patras 2006 - Documentation Centre on European Capitals of ...

ΣΥΝΑΥΛΙΑ Νότης Μαυρουδής:Κιθαροτοπίες – Κιθαροτροπίες – Κιθαροµορφίες9 Απριλίου <strong>2006</strong> ΠτωχοκοµείοΝότης ΜαυρουδήςNotis MavroudisΤα κοµµάτια που περιλαµβάνονται σε αυτό το ρεσιτάλ είναι από µουσικές και τραγούδια που σηµάδεψαν την προσωπική µου διαδροµήµέσα στο χρόνο. Μουσικές γραµµένες για τις κιθάρες, κοµµάτια διασκευασµένα για τις δύο κιθάρες, όλα όσα ακούγονται σε αυτήτην παρουσίαση χτίστηκαν και αναπτύχθηκαν µε βάση τη γνώση της κλασικής κιθάρας. ∆ικές µου µουσικές συνθέσεις, από το διεθνήκινηµατογράφο, από τραγούδια – µελωδίες του κόσµου που αναζητούν να ενταχθούν στο νέο ρεπερτόριο της κιθαριστικής φιλολογίας.Η κλασική κιθάρα πάντα ήταν ένα όργανο του λυρισµού! Με αυτή τη σκέψη δούλεψα µε τους συνεργάτες µου και παρουσιάζουµεαυτό το πρωτότυπο ρεσιτάλ, µε κεντρικό άξονα τις δυο κιθάρες και τους ερµηνευτές. Μια διαδροµή από µουσικές – κιθαριστικέςαναζητήσεις… µε µνήµες, µηνύµατα και σήµατα που στέλνουµε µέσα από την προσωπική µας διαδροµή µέσα στο χρόνο…Νότης ΜαυρουδήςΜε τις κιθάρες του Νότη Μαυρουδή καιτου Παναγιώτη ΜάργαρηΤραγουδούν: Μόρφω Τσαϊρέλη και Νίκος ΚουρουπάκηςΣυµπράττουν: Ηρακλής Βαβάτσικας, ακορντεόνΜαριλίζα Παπαδούρη, βιολοντσέλοΒαγγέλης Ζωγράφος, κοντραµπάσοΕνορχήστρωση-∆ιεύθυνση-Γενική Επιµέλεια:Νότης ΜαυρουδήςΤα κοµµάτια που συµπεριλαµβάνονται στην συναυλία είναι από:«Β΄γραφή» του Οδυσσέα Ελύτη«Νυχτολόγιο χειρός» του Κώστα ΚαναβούρηΤραγούδια από το “Café de l’art” και τραγούδια απότην περίοδο του ’60 έως τις µέρες µας.Νότης ΜαυρουδήςΓεννηµένος στην Αθήνα, ο Νότης Μαυρουδής ανήκει στη γενιάτων συνθετών που βάσισαν τη µουσική και τα τραγούδια τουςσε στίχους Ελλήνων ποιητών-στιχουργών. Η µουσική του παιδείαέχει ρίζες στην κλασική αλλά και στην ελληνική παραδοσιακήµουσική. Η µουσική του διακρίνεται από µία προσωπική σφραγίδακαι επιµένει στην κεντρική ηχητική πηγή που είναι το µουσικόήθος που περιέχεται και -τέλος- αναδύεται από την κιθάρα.Έχει συµµετάσχει σε πολλά φεστιβάλ και σεµινάρια στην Ελλάδακαι το εξωτερικό. Από το 1969 έως το 1975 κατείχε την έδρατης κλασικής κιθάρας στη Μουσική Ακαδηµία του ∆ήµουτου Μιλάνο στην Ιταλία. Με το τραγούδι άρχισε να ασχολείταιαπό το 1963, συµµετέχοντας ενεργά στη γνωστή κίνηση«Νέο Κύµα».CONCERT Notis Mavroudis: Guitar… places, ways and figuresApril 9, <strong>2006</strong> Old Home for the Poor (Ptochokomeio)The compositions included in this exceptional recital of music come from music and songs that marked my personal course in time.Music composed for guitar, compositions adapted for two guitars and everything that you are about to listen to in this presentationwere built and developed on a deep knowledge of classical guitar. The programme contains compositionsfrom the international cinema, world melodies, as therefore my compositions intend to approach a new guitar philology.Classic guitar was always part of lyricism! With this thought I worked with my colleagues and we now present to you this originalrecital of music, which is based on two guitars and two vocalists. A way of music full of memories, messages andsigns that we all send through our personal course in time…Notis MavroudisGuitarists: Notis Mavroudis andPanagiotis MargarisSingers: Morpho Tsaireli and Nikos KouroupakisCollaborating musicians: Iraklis Vavatsikas, accordionMariliza Papadouri, celloVangelis Zografos, double bassOrchestrator-Director: Notis MavroudisThe pieces of music included in the concert are from:“B Graphi”, Odysseas Elytis“Nichtologio chiros”, Kostas KanavourisSongs from the collection “Café de l’art”and songs from the ’60s until today.Notis MavroudisNotis Mavroudis was born in Athens in 1945. He belongsto the generation of composers who based their songs andmusic on the lyrics of Greek poets. His music is a blend ofa musical culture which derived from many years of studyingclassical guitar and from the knowledge of the 17th centurymusic forms as well as the subsequent musical trends.His musical culture is also a result of the musical tradition asit has been expressed in Greece. His temperament emergesfrom the guitar. He has composed music for the theatre andcinema and has recorded various records. He got involvedin song writing in 1963 by participating actively in a newdistinctive music wave.67

Συγκρότηση Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων Νέων της Ευρώπης(E.G.M.Y.O.)8 – 17 Aπριλίου <strong>2006</strong>Συνδιοργάνωση: Ευρωπαϊκή Ένωση Mαντολίνου-Kιθάρας (E.G.M.A)Συναυλία της Ορχήστρας14 Aπριλίου <strong>2006</strong> Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστηµίου ΠατρώνΠρόγραµµα*“Wild at heart”, Erik 't Hart“Puzzlebaum”, Christopher Grafschmidt“Fantasia Bulgara”, Claudio Mandonico“Uroboros”, Robert Hangstrom“Fading Memories”, Μιχάλης ΤραυλόςΟρχήστρα: Συµµετέχουν συνολικά 55 µουσικοί έως 26 ετώναπό τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.∆ιδασκαλία: Carlos Munoz, Mari Fe Pavόn,Annemie Hermans, Mirko SchraderΜουσική διεύθυνση: Marco Ludemann* Όλα τα έργα είναι παραγγελία της Ορχήστρας ΝυκτώνΕγχόρδων του ∆ήµου Πατρέων και θα ακουστούν σε πρώτηεκτέλεση.Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Νέων της ΕυρώπηςEuropean Guitar and Mandolin Youth OrchestraEuropean Guitar and Mandolin Youth Orchestra (E.G.M.Y.O.)April 8 – 17, <strong>2006</strong>In cooperation with: European Guitar and Mandolin Association (E.G.M.A)ConcertApril 14, <strong>2006</strong> Patras University Conference and Cultural <strong>Centre</strong>Programme*“Wild at heart”, Erik 't Hart“Puzzlebaum”, Christopher Grafschmidt“Fantasia Bulgara”, Claudio Mandonico“Uroboros”, Robert Hangstrom“Fading Memories”, Michalis TravlosOrchestra: A total of 55 musicians up to 26 years of age,from most European countries, are participating.Professors: Carlos Munoz, Mari Fe Pavόn,Annemie Hermans, Mirko SchraderConductor: Marco Ludemann* All the pieces were requested from the Plucked StringOrchestra of the Municipality of Patras and will be performedfor the first time.89

Jean-Louis TrintignantJean-Louis TrintignantΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Jean-Louis Trintignant: Ποιήµατα στη Λουτου Guillaume Apollinaire15 Απριλίου <strong>2006</strong> Εργοστάσιο ΤέχνηςΜουσική: Eric Satie, Daniel MilleDaniel Mille, ακορντεόνGrégoire Kornulik, βιολοντσέλοΤα Ποιήµατα στη Λου που κατά πολλούς εµπεριέχουν όλη τηνουσία της ποίησης του Guillaume Apollinaire, γράφτηκαν απότο µέτωπο του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου. ∆εν είναι άλλο απόµια σειρά ερωτικών παθιασµένων επιστολών στη Louise deColigny, όπως είναι το πραγµατικό όνοµα της ηρωίδας.Η Λου υπήρξε ένας παράφορος, τρελός έρωτας του ποιητήαπό το 1914 που τη γνωρίζει. Πολλοί ερευνητές θεωρούνότι η εθελοντική του στράτευση δεν είχε να κάνει τόσο µε τοιδεαλιστικό του άλλοθι, αλλά αντίθετα µε την απόγνωση στηνοποία είχε περιέλθει µετά τις συνεχείς απορρίψεις που δέχτηκεο έρωτάς του από τη Λου. Αυτόν τον ανεξέλεγκτο ερωτικόλόγο, αποφάσισε το καλοκαίρι του 2005, το Φεστιβάλ τηςΑβινιόν, να παρουσιάσει ως αντιπροσωπευτικό της ποίησης τουApollinaire, στο πλαίσιο του αφιερώµατός του στους Γάλλουςποιητές. Η θεϊκή φωνή του Jean-Louis Trintignant µαζί µε τηνοσταλγία που αναδεικνύουν οι ήχοι του ακορντεόν και τουβιολοντσέλου δύο φηµισµένων µουσικών, θα ξαναζωντανέψειαυτό το πάθος, αυτή τη φορά για το ελληνικό κοινό, σε µιαµοναδική παράσταση στα πλαίσια της ΠολιτιστικήςΠρωτεύουσας της Ευρώπης – Πάτρα <strong>2006</strong>.Jean-Louis TrintignantO Jean-Louis Trintignant γεννήθηκε στις 11 ∆εκεµβρίου του 1930στην Piolenc της Νότιας Γαλλίας. Η σχέση του µε την υποκριτικήτέχνη ξεκινά στην ηλικία των 21 ετών, όταν παρακολουθεί µιαπαράσταση του Φιλάργυρου του Μολιέρου και αποφασίζεινα µετακοµίσει αµέσως στο Παρίσι για να σπουδάσει θέατρο.Νωρίτερα έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στα νοµικά στηνAix-en-Provence. Αφού συνεργάστηκε µε διάφορα θεατρικάσχήµατα, έκανε την πρώτη του κινηµατογραφική εµφάνιση το 1955και τον επόµενο χρόνο αναγνωρίζεται διεθνώς µε την ερµηνεία τουδίπλα στην Brigitte Bardot, στην ταινία του Roger VadimΚαι ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα. Μεγαλωµένος µέσα και γύρωαπό τη βιοµηχανία αγωνιστικής οδήγησης, ο Trintignant ήτανη φυσική επιλογή του σκηνοθέτη Claude Lelouch για τονπρωταγωνιστικό ρόλο ενός οδηγού αυτοκινήτων στην ταινίαΈνας άνδρας και µία γυναίκα (1966), η οποία έγινε παγκόσµιαεπιτυχία. Η ταινία χαρακτηρίζεται ως το πλέον επιτυχηµένογαλλικό φιλµ όλων των εποχών στη διεθνή αγορά και αναδεικνύειτον Trintignant ως παγκόσµιο star. Η φήµη του εδραιώνεταιακόµη περισσότερο µε τον Κοµφορµιστή του Bertolucci, ενώο ρόλος του ιδεολόγου δικηγόρου-ανακριτή στο ελληνικούενδιαφέροντος πολιτικό θρίλερ Ζ του Κώστα Γαβρά, του χαρίζειτο Χρυσό Φοίνικα Α’ ανδρικού ρόλου στις Κάννες το 1969.EUROPEAN POETRY Jean-Louis Trintignant: Poems to Louby Guillaume ApollinaireApril 15, <strong>2006</strong> Art FactoryMusic:Eric Satie, Daniel MilleDaniel Mille, accordionGrégoire Kornulik, violoncelloPoems to Lou contain all the essence of Guillaume Apollinairepoetry and have been written during the First World War.They are nothing more than a series of love passionateletters addressed to Louise de Coligny, which is the realname of the heroine. Lou was the ultimate love of the poet,since 1914, when he met her. Many researchers argue thathe joined the army voluntarily, not to fight for his ideals,but on the contrary, to overcome the depression he wasinto, because of the continuing rejection of his love from Lou.These lover’s words were chosen by the Festival of Avignonto be presented as representative of Apollinaire’s work,as part of their tribute to French poets.The divine voiceof Jean-Louis Trintignant as well as the feeling of nostalgiaarising from the sounds of accordion and violoncello, playedby two famous musicians, will revive the passionof the performance given in Avignon, but this time for theGreek audience, in only one performance for CulturalCapital of Europe – Patras <strong>2006</strong>.Jean-Louis TrintignantJean Louis Trintignant was born on December 11, 1930 in Piolencin South France. At the age of twenty,Trintignant moved to Paris,to study drama, and made his theatrical debut in 1951 going onto be seen as one of the most gifted French actors of the post-warera. After touring in the early ’50s in several theatre productions,his first motion picture appearance came in 1955 and the followingyear he gained stardom with his performance opposite BrigitteBardot in Roger Vadim's And God Created Woman. Raisedin and around automobile racing, Jean-Louis Trintignant was thenatural choice of film director Claude Lelouch for the starring roleof race car driver in the 1966 film, A man and a woman, a globalsuccess that made him an international star. Subsequent leadingroles in art-house classics such as Bertolucci's The Conformist,and the 1969 Costas Gavras’ political thriller Z, in which heportrayed an idealistic young attorney, garnered him an internationalfollowing as well as the Best Actor Award at the 1969 Cannes FilmFestival. The movie directed by Costas Gavras and written byVassilis Vassilikos, referred to the assassination of the GreekMember of Parliament of EDA, Grigoris Lambrakis, and made hima symbol internationally of the left wing. Since then, he stared1011

Ειδικά το Ζ του Κώστα Γαβρά και του ΒασίληΒασιλικού που αναφερόταν στη δολοφονία του Έλληναβουλευτή της Ε∆Α Γρηγόρη Λαµπράκη, τον αναγάγεισε ηθοποιό-σύµβολο της αριστεράς και τονκατατάσσει στη διεθνή προοδευτική διανόηση. Απότότε έχει πρωταγωνιστήσει σε πάνω από 130 ταινίες,µε ειδικότητα στα φιλµ νουάρ και στους σκοτεινούςχαρακτήρες, όπως δολοφόνοι, ληστές, ύποπτοι εραστέςκ.λπ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές ’90,ο Trintignant δεν δούλεψε πολύ λόγω προβληµάτωνυγείας. Ο ρόλος του, το 1994, στην τελευταία ταινία τουKrzysztof Kieslowski, ΄ Τρία Χρώµατα: Κόκκινο,σηµάδεψε µια από τις σπάνιες εµφανίσεις του, µε τηνοποία κέρδισε µία υποψηφιότητα ΚαλύτερουΗθοποιού στα Βραβεία César. Την επόµενη χρονιάδάνεισε τη φωνή του στο Η Πόλη Των ΧαµένωνΠαιδιών, που πήρε εξαιρετικές κριτικές. Στη σπουδαίακαριέρα του συνεργάστηκε µε σηµαντικούςσκηνοθέτες, όπως οι Roger Vadim, Dino Risi,Eric Rohmer, Bernardo Bertolucci, Claude Lelouch,Ettore Scola, François Truffaut, Krzysztof Kieslowski, ΄Patrice Chéreau και Κώστας Γαβράς.Συµπρωταγωνίστησε επίσης, δίπλα σε διάσηµουςηθοποιούς, όπως ο Yves Montand και η SimoneSignoret, ο Marcello Mastroianni, ο Alain Delon,η Catherine Deneuve, ο Vittorio Gassman, η BrigitteBardot, ο Ugo Tognazzi, η Fanny Ardant. Σήµεραπλέον δηλώνει πως προτιµά το θέατρο από τονκινηµατογράφο και όντας λάτρης του λόγου καιτων κλασικών κειµένων, υπήρξε πρωτοπόρος στο είδοςτου θεατρικού µονολόγου, αναδεικνυόµενος σε έναναπό τους κορυφαίους σολίστες-ηθοποιούς όλωντων εποχών. Άλλωστε είχε παίξει ήδη πάνω από 30σηµαντικές παραστάσεις, ερµηνεύοντας σπουδαίακείµενα, από τους αρχαίους κλασικούς ως τονShakespear ή και το Samuel Beckett. Και αςµην ξεχνάµε ότι ο Jean-Louis Trintignant υπήρξεο κατά συρροήν αλλά συγχρόνως και ο καλύτεροςHamlet της γαλλικής θεατρικής σκηνής.Daniel MilleΟ Daniel Mille γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1958στην Grenoble. Άρχισε να ασχολείται µε το ακορντεόνσε ηλικία 11 χρόνων, για να σταµατήσει όµως, δύοχρόνια µετά. Ένα κοντσέρτο όµως, του ClaudeNougaro µαζί µε το µεγάλο ακορντεονίστα RichardGalliano το 1984, τον ώθησε να ξαναρχίσει,ενώ συγχρόνως ξεκίνησε και µια µεγάλη φιλίαµε τον Galliano. Ο Daniel εγκαταστάθηκε στο Παρίσιτο 1985 παίζοντας στο µετρό, µέχρι που ο Gallianoτου ζήτησε να συµµετάσχει σε µια µεγάλη συναυλία.Ο Pierre Barouh τον κινηµατογράφησε να παίζειστο δρόµο στην Tulle, το 1993 και µε την επιστροφήτους στο Παρίσι, του πρότεινε να κάνουν ένα δίσκο.Ο δίσκος αυτός, Les heures tranquilles θα κερδίσει2 χρόνια αργότερα το βραβείο Django.Έτσι, θα ξεκινήσει µια πλούσια καριέρα, παίζοντας σε διάφοραµεγάλα φεστιβάλ, όπως το Festival του Montauban, το Paris JazzFestival, το Nice Jazz Festival, το Parc Floral de Paris, τοLa Nuit de l’Accordéon à Mulhouse, ενώ τον Ιούλιο του 2001θα παίξει και στο Festival International de Jazz de Montréal.Ακόµη, παράλληλα µε τη δική του δισκογραφία, θα παίξεισε συναυλίες ή σε δίσκους των Peter Kingsbery, Jean Guidoni,Anne Sylvestre, Clementine Celarie, Georges Moustaki, Bia,Sarclo, I Muvrini, Pierre Barouh, Didier Sustrac, Jacques Higelinκαι Maxime le Forestier. Έχει παίξει ντουέτο µε τον Mauraneστο δίσκο Sol en Si. Επίσης, έχει παίξει µε τον Baden Powel,στο κουαρτέτο Daniel Goyone µαζί µε τον David Linx καιτον Marc Bertaux, στο τρίο του τσελίστα Eric Longsworth,στο τρίο της Helen Merril µε τους Georges Mraz και TerryClarke.Τέλος, έχει διασκευάσει το La valse des adieux τουLouis Aragon µαζί µε το Jean-Louis Trintignant, περιοδεύονταςµαζί του σε όλη τη Γαλλία και το εξωτερικό, από το Σεπτέµβριοτου 1999 έως το Μάιο του 2001, κυκλοφορώντας το και σε cdτον Οκτώβριο του 2003.Grégoire KornulikΓεννηµένος το 1981, στην Douai της Γαλλίας, ο Grégoire Kornulikξεκίνησε τις σπουδές του στην ηλικία των 5 χρόνων στο πιάνοκαι στα επτά του πήρε τα πρώτα µαθήµατα βιολοντσέλουστο Conservatoire National de Région de Douai. Πήρε χρυσόµετάλλιο στο βιολοντσέλο το 1995. Συνεχίζοντας τις µουσικές τουσπουδές φοίτησε στη διάσηµη σχολή του Jean-Marie Gamard,όπου ανακηρύχτηκε ο καλύτερος µαθητής της σχολής για το έτος1996 στο βιολοντσέλο και τη µουσική δωµατίου, κατακτώνταςτη θετική ψήφο όλου του διδακτικού προσωπικού. To 1997παρακολούθησε την τάξη του Phillippe Muller στο ConservatoireNational Supérieur de Musique (CNSM) στο Παρίσι, ενώ το 2001παρακολούθησε τα µαθήµατα του Roland Pidoux και τουAlain Meunier. Στην πορεία ακολούθησε διαφορετικών στυλmaster classes µε τον Alexander Boyarski στο Λονδίνο,το Whispelwey στις Βρυξέλλες, τη Natalia Chakovskaya καιτο Xavier Gagnepain στο Παρίσι, το Norman Fischer καιτον Timothy Eddy στη Βοστόνη και τη Νέα Υόρκη, τον Arto Norasκαι το Raphael Sommer στην Πράγα. Έχει παίξει ως σολίσταςσε πολλά κοντσέρτα στη Γαλλία, τις ΗΠΑ, το Βέλγιο, την Τσεχίακαι την Πολωνία. Πολλαπλασίασε τις µουσικές του εµπειρίεςδουλεύοντας τακτικά µε την Όπερα του Παρισιού καισυµµετέχοντας ως σολίστας στη διάσηµη Oρχήστρα του Μπορντώκαι του Αµβούργου. Συµµετείχε ακόµη, ως αρχιµουσικόςστις ηχογραφήσεις διαφόρων συγκροτηµάτων, καθώς καιστη σύνθεση µουσικής για ταινίες διάσηµων σκηνοθετών, όπωςτου Κώστα Γαβρά, του André Téchiné, του Cédric Klapisch.Τον τελευταίο χρόνο συνεργάζεται µε τον Jean-Louis Trintignantκαι τον Daniel Mille στην παρουσίαση της παράστασηςΠοιήµατα στη Λου του Guillaume Apollinaire.1213in over 130 movies, with a specialty in noir films anddark characters like murderers, thieves, backdoorlovers etc. In the late ’80s and early ’90s,Trintignantworked infrequently because of health problems.His 1994 role in the late Krzysztof Kieslowski’s ΄ lastfilm, Three Colors: Red marked a rare appearancefor him but still earned him a César Award nominationfor Best Actor. The following year he lent his voiceto the widely acclaimed The City of lost children.He has worked with great directors like Roger Vadim,Dino Risi, Eric Rohmer, Bernardo Bertolucci, ClaudeLelouch, Ettore Scola, François Truffaut, KrzysztofKieslowski, ΄ Costas Gavras and many others. He hasalso shared the leading roles with many famous starslike Yves Montand, Simone Signoret, MarcelloMastroianni, Alain Delon, Catherine Deneuve,VittorioGassman, Brigitte Bardot, Ugo Tognazzi, Fanny Ardant.Daniel MilleMille was born in October 1958 in Grenoble.He waited eleven years before turning to theaccordion and two years later he dropped everything.However, after he saw a Claude Nougaro concertwith Richard Galliano gave him itchy fingers again.A friendship was born, and with it, loyalty.Daniel Mille moved to Paris in 1985, earning somecash in the subway corridors, and he returned toGrenoble from time to time.When Richard Gallianomade him an offer, to play with him at a concertgiven by singer Barbara, he took the chance andstarted his career with no turning back. In 1993 cameanother milestone. In Paris, Pierre Barouh calledGalliano to ask him how he could contact theaccordion player he had filmed in Tulle. He wantedto make a record with Mille.Two years later and aftera great collaboration in the studio, recognition came:Les heures tranquilles, the record they did together,received the Best Hope Django Award. Since thenhe participated in many Festivals, like the Festival ofMontauban, the Paris Jazz Festival, the Nice JazzFestival, the Parc Floral de Paris, La Nuit de l’ Accordéonà Mulhouse. Also, in July of 2001 he performed at theMontreal International Jazz Festival. Along with hisown records, he will play along in concerts and in theirrecords with such artists as Peter Kingsbery, JeanGuidoni, Anne Sylvestre, Clementine Celarie, GeorgesMoustaki, Bia, Sarclo, I Muvrini, Pierre Barouh, DidierSustrac, Jacques Higelin, Maxime le Forestier, Mauranein Sol en Si. He also played along with Baden Powel,in the quartet of Daniel Goyone along with DavidLinx and Marc Bertaux, in the trio of Eric Longsworthand in the trio of Helen Merril with Georges Mrazand Terry Clarke. He has also composed andinterpreted the music of La valse des adieux ofLouis Aragon in collaboration with Jean-LouisTrintignant.They toured together from September of 1999 until May of 2001with great success and released the project on cd in 2003.Grégoire KornulikGrégoire Kornulik was born in 1981 in Douai of France. At the ageof 5, he started studying piano and at 7 he continued his studieson violoncello at the National Conservatory of Douai. He obtaineda gold metal in violoncello in 1995. He then went to the ENM ofAulnay in the class of Jean-Marie Gamard, where he excelled andwas voted best student of year 1996, in violoncello and chambermusic. In 1997 he attended the Conservatoire National Supérieurde Musique (CNSM) of Paris in the class of Phillippe Muller, whilein 2001 he attended the classes of Roland Pidoux and AlainMeunier. Always striving for more in depth knowledge of hisinstrument, he attended diverse master classes with AlexanderBoyarski in London,Whispelwey in Brussels, Natalia Chakovskayaand Xavier Gagnepain in Paris, Norman Fischer and Timothy Eddyin Boston and New York, Arto Noras and Raphael Sommer inPrague. He has performed as a solist in a number of concerts inFrance, USA, Belgium, Poland and Chech Republic. His musicalexperiences have been enriched through his regular collaborationwith the Opera of Paris, as well as with the famous Orchestra ofBordeaux and of Hamburg. Last but not least, he has participatedin many recordings of various groups and has been composingmusic for films by Costas Gavras, André Téchiné, and CédricKlapisch. Currently, in collaboration with Jean-Louis Trintignant andDaniel Mille, they are presenting the performance Poems to Louby Guillaume Apollinaire.Grégoire Kornulik

Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο ΠάτραςFeminine Vocal Ensemble of PatrasΣΥΝΑΥΛIΑ Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο Πάτρας – ΠρότυπηΟρχήστρα ∆ωµατίου Αθηνών: Αφιέρωµα στο Θείο ΠάθοςΜεγάλη ∆ευτέρα 17 Απριλίου <strong>2006</strong> ΠτωχοκοµείοA’ ΜέροςWolfgang Amadeus Mozart (1756 – 1791)Αve verum corpusB’ ΜέροςGiovanni Battista Pergolesi (1710 – 1736)Stabat MaterΓυναικείο Φωνητικό Σύνολο ΠάτραςΤο Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο Πάτρας δηµιουργήθηκε το 1988,µε πρωτοβουλία της υψιφώνου Γιώτας Αντωνίου. Έχει δώσεισυναυλίες σε όλες τις ελληνικές πόλεις και το εξωτερικό και έχειδιακριθεί µε βραβεία και µετάλλια. Σηµαντική ήταν η συµµετοχήτου στην Τελετή Έναρξης Παγκοσµίου Πρωταθλήµατος Στίβουκαθώς και τις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυµπιακών καιΠαραολυµπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004. Το Γυναικείο ΦωνητικόΣύνολο Πάτρας έχει ως βάση το ρεπερτόριο της κλασικής καιροµαντικής µουσικής.Καλλιτεχνική ∆ιευθύντρια: Γιώτα Αντωνίου∆ιεύθυνση: Γιώτα Αντωνίου, Υψίφωνος-ΜαέστροςΠρότυπη Ορχήστρα ∆ωµατίουΑθηνώνΗ Πρότυπη Ορχήστρα ∆ωµατίου Αθηνών ιδρύθηκε το 1992 απότον Αρχιµουσικό Γιώργο Αραβίδη. Η ορχήστρα αποτελείται απόδιακεκριµένους σολίστ. Το ρεπερτόριό της είναι πλούσιο καιπεριλαµβάνει έργα από την προκλασσική εποχή µέχρι και τησύγχρονη περίοδο της µουσικής.Ιδρυτής, Καλλιτεχνικός ∆ιευθυντής: Γιώργος Αραβίδης∆ιεύθυνση: Γιώργος ΑραβίδηςCONCERT Feminine Vocal Ensemble of Patras – Model ChamberOrchestra of Athens: Tribute to the Holy PassionHoly Monday 17th April, <strong>2006</strong> Old Home for the Poor (Ptochokomeio)First PartWolfgang Amadeus Mozart (1756 – 1791)Αve verum corpusSecond PartGiovanni Battista Pergolesi (1710 – 1736)Stabat MaterFeminine Vocal Ensembleof PatrasThe Feminine Vocal Ensemble of Patras was founded in 1988 onthe initiative of Giota Antoniou, soprano. It has given concerts in allGreek cities and abroad. It has participated in the OpeningCeremony of Global Track Championship Athens ’97, and in theOpening and Closing Ceremony of Olympic and ParalympicGames ATHENS 2004. The ensemble’s repertoire is based onClassical and Romantic Music, while it has grate knowledge andinterprets great Greek and foreign music of all ages.Artistic Director: Giota AntoniouVocal Ensemble Conductor: Giota AntoniouModel Chamber Music Orchestraof AthensThe Model Chamber Music Orchestra of Athens was founded in1992 from the band leader Giorgos Aravidis.The orchestra consistsof distinguished soloists from the domain of symphonic music,as well as chamber music. The orchestra’s rich repertoire includespieces of Pre-Classical Age till contemporary period of musiccomposers.Artistic Director: Giorgos AravidisOrchestra Conductor: Giorgos Aravidis1415

Οµάδα ∆ράσης της ΤέχνηςArt Action GroupΘΕΑΤΡΙΚO ΑΝΑΛOΓΙΟ Θέατρο Πάτρας – Οµάδα ∆ράσης της Τέχνης:Παθών ΨαλµοίΜεγάλη Τρίτη 18 Απριλίου <strong>2006</strong> Αίθριο Παλαιού ΝοσοκοµείουΕπιλογή και Σύνθεση κειµένων-Σκηνοθεσία:Περικλής ΒασιλόπουλοςΜουσική επιµέλεια: Γιώργος ∆ίπλαςΑπόδοση κειµένων-Μουσικοί αυτοσχεδιασµοί:Οµάδα ∆ράσης της ΤέχνηςΕπιµέλεια αφίσας και επεξεργασία υλικού προβολής:Θεόδωρος ΛιβαθινόςΑν ποτέ πάρεις το δροµάκι, που περνάει από την εκκλησίατου Παντοκράτορα και τραβάει ίσα για το παλιό κάστρο, κατάµήκος του δρόµου – και πολύ κατά µήκος της ψυχής σου –θα δεις έναν τοίχο. Από µακριά τίποτα δε θα σου φανείπαράξενο. Αν πλησιάσεις όµως, και ακόµα καλύτερα ανβρεθείς εκεί νύχτα της Μεγάλης Τρίτης, θα δεις πως ο τοίχοςαυτός γέρνει από τη µια πλευρά που κοιτά προς τονΠατραϊκό. Είναι γιατί κάποτε µια γυναίκα στηρίχτηκε πάνω του.Πάνε χρόνια πολλά, µπορεί και να µην υπήρχα στ’ αλήθεια,όταν ένα σούρουπο ανηφόριζα σκεφτικός σ’ αυτό το µέρος,θέλοντας να γλιτώσω από τις µυρωδιές της πόλης που τότε –όπως ακριβώς κάνει και τώρα – εµπορευόταν την άνοιξή της.Καθώς προχωρούσα άκουγα συνέχεια τα αβέβαια βήµατακάποιου να µε ακολουθούν. Βήµατα που σταµάτησαν ξαφνικάπίσω από το παλιό Νοσοκοµείου της πόλης.Έστρεψα το βλέµµα µου πίσω, όχι από περιέργεια, µαπερισσότερο από ανία να συνεχίσω χωρίς ακόλουθο και είδαµια γυναίκα. Είχε την ηλικία µικρού παιδιού, µα µάτια φθαρµέναµε ρυτίδες διάσπαρτες, όπως είναι τα µάτια που γίνονταιόταν κλείνουνε µπροστά στο πολύ φως ή στο πολύ σκοτάδι.Εκείνη ακούµπησε στον τοίχο, στηρίζοντας όλο το βάροςτου δρόµου της και ψιθύρισε χωρίς να µε κοιτάξει.«Έχω κάτι που µε βαραίνει.»Παρέµεινα βουβός κι έκπληκτος – όπως κάνουν οιπερισσότεροι µπροστά στο «από αλλού φερµένο» - καιµάλιστα κοίταξα µήπως κρατάει κάτι, οτιδήποτε που αντο έπαιρνα θα την ξαλάφρωνα.«Έχω κάτι που µε βαραίνει.»∆εν ήταν µόνο η φωνή της που µε φόβιζε, συρτή µε βαριάπροφορά, γλώσσα της ερήµου, άδροση, γλώσσα γεµάτηαγκάθια, µα ήταν και τα πόδια της, έτσι που σέρνονταν γυµνά,γεµάτα χώµατα από τα λάθη.«Έχω κάτι που µε βαραίνει», µα ήταν αυτή η τρίτη φορά πουµου το είπε τόσο ικετευτικά, που σχεδόν τράβηξε µε τα µάτιατης τις λέξεις από το στόµα µου, και τέλος τη ρώτησα:«Πες σε µένα αυτό που σε βαραίνει...»«Τ’ όνοµά µου µε βαραίνει», απάντησε. Και µε µιας γονάτισεµπροστά µου και έλουζε ώρες πολλές τις φτέρνες µετα δάκρυά της. «Με λένε Μαρία, Μαρία Μαγδαληνή.»Τότε νοµίζω ήταν που τη σήκωσα στα χέρια µου και την πήγαστη θάλασσα. Την ακούµπησα στα βότσαλα, πήρα µε ταδάχτυλά µου το πρώτο κύµα, την βάφτισα Κασσιανή καιτην έσωσα...THEATRICAL DESK Theatre of Patras – Art Action Group:Passion PsalmsHoly Tuesday 18th April, <strong>2006</strong> Old Hospital Atrium (Palaion Nossokomeion Atrium)1617Selection and Composition of Texts-Direction:Periklis VassilopoulosMusic: Giorgos DiplasText Presentation-Music Improvisation: Art Action GroupPoster and image processing: Theodoros LivathinosIf you ever walk the small path passing in front of thePandokratoras church and stretching directly towards the oldcastle, along the road – and along your soul – you will seea wall. From a distance nothing will seem odd to you.However, if you approach or, better yet, if you happen tobe there on the night of Holy Tuesday, you will see that thewall tilts towards the side overlooking Patraiko Bay.This is because a woman once leaned on this wall.On nightfall, many years ago – I may have not really existed –I was walking up the hill towards this place sunken in mythoughts. My desire was to escape the smells of the citywhich was then – exactly as it does now – dealing withspring.As I was moving forward I was constantly hearingthe faltering steps of somebody following me. Steps thatsuddenly stopped behind the old city hospital.I turned to look behind me, not out of curiosity but mostlybecause I felt bored to continue my journey withoutsomebody following me, and I saw a woman. She had theage of a young child, but her eyes were weary with scatteredwrinkles, as eyes become when tightly shut in intense lightor in utter darkness.She leaned against the wall, supporting the entire burdenof her trip, and without looking at me whispered.“Something burdens me.”I remained silent and wonder - struck – the way mostpeople act when faced with “something from beyond”.I even checked to see if she was carrying something, anythingthat, if I took, I would relieve her from her burden.“Something burdens me.”Not only her voice frightened me, a drawling voice witha heavy accent, a toneless language of the desert, a tonguefull of thorns, but also her feet, the way she dragged themnaked and full of dirt from the wrongs she had done.“Something burdens me”, this third time she said this tome so pleadingly, nearly pulling the words of my reply outof my mouth with her eyes, and finally I responded:“Tell me what is it that burdens you...”“It’s my name that burdens me”, she replied.And at once shekneeled before me, and for many hours washed my feet withher tears.“My name is Maria. Maria Magdalene.”I think it was then when I lifted her in my arms and took her tothe sea. I placed her on the pebbles, took water with my fingersfrom the first wave, christened her Kassiani and saved her...

Ορχήστρα ΠατρώνOrchestra of PatrasΣΥΝΑΥΛΙΑ Ορχήστρα Πατρών: Πασχαλινή ΣυναυλίαΜουσική διεύθυνση: ∆ηµήτρης Μποτίνης19 Απριλίου <strong>2006</strong> ΠτωχοκοµείοA’ ΜέροςGeorge Frideric Handel (1685 – 1759)Concerto Grosso No 10 σε ρε ελάσσονα,έργο 6 (HWV 328)1. Ouvertura2. Allegro3. Aria lentement4. Allegro5. Allegro6. Allegro moderatoJohann Sebastian Bach (1685 – 1750)Chaconne από τη 2η Partita σε ρε µινόρεγια βιολί (διασκευή για ορχήστρα εγχόρδων)Β’ ΜέροςJohann Pachelbel (1653 – 1706)Κανόνας σε ρε µείζονα (διασκευή για ορχήστραεγχόρδων από το Helmut May)Alfred Schnittke (1934 – 1998)Σουίτα σε Παλιό Στυλ (διασκευή για ορχήστραεγχόρδων)1. Pastorale2. Balleto3. Menuetto4. Fuga5. PantomimaCONCERT Patras Orchestra: Easter ConcertConductor: Dimitris BotinisApril 19, <strong>2006</strong> Old Home for the Poor (Ptochokomeio)Tomaso Albinoni (1671 – 1750)Adagio για έγχορδα σε σολ µινόρε(προσαρµογή του Remo Giazotto)George Frideric HandelΗ µουσική του Handel είναι µία σύνθεση επιρροών γερµανικού,ιταλικού, γαλλικού και αγγλικού µπαρόκ. Έχοντας βαθιά γνώσηόλων των στυλ και των κανόνων µουσικής γραφής της εποχήςτου, τους χρησιµοποίησε αριστοτεχνικά στα έργα του, τα οποίααναδεικνύουν άλλοτε αγνότητα και τρυφερότητα, άλλοτεµεγαλοπρέπεια, άλλοτε βαθιά λύπη. Εξέλιξε τη µουσική τουµπαρόκ στο στυλ της κλασικής περιόδου, και από πολλούς το1819First PartGeorge Frideric Handel (1685 – 1759)Concerto Grosso No 10 in D minor, op. 6(HWV 328)1. Ouvertura2. Allegro3. Aria lentement4. Allegro5. Allegro6. Allegro moderatoJohann Sebastian Bach (1685 – 1750)Chaconne from the 2nd Partita for solo violinin D minor BWV 1004 (arrangement for stringorchestra)Second PartJohann Pachelbel (1653 – 1706)Canon in D major (arrangement for stringorchestra: Helmut May)Alfred Schnittke (1934 – 1998)Suite in an Old Style (arrangement for stringorchestra)1. Pastorale2. Balleto3. Menuetto4. Fuga5. PantomimaTomaso Albinoni (1671 – 1750)Adagio for strings in G minor (adaptedby Remo Giazotto)George Frideric HandelHandel’s music is a synthesis of German, Italian, French andEnglish baroque influences. Having a good command of allthe stylistic tools and musical rules of his age, he used themmasterfully to create music that was once tender and chaste,then pompous or deeply sad. He developed the style ofbaroque into the classical period forms.

έτος του θανάτου του, το 1759, θεωρείται η έναρξητης εποχής των κλασικών. Εκτός από τα ορατόριάτου, τις όπερες και τις συνθέσεις του γιαεκκλησιαστικό όργανο, ο Handel διακρίθηκε καιστην ορχηστρική µουσική, µε πιο χαρακτηριστικόδείγµα τα Concerti Grossi του. Πρόκειται για τονπρόγονο της κλασικής σουίτας που µετεξελίχθηκεστη συµφωνία. Τα Concerti Grossi είναι έργαγραµµένα για ορχήστρα εγχόρδων πουσυνοδεύουν ένα µικρό γκρουπ από σολίστ.Ο Handel καινοτόµησε περιλαµβάνοντας στησύνθεση της ορχήστρας και πνευστά, όχι όµως στοσυγκεκριµένο Concerto Grosso σε ρε ελάσσονα,το οποίο διατηρεί την παραδοσιακή φόρµα.Περιλαµβάνει εισαγωγή και µία εναλλαγή γρήγορωνκαι αργών µερών, που περικλείουν και χορευτικούςρυθµούς. Οι µελωδίες του περνούν άµεσα στο αυτίκαι χαράζονται για καιρό στη µνήµη, πράγµα πουτον έκανε εξαιρετικά δηµοφιλή από την εποχή τουσυνεχώς µέχρι και σήµερα.Johann Sebastian BachΣτις αναπτύξεις και επεξεργασίες των θεµάτων τουο Handel σταµατάει εκεί που αισθάνεται ότι ταέχει πει όλα και δεν επιµένει. Αντίθετα ο Bach,όταν επεξεργάζεται ένα θέµα δεν το εγκαταλείπει,ώσπου να εξαντλήσει και την τελευταία τουλεπτοµέρεια, αξιοποιώντας όλες του τις κρυµµένεςδυνατότητες. Ο Bach συνέθεσε τη Chaconne ως τοτελευταίο µέρος της 2ης Partitas σε ρε µινόρε γιασόλο βιολί. Η λέξη chaconne προέρχεται από τηβάσκικη λέξη “chocuna” που σηµαίνει «όµορφο»,και χρησιµοποιήθηκε στο µπαρόκ ως τίτλοςχορευτικού µέρους ενός µουσικού έργου σερυθµό τριών τετάρτων. Η Chaconne του Bach έχειγια πολλά χρόνια γοητεύσει µουσικούςθεωρητικούς, ιστορικούς και εκτελεστές. Είναι τόσοπλούσια σε νοήµατα που παρακίνησε πολλούς νατη µεταγράψουν για άλλα όργανα, αλλά και γιαδιάφορους τύπους ορχήστρας. Αποτελείται απόποικίλους εναλλασσόµενους αργούς καιγρήγορους ρυθµούς.Λέγεται ότι ο Bach έγραψετην Chaconne για το θάνατο της γυναίκας του καιότι αντιπροσωπεύει ολόκληρο τον κύκλο της ζωής.Αν και δεν ξέφυγε από τους κανόνες µουσικήςγραφής του µπαρόκ, πολλοί θεωρούν ότι ο Bachµε την Chaconne εφευρίσκει τον ελεύθεροαυτοσχεδιασµό της τζαζ.Johann PachelbelΤο ρεπερτόριο του Johann Pachelbel είναιο πρόγονος του στυλ του J.S. Bach, ο οποίοςυπήρξε θαυµαστής του. Ο Κανόνας του Pachelbelείναι ένα χαρακτηριστικό δείγµα του γερµανικούµπαρόκ. Ως κανόνας νοείται το µουσικό κοµµάτιστο οποίο η επανάληψη της αρχικής µελωδίαςξεκινά σχεδόν αυτούσια από ένα δεύτερο ή και τρίτο κ.ο.κ.όργανο της ορχήστρας πριν ολοκληρωθεί από το πρώτο,και στη συνέχεια από το δεύτερο, τρίτο κ.ο.κ. όργανο.Ο συγκεκριµένος Κανόνας, όπως και το µεγαλύτερο µέροςτου έργου του Pachelbel, µεταφέρει την πνευµατικήατµόσφαιρα των ύµνων της Λουθηρανικής Εκκλησίας.Όµως, η επιτυχία του υπήρξε τόσο µεγάλη, ώστε ακόµη καισήµερα χρησιµοποιείται σε πλήθος σύγχρονων συνθέσεωνκαι τραγουδιών. Επιπλέον, έχει αποτελέσει τη µουσικήεπένδυση της βραβευµένης µε όσκαρ κινηµατογραφικήςεπιτυχίας Ordinary People.Alfred SchnittkeΟ πιο σηµαντικός συνθέτης που εµφανίστηκε στη Ρωσίαµετά το Shostakovich. Η µουσική του δεν ακολουθούσε µιασυγκεκριµένη παράδοση, αλλά επιχειρούσε να απορροφήσειπολλές διαφορετικές. Εξώθησε τη µετα-ροµαντική παράδοσηστον πιο ακραίο «πολύ-στυλισµό» του τέλους του 20ούαιώνα. Μετά το 1960 βαπτίστηκε Χριστιανός και απέκτησεισχυρή µυστικιστική προσέγγιση προς το Χριστό, η οποίααντανακλάται στις συνθέσεις εκείνης της περιόδου µέχρι το1976. Το 1965 συνθέτει τη µουσική της ταινίας Οι περιπέτειεςενός οδοντίατρου, η οποία περιλαµβάνει διαφορετικά κοµµάτιαπου αντιπροσωπεύουν τον ήρωα σε διαφορετικές ηλικίες.Το 1972 η µουσική της ταινίας µετασχηµατίστηκε στη Σουίτασε Παλιό Στυλ για βιολί και πιάνο. Το 1991 ο Vladimir Spivakovκαι ο Vladimir Milman διασκεύασαν τη σουίτα, µε την έγκρισητου συνθέτη, για ορχήστρα εγχόρδων.Tomaso AlbinoniΣυνθέτης του ιταλικού µπαρόκ, ο Albinoni έγινε διάσηµοςστις µέρες του ως συνθέτης όπερας, αν και σήµεραπαραµένει γνωστός κυρίως για την ενόργανη µουσική του,µέρος της οποίας παίζεται και ηχογραφείται ακόµη τακτικά.Το Adagio σε σολ µινόρε είναι ένα κοµµάτι διασκευασµένοαπό το Remo Giazotto, βασισµένο σε αποσπάσµαταµιας Σονάτας σε σολ µινόρε του Albinoni για έγχορδακαι εκκλησιαστικό όργανο. Τα αποσπάσµατα αυτά ήταν ό,τιδιασώθηκε ανάµεσα στα χαλάσµατα της παλιάς ΚρατικήςΒιβλιοθήκης της ∆ρέσδης, η οποία καταστράφηκε στουςβοµβαρδισµούς του ∆ευτέρου Παγκοσµίου Πολέµου.Ορχήστρα ΠατρώνΙδρύθηκε το 1991 ως η ορχήστρα δωµατίου του ∆ηµοτικούΩδείου Πατρών. Η συγκρότηση και η διεύθυνση της ορχήστραςανατέθηκε στο µαέστρο ∆ηµήτρη Μποτίνη. Έτσι, γεννήθηκανΟι Σολίστ της Πάτρας.Το 1999, αποφασίστηκε η ανάθεσητης διεύθυνσης της Ορχήστρας στο διακεκριµένο µαέστροSaulius Sondeckis, καθώς και η µετονοµασία της σε ΟρχήστραΠατρών. Η Ορχήστρα Πατρών καταξιώθηκε πανελλαδικά µετην επιτυχή της παρουσία σε φεστιβάλ πολλών µεγάλων πόλεων.Έχει κάνει ηχογραφήσεις για την Ελληνική Ραδιοφωνία και τηδισκογραφία. Σύγχρονοι Έλληνες συνθέτες της έχουν αφιερώσειέργα τους.Τη διεύθυνσή της έχουν κατά καιρούς αναλάβειεπιφανείς µαέστροι, Έλληνες και ξένοι, ενώ έχουν συµπράξειµαζί της διεθνούς φήµης σολίστ.2021The year of his death, 1759, is considered by manyas the beginning of the classical era.Apart fromhis oratories, operas and organ compositions, healso excelled in orchestral composition, of whichConcerti Grossi are the most characteristic sample.It is the early type of classical suite later evolvedinto the symphony. Concerti Grossi are written fora string orchestra accompanying a small groupof soloists. Handel was the first to include windinstruments into the orchestra, however notin this Concerto Grosso in D minor, which keepsthe traditional form. It includes a prelude andthen alternates largo or adagio (slow) movementswith allegro (fast) movements incorporating manydance forms. His melodies go straight into the earand are marked in the memory for a long time,something that made Handel exceptionallypopular during his age and until nowadays.Johann Sebastian BachIn developing and working out of his themes Handelreaches up to the point he feels everything hasbeen said and does not stick to them. Bach, onthe contrary, never leaves a theme before he hasexhausted all possible ways of processing it, untilhe has made the best out of every hidden detailof it. Originally, Bach composed Chaconne for soloviolin, as the last part of his 2nd Partita in D minor.The word chaconne comes from the Basque“chocuna”, which means “pretty”. It has been usedas a title for a dance movement of a baroque pieceof music, in 3 beats rhythm (3/4). Bach’s Chaconnehas long fascinated musical theorists, historians andperformers. Because of its richness it has lent itselfwell to transcription for other instruments, as wellas for different orchestral types. It contains variousalternating slow and fast rhythms.As believed bymany, Bach wrote his Chaconne for the death ofhis wife and, thus, it reflects the whole circle of life.Although Bach never transgressed the compositionrules of baroque, analysts say that, in this piecehe invents the free improvisation of jazz.Johann PachelbelJohann Pachelbel’s repertory is the stylisticancestor of J.S. Bach’s, who was an admirer ofhis. Pachelbel’s Canon is a characteristic sampleof German Baroque. Canon is a piece of music,the initial melody of which is repeated by asecond, third etc. instrument before it iscompleted by the first instrument, and subsequentlyby the second, third etc.This Canon, as mostof Pachelbel’s works, illustrates the spiritualatmosphere of Lutheran Church corales.However, its success has been so great, that itis used, even nowadays, in numerous moderncompositions and songs. Ιt has also become the soundtrackof the oscar winning film Ordinary People.Alfred SchnittkeThe most important composer to emerge in Russia afterShostakovich, Schnittke opened new dimensions in twentiethcentury Russian music – music that did not focus on a singletradition but which tried to absorb many different ones.While closely related to both Mahler and Shostakovich,Schnittke intensifies all their contrasts and drives this strongpost-Romantic tradition to the very extreme polystylism ofthe late–twentieth century. After 1960 he was baptisedChristian and he started possessing a very mystic approachto Christ, which was reflected in his works until 1976. In 1965he composes music for the film The adventures of a dentist,which consisted of different movements similar to thecontrasting sections of a baroque suite, representing the heroat different ages. In 1972, the film score was transformed intothe Suite in an Old Style for violin and piano. In 1991 VladimirSpivakov and Vladimir Milman arranged the suite, withthe composer’s approval, for a string orchestra.Tomaso AlbinoniAn Italian baroque composer,Albinoni was famous in his dayas an opera composer, although he is mainly rememberedtoday for his instrumental music, some of which is regularlyperformed and recorded. His Adagio in G minor is a piecearranged by Remo Giazotto based on the fragments of aSonata in G minor, composed by Tomaso Albinoni for stringsand organ.The fragments were found amongst the ruins ofthe old Dresden State Library which was bombed duringWorld War II. So melodic and popular it is, that it is regularlyused as movies’ soundtrack, even in TV commercials. It is oneof the most frequently recorded pieces of baroque music.Orchestra of PatrasThe Orchestra of Patras was founded in 1991 as the chambermusic ensemble of the Patras Municipal Conservatory.The task of forming and directing the orchestra was assignedto conductor Dimitris Botinis, and thus the Soloists of Patrasensemble was born. In 1999, acclaimed conductor SauliusSondeckis was put at the helm of the ensemble, whichwas renamed the Orchestra of Patras.The Orchestra of Patrashas established a reputation throughout Greece with significantappearances in the festivals of the country’s major cities.It has made recordings for Greek Radio as well as numerousalbum recordings. Several Greek contemporary composershave dedicated their work to the orchestra, while it has alsoperformed under the baton of eminent maestros, both Greekand foreign, and has enjoyed the participation in concertsof internationally acclaimed soloists.

