مسئوولیت گریز ناپذیر مبدل گردیده،‏ ملتهای غربی بهآن ‏)مساعی ملت سازی(‏ به دیده شک می نگرند.‏ ناکامیهای مساعی اولیه ملت سازی در سومالیا و یوگوسالویا اینتفکر را شکل داده است و انکشافات عراق آن را قوتبخشیده است.‏ ‏)راهنمای ملت سازی،‏ ص )viiاین بیان ساده حقایقی را در مورد مأموریت ملت سازیدر بوسنیا بطور مثال ناگفته می گذارد،‏ حقیقتی که برایمأموریت صلح و ملت سازی و برای ملت های مربوطهدارای اهمیت است.‏ در تصمیم گیری بر مسأله بوسنیا-‏هرزگوینا مبنی بر مداخله بشردوستانه،‏ این اصل نقشاساسی را ایفا نمود که مناقشه متذکره نه امنیت بینالمللی ونه هم منافع قدرتهای بزرگ را متأثر میساخت.‏ به تحلیلی ازاین جنگ مراجعه می نماییم:‏جنگ در بوسنیا-‏ هرزگوینا یعنی جمهوری سابقیوگوسالویا،‏ )1995- 1992( یک تصادم پیچیده در دورانپس از جنگ سرد می باشد.‏ دولتمردان در رابطه با اینتصادم با سه انتخاب اساسی روبرو بودند.‏ عدم مداخلهمطلق،‏ مداخله نظامی کامل که در آن جامعه بین المللیمسئوولیت سنگین رویدادها را بر عهده می گرفت و راهیمیان این دو انتخاب.‏ مشی که درقسمت اعظم دوران تصادماتخاذ و دنبال گردید از نظر نورماتیف مبهم بود.‏ این مشیعبارت از مداخله محدود بشر دوستانه ملل متحد بود کهتالش می کرد جوانب غیر در گیر در تصادم را حمایتنماید،‏ کمک بشردوستانه برساند و یک راه حل از راهمذاکره را سازمان دهد.‏ این مشی در سال ۱۹۹۵ زمانی کهناتو وارد اقدام مسلحانه در بوسنیا گردید،‏ ترک گفته شد.‏برای سه سال )1995- 1992( شورای امنیت سازمان مللمتحد در همکاری با اتحادیه اروپا در اتخاذ مشی دوم باسهل انگاری برخورد نمود.‏ استدالل عمده علیه مداخلهاین ادعای واقعگرایی معتدل بود که تصادم متذکره یکجنگ داخلی می باشد و تهدیدی را به صلح و امنیت بینالمللی موجب نگردیده و منافع حیاتی ملی قدرتهای بزرگرا متأثر نساخته است.‏ اما مداخله عمدۀ نظامی در بوسنیادر واقعیت امر از پیش صورت گرفته بود.‏ در سال ۱۹۹۲آن کشور از جانب دولتهای عضو اتحادیه اروپا و ایاالتمتحده امریکا بحیث یک دولت دارای حاکمیت شناختهشد.‏ آنها بدین ترتیب مسئوولیت عمده بین المللی را برایاستقالل بوسنیا از یوگوسالویا بر عهده گرفتند.‏ برعالوه،‏جامعه بین المللی متعاقبًا از راه تحریم اسلحه بر یوگوسالویا