patras 2006 - Documentation Centre on European Capitals of ...

Οµάδα ∆ράσης της ΤέχνηςArt Action GroupΘΕΑΤΡΙΚO ΑΝΑΛOΓΙΟ Θέατρο Πάτρας – Οµάδα ∆ράσης της Τέχνης:Παθών ΨαλµοίΜεγάλη Τρίτη 18 Απριλίου <strong>2006</strong> Αίθριο Παλαιού ΝοσοκοµείουΕπιλογή και Σύνθεση κειµένων-Σκηνοθεσία:Περικλής ΒασιλόπουλοςΜουσική επιµέλεια: Γιώργος ∆ίπλαςΑπόδοση κειµένων-Μουσικοί αυτοσχεδιασµοί:Οµάδα ∆ράσης της ΤέχνηςΕπιµέλεια αφίσας και επεξεργασία υλικού προβολής:Θεόδωρος ΛιβαθινόςΑν ποτέ πάρεις το δροµάκι, που περνάει από την εκκλησίατου Παντοκράτορα και τραβάει ίσα για το παλιό κάστρο, κατάµήκος του δρόµου – και πολύ κατά µήκος της ψυχής σου –θα δεις έναν τοίχο. Από µακριά τίποτα δε θα σου φανείπαράξενο. Αν πλησιάσεις όµως, και ακόµα καλύτερα ανβρεθείς εκεί νύχτα της Μεγάλης Τρίτης, θα δεις πως ο τοίχοςαυτός γέρνει από τη µια πλευρά που κοιτά προς τονΠατραϊκό. Είναι γιατί κάποτε µια γυναίκα στηρίχτηκε πάνω του.Πάνε χρόνια πολλά, µπορεί και να µην υπήρχα στ’ αλήθεια,όταν ένα σούρουπο ανηφόριζα σκεφτικός σ’ αυτό το µέρος,θέλοντας να γλιτώσω από τις µυρωδιές της πόλης που τότε –όπως ακριβώς κάνει και τώρα – εµπορευόταν την άνοιξή της.Καθώς προχωρούσα άκουγα συνέχεια τα αβέβαια βήµατακάποιου να µε ακολουθούν. Βήµατα που σταµάτησαν ξαφνικάπίσω από το παλιό Νοσοκοµείου της πόλης.Έστρεψα το βλέµµα µου πίσω, όχι από περιέργεια, µαπερισσότερο από ανία να συνεχίσω χωρίς ακόλουθο και είδαµια γυναίκα. Είχε την ηλικία µικρού παιδιού, µα µάτια φθαρµέναµε ρυτίδες διάσπαρτες, όπως είναι τα µάτια που γίνονταιόταν κλείνουνε µπροστά στο πολύ φως ή στο πολύ σκοτάδι.Εκείνη ακούµπησε στον τοίχο, στηρίζοντας όλο το βάροςτου δρόµου της και ψιθύρισε χωρίς να µε κοιτάξει.«Έχω κάτι που µε βαραίνει.»Παρέµεινα βουβός κι έκπληκτος – όπως κάνουν οιπερισσότεροι µπροστά στο «από αλλού φερµένο» - καιµάλιστα κοίταξα µήπως κρατάει κάτι, οτιδήποτε που αντο έπαιρνα θα την ξαλάφρωνα.«Έχω κάτι που µε βαραίνει.»∆εν ήταν µόνο η φωνή της που µε φόβιζε, συρτή µε βαριάπροφορά, γλώσσα της ερήµου, άδροση, γλώσσα γεµάτηαγκάθια, µα ήταν και τα πόδια της, έτσι που σέρνονταν γυµνά,γεµάτα χώµατα από τα λάθη.«Έχω κάτι που µε βαραίνει», µα ήταν αυτή η τρίτη φορά πουµου το είπε τόσο ικετευτικά, που σχεδόν τράβηξε µε τα µάτιατης τις λέξεις από το στόµα µου, και τέλος τη ρώτησα:«Πες σε µένα αυτό που σε βαραίνει...»«Τ’ όνοµά µου µε βαραίνει», απάντησε. Και µε µιας γονάτισεµπροστά µου και έλουζε ώρες πολλές τις φτέρνες µετα δάκρυά της. «Με λένε Μαρία, Μαρία Μαγδαληνή.»Τότε νοµίζω ήταν που τη σήκωσα στα χέρια µου και την πήγαστη θάλασσα. Την ακούµπησα στα βότσαλα, πήρα µε ταδάχτυλά µου το πρώτο κύµα, την βάφτισα Κασσιανή καιτην έσωσα...THEATRICAL DESK Theatre of Patras – Art Action Group:Passion PsalmsHoly Tuesday 18th April, <strong>2006</strong> Old Hospital Atrium (Palaion Nossokomeion Atrium)1617Selection and Composition of Texts-Direction:Periklis VassilopoulosMusic: Giorgos DiplasText Presentation-Music Improvisation: Art Action GroupPoster and image processing: Theodoros LivathinosIf you ever walk the small path passing in front of thePandokratoras church and stretching directly towards the oldcastle, along the road – and along your soul – you will seea wall. From a distance nothing will seem odd to you.However, if you approach or, better yet, if you happen tobe there on the night of Holy Tuesday, you will see that thewall tilts towards the side overlooking Patraiko Bay.This is because a woman once leaned on this wall.On nightfall, many years ago – I may have not really existed –I was walking up the hill towards this place sunken in mythoughts. My desire was to escape the smells of the citywhich was then – exactly as it does now – dealing withspring.As I was moving forward I was constantly hearingthe faltering steps of somebody following me. Steps thatsuddenly stopped behind the old city hospital.I turned to look behind me, not out of curiosity but mostlybecause I felt bored to continue my journey withoutsomebody following me, and I saw a woman. She had theage of a young child, but her eyes were weary with scatteredwrinkles, as eyes become when tightly shut in intense lightor in utter darkness.She leaned against the wall, supporting the entire burdenof her trip, and without looking at me whispered.“Something burdens me.”I remained silent and wonder - struck – the way mostpeople act when faced with “something from beyond”.I even checked to see if she was carrying something, anythingthat, if I took, I would relieve her from her burden.“Something burdens me.”Not only her voice frightened me, a drawling voice witha heavy accent, a toneless language of the desert, a tonguefull of thorns, but also her feet, the way she dragged themnaked and full of dirt from the wrongs she had done.“Something burdens me”, this third time she said this tome so pleadingly, nearly pulling the words of my reply outof my mouth with her eyes, and finally I responded:“Tell me what is it that burdens you...”“It’s my name that burdens me”, she replied.And at once shekneeled before me, and for many hours washed my feet withher tears.“My name is Maria. Maria Magdalene.”I think it was then when I lifted her in my arms and took her tothe sea. I placed her on the pebbles, took water with my fingersfrom the first wave, christened her Kassiani and saved her...