Dame Kiri Te KanawaDame Kiri Te KanawaGALA Dame Kiri Te Kanawa: Η ποίηση της φωνής28 Απριλίου <strong>2006</strong> Εργοστάσιο ΤέχνηςDame Kiri Te Kanawa«Είχα µια καταπληκτική ζωή», ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξήτης η Kiri Te Kanawa, «αλλά ξεκίνησα από το τίποτα». Γεννήθηκεστο Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας από Μαορί γονείς, οι οποίοιδεν είχαν την οικονοµική δύναµη ούτε καν να την συντηρήσουν.Υιοθετήθηκε από τον Tom και τη Nel Te Kanawa, οι οποίοιενθάρρυναν τον ενθουσιασµό της για το τραγούδι από τα πιοτρυφερά της χρόνια.Τα χρήµατα που κατάφερε να εξοικονοµήσεικατά τη διάρκεια της εφηβείας της από την εργασία της,ως τηλεφωνήτρια και ρεσεψιονίστ, της επέτρεψαν να επιδοθεί σεσοβαρές µουσικές σπουδές. Σε ηλικία 20 ετών σαρώνει τα βραβείαστη χώρα της και έτσι ανοίγει το δρόµο για σπουδές στο ΚέντροΌπερας του Λονδίνου. Στο φεστιβάλ του Κάµντεν, προαστίου τουΛονδίνου, η φωνή της τραβά την προσοχή ανθρώπων µε επιρροήστο χώρο της Όπερας. ∆ύο χρόνια αργότερα, το 1971, έρχεταιη παρθενική της εµφάνιση στην Κόβεντ Γκάρντεν, στο ρόλο τηςΚοντέσα Αλµαβίβα στους Γάµους του Φίγκαρο του Mozart.Έκτοτε γίνεται περιζήτητη σε όλο τον κόσµο. Πρωταγωνίστριασε πολυάριθµες παραγωγές στην Μετροπόλιταν Όπερα τηςΝέας Υόρκης, στη Σκάλα του Μιλάνου, στην Κρατική Όπερατης Βιέννης, στην Όπερα του Σίδνεϋ και σε όλες τις µεγάλεςόπερες του κόσµου, µε τους πιο διάσηµους παρτενέρ και τησυνοδεία των σηµαντικότερων µαέστρων. Η φωνή της µαγεύειόχι µόνον τους λάτρεις της όπερας, αλλά και το ευρύτερο κοινό,όταν το 1981 τραγουδά στους γάµους του Πρίγκιπα ΚαρόλουGALA Dame Kiri Te Kanawa: Voice PoetryApril 28, <strong>2006</strong> Art Factoryκαι της Νταϊάνας µπροστά σε 600 εκατοµµύρια τηλεθεατές.Το 1982 εκδίδεται η ηχογράφηση του µιούζικαλ Γουέστ ΣάιντΣτόρυ υπό τη διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη Leonard Bernstein,όπου αποδεικνύεται η ιδανική ερµηνεύτρια της Μαρίας και γίνεταιµπέστ σέλλερ. Έχει ηχογραφήσει πλήθος από όπερες και ρεσιτάλµε τις µεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρίες, µε τεράστια καιδιαχρονική επιτυχία από καλλιτεχνικής και εµπορικής πλευράς.Οι κριτικοί γράφουν γι’ αυτήν: «Παρότι υπάρχουν πάρα πολλέςσοπράνο που µπορούν να τραγουδήσουν µε θαυµαστή ικανότητα,ούτε µία στις χίλιες δεν µπορεί να δώσει τέτοια οµορφιά στον τόνοτης φωνής!». Είπε ότι θα σταµατήσει να τραγουδά στα 60 της,αλλά δεν κατάφερε να το τηρήσει. Η όρεξή της είναι ασταµάτητη.Το Φεβρουάριο του <strong>2006</strong> περιόδευσε στην πατρίδα τηςτη Νέα Ζηλανδία.Τα έσοδα από τις εµφανίσεις της εκεί, όπωςκαι από τις περισσότερες πλέον συναυλίες της, διατέθηκανστο Ίδρυµα Kiri Te Kanawa, το οποίο δηµιούργησε το 2004µε σκοπό την καλλιτεχνική και οικονοµική υποστήριξη νέωνταλαντούχων Νεοζηλανδών. Μια γρήγορη µατιά στη ζωή της εξηγείτο τι οδήγησε την Kiri στο ξεκίνηµα αυτού του ιδρύµατος,στο οποίο, µετά την τέχνη της, αφιερώνει σήµερα µεγάλο µέροςτης δραστηριότητάς της. Στην απορία πότε θα σταµατήσει απαντά:«Όταν καταλάβω ότι ήρθε η ώρα. Αν η ώρα είναι αύριο, να είστεσίγουροι ότι θα σταµατήσω αύριο.Το µόνο που γνωρίζω είναι ότιέχω το σήµερα. Όσο για το τραγούδι µου, αλλά και το ίδρυµα, γιαµένα δεν είναι ζήτηµα του αν οφείλω κάτι στον κόσµο ή όχι.Θέλω απλώς να βοηθήσω. Να κάνω τη διαφορά.».2425Dame Kiri Te Kanawa“I’ve had a pretty amazing life” reflects Kiri Te Kanawa ina recent interview, “but I came from nothing”. Born inAuckland, New Zeland, to Maori parents, who were toopoor even to keep her, she was adopted by Tom andNel Te Kanawa, who encouraged her in her enthusiasmfor singing from her most early years.Thanks to her ownsavings, money earned from work in her teenage years asa telephone operator and a receptionist, she was ableto focus on serious musical studies. By the age of 20she sweeps all singing contest awards in her country, whichopens the way to London Opera <strong>Centre</strong>. In Camden Festivalshe was shot to notice by opera experts with influence.Two years later, in 1971, she plays her first major role in CoventGarden as Countess Almaviva in Mozart’s Marriage ofFigaro. Since then she has been in demand all over the world.She has played numerous leading roles at the world’s greatopera houses,The Met, La Scala,The Vienna State Opera,Sydney Opera House, accompanied by the most distinguishedpartners and the most significant conductors. Apart fromopera lovers, a worldwide audience is enchanted by her voice,when in 1981 she sings at the marriage of Prince of Walesand Lady Dianna Spencer in front of estimated TV viewersof 600 million. In 1982 her recording of West Side Storyconducted by the composer himself, Leonard Bernstein,is published and she presents herself as the ideal interpreterof Maria; it becomes an indisputable best-seller. She hasrecorded numerous operas and recitals with the largest recordcompanies and with an everlasting artistic and commercialsuccess. Critics note on her: “While there are plenty ofsopranos who will perform with admirable efficiency, thereis not one in a thousand who can provide such beautyof tone!”. She said she would stop singing at 60, buther appetite is still large. In February <strong>2006</strong> she toured inNew Zealand. All revenue from her performances there,as from most of her current appearances, goes to ‘The KiriTe Kanawa Foundation’, which she established in 2004 withthe mission to support artistically and financially youngtalented New Zealand singers. A quick view into her lifeexplains what led Kiri to the launch of her foundation,where she devotes, alongside her art, an important partof her activity. To the question when she is going to give up,she replies: “When I know its time. If that’s tomorrow, I ’ll giveit up tomorrow. All I know for sure is that I have today.As for my singing, and as for the foundation, its not a matterof giving anything back, as some would say. No, I just wantto help. I just want to make a difference.”.

που µπορούν, έστω και στιγµιαία, να ανακουφίσουντον πόνο της καθηµερινότητας, καταφέρνει να«εκτονώσει τον πληθωρικό λυρισµό του και ναεκφράσει τα διανοήµατα της ωριµότητάς του».∆ραµατικό υποκείµενο αυτού του µονόλογου µίαηλικιωµένη γυναίκα, ντυµένη στα µαύρα. Ενώπιονενός νέου που την παρακολουθεί βουβός,η ηλικιωµένη γυναίκα µετεωρίζεται ανάµεσαστην ερωτική ικεσία και την εξοµολόγηση.Ο µονόλογός της, µία αριστουργηµατικήκαταβύθιση στα άδυτα της ψυχής, λειτουργείως «εξοµολογητική εκµυστήρευση των πιο µύχιωνπόθων, εσωτερικών αποτυχιών, διαψεύσεων τουίδιου προσώπου». Εξάλλου, σε όλες τις φάσειςτης ποιητικής διαδροµής του Ρίτσου, η γυναίκαείτε ως υπαρκτό είτε ως µυθικό, ιστορικόπρόσωπο, προβάλλεται ως το πιο προικισµένουποκείµενο να νιώσει, να εκφράσει τα πιο βαθιάκαι αγνοηµένα σηµεία της ύπαρξής µας,δείχνοντας τα πράγµατα «όχι όπως µας ταδιαµορφώνουν οι θεωρίες και οι γνώσεις, αλλάόπως αυτά απηχούν, κάτω από τα πολλαπλά µαςστρώµατα, τους πιο πρωτογενείς µας δείκτες».Σε αυτή την επανεξέταση της ζωής που συνιστάστάση βαθυστόχαστη και προϋποθέτει µιαδυνατότητα πάθους, η ηλικιωµένη γυναίκα έχειπλέον συνειδητοποιήσει ότι πίσω από τη µοναξιάτης «κρύβεται η χαοτική απόσταση που χωρίζειτην περίκλειστη ζωή της, από την αληθινή ζωή».Μπροστά σε αυτό το υπαρξιακό τέλµα, η γυναίκατης Σονάτας δεν έχει άλλη ελπίδα, παρά τολυτρωτικό φτερούγισµα της ελευθερίας, αυτήςδηλαδή της ύστατης ευκαιρίας να υπερασπιστείµέσα από το σώµα του έρωτα όλα όσααποτελούν κατάφαση ζωής και επαλήθευσηαιωνιότητας. Γι’ αυτό και όταν βασανιστικάεπανέρχονται στη µνήµη της πολιορκίες απόαδηφάγα κορµιά και µάτια πάναστρα, η ίδιαασφυκτιά και απευθύνει στο νέο τη σπαρακτικήικεσία: «Άφησέ µε νάρθω µαζί σου».Στον επίλογο αυτού του µονόλογου, η ηρωίδα,µετέωρη ανάµεσα σε δύο κόσµους πουτην καταδυναστεύουν, αδυνατεί να αντισταθείσε όσα την συνθλίβουν και περιδινίζεται στη δίνη«µιας ενταφιασµένης πραγµατικότητας».Εγκλωβισµένη πια για πάντα σε αυτό το σπίτιπου ζει µε τη βεβαιότητα του θανάτου,παρακολουθεί τους θησαυρούς των ναυαγισµένωνπλοίων της ζωής της να καταποντίζονται καιαυτοσαρκάζεται - θλιβερό πια άθυρµα στα χέριααυτών που διάψευσαν τα νεανικά της όνειρα.Τα λόγια της κραυγής ενός ανθρώπου πουανηφοράει µε γνώση µέσα στη «σοφία τηςµοναξιάς του», καταυγάζουν τον πόνο της ψυχήςτης και µας συγκλονίζουν:Σχετικά µε τη γυναίκα στην ποίηση του Ρίτσου,έχει εύστοχα επισηµανθεί ότι εκφράζει «ένα φόρτοµατωµένης και ακατανίκητης-προαιώνιας συνείδησης».Η ηρωίδα της Σονάτας του Σεληνόφωτος κραυγάζοντας γιατις αδικαίωτες ελπίδες των ανθρώπων που απαρνήθηκαντην ύπαρξή τους, επειδή ενέδωσαν στον εκβιασµό τωνκοινωνικών συµβάσεων, αρθρώνει µία τελευταία προσδοκία.Σε µια εποχή ναυαγισµένων ονείρων που παραµένει βουβήµπροστά στον πόνο και τη συντριβή του ανθρώπου,ο αγαπηµένος µας Γιάννης Ρίτσος αντιπαρατάσσει µέσααπό τη Σονάτα του Σεληνόφωτος τη δικιά του ονειρεµένηπολιτεία της αγάπης.Πηγές: Στέφανος ∆ιαλησµάς, Εισαγωγή στην ποίηση του ΓιάννηΡίτσου, Επικαιρότητα, Κώστας Τοπούζης, Η Σονάτα τουΣεληνόφωτος, Κέδρος, Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Τα άδειαγήπεδα: Ποιητικές Κριτικές ∆οκιµές, Σοκόλης, Γ. Βελουδής,Προσεγγίσεις στο έργο του Γιάννη Ρίτσου, Κέδρος.Θάνος ΜικρούτσικοςΓεννήθηκε στην Πάτρα το 1947. Ξεκίνησε τις µουσικές σπουδέςτου σε µικρή ηλικία στη Φιλαρµονική Εταιρία Πατρών καιστο Ελληνικό Ωδείο (πιάνο, θεωρία, αρµονία). Ακολούθησανοι σπουδές και η αποφοίτησή του από το Μαθηµατικό Τµήµατου Πανεπιστηµίου Αθηνών, ενώ παράλληλα µελέτησε αρµονία,αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση µε τον καθηγητή-συνθέτηΓ. Α. Παπαϊωάννου. Ασχολήθηκε µε όλα σχεδόν τα είδη τηςµουσικής. Έχει γράψει όπερες, συµφωνική µουσική, µουσικήδωµατίου, µουσική για το θέατρο και τον κινηµατογράφο,πειραµατική µουσική. Παράλληλα, ένα µεγάλο µέρος της δουλειάςτου κινείται στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιούσυνθέτοντας εκατοντάδες τραγούδια σε κείµενα Ελλήνων και ξένωνποιητών. Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι Ιδρυτής και ήτανΚαλλιτεχνικός ∆ιευθυντής του ∆ιεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας (1986-1990). Yπήρξε Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισµού (1993-1994),Υπουργός Πολιτισµού (1994-1996), Καλλιτεχνικός ∆ιευθυντής για τοθεσµό «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης – Πάτρα <strong>2006</strong>»,από το Νοέµβριο του 2003 έως τον Ιανουάριο του <strong>2006</strong>.Θέµης ΜουµουλίδηςΓεννήθηκε στην Πτολεµαΐδα. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στηΘεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονοµικά (Α.Β.Σ.Π.), κινηµατογράφο καιθέατρο (Αθήνα, Παρίσι, Σόφια, 1976-1984). Πρωτοεµφανίστηκε στοθέατρο το 1982, ως βοηθός του Αλέξη ∆αµιανού. Σκηνοθέτησεπερισσότερες από 100 παραστάσεις. Συνεργάστηκε ως σκηνοθέτηςµε διάφορα ∆Η.ΠΕ.ΘΕ., το Φεστιβάλ Αθηνών, το ∆ιεθνές ΦεστιβάλΠάτρας, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Κ.Θ.Β.Ε.Το 1990 σε συνεργασία µε το Θάνο Μικρούτσικο δηµιούργησαντο ραδιοφωνικό «Αναλόγιο» στο ραδιόφωνο του 902 αριστεράστα FM. Ασχολείται συστηµατικά µε τη δραµατοποίηση ποιητικώνκαι λογοτεχνικών κειµένων. Από το Νοέµβριο του 1999 είναιΚαλλιτεχνικός ∆ιευθυντής του ∆Η.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.28silence, the elderly Woman hovers between eroticplea and confession. Her monologue,a masterly deep search in the innermost partsof the soul, functions as a “confession of theheroine’s most intimate desires, inner failuresand denials”. Besides, in all stages of Ritsos’ poeticpath, woman, either as a real person or a mythical,historic person, is shown as the subject mostgifted to feel and to express the deepest andforgotten parts of our existence, presenting things “not as theories and knowledge shape them for us,but as they resound, under our multiple layers, ourmost primary sensors”.In this reappraisal of life advocating a deep-thinkingstance and presupposing a potential of passion,the elderly Woman has by now realized thatbehind her loneliness “a chaotic space is hidden,a space that separates her contained life from herreal life”. In the face of this existential deadlock,the Woman of the Sonata does not anticipateanything more than the merciful fluttering offreedom, that is to say the ultimate chanceof defending all that comprise affirmation of lifeand truth of eternity within the embodiment oflove. For this reason, when she torturouslyrecollects memories of sieges of voracious bodiesand star-bright eyes, the heroine is smothered andcries to the young man the heartbreaking plea:“Let me come with you”.In the epilogue of this monologue, the heroine,who hovers between her two oppressing worlds,fails to resist all that torment her and thus eddiesin the whirlpool of an “entombed reality”.Now, forever entrapped in this house in whichshe lives with the certainty of death, she observesthe engulfment her life’s shipwrecks and scoffsat herself - now a sad toy in the hands of thosewho deprived her of her youthful dreams.A woman rises with the “wisdom of her loneliness”as her companion, as the words of her cry lightenup the pain in her soul and overwhelm us.The Woman in Ritsos’ poetry is aptly identifiedas expressing a “burden of blood-stained andundefeatable long-standing consciousness”.The heroine of The Moonlight Sonata, who isbawling about unjustified hopes of people whodenied their existence because they gave in tothe blackmail of social conventions, speaks ofone last expectation. In a epoch of sunken dreamswhich keeps silent in the face of pain and humandistress, with his The Moonlight Sonata ourbeloved Yiannis Ritsos meets his divine nationof love.Resources: Stephanos Dialismas, Isagogi stin Piisitou Yianni Ritsou (Introduction to the Poetry of YiannisRistos), Epikerotita Publications, Costas Topouzis, I Sonata touSelinofotos (The Moonlight Sonata), Kedros Publications, CostasG. Papageorgiou, Ta adia gipeda: Piitikes Kritikes Dokimes(Empty Fields: Essays of Poetry Critiques), Sokolis Publications,Y. Veludes, Prosegissis sto Ergo tou Yianni Ritsou (Approachingthe work of Yiannis Ritsos), Kedros Publications.Thanos MikroutsikosBorn in Patras in 1947, he began his music studies early in hischildhood at the Patras Philharmonic Society and the HellenicConservatory (piano, theory, harmony). He continued his studiesand graduated from the Department of Mathematics of theUniversity of Athens, while simultaneously studying harmony,counterpoint, fugue and composition under the professorcomposerY. A. Papaioannou. He was engaged in almost all kindsof music. He has composed operas, symphonic music, chambermusic, music for the theatre and cinema and experimentalmusic. At the same time, a great part of his work includesGreek artistic songs and he has composed hundreds of songsbased on poems of Greek and foreign poets. ThanosMikroutsikos was the founder and Artistic Director of the PatrasInternational Festival from 1986 to 1990, Artistic Director of"Moussiko Analogio" (Music-Stand) at the Athens Concert Hallfrom 1990 to 1993, Deputy Minister of Culture from 1993 to1994, Minister of Culture from 1994 to 1996 and Artistic Directorof “Cultural Capital of Europe – Patras <strong>2006</strong>” from November2003 to January <strong>2006</strong>.Themis MoumoulidisBorn in Ptolemaida, he spent his childhood in Thessaloniki.He studied economics, cinema and theatre (Athens, Paris, Sofia,1976-1984). He first appeared in theatre in 1982, as assistant toAlexis Damianos. He has directed more than 100 performances.Αs a director, he has cooperated with various Municipal andRegional Theatres, the Athens Festival, the Patras InternationalFestival, the Athens Concert Hall, the National Theatreof Northern Greece. In 1990, in collaboration with ThanosMikroutsikos, he created the theatrical radio programme on902 FM. He regularly engages in the dramatization of poemsand literature. From November 1999, he has been the ArtisticDirector of the Municipal and Regional Theatre of Patras.Θάνος Μικρούτσικος / Thanos Mikroutsikos29

Β.∆ΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ –Σωτήρης Χατζάκης: Περσεφόνη του Γιάννη Ρίτσου1η Μαΐου <strong>2006</strong> ΠτωχοκοµείοΟ µονόλογος του Γιάννη Ρίτσου «Περσεφόνη» τοποθετεί τον αρχαίο µύθο στο σύµπαν του ποιητή,όπου οι αποχρώσεις, οι αντανακλάσεις και τα ηµιτόνια ορίζουν έναν εύθραυστο, υπαινικτικό λόγο.Το σκοτάδι και το φως, η άνοδος και η κάθοδος, ο έρωτας, ο θάνατος σε συζεύξεις µεγάλης ακρίβειας, προσφέρουνένα κείµενο χαρακτηριστικό της ευγένειας και της αµφισηµίας του ποιητή.Θεατρική µεταφορά-Σκηνοθεσία-ΜουσικήΕπιµέλεια: Σωτήρης ΧατζάκηςΒοηθός Σκηνοθέτη: Αγγέλα ΒακάληΣκηνικός χώρος-Κοστούµια: Έρση ∆ρίνηΦωτισµοί: Αντώνης ΠαναγιωτόπουλοςΣτο ρόλο της Περσεφόνης η Όλια Λαζαρίδου∆εκέµβριος 1965 – ∆εκέµβριος 1975: Σε µία µακράπερίοδο ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων µεαφετηρία την ήττα του κοµµουνιστικού κινήµατος(εµφύλιος πόλεµος,∆εκέµβριος 1944), ο ποιητήςτης Ρωµιοσύνης παρακολουθεί, κατά τη διάρκειατης δεκαετίας 1965-1975, τη χώρα του να βυθίζεταισε καινούριες επικίνδυνες περιπέτειες... Ποιητήςαπόλυτα προσηλωµένος στο πολιτικό του όραµα,από τα πρώτα κιόλας σκιρτήµατα του πληθωρικούτου λυρισµού, εκτοπίζεται για άλλη µία φορά στα«καθαρτήρια» της εξορίας: Γυάρος,Λέρος, Σάµος.Βιώνοντας σε αυτή τη συγκυρία τον εαυτό του«σαν ένα κοµµάτι της ανθρωπότητας που τονπεριστοιχίζει µε τους καηµούς της, τους πόνουςτης, το µεγαλείο της, τους εξευτελισµούς της»,ο Γιάννης Ρίτσος περιδιαβαίνει το πληγωµένοαπό τη φυµατίωση κορµί του στους «Παρθενώνεςτου Ελληνισµού» -έτσι όπως τουλάχιστοναποκαλούνταν τα στρατόπεδα εξορίας απότο πολιτικό κατεστηµένο της εποχής. Σε αυτότο σκηνικό του θανάτου, το δέντρο της ποίησήςτου εξακολουθεί να τρέφεται αστείρευτα απότη µνήµη, προσεγγίζοντας την ιστορία ως πεδίοδραµατικών συγκρούσεων. Πλην όµως, σε αυτάτα ποιήµατα που αντικαθρεφτίζουν τηνκαθηµαγµένη µεταπολεµική εποχή, ο θάνατοςέχει πάντα ανθρώπινη ταυτότητα. Τον παλµόαυτής της ατµόσφαιρας αφουγκράζεται καιδιηθίζει ο δηµιουργός της 4ης διάστασης,ότανσυνθέτει το σχοινοτενή µονόλογο της Περσεφόνης. Σε µίαδιαλεκτική προσέγγιση της ιστορίας µετουσιώνει το µύθο τηςαρπαγής της Περσεφόνης από τον Άδη, σε αρχέτυπο πουαπεικονίζει την προσωπική και καθολική τραγωδία, την αέναη,δηλαδή, πάλη των δυνάµεων του φωτός και του σκότους.Εκφράζοντας αυτή την αντίληψη, ο Ρίτσος αναδοµείκαι ανασυνθέτει τα συστατικά του µύθου, ανάγοντάς τασε µία 4η, άχρονη και άυλη, δηλαδή, διάσταση, στην οποίατα δραµατικά υποκείµενα µπορούν να λειτουργήσουν ωςπερσόνες που υποδύονται ρόλους συµβολικούς και κατ’επέκταση διαχρονικούς.Σε αυτό το πλαίσιο, ο ποιητής, καταφέρνει να αναδείξει ταµυθολογικά µοτίβα στη σφαίρα του καθολικού, φωτίζοντάςτα πολυπρισµατικά και χρωµατίζοντάς τα ανεξίτηλα από τοβαθυστόχαστο και πολυκύµαντο λυρισµό του.Σύµφωνα, λοιπόν, µε το µονόλογο της Περσεφόνης,η µοναδική βεβαιότητα που δεσπόζει στον «κάτω κόσµο»είναι η σιωπή ενός απέραντου νεκροταφείου ονείρων, όπουακόµη και η θάλασσα µε τις «εναλλασσόµενες διαθέσειςτης... λαµποκοπάει µαρµαρωµένη», βουβή και ακύµαντη.Εξάλλου, στην «πολιτεία» της απέραντης σιωπής, οι υπήκοοιδεν καταβάλλουν ποτέ προσπάθεια να δουν, γιατί απλά τοσκοτάδι είναι «µαύρο, στιλπνό, αναλλοίωτο, χωρίςαποχρώσεις». Απεναντίας, απαλλαγµένοι από το «αβάσταχτοφως» παραδίνονται στην τυραννία του σκότους και έχουνσαν µοναδική παρηγοριά να µουρµουρίζουν στα µνηµόσυνατων ονείρων τους «διφορούµενα λόγια, παρακλήσειςκαι ξόρκια». Προεκτείνοντας αυτήν την αλληλουχία,η Περσεφόνη ως δραµατικό υποκείµενο, έρχεται σαν έναςεπιπλέον κρίκος, να προστεθεί στην ατελείωτη αλυσίδα τηςφθοράς. Παρασυρµένη από τη γοητεία του Άρχοντα τουΣκότους, καθηλώνεται στη φυλακή που η µοίρα τηνκαταδίκασε να ζει. Ανήµπορη να ορίσει την ύπαρξή της,υποσιτίζεται µε την ανάµνηση όσων αγάπησε και ζει µε τηνψευδαίσθηση ενός έρωτα, που δεν είναι τίποτε άλλο, παράένας καταναγκασµός, µία διαστροφή της αγάπης. Μετά όµως,από τη µακρόχρονη ακούσια συνεύρεσή της µε τον Άδη,η ψυχή της ενδίδει στην πολιορκία της νύχτας και βυθίζεταιστο σκοτάδι που τώρα απλώνεται «ακέραιο, παρηγορητικό,αναµάρτητο». Συµβιβασµένη µε τη µοίρα της, απεµπολεί τοζωτικό της χώρο και «αφού η επιθυµία δεν επαρκεί–αποµένει η κούραση, η παραίτηση– µία ευτυχισµένη σχεδόναβουλία». Σε αυτό το τέλµα της συνενοχής, το µόνο πουτης αποµένει είναι να προσποιείται την πιστή ερωµένηπου κολακεύει την «παιδική αλαζονεία» του ανασφαλούςτης συζύγου. Σε µία Ελλάδα που συνθλίβεται για άλληµία φορά στις συµπληγάδες των καιρών, ο πάντα επίκαιροςΓιάννης Ρίτσος αφυπνίζει µε τον ευθύβολο και πολυδιάστατολόγο του τη µνήµη της αγαπηµένης του Περσεφόνης, ώστενα απεκδυθεί το ένδυµα του σκότους και να επιστρέψειστους εαρινούς αγρούς των ρόδων και των υακίνθων...Σηµείωµα του σκηνοθέτη Σωτήρη ΧατζάκηΤι είδε άραγε η Περσεφόνη; Τι είδε στα αλήθεια ο ποιητήςκατά τη διάρκεια της καταβάσεως; Με ποιο τρόποενώθηκαν στην καταβύθιση, έτσι ώστε µε δυσκολία πλέον30B. DRAMATIC POETRY –Sotiris Chatzakis: Persephone by Yiannis RitsosMay 1st, <strong>2006</strong> Old Home for the Poor (Ptochokomeio)Theatrical Adaptation-Stage Direction-Musical Supervision: Sotiris ChatzakisAssistant director: Angela VakaliScenery-Costumes: Ersi DriniLighting: Antonis PanayiotopoulosPerformed by Olia LazaridouYiannis Ritsos’ monologue “Persephone” places ancient myth in the poet’s universe,where shades, reflections and semitones define a fragile, allusive discourse.Darkness and light, ascents and descents, Love, Death precisely entwined offer a textthat is characteristic of the poet’s courteousness and double entendre.December 1965 – December 1975: In a longperiod of rapid political developments beginningwith the defeat of the Communist movement(Civil War, December 1944), in 1965-1975 the poetof Romiossini watches his country sink into new,dangerous adventures...As a poet unconditionallydevoted to his political vision from the verybeginning of his plethoric lyricism,Yiannis Ritsosis once more deported to the “purgatories”of exile: Gyaros, Leros, Samos. Living in theseunfortunate conditions and seeing himself“as a piece of mankind surrounded by its thorns,its pains, its greatness, its humiliations”,YiannisRitsos carries his tuberculosis-striken body to the“Parthenons of Hellenism” –a name given to exilecamps by the political power structure of theperiod. In this scene of death, his memoriescontinue to water the tree of his poetry, vergingon history as a field of dramatic conflicts. But,in these poems which reflect the blood-stainedpostwar period, death always holds a humanidentity. The creator of Fourth Dimensionlistens and percolates the pulse of this environment,when composing the long monologue Persephone.In a dialectic approach to history, he transformsthe myth of the seizure of Persephone fromHades into a prototype illustrating the personalyet universal tragedy, the perpetual battlesbetween the powers of light and darkness.By expressing this idea, Ritsos reconstructs and recomposesthe ingredients of the myth, raising them to a 4th dimension,i.e. a dimension free of time and matter in which tragicfigures can function as personas acting out symbolic and thusdiachronic roles.Within this framework, the poet succeeds ineliciting the mythological patterns into the universal sphere,enlightening them in multiple prisms and colouring thempermanently by his deep-thinking and adventurous lyricism.According to the monologue of Persephone, the one singlecertainty looming in the underworld, is the silence cast overthe vast cemetery of dreams, where even the sea with its“alternating moods... gleans” silent and calm. Besides, in thenation of unbounded silence, the subjects make no effort tosee, simply because the darkness is “black, sleek, fade, withouttints or tones”.In contrast, free from the “unbearable light”, they surrenderto the tyranny of darkness and mutter, as their sole comfort,“ambiguous words, pleas and incantations” at thecommemorations of their dreams. Extending this sequence,the tragic figure of Persephone comes as an additional linkto be added in the never-ending chain of decay. Swept awayby the charm of the Lord of Darkness, Persephone isconfined to the prison in which fate has condemned herto live. Helpless to define her own existence, Persephoneis malnourished by the memories of those she loved andlives with the illusion of a romance that is nothing more thana compulsion, a corruption of love. But after her long,unintentional intercourse with Hades, her soul surrendersto the siege of the night and sinks into the darkness whichnow extends “whole, comforting, sinless”. Compromisingwith her fate, Persephone betrays her vital space and “sincedesire is not enough, fatigue and surrender remain –a nearlyblissful lack of will”.Within this deadlock of connivance,the only thing left for her to do is pretend to be the faithfullover who flatters the “childish arrogance” of her insecuremate. In a time when Greece is once more crushed by theSymplegades of the times,Yiannis Ritsos, ever so well-timed,awakens the memory of his beloved Persephone withhis accurate and multidimensional words so she can disownthe garments of darkness and return to the vernal fieldsof roses and hyacinths...Sotiris Chatzakis’ commentaryWhat did Persephone see? What did the poet really seeduring the descent? How did they connect during thedescent making it difficult to distinguish one from the other?Or perhaps neither one nor the other exist, but only oneexists, united by the alchemy of initiation which occursin creatures green and soft, vulnerable to experiencesof filtrations and internal transpositions…The being descending to its verdurous grave, the dreamhunting carnal commemoration… There! The crib whichconnects the living with the dead, the child’s toy with thehorror, the horror with the pleasure, the pleasure with theanguish. Not to be or not to be? Merely so, concealed…or perhaps openly expressed in words? The question reveals31

να ξεχωρίζουµε τον ένα από τον άλλο; Ήµήπως δεν υπάρχει ο ένας και ο άλλος, παράένα, ενωµένο, µε την αλχηµεία της µυήσεως πουεπισυµβαίνει σε πλάσµατα χλωρά και µαλακά,επιρρεπή στις εµπειρίες των διηθήσεων και τωνεσωτερικών µετατοπίσεων… Η ύπαρξη πουκατεβαίνει στο χλοερό της τάφο, το όνειρο πουαναζητά τα σαρκικά του µνηµόσυνα... Να τηνη κούνια που ενώνει τον επάνω και τον κάτωκόσµο, το παιδικό παιχνίδι µε τον τρόµο, τοντρόµο µε την ηδονή, την ηδονή µε την οδύνη.Να µη ζει κανείς ή να µη ζει; Μόνο έτσιπαραλλαγµένο - ή µήπως διατυπωµένο ανοιχτά;- το ερώτηµα αποκαλύπτει την εµφάνιση, σε έναπρόσωπο, του αθεράπευτου ζωντανού και τουευοίωνου νεκρού στην ποίηση του Ρίτσου. Γιατίστην Περσεφόνη νοσταλγεί ο Γιάννης το θεριόκαι το θεριό το Γιάννη. Κι ο ποιητής, «σανάρρωστος απ’ τη µεγάλη διαφορά κλίµατος,φωτός, θερµότητας» κατεβαίνει στο νεκρό του,τον θερµαίνει, τον στολίζει και τον ανεβάζειεπάνω, στο ανελέητο φως της υπάρξεως.Εδώ θα συµβούν όλα τα ανεξήγητα. Γέννηση,δηλαδή, πτώση - άρα όλα ήδη στραµµένα προςτα κάτω - έρωτας, παιχνίδια των δαχτύλων µετις γεύσεις, των µατιών µε τους ήχους, βάρκες,νεαρές κολυµβήτριες κι ένας ωραίος νεαρόςκολυµβητής, ένα γκριζόµαυρο αντρικό παντελόνιπολύ εφαρµοστό, λουλούδια στα καλάθια,το µοσχοβόληµα: οι αµαρτίες του σπέρµατος.Εδώ βρισκόµαστε στη γη και δεν υπάρχειγιατρειά κι αυτό το ξέρει ο ποιητής.Όµως, ούτε εκεί υπάρχει γιατρειά, γι’ αυτόη Περσεφόνη ζει και θα ζει -εφόσοντην καταδίκασε η γραφή- το µαρτύριο τηςπεριφοράς, της αναχώρησης και της επανόδου,σε µια κυκλική αιωνιότητα από την αναγέννησηστο µαρασµό και πάλι και ξανά... Υποφέρειη Περσεφόνη και µαζί της υποφέρει κι ο Θεός.Η ατέρµονη επανάληψη δεν του επιτρέπεινα λυτρωθεί, εφόσον επιτρέπει στον άνθρωπονα καταστραφεί. Σαν τη ρόδα του carouselπου είναι καταδικασµένη να γυρίζει εσαεί απόπαλιά, ανεξήγητη βλάβη. Ίσως αυτό να είδεο ποιητής, πιστοποιώντας το ανεπανόρθωτο τηςγραφής. Ίσως αυτό να είδε η Περσεφόνη καιγι’ αυτό δεν το γνωρίζει, αφού κινείται ακόµη.Έτσι, µε αυτήν την διαισθαντική ανυποψία,την υποδεχόµαστε και µεις στο χώρο τουθεάτρου, γεγονός που προϋποθέτει την ύπαρξηκι άλλων νεκρών, παικτών και θεατών.Ελπίζουµε για συνένοχους στη θέα της κούνιαςπου ενώνει το παιχνίδι µε τον τρόµο, τον τρόµοµε την ηδονή, την ηδονή µε το προσδοκώµενοχειροκρότηµα του τέλους.Γ. ΣΥΝΑΥΛΙΑ Γιάννης Ρίτσος – Μίκης Θεοδωράκης:Επιτάφιος, Ρωµιοσύνη, Λιανοτράγουδα1η Μαΐου <strong>2006</strong> Πλατεία ΕλευθερίαςΤο «Αφιέρωµα στο Γιάννη Ρίτσο» µε συγκινεί ιδιαίτερα, όχι µονάχα γιατί ο Ρίτσος είναι ένας αγαπηµένος ποιητής, αλλά και γιατί ήτανένας στοχαστής που θαύµαζα και ένας πολίτης που µοιράστηκα µαζί του ιδέες, φιλία, αγώνες και δοκιµασίες. Οι τρεις κύκλοι τραγουδιώνπου θα ερµηνευθούν, «Επιτάφιος», «Ρωµιοσύνη» και «Λιανοτράγουδα», υπήρξαν και είναι θεµέλια της µουσικής µου, ενώ παράλληλασυνδέθηκαν µε κορυφαίες στιγµές της πρόσφατης ιστορίας µας, και ίσως γι’ αυτόν το λόγο τους αγκάλιασε και τους αγάπησε τόσο βαθιάο λαός µας. Στην ουσιαστική υποταγή κατά το δηµώδες «Βασίλη κάτσε φρόνιµα να γίνεις σπιτονοικοκύρης», που κατάντησενα γίνει κυρίαρχη στάση των «λογικών» και των «υπεύθυνων» κύκλων της χώρας, η «Ρωµιοσύνη» έρχεται να υπενθυµίσει την «αρχή»,ότι οι λαοί που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι τοποθετούν την «τιµή» πάνω από ο,τιδήποτε άλλο.Τουλάχιστον αυτό έκαναν οι ελεύθεροι Έλληνες από το ’21 έως την αντίσταση κατά της Χούντας.Μίκης Θεοδωράκης (16 Απριλίου 2003)«Ο Γιάννης Ρίτσος απόδειξε µε το έργο του και τη ζωή του ότι όχι µόνο η ποίηση δεν αντιστρατεύεται τη στράτευση, αλλά ότι,όσο περισσότερο και ουσιαστικότερα είναι κανείς στρατευµένος στη µεγάλη ιδέα της Επανάστασης, τόσο ουσιαστικότερακαι αποτελεσµατικότερα υπηρετεί την ιδέα της Τέχνης. Έδειξε ακόµα ότι η ελληνικότητα συµβαδίζει ή µάλλον σηµαίνει παγκοσµιότητα.Γιατί είναι ο ποιητής της «Ρωµιοσύνης», αυτός που άκουσε καλύτερα από κάθε άλλον τους µυστικούς χτύπους της καρδιάς του λαού καιτα κρυφά µηνύµατα της µοίρας του, άλλοτε δοξαστικά, άλλοτε προφητικά, πολύ συχνά θρηνητικά κι ακόµα πιο συχνά γεµάτος πίστηκαι απόφαση. Είναι, λοιπόν, αυτός που ταυτίστηκε τελεσίδικα µε τα δέντρα, τις πέτρες και τις καρδιές που δε βολεύονται, ο κατ’ εξοχήνΈλληνας, που βρήκε την πιο πλατιά απήχηση σε όλα τα πλάτη και τα µήκη του πλανήτη µας, δείχνοντας πως το εθνικό και το παγκόσµιοταυτίζονται, όπως ταυτίζονται και τα όνειρα και οι ελπίδες όλων των ανθρώπων, όπου γης, για πανανθρώπινη λευτεριά. Εµείς που ζήσαµεστην εποχή του, που γευόµαστε το στίχο του, όπως ο πιστός το αντίδωρο της θείας µετάληψης, είµαστε ευγνώµονες γι’ αυτό».Μίκης Θεοδωράκης («Αφιέρωµα στο Γιάννη Ρίτσο», Αθήνα 1980, Κέδρος)32the emergence of the incurable living and thehopeful dead both in one character, in Ritsos’poetry.Why, in Persephone, does Yiannis yearn forthe beast and the beast for Yiannis? And the poet,“like an ill-being from the great difference inclimate, light and heat” descents to his dead,warms him, embellishes him and elevates himto the remorseless light of being. Here will all theinexplicable happen. Birth, namely drop – thereforeall is already directed downwards – love, gamesof the fingers with the tastes, of the eyes withthe sounds, boats, young female swimmers anda handsome young male swimmer, dark-grey,very tight man’s pants, flowers in baskets, thesweet smell: the sins of sperm. Here, we are onearth and there is no cure.This the poet knows.But, there is no cure there either. For this reasonPersephone lives and will live –since she iscondemned by the script– the torment ofprocession, of departure and of comeback, in anorbicular eternity from rebirth to withering andagain and again… Persephone suffers and Godsuffers with her. The endless recurrence does notallow him to redeem, since he allows man toperish. Like a merry-go-round, condemnedto evermore go round and round due to an old,unsolved malfunction. Perhaps this is whatthe poet saw, attesting all beyond redemption ofthe script. Perhaps this is what Persephone sawand does not yet know since she is still in motion.So, with this intuitive unsuspectedness, we alsowelcome her in the theatre, presupposing theexistence of the other dead, actors and audience.We hope for accomplices in view of the cribwhich unites the toy with the horror, the horrorwith the pleasure, the pleasure with the anticipatedapplause of the end.Σωτήρης ΧατζάκηςSotiris ChatzakisC. CONCERT Yiannis Ritsos – Mikis Theodorakis:Epitaph, Romiossini, Lianotragouda1st May, <strong>2006</strong> Eleftherias Square“Tribute to Yiannis Ritsos” moves me in a special way, not only because Ritsos is a beloved poet but also because he was a thinkerthat I admired and a citizen with whom I shared concepts, friendship, struggles and trials. The three series of songs that will beinterpreted, “Epitaph”, “Romiossini” (The Greek Nation and the Greek Spirit during the centuries) and “Lianotragouda” (The eighteenlittle songs for the bitter homeland), were and still are the foundations of my music, while at the same time they are tied to importantmoments of our recent history and perhaps for this reason our Nation embraced and loved them so deeply.In contrast to the ideal absolute submission advocated by the folk (demotiko) song "Vassilis, katse fronima na gineis nikokiris”(Vassilis, behave yourself so you can become a family man) which emerged as the dominant attitude of the “reasonable”and “responsible” circles of Greece, “Romiossini” comes as a reminder for the “principle” that Nations desiring to live in freedom place“honour” above everything else. At least that is what the liberated Greeks did from 1821 until the resistance against the Junta.Mikis Theodorakis (April 26, 2003)“With his work and his life Yiannis Ritsos proved that not only poetry does not oppose commitment but also that the more trulysomeone is committed to the great idea of the Revolution, all the more truly and effectively he will serve the concept of Art. Moreover,he showed that hellenism is in step with, or rather means universality. Because he is the poet of “Romiossini” (The Greek Nation and theGreek Spirit during the centuries), he perceived better than anyone the musical heart beats of the Nation and the hidden messages ofits fate, other times gloriously, other times prophetically, very often plaintively and even more often full of faith and determination.He is the one who irrevocably identified himself with the trees, the stones and the restless hearts, the ultimate Greekwho achieved recognition from every corner of the planet, by proving that the Nation and the Universe are one,in the same way that the dreams and hopes of the people all around the world are one with liberty for all mankind.We who lived in his time, we who taste his poetic verse as a believer tastes the holy bread of communion, are grateful for this”.Mikis Theodorakis (“Tribute to Yiannis Ritsos”, Athens 1980, Kedros Publications)33

Μίκης Θεοδωράκης: ο πολυτάλαντος, ο πολυδιάστατος, ο πολυσύνθετος, ο πολυδύναµος. Όλα σ’ αυτόν είναι µεγάλα:ανάστηµα, χέρια, πόδια, φωνή, γέλιο, κίνηση – όλα στον υπερθετικό βαθµό. Είναι απ’ αυτούς που «όταν χορεύουνστην πλατεία µέσα στα σπίτια τρέµουν τα ταβάνια και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια». Ρωµιός. ΓνήσιοςΡωµιός. Κι έχει πάντα κρεµασµένο στον κόρφο του, σε χοντρό λαϊκό τσαγκαράδικο σπάγκο (κι όχι σε χρυσήαλυσιδίτσα) γκόλφι του την Ελλάδα. Κι η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπό της. Ο Μίκης, στονοραµατικό δυναµισµό του, έχει κάτι απ’ το Σικελιανό και το Μαγιακόβσκι, απ’ τον Ουγκό και τον Μπετόβεν. Ούτεστιγµή δε θα βρούµε το Μίκη σε χαλάρωση. Πάντα σε έξαρση. Ένας παλαιστής. Ένας ακάµατος αγωνιστής. Φλέβες,νεύρα, µυώνες του, αισθήσεις του, όλα σε υπερένταση. Όλος µια τεντωµένη χορδή αέναα παλλόµενη, αδιάκοπαανταποκρινόµενη και στο πιο ανεπαίσθητο νεύµα της ιστορίας, σε κάθε νεύµα απ’ το «µέσα» του κόσµου.Γιάννης Ρίτσος (Από τον πρόλογο στη «Μαχόµενη Κουλτούρα», Αθήνα, Νοέµβρης 1982)Τραγουδούν: ∆ηµήτρης Μπάσης,Μαρία ∆ηµητριάδη, Σύνολο «Τρίφωνο»(Αθηνά Κοντράκη, Νίκος Κουρουπάκης,∆ηµήτρης Υφαντής)Συνοδεύει η Λαϊκή Ορχήστρα «ΜίκηςΘεοδωράκης»ΕπιτάφιοςΠού πέταξε τ’ αγόρι µου / Χείλι µουµοσκοµύριστο / Μέρα Μαγιού / Βασίλεψες αστέριµου / Είσουν καλός / Στα παραθύρι στέκοσουν /Να ’χα τ’ αθάνατο νερό / Γλυκέ µου εσύ δεχάθηκεςΡωµιοσύνηΑυτά τα δέντρα / Όλοι διψάνε / Όταν σφίγγουντο χέρι / Τόσα χρόνια / Μπήκαν στα σίδερα /∆έντρο το δέντρο / Ποιος να το πει /Θα σηµάνουν οι καµπάνες / Τραβήξανε ψηλά∆εκαοκτώ λιανοτράγουδα της πικρήςπατρίδαςΑναβάφτιση / Κουβέντα µ’ ένα λουλούδι /Καρτέρεµα / Λαός / Μνηµόσυνο / Αυγή /∆ε φτάνει / Πράσινη µέρα / Συλλείτουργο /Το νερό / Το κυκλάµινο / Λιγνά κορίτσια /Τ’ άσπρο ξωκκλήσι / Επιτύµβιο / Εδώ το φως /Το χτίσιµο / Ο ταµένος / Τη Ρωµιοσύνη µηντην κλαιςΛαϊκή Ορχήστρα«Μίκης Θεοδωράκης»Η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»δηµιουργήθηκε το Μάιο του 1997 από µουσικούς-συνεργάτες του Μίκη Θεοδωράκη. Η πρώτη εµφάνιση τηςορχήστρας έγινε στο Θέατρο «Αιξωνή» της Γλυφάδας, τονΙούνιο του 1997. Έκτοτε η Ορχήστρα συµπράττει µεκαταξιωµένους, αλλά και νεότερους ερµηνευτές καιεµφανίζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στόχος τηςορχήστρας είναι η ανάδειξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκηµε ποικίλους τρόπους (συναυλίες, παραστάσεις, τηλεοπτικέςεµφανίσεις, δισκογραφία κ.ά.). Εξίσου σηµαντική έχει υπάρξειη συµµετοχή των συντελεστών της ορχήστρας σεεκδηλώσεις της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», ταέσοδα των οποίων διατέθηκαν για τα παιδιά της Παλαιστίνης.Το καλοκαίρι του 2003, η ορχήστρα παρουσίασε ανά τηνΕλλάδα ένα αφιέρωµα στο µεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο, µετους Ελένη Τσαλιγοπούλου,∆ηµήτρη Μπάση, Γιάννη Μπέζο,Γιάννη Φέρτη, Κάκια Ιγερινού, Μαρία Σουλτάτου και ΠαντελήΘεοχαρίδη. Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι συναυλίες στηΜακρόνησο (29, 30 & 31 Αυγούστου 2003), στην οποίαεπέστρεψε ο Μίκης Θεοδωράκης, µετά από σαράντα πέντεχρόνια. Τον επόµενο χρόνο (καλοκαίρι 2004), η ορχήστραετοίµασε ένα αφιέρωµα στη Μουσική και τα Τραγούδια τουΜίκη Θεοδωράκη από το Θέατρο και τον Κινηµατογράφο µε τησυµµετοχή γνωστών καλλιτεχνών. Το 2005, ο ΜίκηςΘεοδωράκης συµπλήρωσε 80 χρόνια ζωής και δηµιουργίας,γεγονός που γιορτάστηκε σε όλη την Ελλάδα µε πλήθοςεκδηλώσεων, στις οποίες η ορχήστρα συµµετείχε είτε ωςδιοργανώτρια, είτε ως µέλος. Η ορχήστρα συµµετέχει σεεκδηλώσεις για την ειρήνη, για την καταπολέµηση τουρατσισµού και των ναρκωτικών, για τους φυλακισµένους, µέσααπό συναυλίες που έχουν σκοπό να ευαισθητοποιήσουν τονκόσµο για κοινωνικά θέµατα. Η Λαϊκή Ορχήστρα «ΜίκηςΘεοδωράκης» επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισµού.Η οικονοµική στήριξη αποτελεί επιβεβαίωση τηςσοβαρότητας του έργου της και παράλληλα της δίνει τηδυνατότητα προγραµµατισµού εκδηλώσεων που προάγουντην ελληνική µουσική και ποίηση.Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»Τατιάνα Παπαγεωργίου, πιάνο, Μανώλης Γεωργοστάθης,µπουζούκι, Άρης Κούκος, µπουζούκι, Ανδρέας Κατσιγιάννης,σαντούρι, Ξενοφών Συµβουλίδης, όµποε-αγγλικό κόρνο,Γιώργος Σκαβάρας, κιθάρα, Μαριλίζα Παπαδούρη,βιολοντσέλο, Λευτέρης Γρίβας, ακορντεόν, Τεό Λαζάρου, µπάσοΝίκος Κασσαβέτης, ντραµς, Θέµις Συµβουλόπουλος,κρουστάΣυντονισµός: Μαργαρίτα ΘεοδωράκηΥποστήριξη: Sophie Hayes, Κωνσταντίνα Γαβριελάτου,Μαρία ΒλάχουΓραφείου Τύπου: Έµµυ Χριστούλα∆ηµόσιες Σχέσεις: ∆ηµήτρης ΑργυρούληςΗχοληψία: Γιάννης ΠαπαδόπουλοςMikis Theodorakis: Multitalented, Multidimensional, Multisophisticated, Multidynamic. Everything about this manis large: Height, hands, feet, voice, laughter, movement – all at an outstanding degree. He is one of those menwho “when they dance in the town square the ceilings in the homes tremble and the glasses on the shelvesrattle”. “Romios”. A genuine Greek. And he always keeps Greece hanging on his chest from a thick, cobbler’sstring (not a golden chain) as his talisman. And, through his work Greece identifies her own face. Mikis’ visionarydynamism resembles that of Sicelianos and Mayakovski, Hugo and Beethoven. Not for a moment is Mikisat ease. He is always full of passion. A fighter. An indefatigable warrior. His veins, his nerves, his muscles,his senses, all alert. He is like a taut string vibrating perpetually, endlessly responding even to the mostimperceptible call of history, to every call from the “inner” world.Yiannis Ritsos (From the preface of “Machomeni Cultura”, Athens, November 1982)Singers Dimitris Bassis, Maria Dimitriadi,Ensemble “Trifono” (Erofili, NikosKouroupakis, Dimitris Ifantis)Accompanied by the Orchestra “MikisTheodorakis”EpitaphPou petaxe t’ agori mou (Where did my boy fly)/ Hili mou moshomiristo (My perfumed lips) /Mera mayiou (A day in May) / Vasilepses asterimou (You have set, my star) / Isoun kalos(You were good) / Sto parathiri stekosoun(You΄d stand at the window) / Na ha t’athanatonero (If only I had the water of life) / Glike mouesi de hathikes (My sweet, you are not lost)Romiossini (The Greek Nation and the GreekSpirit during the centuries)Afta ta dendra (These trees) / Oli dipsane(All are thirsty) / Otan sfigoun to heri (Whenthey shake their hands) / Tosa hronia (So manyyears) / Bikan sta sidera (They were imprisoned) /Dendro to dendro (Tree by tree) / Pios na to pi(Who could say it?) / Tha simanoun i kabanes(The bells will ring) / Travixane psila (They went high)Ta dekaokto lianotragouda tis pikris patridas(The eighteen little songs for the bitterhomeland)Anavaftisi (Rebaptism) / Kouvenda m’ ena louloudi(Discussion with a flower) / Karterema(Expectation) / Laos (The people) / Mnimosino(Memorial) / Avgi (Dawn) / De ftani (It’s notenough) / Prasini mera (Green day) / Silitourgo(Commemoration) / To nero (The water) /To kiklamino (The cyclamen) / Ligna koritsia(Slender girls) / T’aspro xoklisi (Little white chapel) /Epitimvio (Epitaph) / Edo to fos (Here is the light) /To ktisimo (The construction) / O tamenos (Devoted) /Ti Romiossini min tin kles (Don’t wheep for Romiossini)“Mikis Theodorakis” OrchestraThe Orchestra “Mikis Theodorakis” was founded in May 1997,by musicians who had played with Mikis Theodorakis.Theorchestra made its debut in June 1997 at the “Exoni” Theatreof Glyfada. Since then, the Οrchestra has given many popularconcerts in Greece and abroad appearing with distinguishedperformers as well as with young promising artists.The orchestra’s aim is the performance of Mikis Theodorakis'work in concerts, on television programmes, on cd recordingsetc. Of special interest is the participation of the membersof the orchestra in events organised for the benefit of theorganisation “Physicians Without Borders”, the profits fromwhich were given to Palestinian children.In the summer of 2003, the orchestra performed on a tourall over Greece as a tribute to the great poet Yiannis Ritsos.In 2005, Mikis Theodorakis reached the 80th year of his lifeand creation, an event that was celebrated all over Greecein a multitude of performances with the participation ofthe orchestra either as the principal organiser or in collaboration.Finally, the orchestra’s musicians are deeply committedto playing a leading role in new initiatives including concertsfor peace, against racism and drugs, for prisoners and others,with the aim of making people aware of sensitive social issues.The orchestra thanks the Ministry of Culture for its greatsupport.“Mikis Theodorakis” OrchestraTatiana Papageorgiou, piano, Manolis Georgostathis,bouzouki, Aris Koukos, bouzouki, Andreas Katsiyiannis,santouri, Xenofon Simvoulidis, oboe-english horn,Giorgos Skavaras, accoustic guitar, Mariliza Papadouri, cello,Lefteris Grivas, accordion, Theo Lazarou, c. bass,Nikos Kassavetis, drums, Themis Simvoulopoulos, percussionCoordination: Margarita TheodorakisSupport: Sophie Hayes, Constantina Gavrielatou,Maria VlachosPress Office: Emmy ChristoulaPublic Relations: Dimitris ArgyroulisRecording Engineer: Yiannis Papadopoulos3435

Γυναικεία ΠοίησηFemale PoetryΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΟΙΗΣΗ Η ποίηση είναι γυναίκα (Ρουµανία – Ελλάδα)4 Μαΐου <strong>2006</strong> Θέατρο ΕπίκεντροΣκηνοθεσία-Επιλογή κειµένων: Άννα ΣωτρίνηΚοστούµια: Άννα ΜαχαιριανάκηΣκηνικά: Γιούλα ΧατζηγεωργίουΜετάφραση ρουµανικών ποηµάτων: Σάντρα ΜιχαλάκηΠοιητική απόδοση στα ελληνικά: Κώστας ΚαρτελιάςΦωτισµοί: Άννα ΣωτρίνηΣυµµετέχουν οι ηθοποιοί: ∆έσποινα Τοµαζάνη,Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Αναστασία Σοφιανίδου,∆ήµητρα Βαµβακάρη, Μαριάνθη ΚολιάκηΟι φωτογραφίες είναι του Βασίλη ΠούλουΘα γίνει αναφορά στο έργο των Ρουµάνων ποιητριών:Κάρµεν Φιράν, Ιωάννα Ιερωνύµ, Ταµπαράς-Τάρτλερ,Νίνα Κασσιάν, Ντενίζα Κοµανέσκου, Ντανιέλα Κρασνάρου,Άννα Μπλαντιάνα, Κονστάντσα Μπούζια,Λιµπιάνα Ούρσου,Μόνικα Σαβουλέσκου, Σαβιάνα Στανέσκου, Μάγδα ΚάρνετςΘα γίνει αναφορά στο έργο των Ελληνίδων ποιητριώνΚική ∆ηµουλά, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ολυµπία Καράγιωργα,Αλόη Σιδέρη, Κατερίνα Γώγου, Παυλίνα Παµπούδη,Έλενα Χουζούρη,Λιάνα Πέτσα,∆έσποινα Τοµαζάνη,Μαρία Κυρτζάκη, Μαρία Λαγγουρέλη, Ρούλα KακλαµανάκηΣηµείωµα της σκηνοθέτριας Άννας Σωτρίνη«∆εν µπορώ να σας εξηγήσω», λέει ο Jorge Luis Borges,«Όλες οι λέξεις ανάµεσα σε δύο ανθρώπους απαιτούνµια κοινή εµπειρία». Στην ποίηση ο κοινός τόπος είναι πάνταεκεί. Καρτερικός. Ανιδιοτελής. Συµπυκνωµένος. Αυτάρκης.Σε καλεί να επι-κοινωνήσεις, να συν-διαλεχτείς, να συναισθανθείς.Να πετάξεις τα µαύρα γυαλιά του Εγώ καινα αντιληφθείς ότι πιθανώς κι άλλοι βλέπουν τις ίδιεςαποχρώσεις. Ότι µπορεί να πέρασες έστω και απόαπόσταση, την πολιτεία του Εµείς. Την πολιτεία της κοινήςεµπειρίας των Όλων. Γιατί η Ποίηση είναι ο Άνθρωποςκαι µόνο στη γραµµατική, ουσιαστικό γένους θηλυκού.Μόνο εκεί τεµαχίζεται σε δοµικά, θεµατικά, συµβολικά µοτίβα,σε µακροπερίοδο ή µη λόγο, σε υφολογικά στοιχεία,σε παροµοιώσεις, µεταφορές, προσωποποιήσεις και επίθετα.Και µόνο σε αυτό το χειρουργικό τραπέζι της φιλολογίαςπάσχει, παραµορφώνεται και τελικά πεθαίνει.Η πρόθεσή µας είναι αυτό το «καθεστώς» να τοαποτρέψουµε. Η διάθεσή µας να το ανατρέψουµε.FEMALE POETRY Poetry is a Woman (Romania – Greece)May 4, <strong>2006</strong> Epikentro Theatre3637Direction-Text selection: Anna SotriniCostumes: Anna MacherianakiStage designer: Gioula ChatzigeorgiouTranslation of Romanian poems: Sandra MichalakiPoetic adaptation in Greek: Costas KarteliasLighting: Anna SotriniFeauturing: Despina Tomazani, Katerina Polichronopoulou,Anastassia Sofianidou, Dimitra Vamvakari, Marianthi KoliakiPhotographs by Vassilis PoulosRomanian poetry:Carmen Firan, Ioanna Ieronim, Grete Tartler, Nina Cassian,Denisa Comanescu, Daniela Crasnaru,Ana Bladiana,Constanza Buzia, Libiana Ursu, Monika Savulesku,Saviana Stanescu, Magda CarnetsGreek poetry:Kiki Dimoula, Katerina Aggelaki-Rouk, Olimpia Karagiorga,Aloi Sideri, Katerina Gogou, Pavlina Pampoudi,Elena Chouzouri, Liana Petsa, Despina Tomazani,Maria Kirtzaki, Maria Lagoureli, Roula KaklamanakiAnna Sotrini’s commentaryAccording to Jorge Luis Borges: “I can not explain it to you.The words between two people demand a commonexperience”.As far as poetry is concerned, there is alwaysa common factor.Waiting for you.Without wanting anythingin return. Condensed and self-sufficient. Calling out for youto communicate, to speak, and to feel.To throw awaythe dark glasses of “I” and to realize that probably there areothers who see the same shades.That you may have passedby, from a distance, the city of “We”. The city of Everybody’scommon experience. For Poetry is the Human being, andis female only in the world of grammar. This is the only place,where Poetry is cut down to pieces taking whether the formof structural, thematic, symbolic shapes, or different stylesof appearances, configurations, metaphors, personificationsand adjectives.And it is only on the surgical bed of philology,that Poetry suffers, is disfigured and dies in the end.We intend to avoid this “status”.We want to overthrow it.

Κωνστάντια ΓουρτζήKonstantia GourziΣΥΝΑΥΛΙΑ – ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑEnsemble Octopus: Μια φεγγαροχτυπηµένη και φολκλορική βραδιάΜουσική διεύθυνση: Κωνστάντια Γουρζή5 Μαΐου <strong>2006</strong> Θέατρο ΑπόλλωνΗ ιδέα-ανάγκη να αυτοσχεδιάσω πάνω σε θέµατα του Schönberg δηµιουργήθηκε πριν από τέσσερα περίπου χρόνια.Έχοντας η ίδια δυσκολία να συγκεντρωθώ να ακούσω το κοµµάτι από την αρχή µέχρι το τέλος, χρειαζόµουν οπωσδήποτε µεταξύτου πρώτου και του δεύτερου, όπως και µεταξύ του δεύτερου και του τρίτου µέρους, µια παύση για να αντιληφθώ τη µουσικήκαι τη δραµατουργία του έργου. Εκάθησα στο πιάνο και προσπάθησα να παίξω µόνο τις νότες από τον Pierrot χωρίς το χρόνο καιτη δυναµική που η παρτιτούρα µου έδινε ως οδηγία. Αντελήφθην κατά τη διάρκεια ότι είχα την τάση να αυτοσχεδιάσω µε τα θέµατατου κοµµατιού. Λίγες µέρες αργότερα ρώτησα τη Maria Baptist, αν είχε διάθεση να αυτοσχεδιάσουµε τέσσερα χέρια µαζί. Μετά από αυτήτη συνάντηση κατάφερα να την πείσω να µελετήσει το µέρος του πιάνου και να πραγµατοποιήσουµε την ιδέα που είχα.Κάναµε δύο επιτυχηµένες συναυλίες το 2002 στο Αµβούργο και στο Βερολίνο µε το «Σύνολο Echο» του Βερολίνου και µε µεγάλη χαράεπαναλαµβάνουµε και πραγµατοποιούµε την ιδέα αυτή τώρα στην Πάτρα. Το κοµµάτι του Berio είναι για µένα η µουσική αντίθεση καιισορροπία στη µουσική του Schönberg. Γι’ αυτό το λόγο οι συνθέσεις θα παιχθούν χωρίς διάλειµµαΚωνστάντια ΓουρζήΤο µουσικό σύνολο Octopus παίζει έργα των:Arnold Schönberg, Pierrot Lunaire, Jazz αυτοσχεδιασµό πάνωσε θέµατα του Pierrot Lunaire µεταξύ των µερών 1-2, 2-3και στο τέλος Luciano Berio, Folk Songs.Σολίστ: Maria Baptist, πιάνοAnna Clementi, φωνήΜουσική διεύθυνση: Κωνστάντια ΓουρζήEnsemble OctopusΤο σύνολο µοντέρνας µουσικής Octopus ιδρύθηκε το Φεβρουάριοτου 2003 από τη µαέστρο, συνθέτη και καλλιτεχνική διευθύντριατου συνόλου Κωνστάντια Γουρζή. Το ρεπερτόριο του συνόλουσυγκεντρώνεται στη µουσική του 20ού και 21ου αιώνα για µουσικήδωµατίου και για µουσική ορχήστρας δωµατίου. Επίσης, το σύνολοασχολείται µε προγράµµατα διαφορετικών καλλιτεχνικώνκατευθύνσεων, όπως π.χ. µουσική και φως, µουσική και γλυπτά.Το σύνολο εµφανίζεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά.CONCERT – 20 ΤΗ CENTURY MUSIC POETRYEnsemble Octopus: A Moonstruck and Folklore EveningConductor: Konstantia GourziMay 5, <strong>2006</strong> Apollon TheatreThe idea-necessity to improvise on Schönberg’s themes occurred to me four years ago.Having had difficulty concentrating into listen the piece from beginning till the end, I felt that I absolutely needed a pausebetween the first and second parts, as well as between the second and third parts which would allow me to understand the musicand dramaturgy of the work. I sat on the piano and I tried to simply play the notes from the Pierrot without following the timeand the dynamic that was dictated by the score. I realised along the way that I tended to improvise on the work's themes.A few days later I asked Maria Baptist if she felt that she would like to improvise with me in four hands.After this meeting she was convinced to study the piano part and to work together in materialising my idea.We had two very successful concerts together in Hamburg and in Berlin in 2002, and it is with great joy that we repeatthis concept in Patras. Berio’s piece, for me, creates the musical antithesis and provides balance to Schönberg’s music.This is why thesecompositions will be performed without any break between them.Konstantia Gourzi3839The Ensemble Octopus performs works by:Arnold Schönberg, Pierrot Lunaire with Jazz improvisationon the themes of Pierrot Lunaire between the parts 1-2, 2-3,ending with Luciano Berio, Folk Songs.Soloists: Maria Baptist, pianoAnna Clementi, vocalsConductor: Konstantia GourziEnsemble OctopusThe contemporary music ensemble Octopus was founded inFebruary 2003 by conductor, composer and artistic directorof the ensemble, Konstantia Gourzi. The ensemble’s repertoryis concentrated on the chamber music and the music forchamber orchestra of the 20th and the 21st centuries.The groupis also involved in artistic projects that explore other artisticrelationships such as music and light, music and sculpture etc.The ensemble appears in Greece for the first time.

Οµάδα ΣπίζαΟµάδα ΣπίζαΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΣΗΟµάδα Σπίζα: The Storytelling Project9 Μαΐου <strong>2006</strong> ΠτωχοκοµείοΣυµµετέχουν κατά αλφαβητική σειρά:Ιρίνα ∆ηµάκη, βιολοντσέλοΣοφία Καµαγιάννη, σύνθεση, πιάνο, κρουστάΡάνια Κελαϊδίτη, ηθοποιόςΝτίνα Μάντζαρη, σοπράνο∆ώρα Παναγοπούλου, σύνθεση, πιάνο, κρουστάJoe Tornabene, σύνθεση, σαξόφωνο, ηθοποιόςTim Ward, σύνθεση, τούµπα, live electronicsThe Storytelling Project –Καλλιτεχνικό Σχήµα ΣπίζαΜε πρωτοβουλία µελών του σωµατείου Σπίζα προσκλήθηκανκάποιοι καλλιτέχνες για να πειραµατιστούν πάνω στην ιδέατης µουσικής εξιστόρησης.Το The Storytelling Project αποτελεί µία εκλεκτική µίξησύγχρονης µουσικής και αφήγησης. Οι τέσσερις συνθέτεςκαι εκτελεστές Σοφία Καµαγιάννη, ∆ώρα Παναγοπούλου, JoeTornabene και Tim Ward, συµπράττουν µε την βιολοντσελίσταΊρινα ∆ηµάκη, τη σοπράνο Ντίνα Μάντζαρη και την ηθοποιόΡάνια Κελαϊδίτη, για τη δηµιουργία µίας µουσικής παράστασηςπου συνδυάζει όργανα, φωνές, ηλεκτρονικά µέσα,αυτοσχεδιασµό, πρωτότυπα ή υπάρχοντα κείµενα, κίνηση, καιστοχεύει στην προέκταση της έννοιας της αφήγησης.CONTEMPORARY MUSIC AND NARRATIONSpiza Group: The Storytelling ProjectMay 9, <strong>2006</strong> Old Home for the Poor (Ptochokomeio)Κάθε ένας από τους συµµετέχοντες έχει µια προσωπικήπορεία στη σύγχρονη τέχνη. Είναι η πρώτη φορά πουσυνεργάζονται όλοι µαζί αν και έχουν συµπράξει σεµικρότερους συνδυασµούς στο παρελθόν.Στο The Storytelling Project παρουσιάζονται τα έργα:Warm UpThe Trashmen, Tim WardΣµήνος, ∆. ΠαναγοπούλουBίδες για στραβόξυλα, Σ.KαµαγιάννηThe mystery of the Shaggy Dog, Joe TornabeneMια φορά κι έναν καιρό..., Σ. KαµαγιάννηTο Warm Up είναι µία οµαδική δηµιουργία, ένα happeningχωρίς κείµενο, βασισµένο σε µία ιδέα του Tim Ward.Σηµαντικό ρόλο σε αυτό το ξεκίνηµα παίζει η τεχνολογίακαθώς ήχοι ηχογραφούνται, υφίστανται επεξεργασία στονυπολογιστή και διαχέονται στο χώρο ζωντανά.Tο The Trashmen (Oι Σκουπιδιάρηδες) διερευνά κείµενα ταοποία έχουν παραχθεί αυτόµατα στον υπολογιστή µέσωδιαφόρων προγραµµάτων. Aυτά τα προγράµµαταχρησιµοποιούν αξιώµατα από τη µαθηµατική θεωρία τωνπιθανοτήτων και µπορούν να παράγουν πρόζα και ποίηση,που τη µία στιγµή είναι αφηγήσεις ξεκάθαρες και µεστές4041Participating in alphabetical order:Irina Dimaki, violoncelloSofia Kamayianni, composition, piano, percussionRania Kelaiditi, actressDina Mantzari, sopranoDora Panagopoulou, composition, piano, percussionJoe Tornabene, composition, saxophone, actorTim Ward, composition, tuba, live electronicsThe Storytelling Project –Spiza Artistic GroupWith the initiative of members of the Spiza group, someartists were invited to experiment with the idea of musicalnarration.The Storytelling Project is a selective mixture ofcontemporary music and narration.The four composersand interpreters Sofia Kamayianni, Dora Panagopoulou,Joe Tornabene and Tim Ward, collaborate with the cellistIrina Dimaki, the soprano Dina Mantzari and the actressRania Kelaiditi, to create a musical performance thatcombines instruments, vocals, electronics, improvisation,original or existing texts, movement, and aims in extendingthe meaning of the narration.Every artist participating has a personal course in contemporaryarts. It is the first time that these artists are collaborating alltogether though they have worked together in the past onsmaller combinations.In The Storytelling Project the following pieces are presented:Warm UpThe Trashmen,Tim WardSmenos, D. PanagopoulouVides gia stravoxyla, S. KamayianniThe mystery of the Shaggy Dog, Joe TornabeneMia fora kai enan kero..., S. KamayianniThe Warm Up is a group creation, an event with no text,based on an idea of Tim Ward. In this beginning, technologyhas an important role as the sounds are recorded, processedin the computer and scattered live in all directions.The Trashmen explores texts that were generated automaticallyby computer programmes. These programmes employedprinciples adapted from the mathematical theory of probability,and they generated both prose and poetry, at one moment withlucid and meaningful narratives, at the next wonderfully garbledand confused.A rich sonic texture is created from readings ofthe text combined with live sound transformations and tape.

νοήµατος, και την άλλη, υπέροχα συγκεχυµένεςκαι παραµορφωµένες. Oι αναγνώσεις αυτών τωνκειµένων σε συνδυασµό µε τη ζωντανήηλεκτρονική τους επεξεργασία και ηχογραφηµένουλικό δηµιουργούν µία πλούσια ηχητική υφή.Tο Σµήνος, βασισµένο στο οµώνυµο κείµενο του∆ηµήτρη Kοσµόπουλου από τη συλλογή τουΛατοµείο, αποτελεί ένα διάλογο µεταξύ ζωντανήςκαι ηχογραφηµένης φωνής, αυτοσχεδιασµού καιγραµµένης µουσικής. H φωνή αποπειράται ναπεριγράψει τη διαδικασία της σταδιακήςπροσέγγισης και κατανόησης ενός κειµένου, ενώταυτόχρονα τα όργανα, παίρνοντας αφορµή απόαυτό, χαράζουν τη δική τους πορεία.Tο The Mystery of the Shaggy Dog διαµορφώθηκεµέσα από µία διαδικασία που βασίζεται στηνεξιστόρηση και τη µετάπλασή της.Έξι διαφορετικές ιστορίες, βασισµένες σε κάποιακοινά, συγκεκριµένα κριτήρια, δηµιουργήθηκαναπό τους εκτελεστές, και αργότερα συνδυάστηκανγια να αποτελέσουν µία κύρια ιστορία. Tο έργοδιερευνά, µεταξύ άλλων, τη χρήση της φωνήςγια την έλξη και µεγέθυνση «στοιχείων ήχου»που προέρχονται από τη ζωντανή ανάγνωσητης ιστορίας, την ηχητική αποτύπωση τηςεσωτερικής αίσθησης της κίνησης, που επίσηςσυνδέεται µε την ανάγνωση της ιστορίας καιτην ενοποίηση φωνών, οργάνων και ιστορίας.Κείµενα κατ’ εξοχήν µη αφηγηµατικά, όπου αναπαράγονταιεκφράσεις της καθηµερινότητας και σπαράγµατα φράσεων,είναι οι δύο εξίσου ακραίες τοποθετήσεις απέναντι στα µέσατης αφήγησης στα έργα Βίδες για στραβόξυλα καιΜια φορά κι έναν καιρό... Αυτές οι εκ πρωτης όψεωςαντιδιαµετρικά αντίθετες «ιστορίες» έχουν κοινό στόχο, καιστη µουσική τους έκφραση, το κέντρισµα της φαντασίας τουακροατή και της αντισυµβατικής διάθεσής του, µε εργαλείατο χιούµορ και την αφαίρεση.Οµάδα ΣπίζαΤο σωµατείο Σπίζα συστάθηκε το 2003. Είναι µη κερδοσκοπικόσωµατείο και έχει στόχο την προώθηση και προβολή κυρίωςτης µουσικής. Μέλη του είναι καλλιτέχνες αλλά και άνθρωποιπου αγαπούν και στηρίζουν την τέχνη.Η Σπίζα διοργανώνει εκδηλώσεις που πραγµατοποιούν τα µέλητης ή προσκαλεί άλλους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν κάποιοέργο. Στα λίγα χρόνια της παρουσίας του το σωµατείο έχειδιοργανώσει τις εξής εκδηλώσεις: τη µουσική παράστασηRabilaCo (2003, Χοροροές) τη συναυλία Τραγούδα λοιπόν, µησκεπάζεις τη φωνή σου µε τα χέρια (2004, Άλεκτον) και τηµουσική παράσταση 2 πολύτεχνα έργα (<strong>2006</strong>, Θέατρο Σηµείο,Θέατρο Φούρνος).The Smenos, based on the homonymous text byDimitris Kosmopoulos from his collectionLatomio, is a dialogue between live andrecorded voices, interpretation and music.The voice attempts to describe the process ofgradually approaching and understanding the textwhile, simultaneously, due to this the instrumentsmark their own course.The mystery of the Shaggy Dog was created via aprocess based on story telling and transformation.Six initial stories were improvised by theperformers, based on shared criteria, before theywere combined together in a final “master” story.Among other things the piece explores the useof the voice to draw out sound elements of thespoken story in real-time, kinesthetic impressionsin sound based on an inner sense of movementlinked to the spoken story, and the integrationof voice, story and instruments.Non-narrative texts in which expressions ofeveryday life and parts of phrases are reproduced,are the two equally extreme positions againstthe narration’s means in “Vides gia stravoxyla” and“Mia fora kai enan kero…”.The “stories” whichseem totally opposite at first, have the same goalin their musical expression, the triggering of thelistener’s fantasy and his anti-conventional mood,with humour and abstraction as tools.The Spiza GroupThe Spiza Group was founded in 2003. Is a non-profit societyand aims for the promotion and presentation, mainly, of music.The members are artists but also individuals that love andsupport arts.The Spiza Group organises performances thatare carried out by the members or artists invited to presenta piece. During the few years of its existence, the group hasorganised the following performances: the music performanceRabilaCo (2003,Theatre Chororoes), the concert TragoudaLipon, Mi Skepazis Ti Foni Sou Me Ta Cheria (2004,TheatreAlecton) and the music performance 2 Polythecna Erga (<strong>2006</strong>,Theatre Simio,Theatre Fournos).4243

Α. Η ΥΠΟ∆ΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ5 & 6 Μαΐου <strong>2006</strong> ΠολύεδροΣυµµετέχουν οι νεοελληνιστές-µεταφραστές:Michel Volkovitch, ΓαλλίαDavid Connolly, ΑγγλίαNiki Eideneier, ΓερµανίαVincente Fernandez Gonzalez, ΙσπανίαNicola Crocetti, ΙταλίαHero Hokwerda, ΟλλανδίαIngemar Rhedin, ΣουηδίαMoma Radic, Σερβία και ΜαυροβούνιοZdravka Michaylova, ΒουλγαρίαSonia Ilinskaya, ΡωσίαNicos Katsalidas, ΑλβανίαH «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης – Πάτρα <strong>2006</strong>»υποδέχεται σε τέσσερις συναντήσεις-συνεδρίες σηµαντικούςνεοελληνιστές και µεταφραστές από χώρες της Ευρώπης.Σηµαντικοί νεοελληνιστές που ζουν στη χώρα µας καιασχολούνται µε την προβολή της ελληνικής ποίησης στηνΕυρώπη (όπως η Ιsmini Radoulovits, η Νati Galvez κ.ά.)θα µεταφέρουν τη µεταφραστική και εκδοτική τους εµπειρία.Οι νεοελληνιστές-µεταφραστές θα µιλήσουν για την εικόνατης σύγχρονης ελληνικής ποίησης στην Ευρώπη σήµερα και,ειδικότερα, ο καθένας για τη γλώσσα και τη χώρα του.Θα διαβαστούν ελληνικά ποιήµατα µεταφρασµένα στιςγλώσσες της Ευρώπης, ενώ τα πρωτότυπα ποιήµατα θααποδοθούν από ηθοποιούς.Ποίηση της ΕυρώπηςEuropean PoetryΒ. ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΣΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ7 Μαΐου <strong>2006</strong> ΠολύεδροΟι παραπάνω συµµετέχοντες θα µιλήσουν για την πρόσφατηποιητική παραγωγή της Πάτρας και θα παρουσιάσουναντιπροσωπευτικά ποιήµατα δηµιουργών της πόλης, τα οποίαθα µεταφράσουν ειδικά γι’ αυτήν την εκδήλωση. Τα ποιήµαταθα διαβαστούν από µεταφραστές στη γλώσσα τους, ενώ ταπρωτότυπα θα ερµηνευτούν από ηθοποιούς.A.WELCOMING MODERN GREEK POETRYIN EUROPEAN COUNTRIESMay 5 & 6, <strong>2006</strong> PolyedroThey will participate the following scholars-translators:Michel Volkovitch, FranceDavid Connolly, EnglandNiki Eideneier, GermanyVincente Fernandez Gonzalez, SpainNicola Crocetti, ItalyHero Hokwerda, HollandIngemar Rhedin, SwedenMoma Radic, Serbia and MontenegroZdravka Michaylova, BulgarySonia Ilinskaya, RussiaNicos Katsalidas, AlbanyΘα γίνει αναφορά στο έργο των ποιητών:Ξενοφών ΒερύκιοςΣπύρος ΒρεττόςΧρήστος Γούδης∆ηµήτρης ∆ασκαλόπουλοςΑντώνης ΕλευθεριώτηςB. PATRAS POETS IN EUROPEAN LANGUAGESMay 7, <strong>2006</strong> Polyedro“European Capital of Culture – Patras <strong>2006</strong>” welcomessignificant scholars and translators from European countriesto four meetings. In addition, important scholars of modernGreek studies who live in our country and are involvedwith the promotion of Greek poetry in Europe (as IsminiRadoulovits, Nati Galvez etc.) will pass on to the audiencetheir experience on translation and publishing.The scholars-translators will speak about the imageof the contemporary Greek poetry in Europe todayand, specifically, about their own home language and theircountry.They will read Greek poems which have beentranslated in European languages, while actors will readthe original poems.4445The above participants will discuss the recent poeticproduction of Patras, while they will present representativepoems by poets of our city, which they will translateespecially for this event.The poems will be read bythe translators in their language, while the original oneswill be performed by actors.Reference to works of poets will be made as follows:Yiannis ChrissanthopoulosDimitris DaskalopoulosAntonis ElephtheriotisAlexandros FostenisChristos Goudis

Γιάννης ΖαρκάδηςΓιώργος Καραχάλιος∆ηµήτρης ΚατσαγάνηςΠαναγιώτης ΚερασίδηςΧρήστος ΛάσκαρηςΣωκράτης ΣκαρτσήςΞένη ΣκαρτσήΑντώνης ΣκιαθάςΜάρκος ΣκληβανιώτηςΤηλέµαχος ΤσαρδάκαςΧρήστος ΤσιάµηςΑλέξανδρος ΦωσταίνηςΓιάννης ΧρυσανθόπουλοςΓ. Η ΠΑΤΡΑ ΤΙΜΑ ΤΟ NIKOLA CROCETTI8 Μαΐου <strong>2006</strong> ΠολύεδροΤιµητική εκδήλωση για τον «Πατρινό»πρεσβευτή της ελληνικής λογοτεχνίαςστην Ευρώπη, Νicola Crocetti, µε οµιλητές τουςποιητές Τίτο Πατρίκιο, Νάσο Βαγενάκαι το συγγραφέα Παύλο Μάτεση.Ο ∆ήµαρχος Αντρέας Καράβολας θα απονείµειειδική τιµή στο Νicola Crocetti.Ο Νicola Crocetti είναι σήµερα ένας απότους σηµαντικότερους µεταφραστές και εκδότεςτης σύγχρονης ελληνικής ποίησης καιπεζογραφίας στην Ιταλία. Η σειρά ελληνικώνέργων του οµώνυµου εκδοτικού οίκου,που διευθύνει στην Ιταλία, αριθµεί δεκάδεςτίτλους, ενώ το περιοδικό του “Poesia” έχειτη µεγαλύτερη κυκλοφορία λογοτεχνικούεντύπου στην Ευρώπη. Ελληνικής καταγωγήςαπό µητέρα, ο Νicola Crocetti γεννήθηκε στηνΠάτρα, από την οποία έφυγε σε παιδική ηλικία.Στις τρεις παραπάνω εκδηλώσεις συµµετέχειτο µουσικό σχήµα «Φωνές».Τις «Φωνές» αποτελούν οι:Αναστασία Έδεν, φωνήΛεωνίδας Μαριδάκης, πιάνοΓιώργος Βεντουρής, κιθάρα∆. Η ΕΛΛΑ∆Α ΚΑΙΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΙΗΣΗ13 Μαΐου <strong>2006</strong> ΠολύεδροΣυµµετέχουν οι ηθοποιοί: Οδέττη Ιωάννου,Αντρέας Μαυραγάνης, Μανώλης Μαυροµατάκης,Μάνια Παπαδηµητρίου, Στέλιος Σοφός, Γιώτα Φέστα,Κοσµάς ΦοντούκηςΗ Χριστίνα Ντουνιά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια τουΠανεπιστηµίου Ιωαννίνων, και ο Αντώνης Φωστιέρης, ποιητής,θα µιλήσουν για την Ελλάδα και την ελληνικότητα στηνπαλαιότερη και τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση. Η Ελλάδα,αλλά και οι επιµέρους τόποι της είτε ως φυσικός χώρος,είτε ως σηµείο αναφοράς λόγω των µύθων, της ιστορίας(αρχαίας και νεότερης) και του πολιτισµού της, αποτέλεσεκέντρισµα έµπνευσης πολλών ποιητών ανά τον κόσµο καιανά τους αιώνες. Ειδικότερα, η ευρωπαϊκή ποίηση έχεινα παρουσιάσει πολλά σηµαντικά έργα γνωστών ποιητών,που µε άµεσο τρόπο αναφέρονται σε ελληνικά θέµατα,τόπους, γεγονότα, σύµβολα και πρόσωπα. Ηθοποιοίδιαβάζουν ποιήµατα ευρωπαίων ποιητών για την Ελλάδα.Η Αλίκη Καγιαλόγλου τραγουδά µελοποιηµένα ποιήµατα.Giorgos KarachaliosDimitris KatsaganisPanagiotis KerassidisChristos LaskarisSokratis SkartsisXeni SkartsiAntonis SkiathasAn honourable event will take place for "Patras'ambassador" of the Greek literature in Europe,Nicola Crocetti, with the poets Titos Patrikiosand Nassos Vagenas and the author PavlosMatessis as speakers.The Mayor Andreas Karavolas will award specialhonours to Nicola Crocetti.Nicola Crocetti is, nowadays, one of the mostimportant translators and publishers ofcontemporary Greek poetry and literaturein Italy. The series of Greek works of Crocetti'spublishing house numbers many titles, whilehis magazine "Poesia" has the widest circulationof literary press in Europe. Nicola Crocettihas Greek origins from his mother's side, andhe was born in Patras.Markos SklivaniotisTilemachos TsardakasChristos TsiamisXenophon VerikiosSpiros VrettosYiannis ZarkadisC. PATRAS HONOURS NIKOLA CROCETTIMay 8, <strong>2006</strong> PolyedroHe left Patras during his childhood.The music group "Voices" (Phones) willaccompany the above three sessions-meetings."Voices" consists of:Anastassia Eden, vocalsLeonidas Maridakis, pianoGiorgos Vendouris, guitarD. GREECE AND HELLENICITYIN EUROPEAN POETRYMay 13, <strong>2006</strong> PolyedroThe actors that will participate are: Giota Festa,Kosmas Fodoukis, Odeti Ioannou,Andreas Mavraganis,Manolis Mavromatakis, Mania Papadimitriou,Stelios Sofos.Christina Dunia, Deputy Professor of the Universityof Ioannina, and Antonis Fostieris, poet, will give a vividaccount of the image of Greece in contemporary (but alsoin earlier) European poetry. Greece, due to her naturalbeauty and her myths, history (ancient and contemporary)and civilisation, has always been a stimulus of inspirationfor plenty of poets throughout the world and duringthe centuries. European poetry, especially, includes manyimportant works of well-known poets, which refer directlyto Greek issues, places, events, symbols and people.Actors and actresses will recite poems about Greeceby European poets.Aliki Kagialoglou will be singing poemsset to music.4647

ΠΟIΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛA∆ΑΣ ΜονόγραµµαΣκηνική καντάτα του Γιώργου Κουρουπού σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη8 Μαΐου <strong>2006</strong> Εργοστάσιο ΤέχνηςΣολίστ: Τάσης Χριστογιαννόπουλος, βαρύτονοςΒασιλική Καραγιάννη, σοπράνοΜουσικά Σύνολα της ΕΡΤ: Συµφωνική Ορχήστρα καιΜικτή Χορωδία∆ιεύθυνση χορωδίας: ∆ηµήτρης Μπουζάνης∆ιεύθυνση ορχήστρας: Μίλτος ΛογιάδηςΣχεδιασµός ήχου: Άγης ΓυφτόπουλοςΤο Μονόγραµµα παρουσιάστηκε σε παγκόσµια πρώτηστις 18 Σεπτεµβρίου 2004, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Οργανωτικής Επιτροπήςτων Παραολυµπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004.Η παρουσίαση του έργου στην Πάτρα στις 8 Μαΐου <strong>2006</strong>,στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του κύκλου Ποίηση & Μουσικήπου διοργανώνει η «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης –Πάτρα <strong>2006</strong>», θα αποτελέσει ένα αφιέρωµα για τα 10 χρόνιααπό το θάνατο του βραβευµένου µε Νόµπελ Έλληνα ποιητή(1911 – 1996).\O‰˘ÛÛ¤·˜ \EχÙ˘: ÙÔȯÂÖ· ÌÈĘappleÔÈËÙÈÎɘ Ù·˘ÙfiÙËÙ·˜ò√appleˆ˜ ÎÈ ôÓ ‰ÔÎÈÌ¿ÛÂÈ Î·Ó›˜ Ó¿ appleÏËÛÈ¿ÛÂÈ Ù‹ ˙ˆ‹ η› ÙfiöÚÁÔ ÙÔÜ \√‰˘ÛÛ¤· \∂χÙË, (1911-1996) ı¿ ‚ÚÂıÂÖ ÌappleÚÔÛÙ¿Û¤ «‰¤ÓÙÚ· Ϥ͈ӻ, Û¤ ۈ̷ÙÔappleÔÈË̤Ó˜ à͛˜ ÌÈĘ¯ÒÚ·˜ appleÔ‡ ‚Á·›ÓÂÈ àapple’ Ù‹Ó appleÚ·ÁÌ·ÙÈ΋ ¬appleˆ˜ Ùfi ùÓÂÈÚÔàapplefi Ù¿ ÁÂÁÔÓfiÙ· Ùɘ ˙ˆÉ˜ ÙÔ˘. ªÈĘ ^∂ÏÏ¿‰·˜ appleÔ‡ Á›ÓÂÙ·Èì å‰È·›ÙÂÚË ·úÛıËÛË ì ΢·Ó‹ âappleÈÎÚ¿ÙÂÈ· ÙÔÜ ÊˆÙfi˜,ì àÚ¯¤ÁÔÓË åÛÔÚÚÔapple›· Ê˘ÛÈÎÔÜ Î·› appleÓÂ˘Ì·ÙÈÎÔÜ ÎfiÛÌÔ˘,ì Ûapple¿ÓÈ· appleÚ·ÁÌ¿ÙˆÛË Ùɘ appleÏËÛÌÔÓɘ ÙÔÜ âÏ·¯›ÛÙÔ˘.∆ÂÏÂ˘Ù·ÖÔ˜ ÁfiÓÔ˜ ÌÈĘ apple·ÏÈĘ ÔåÎÔÁÂÓ›·˜ Ùɘ §¤Û‚Ô˘,ï \∂χÙ˘ ÁÂÓÓ‹ıËΠÛÙ‹Ó ∫Ú‹ÙË, ö˙ËÛ ÛÙ‹Ó \∞ı‹Ó· ¬appleԢη› ÛappleÔ‡‰·Û ÓÔÌÈο, âÓá Ù¿ ηÏÔη›ÚÈ· ÙáÓ apple·È‰ÈÎáÓ ÙÔ˘¯ÚfiÓˆÓ appleÂÚÓÔÜÛ ÛÙ›˜ apple¤ÙÛ˜, ÎÈ àÚÁfiÙÂÚ· Û¤ ‰È¿ÊÔÚ·ÓËÛÈ¿ ÙÔÜ ∞åÁ·›Ô˘, ÁÂÁÔÓfi˜ appleÔ‡ Û˘Ó¤‚·Ï ÛÙ‹ ‰È·ÌfiÚʈÛËÙɘ ÓËÛȈÙÈÎɘ ÙÔ˘ Û˘Ó›‰ËÛ˘.^√ Úfi¯ıÔ˜ Ùɘ ı¿Ï·ÛÛ·˜,ï úÛÎÈÔ˜ Ùɘ âÏÈĘ, ì Ï¢ÎfiÙËÙ· ÙÔÜ àÛ‚¤ÛÙË,Ôî êappleϤ˜ÁÚ·Ì̤˜ ÙáÓ Î˘ÎÏ·‰›ÙÈÎˆÓ ÛappleÈÙáÓ,Ù¿ ‚fiÙÛ·Ï·, Ù¿ ʇÏÏ·Ποίηση της ΕλλάδαςPoetry of GreecePOETRY OF GREECE MonogramStaged cantata by Giorgos Kouroupos in poetry of Odysseas Elytis8 May, <strong>2006</strong> Art Factory4849Soloists: Tassis Christoyannopoulos, baritoneVassiliki Karajanni, sopranoNational Symphonic Orchestra of the HellenicBroadcasting CorporationChoir of the Hellenic Broadcasting CorporationChoir conductor: Dimitris BouzanisOrchestra conductor: Miltos LogiadisSound Design: Agis GyftopoulosMonogram was premiered on September 18, 2004 atthe Athens Concert Hall in the framework ofthe programme CULTURE – ATHENS 2004, organised bythe Organising Committee for the Paralympic GamesATHENS 2004.Its presentation in Patras on May 8th <strong>2006</strong>, in theframework of the events within the cycle Poetry & Music,hosted by the organisation “European Capital of Culture –Patras <strong>2006</strong>”, will be a tribute to the Nobel winnerGreek poet for the 10 year anniversary of his passing away(1911 – 1996).Odysseas ElytisIn whatever way one attempts to approach the life and workof Odysseas Elytis (1911-1996), he will find himself in front ofa ”forest of words”, of the inherent values of a country emergingfrom reality, as the dream emerges from the realities of his life.The land of Greece which becomes that special sensation,the predominance of light, the primitive balance between thenatural and spiritual world, the rare realisation of the abundanceof minimal.Elytis was the last descendant of an old family from Lesvos.He was born in Crete but lived and studied law in Athens.As a child he spend his summers on Spetses and later on otherislands of the Aegean, which was an important factor in theforming of his island consciousness.The surge of the sea, the shadow of the olive tree, the chalkytexture of whitewash, the simple Cycladic homes, the pebbles onthe beach, the leaves of the fig tree. These are the constants ofhis alphabet, his advanced mathematics.Elytis mind reaches out beyond the restrictions of the workshop.It opens out to what he himself called the countryside of

Ùɘ Û˘ÎÈĘ, Á›ÓÔÓÙ·È Ù¿ ÛÙ·ıÂÚ¿ ÛÙÔȯÂÖ· ÙɘàÏÊ·‚‹Ù·˜ ÙÔ˘, Ù¿ àÓÒÙÂÚ· Ì·ıËÌ·ÙÈο ÙÔ˘.^∏ ÛΤ„Ë ÙÔ˘, apple¤Ú· àapplefi Ù¿ ÎÏÂÈÛÙ¿ ¬ÚÈ· ÙÔÜâÚÁ·ÛÙËÚ›Ô˘, àÓÔ›ÁÂÈ Û’·éÙfi appleÔ‡ çÓfiÌ·Û ïú‰ÈÔ˜ ≈apple·ÈıÚÔ ÙáÓ ·åÛıËÙËÚ›ˆÓ Ì·˜, η› ‚Ú›ÛÎÂÈÙfi ïÚ·Ùfi Ù˘ àÓÙ›ÎÚ˘ÛÌ· Û’ ≤Ó· ÙÔapple›Ô ̤ ôÓÂÌÔη› ı¿Ï·ÛÛ·, Ì’ àÌÊÈÛ‚‹ÙËÛË, àıˆfiÙËÙ·ÎÈ àÓ·ÙÚÔapple‹ appleÔ‡ ‰ÔÎÈÌ¿˙ÂÈ Ù›˜ àÓÙÔ¯¤˜ÙáÓ âÓÓÔÈáÓ, ‰È·ÌÔÚÊÒÓÔÓÙ·˜ ÌÈ¿Ó Ó¤·ÎÔÛÌÔ·ÓÙ›ÏË„Ë appleÔ‡ öÚ¯ÂÙ·È Û¤ ÔéÛÈ·ÛÙÈ΋âÓ·ÓÙ›ˆÛË Ì¤ Ù‹Ó ÙÚ¤¯Ô˘Û·.\∞applefi Ù‹Ó appleÚÒÙË ÙÔ˘ ÎÈfiÏ·˜ âÌÊ¿ÓÈÛË, ÛÙ¿ ¡¤·°Ú¿ÌÌ·Ù· (1935), öÁÈÓ ʷÓÂÚfi ¬ÙÈ ‰Ú·ÛÙÈοη› Û˘ÛÙËÌ·ÙÈο ÌÂÙ·ÙÔapple›˙ÂÈ Ù‹Ó appleÔÈËÙÈ΋ ‚¿ÛËàapplefi ÙfiÓ ¯áÚÔ Ùɘ appleÚÔÛˆappleÈÎɘ âÍÔÌÔÏfiÁËÛ˘ÛÙfi ¯áÚÔ ÙáÓ ÎÔÈÓáÓ àÚ¯ÂÙ˘appleÈÎáÓ àÓ·ÊÔÚáÓ,àapplefi Ùfi ¯áÚÔ ÙáÓ Ì˘ÓËÌ¿ÙˆÓ ÛÙfiÓ ¯áÚÔÙáÓ Ï¤ÍˆÓ, àapplefi Ù‹Ó Û˘Ó·ÈÛıËÌ·ÙÈ΋ àappleÔÙ›ÌËÛËÙÔÜ ÎfiÛÌÔ˘ ÛÙ‹Ó ‰È¿ ÙáÓ ·åÛı‹ÛÂˆÓ appleÚfiÛÏË„ËÙɘ àÏ‹ıÂÈ·˜, àapplefi Ù‹Ó appleÂÚÈÁÚ·Ê‹ ÙÔÜappleÂappleÂÚ·Ṳ̂ÓÔ˘, ÛÙ‹Ó ‰˘Ó·ÌÈ΋ appleÚ·ÁÌ¿ÙˆÛËÙÔÜ àÙ¤ÚÌÔÓÔ˜, appleÔ‡ ı¿ appleÂÖ àapplefi Ùfi ÁÉÚ·˜ ÛÙ‹ÓÓÂfiÙËÙ·, àapplefi Ù‹Ó ÎÔ˘Ú·Ṳ̂ÓË, «appleÔÏÈÙÈṲ̂ÓË»Û˘Ó›‰ËÛË, ÛÙ‹Ó âapple·Ó¿ÎÙËÛË Ùɘ appleÚÒÙ˘ÛÔÊ›·˜ Ùɘ apple·È‰ÈÎfiÙËÙ·˜, Ì’ ≤Ó· ÏfiÁÔ àapplefiÙfi ÂrÓ·È ÛÙfi ‰˘Ó·ÙfiÓ ÁÂÓ¤Ûı·È.∆fiÛÔ ÛÙ¿ appleÔÈ‹Ì·Ù· ÙáÓ ÚÔÛ·Ó·ÙÔÏÈÛÌáÓ(1940) ¬ÛÔ Î·› àÚÁfiÙÂÚ· ÛÙfi ò∞ÍÈÔÓ \∂ÛÙ› (1959)ï \∂χÙ˘ ÙÔappleÔıÂÙÂÖ ÌÂıÔ‰Èο ÛÙ·ıÂÚÔ‡˜ôÍÔÓ˜ àÚ¯áÓ Î·› ‰È·ÌÔÚÊÒÓÂÈ, ù¯È ÌfiÓÔÓ ≤Ó·appleÚÔÛˆappleÈÎfi appleÔÈËÙÈÎfi 剛ˆÌ· àÏÏ¿ ÌÈ¿ Ï˘ÚÈ΋ÎÔÛÌÔÏÔÁ›· ÛÙ‹Ó ïappleÔ›· ì ÁψÛÛÈ΋ ÌÂÙÔ˘Û›ˆÛË,ì àÓ¿‰ÂÈÍË ¬ÏÔ˘ ÙÔÜ appleÏÔ‡ÙÔ˘ Ùɘ ëÏÏËÓÈÎɘ,ì öÌÊ˘ÙË ÎÈ ·éÛÙËÚ‹ ôappleÔ„Ë Áˆ̤ÙÚËÛ˘,ì ÂåÎÔÓÔappleÏ·ÛÙÈ΋ ÂéÊÔÚ›·, ì ·úÛıËÛË Ùɘ^∂ÏÏËÓÈÎfiÙËÙ·˜, ì âÚˆÙÈ΋ Û‡ÏÏË„Ë ÙÔÜ ÎfiÛÌÔ˘,ì êÁÈÔappleÔ›ËÛË ÙáÓ ·åÛı‹ÛÂˆÓ ì ¯·ÚÈÛÙÈ΋àÓÙ›ÏË„Ë Ùɘ ˙ˆÉ˜, ì ‰ÈηÈÔÛ‡ÓË, ì appleÚÔÙÚÔapple‹Ùɘ Û˘Ó¯Ôܘ ‰ÈÂΉ›ÎËÛ˘, ì àӷηٿٷÍË ÙɘappleÚ·ÁÌ·ÙÈÎfiÙËÙ·˜, ì àappleÔÎÚ˘appleÙÔÁÚ¿ÊËÛË ÙɘʇÛ˘ η› ì ìÏȷ΋ ÌÂÙ·Ê˘ÛÈ΋ Û˘ÓÈÛÙÔÜÓ Ù›˜‚·ÛÈΤ˜ Ù˘ Û˘ÓÙÂÙ·Á̤Ó˜.¿Óˆ Û’ ≤Ó·Ó Ù¤ÙÔÈÔ ÛÙ¤ÚÂÔ Î·Ì‚¿ àÚ¯áÓï \∂χÙ˘ ¯Ù›˙ÂÈ Ì¤ ‰È·ÊÔÚÂÙÈÎÔ‡˜ ÙÚfiappleÔ˘˜Ùfi appleÚfiÛˆappleÔ ÙáÓ Û˘ÏÏÔÁáÓ ÙÔ˘, ‚‚·ÈÒÓÔÓÙ·˜Ì·˜ ¬ÙÈ ÎÈ ¬Ù·Ó ÙÔÏÌËÚ¿ àÏÏ¿˙ÂÈ Í¤ÚÂÈÓ¿ apple·Ú·Ì¤ÓÂÈ ï ú‰ÈÔ˜. ∫È «àapplefi Ù‹Ó ôÏÏË ÌÂÚÈ¿ÂrÌ·È ï ú‰ÈÔ˜»,ÁÚ¿ÊÂÈ, ÂúÙ ÌÈÏÄ Ì¤Û· àapple’ ÙfiºˆÙfi‰ÂÓÙÚÔ (1971), ÂúÙ ÌÈÏÄ Ì¤Û· àapple’ ÙfiªÔÓfiÁÚ·ÌÌ· (1974) õ àapple’ Ù¿ ∆Ú›· appleÔȋ̷ٷ̤ ÛËÌ·›· ÂéηÈÚ›·˜ (1982) õ àÎfiÌË ÎÈ àapplefiÙ¿ \∂ÏÂÁÂÖ· Ùɘ \√ÍÒappleÂÙÚ·˜ (1990).∫·› Ù›˜ àÚ¯¤˜ ÙÔ˘ ͤÚÂÈ Ó¿ Ù›˜ ÌÂÙ·ÙÚ¤appleÂÈÛ¤ ÌÔ˘ÛÈ΋ Ϥ͈Ó, Û¤ ¯ÚÒÌ·Ù· ÂåÎfiÓˆÓ,Ó¿ Ù›˜ ÌÂÙÔ˘ÛÈÒÓÂÈ ÁψÛÛÈο, Ó¿ Ù›˜ ÌÂÙ·ÙÚ¤appleÂÈÛ¤ ÌÈÎÚ¤˜ Ê˘ÛÈΤ˜ ÌÔÓ¿‰Â˜. ^∏ ÎfiÚË ò∞ÁÁÂÏÔ˜,Ù¿ Ì˘ÚÈÛÙÈο ¯ÔÚÙ¿ÚÈ·, Ùfi ÏÂÌfiÓÈ, ï ·Ú¿‰ÂÈÛÔ˜,Ùfi Á˘ÌÓfi ÛáÌ·, ÂrÓ·È ÛÙÔȯÂÖ· ÌÈĘ ‚·ıÈĘappleÔÈËÙÈÎɘ ÏÂÈÙÔ˘ÚÁ›·˜, appleÔ‡ appleÚÔÂÎÙ›ÓÔ˘Ó Ù›˜ Ê˘ÛÈΤ˜ ÙÔ˘˜å‰ÈfiÙËÙ˜ Û’ öÓ· äıÈÎfi η› ÌÂÙ·Ê˘ÛÈÎfi âapple›apple‰ÔÛ˘Ì‚¿ÏÏÔÓÙ·˜ Û¤ ÌÈ¿ ‰ÈÂÈÛ‰˘ÙÈ΋ ïÚ·ÙfiÙËÙ· ÙáÓappleÔÏÏ·appleÏáÓ âappleÈapple¤‰ˆÓ ÙÔÜ appleÔÈËÙÈÎÔÜ ÎÂÈ̤ÓÔ˘.∆fiÛÔ ÛÙfi appleÔÈËÙÈÎfi ¬ÛÔ Î·› ÛÙfi ıˆÚËÙÈÎfi ÙÔ˘ öÚÁÔ(\∞ÓÔȯٿ ÷ÚÙÈ¿, \∂Ó §Â˘Îˇá) ï \√‰˘ÛÛ¤·˜ \∂χÙ˘ âÓ›Û¯˘ÛÂàapplefi ‰È·ÊÔÚÂÙÈΤ˜ àapplefi„ÂȘ ÙfiÓ ÔéÛÈ·ÛÙÈÎfi ÚfiÏÔ appleÔ‡ ÌappleÔÚÂÖÓ¿ ‰È·‰Ú·Ì·Ù‹ÛÂÈ ì appleÔ›ËÛË ÛÙ‹ ˙ˆ‹, âappleÂÓÂÚÁÒÓÙ·˜ ÛÙ‹ÓÛ˘Ó›‰ËÛ‹ Ì·˜, àÓÙÈappleÚÔÙ›ÓÔÓ·˜ ÌÈ¿ ‰È·ÊÔÚÂÙÈ΋ Îϛ̷ηàÍÈáÓ, ·åÛıËÙÔappleÔÈÒÓÙ·˜ Ùfi ôÁÓˆÛÙÔ, âappleȉÈÒÎÔÓÙ·˜ Ù‹Ó剷ÓÈ΋ âappleÈÎÔÈÓˆÓ›· «·éÙ‹ appleÔ‡, ¬appleˆ˜ ÁÚ¿ÊÂÈ, ÓÔÈÒıÂÙ·ÈïÏÔÎÏËÚˆÙÈο ¬appleˆ˜ ì ˙ÂÛÙ·ÛÈ¿ õ Ùfi ÎÚ‡Ô,Û˘ÁÎÏÔÓÈÛÙÈο¬appleˆ˜ ï öÚˆÙ·˜ õ ï ÙÚfiÌÔ˜, Ì˘ÛÙËÚȷο ¬appleˆ˜ ì ‚Ô‹ ÙÔ܉¿ÛÔ˘˜ õ Ùɘ ı¿Ï·ÛÛ·˜...»\πÔ˘Ï›Ù· \∏ÏÈÔappleÔ‡ÏÔ˘°È¿ Ùfi MÔÓfiÁÚ·ÌÌ·∆fi ªÔÓfiÁÚ·ÌÌ· ÙÔÜ \√‰˘ÛÛ¤· \∂χÙË ÂrÓ·È ï óÚ·ÈfiÙÂÚÔ˜≈ÌÓÔ˜ ÛÙfiÓ öÚˆÙ· appleÔ‡ öÙ˘¯Â ÛÙ‹ ˙ˆ‹ ÌÔ˘ Ó¿ ‰È·‚¿Ûˆ.ª¤Û· àapplefi ÙfiÓ applefiÓÔ Î·› Ùfi apple¤ÓıÔ˜ ÁÈ¿ Ù‹ ÛÙ¤ÚËÛË ÙÔÜöÚˆÙ·, ‰È·ÁÚ¿ÊÂÙ·È ì àηٷӛÎËÙË ‰˘Ó·Ì‹ ÙÔ˘ η› ìÙÂÏÈ΋ âappleÈÎÚ¿ÙËÛ‹ ÙÔ˘ Û¤ ˙ˆ‹ η› ı¿Ó·ÙÔ. \AappleÔı¤ˆÛËÙÔÜ öÚˆÙ· ÂrÓ·È ì àÓ·ÁˆÁ‹ ÙÔ˘ Û¤ Û˘ÓÒÓ˘ÌÔ Ùɘ ˙ˆÉ˜.òEÙÛÈ Ùfi appleÔ›ËÌ· Á›ÓÂÙ·È Ù·˘Ùfi¯ÚÔÓ· η› ≈ÌÓÔ˜ ÛÙ‹ ˙ˆ‹,ÌÈ¿ ˙ˆ‹ ÁÂÌ¿ÙË àapplefi ·åÛı‹ÛÂȘ, appleÔ‡ ‰È·ÛÙ¤ÏÏÔÓÙ·È Ì¤ÛˆÙÔ˘ öÚˆÙ·.∆fi appleÔ›ËÌ· àappleÔÙÂÏÂÖÙ·È àapplefi ëappleÙ¿ âÓfiÙËÙ˜ η› ö¯ÂÈÌÈ¿ appleÔχ ·éÛÙËÚ‹ apple˘Ú·ÌÔÂȉ‹ ÌÔÚÊ‹, ‚·ÛÈṲ̂ÓËÛ¤ àÚÈıÌËÙÈΤ˜ Û¯¤ÛÂȘ η› àÓ·ÏÔÁ›Â˜. µ·ÛÈ΋ ÙÔ˘ àÚÂÙ‹,·éÙ‹ ÙáÓ ÌÂÁ¿ÏˆÓ àÚÈÛÙÔ˘ÚÁËÌ¿ÙˆÓ: ì àÌÂÛfiÙËÙ· âÓfi˜êappleÏÔÜ ÙÚ·ÁÔ˘‰ÈÔÜ Î·› ì appleÓÂ˘Ì·ÙÈÎfiÙËÙ·, ì ‰È¿ÛÙ·ÛËη› Ùfi ‚¿ıÔ˜ âÓfi˜ ÊÈÏÔÛÔÊÈÎÔÜ ‰ÔÎÈÌ›Ô˘, ì àÍÈÔı·‡Ì·ÛÙËåÛÔÚÚÔapple›· àÓ¿ÌÂÛ· Û¤ ÎÔÚ˘ÊÒÛÂȘ ñ„ËÏɘ ‰Ú·Ì·ÙÈÎɘöÓÙ·Û˘ η› appleÏËÌÌ˘Ú›‰Â˜ Ï˘ÚÈÛÌÔÜ, àÓ¿ÌÂÛ· ÛÙ‹ÓàÌÂÛfiÙËÙ· ÙáÓ Û˘ÁÎÈÓËÛÈ·ÎáÓ âÍ¿ÚÛÂˆÓ Î·›Ù‹Ó appleÓÂ˘Ì·ÙÈÎfiÙËÙ· ÙáÓ ‰È·ÓÔËÌ¿ÙˆÓ.«°È¿ Û¤Ó· ÌfiÓÔ âÁÒ, ÌappleÔÚÂÖ Î·› ì ÌÔ˘ÛÈ΋ appleÔ‡ ‰ÈÒ¯Óˆ ̤۷ÌÔ˘ àÏÏ’ ·éÙ‹ Á˘Ú›˙ÂÈ ‰˘Ó·ÙfiÙÂÚË». ∞éÙ‹ ì àÓ·ÊÔÚ¿ ÛÙ‹ÓÌÔ˘ÛÈ΋ àapplefi ÛÙfiÌ·ÙÔ˜ ÙÔÜ ú‰ÈÔ˘ ÙÔÜ appleÔÈËÙ‹ (ÛÙfi Ù¤ÏÔ˜ÙÔÜ V) ÂrÓ·È úÛˆ˜ Ùfi ÌfiÓÔ appleÔ‡ ÓÔÌÈÌÔappleÔÈÂÖ Ù‹ ÊÈÏÔ‰ÔÍ›·âÓfi˜ Û˘Óı¤ÙË Ó¿ ÌÂÏÔappleÔÈ‹ÛÂÈ Ùfi ªÔÓfiÁÚ·ÌÌ·. Ô›ËÌ·ÁÈ¿ Ùfi ïappleÔÖÔ âapple·ÓÂÈÏËÌ̤ӷ ï appleÔÈËÙ‹˜ Âr¯Â àÚÓËıÂÖÙ‹Ó àappleÔÛapple·ÛÌ·ÙÈ΋ ÌÂÏÔappleÔ›ËÛË, ù¯È ¬Ìˆ˜ η› Ù‹Ó öÓÙ¯ÓË,ïÏÔÎÏËڈ̤ÓË Î·› àÓÙ¿ÍÈ· ÙÔÜ appleÔÈ‹Ì·ÙÔ˜ (ó˜ appleÚfi˜Ù›˜ appleÚÔı¤ÛÂȘ ÙÔ˘Ï¿¯ÈÛÙÔÓ), Û‡ÓıÂÛË âÓfi˜ ÌÔ˘ÛÈÎÔÜ öÚÁÔ˘.≠OÙ·Ó ôÚ¯ÈÛ· Ó¿ ÛΤappleÙÔÌ·È ÙÔ ªÔÓfiÁÚ·ÌÌ· η٤ÏËÍ·ÁÚ‹ÁÔÚ· ÛÙ‹Ó ôappleÔ„Ë ÙÔÜ Û˘ÌʈÓÈÎÔÜ Ï˘ÚÈÎÔÜ öÚÁÔ˘, ÁÈ·Ù›·éÙfi ÌÔÜ appleÚfiÛÊÂÚÂ Ù‹Ó ‰˘Ó·ÙfiÙËÙ· ÌÈĘ appleÔχ appleÏÔ‡ÛÈ·˜ä¯Ô¯ÚˆÌ·ÙÈÎɘ appleÔÈÎÈÏ›·˜ àÏÏ¿ η› ÌÂÁ¿ÏˆÓ ùÁÎˆÓ Î·›âÓÙ¿ÛÂˆÓ ÁÈ¿ Ù›˜ ‰Ú·Ì·ÙÈΤ˜ ÎÔÚ˘ÊÒÛÂȘ. £ÂÒÚËÛ··éÙÔÓfiËÙÔ Ó¿ Ì‹ ‰È·Ù·Ú·¯ıÔÜÓ ÔûÙ Ôî ‰ÔÌÈΤ˜ ÔûÙÂÔî ·åÛıËÙÈΤ˜ åÛÔÚÚÔapple›Â˜ ÙÔÜ appleÔÈ‹Ì·ÙÔ˜. \Aapplefi Ù‹Ó appleÚÒÙËÛÙÈÁÌ‹ ıÂÒÚËÛ· âapple›Û˘ àÓ·ÁηÖÔ Ó¿ ñapple¿Ú¯ÂÈ, âÎÙfi˜ ÙÔÜ‚·ÛÈÎÔÜ ÙÚ·ÁÔ˘‰ÈÛÙ‹ appleÔ‡ âappleˆÌ›˙ÂÙ·È Ùfi ‰˘Û‚¿ÛÙ·¯ÙÔ ÊÔÚÙ›ÔÓ¿ âÚÌËÓ‡ÛÂÈ ÌÂÏÔappleÔÈË̤ÓÔ ïÏfiÎÏËÚÔ Ùfi appleÔ›ËÌ·, ÌÈ¿Á˘Ó·ÈΛ· ʈӋ appleÔ‡ Û¤ η›ÚÈ· ÛËÌÂÖ· η› âÎÙfi˜ ÎÂÈ̤ÓÔ˘ñappleÂÓı˘Ì›˙ÂÈ Ù‹ Á˘Ó·ÈΛ·... àappleÔ˘Û›· -ηٿ Û˘Ó¤appleÂÈ·5051our senses and discovers a landscape with wind andthe sea, with doubt, innocence and reversal, wherethe strength of concepts is put to the test forming anew perception of the world which contradicts thecurrent, the common way of perceiving things.With his debut of Nea Grammata in 1935, it wasimmediately clear that Elytis had boldly wrenchedpoetry from personal confession to archetypalreferences, from the world of messages to thatof words, from an emotional appraisal of the worldto a grasp of the truth through the senses, fromexplaining the finite to a dynamic realisation ofthe endless - from ageing to youth - from a weary“civilised consciousness” to the regaining of the initialwisdom of childhood. Put in a few words, from actualbeing to potential becoming.In the poems Prosanatolismi (1940) and later inAxion Esti (1959), the poet strategically createsa solid backbone of principles to form not only apersonal poetic idiom but a lyrical cosmologyin which the linguistic transformation, the revealing ofthe wealth of the Greek language, the innate andstrict view of geometric art, the images of euphoria,the sense of Hellenism, the erotic conception of theworld, the hallowing of the senses, the perceptionof life as a favour, justice, the urge of constantclaiming, the conversion of reality, the decodingof nature and the solar metaphysics constitute itsbasic coordinates.On such solid principles, Elytis creates the imageof his collections, in different ways, assuring us thateven when he changes dramatically he knows howto remain the same. And he writes “on the otherside, I am still the same”, either speaking throughPhotodendro (1971), either speaking throughMonogramma (1974) either through Tria piimatame simea efkerias (1982) or even through Elegia tisOxopetras (1990). And he knows how to transformhis principles into the music of words, into thecolours of pictures. He knows how to transform themlinguistically and how to transform them into smallnatural units. The Angel daughter, the aromaticgrass, the lemon, Paradise, the naked body are allelements of a deeply poetic function, that expandthere natural properties to an ethical andmetaphysical level contributing to a penetratingvisualization of the multiple levels of the poem.Both in his works of poetry and theory (AnichtaChartia, En Lefko) Odysseas Elytis enhanced fromvarious aspects the substantial role that poetrycan play in life, affecting our consciousness,proposing an alternative scale of values, makingthe unknown understandable; and seeking the idealcommunication. As he put it, “that which one canfeel completely like warmth or cold, sensationallylike love or fear, mystically like the wind sighingin the forest or the sea…”.Ioulita IliopoulouOn MonogramOdysseas Elytis Monogram (To Μonogramma) is the mostbeautiful hymn to the passion of love I have read in my life.Through the pain and mourning for the loss of love, itsinvincible power and final supremacy over life and death aredelineated. The apotheosis of passionate love is its renderingas a synonym of life. The poem is thus at the same timea hymn to life, a life full of senses that expand through themedium of Love.The poem consists of seven parts and has a strict pyramidalform based on mathematical relations and proportions. It hasthe merit of all great masterpieces: the immediacy of a simplesong, the intellectuality, dimension and depth of a philosophicaltreatise, the admirable balance between the peaks of dramaticintensity and the floods of lyricism, between the immediacyof emotional exaltation and the intellectual reflections andstructural contrivance.“Only I have known of you perhaps or that music I cast outof me though it returns with a stronger accent”(°È¿ Û¤Ó· ÌfiÓÔ âÁÒ, ÌappleÔÚÂÖ Î·› ì ÌÔ˘ÛÈ΋ appleÔ‡ ‰Èүӈ̤۷ ÌÔ˘ àÏÏ’ ·éÙ‹ Á˘Ú›˙ÂÈ ‰˘Ó·ÙfiÙÂÚË).This reference to music in the poet’s own words (at the endof V) is perhaps the only legitimate claim of a composer’saspiration to set Monogram to music. Although the poethimself had repeatedly rejected the idea of a fragmentarysetting to music of parts of the poem, he was not opposed toa score for the entire work. He insisted only that it shouldconstitute a musical work of “elaborated” style, completeand worthy (as concerns the intent at least) of the poem.Since I began thinking about Monogram, I soon arrived atthe view of a lyrical symphonic piece, for this presented mewith the opportunity for a wide range of polychromatic variety,as well as possibilities for volume and intensity for thedramatic climaxes.I considered it self-evident that neither the structural noraesthetic balance of the poem should be affected. Alsofrom the start I decided it would be necessary, besidesthe basic singer who would shoulder the crushing loadof singing the music of the entire poem, to have a woman’svoice which at opportune moments and outside of the text,would bring to mind the female... absence - meaningconsequently that the woman singer should not be visibleto the audience. A choir was also essential for the harmoniousand contrapuntal process of some of the tunes, elsewhereoccasionally to enhance the volume and the dramatic intensityof the orchestra, and at all times as the collective consciousnesscomplementing and enlarging the “lone” voice of he solosinger.I sketched out a rough draft of the work from the beginningof December 2002 until the end of April 2003. Only afew pages were left to do – my essential gain from this draftwas the clarification of the method of approach and, mainly,what not to do, I began writing again at the beginningof September 2003, finishing the work at the beginningof August 2004.It may be worth saying that I used two different meansof approach- two different “idioms”. The first has a serialist basis

ì ÙÚ·ÁÔ˘‰›ÛÙÚÈ· ‰¤Ó appleÚ¤appleÂÈ Ó¿ ÂrÓ·È ïÚ·Ù‹àapplefi ÙÔ‡˜ ı·٤˜. ^H ¯ÔÚˆ‰›· qÙ·Ó âapple›Û˘àapple·Ú·›ÙËÙË, applefiÙ ÁÈ¿ Ù‹Ó êÚÌÔÓÈ΋ η›àÓÙÈÛÙÈÎÙÈ΋ âappleÂÍÂÚÁ·Û›· οappleÔÈˆÓ ÌÂψ‰ÈáÓ,applefiÙ ÁÈ¿ Ù‹Ó âÓ›Û¯˘ÛË ÙÔÜ ùÁÎÔ˘ η› Ùɘ‰Ú·Ì·ÙÈÎɘ öÓÙ·Û˘ Ùɘ çÚ¯‹ÛÙÚ·˜ –apple¿ÓÙÔÙÂ,ÔûÙˆ˜ õ ôÏψ˜, Û¿Ó Ù‹ Û˘ÏÏÔÁÈ΋ Û˘Ó›‰ËÛËappleÔ‡ Û˘ÌappleÏËÚÒÓÂÈ Î·› ÌÂÁÂı‡ÓÂÈ Ù‹Ó «ÌÔÓ·¯È΋»ÊˆÓ‹ ÙÔÜ ÙÚ·ÁÔ˘‰ÈÛÙ‹-ÛÔÏ›ÛÙ.\AÓ¿ÌÂÛ· ÛÙ›˜ àÚ¯¤˜ ÙÔÜ ¢ÂΤ̂ÚË 2002 η›Ù¿ Ù¤ÏË ÙÔÜ \AappleÚÈÏ›Ô˘ 2003 ۯ‰›·Û· Ì›· appleÚÒÙËÁÚ·Ê‹ ÙÔÜ öÚÁÔ˘, àapple’ Ù‹Ó ïappleÔ›· öÌÂÈÓ·Ó ÌfiÓÔÏ›Á˜ ÛÂÏ›‰Â˜. ∆fi ‚·ÛÈÎfiÙÂÚÔ appleÔ‡ ΤډÈÛ· qÙ·Óì àappleÔÛ·Ê‹ÓÈÛË ÙáÓ ÌÂıfi‰ˆÓ appleÚÔÛ¤ÁÁÈÛ˘η› ΢ڛˆ˜ Ù› ‰¤Ó appleÚ¤appleÂÈ Ó¿ οӈ. •·Ó¿appleÈ·Û·Ùfi ÁÚ¿„ÈÌÔ ÛÙ›˜ àÚ¯¤˜ ÙÔÜ Âapple٤̂ÚË ÙÔÜ 2003ÁÈ¿ Ó¿ ÙÂÏÂÈÒÛˆ Ùfi âÚÁÔ ÛÙ›˜ àÚ¯¤˜ ∞éÁÔ‡ÛÙÔ˘ÙÔÜ 2004. ∞éÙfi appleÔ‡ àÍ›˙ÂÈ Ó¿ appleá ÂrÓ·È ¬ÙȯÚËÛÈÌÔappleÔ›ËÛ· ‰‡Ô ‰È·ÊÔÚÂÙÈο «å‰ÈÒÌ·Ù·».∆fi appleÚáÙÔ ö¯ÂÈ ÌÈ¿ ÛÂÈÚ·˚΋ ‚¿ÛË Î·› ̤ ‚ÔËıÄÛÙ‹Ó àÓÙÈÌÂÙÒappleÈÛË ÙáÓ appleÈfi ‰È·ÓÔËÙÈÎáÓ ÌÂÚáÓÙÔÜ öÚÁÔ˘: ¢‡Ô ÛÂÈÚ¤˜ ÙáÓ ëappleÙ¿ ÊıfiÁÁˆÓ,̤ ÙÔ‡˜ ‰‡Ô ÙÂÏÂ˘Ù·›Ô˘˜ ÊıfiÁÁÔ˘˜ Ùɘ appleÚÒÙ˘ӿ ÂrÓ·È Î·› Ôî ‰‡Ô appleÚÒÙÔÈ ÊıfiÁÁÔÈ Ùɘ ‰Â‡ÙÂÚ˘ÛÂÈÚĘ, Û¯ËÌ·Ù›˙Ô˘Ó ÌÈ¿ ‰ˆ‰ÂοÊıÔÁÁË âÓfiÙËÙ·,appleÔ‡ âappleÂÍÂÚÁ¿ÛÙËη ΢ڛˆ˜ ÛÙ‹Ó Ôé‚ÂÚÙÔ‡Ú·,ÛÙfi ÌÂÛ·ÖÔ ‰Ú·Ì·ÙÈÎfi ̤ÚÔ˜ (IV), ÛÙfi åÓÙÂÚÏÔ‡‰ÈÔappleÔ‡ àÎÔÏÔ˘ıÂÖ Î·ıÒ˜ η› ÛÙfi ÙÂÏÂ˘Ù·ÖÔ Ì¤ÚÔ˜appleÔ‡ ö¯ÂÈ ı¤ÛË âappleÈÏfiÁÔ˘ (VII).°È¿ ÙÔ‡˜ appleÈfi «Ì˘Ë̤ÓÔ˘˜», Ôî ‰‡Ô ÛÂÈÚ¤˜–ÊÚ¿ÛÂȘ ÙáÓ ëappleÙ¿ ÊıfiÁÁˆÓ ö¯Ô˘Ó ÌÈ¿Û˘Ì‚ÔÏÈ΋ àÓ·ÊÔÚ¿ ÛÙfi ‚·ÛÈÎfi ÌÔÙ›‚Ô ÙɘÔé‚ÂÚÙÔ‡Ú·˜ Ùɘ ùappleÂÚ·˜ «∆ÚÈÛÙ¿ÓÔ˜ η›\I˙fiω˻ ÙÔÜ Richard Wagner.^H ‰Â‡ÙÂÚË appleÚÔÛ¤ÁÁÈÛË, appleÈfi âχıÂÚË Î·›appleÚÔÛˆappleÈ΋, àappleÔÚÚ¤ÂÈ àapplefi Ù‹Ó appleÔÏ˘ÂÙ‹âÓ·Û¯fiÏËÛ‹ ÌÔ˘ ̤ Ù‹Ó ëÏÏËÓÈ΋ appleÔ›ËÛË Î·›Ùfi öÓÙ¯ÓÔ ÙÚ·ÁÔ‡‰È. ∞éÙfi Ùfi «ÙÔÓÈÎfi» ηٿ‚¿ÛË å‰›ˆÌ· ̤ ‚Ô‹ıËÛ appleÂÚÈÛÛfiÙÂÚÔ ÛÙ‹ÓÌÂÏÔappleÔ›ËÛË ÙáÓ appleÈfi Ï˘ÚÈÎáÓ ëÓÔÙ‹ÙˆÓ ÙÔÜappleÔÈ‹Ì·ÙÔ˜. ∫¿appleÔÈÔÈ àapplefi˯ÔÈ Ï·˚ÎáÓ ÙÚ·ÁÔ˘‰ÈáÓÙáÓ ‰‡Ô ÌÂÁ¿ÏˆÓ ÌÂψ‰áÓ Ì·˜ –ÙÔÜ ª¿ÓÔ˘Ã·Ù˙ȉ¿ÎÈ Î·› ÙÔÜ ª›ÎË £ÂÔ‰ˆÚ¿ÎË– appleÂÚÓÔÜÓäıÂÏË̤ӷ, âÏ¿¯ÈÛÙ˜ ÊÔÚ¤˜, ̤۷ ÛÙ‹Ó ÌÔ˘ÛÈ΋ÙÔÜ ªÔÓÔÁÚ¿ÌÌ·ÙÔ˜ Û¿Ó àÓÙ›‰ˆÚÔ ÁÈ¿ Ù‹ÓÌÂÁ¿ÏË ÙÔ˘˜ appleÚÔÛÊÔÚ¿, ¯ˆÚ›˜ ¬Ìˆ˜ ì ·åÛıËÙÈ΋·éÙ‹ Ó¿ ÌappleÔÚÂÖ Ó¿ ¯·Ú·ÎÙËÚ›ÛÂÈ Ùfi öÚÁÔ.¤Ú· àapple’ ¬Ï· ·éÙ¿, appleÔ‡ âÓÙ¤ÏÂÈ ‰¤Ó ö¯Ô˘Óη› ÙfiÛË ÛËÌ·Û›·, âÎÂÖÓÔ, appleÔ‡ ̤ÓÂÈ Ó¿ ÎÚÈıÂÖÂrÓ·È ôÓ ÛÙ‹Ó ‰È¿ÚÎÂÈ· ¬Ï˘ ·éÙɘ Ùɘ âapple›appleÔÓ˘,àÏÏ¿ η› Û˘Ó·Úapple·ÛÙÈÎɘ Û˘Ó¿Ì· Û˘Ó‡apple·Ú͢ÌÔ˘ ̤ Ùfi appleÔ›ËÌ·, ÌapplefiÚÂÛ· Ó¿ àÓ·Û‡Úˆ οÙÈàapplefi Ù‹Ó ÌÔ˘ÛÈ΋ appleÔ‡ ï ú‰ÈÔ˜ ï appleÔÈËÙ‹˜ öÎÚ˘‚Â̤۷ ÙÔ˘ η› appleÔ‡ ıˆÚÔÜÛ ôÍÈ· Ó¿àÓÙ·ÁˆÓÈÛÙÂÖ ÙfiÓ ‰ÈÎfi ÙÔ˘ ÏfiÁÔ.°ÈáÚÁÔ˜ ∫Ô˘ÚÔ˘applefi˜Γιώργος ΚουρουπόςΣπούδασε στο Ωδείο Αθηνών, στη Μαθηµατική Σχολή τουΠανεπιστηµίου Αθηνών και στο Ωδείο του Παρισιού, στην τάξητου Olivier Messiaen, 1968-1972 (βραβείο σύνθεσης).Έργα του παρουσιάστηκαν επανειληµµένα στη Γαλλία και τηνΕυρώπη. Ανάµεσα στις µεγάλες σκηνικές δηµιουργίες τουπεριλαµβάνονται έργα για το φεστιβάλ της Αβινιόν, η όπεραδωµατίου Πυλάδης και το συµφωνικό µπαλέτο Οδύσσεια, γιατο οποίο τιµήθηκε µε το διεθνές βραβείο “Benois de ladance” το 1996. Νεώτερα έργα του: η όπερα Οι δραπέτεςτης σκακιέρας σε λιµπρέτο του Ευγένιου Τριβιζά, τοΚονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, η όπερα δωµατίουΙοκάστη σε λιµπρέτο Ιουλίτας Ηλιοπούλου, η σκηνική καντάταΜονόγραµµα σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (Μέγαρο ΜουσικήςΑθηνών, 2004) και το µουσικό δρώµενο ΕπιτάφιοςΠερικλέους σε µετάφραση Ελ. Βενιζέλου από το αρχαίοκείµενο του Θουκυδίδη.Μίλτος ΛογιάδηςΓεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Σπούδασε θεωρητικά και πιάνοστο Εθνικό Ωδείο. Συνέχισε τις σπουδές του στη ΜουσικήΑκαδηµία του Μονάχου, παίρνοντας διπλώµατα διεύθυνσηςχορωδίας και ορχήστρας καθώς και δίπλωµα Meisterklasse,επιτυγχάνοντας τον υψηλότερο βαθµό που έχει δοθεί ποτέ απότην Ακαδηµία. Οι σπουδές του πραγµατοποιήθηκαν µευποτροφία του Κοινωφελούς Ιδρύµατος «Αλέξανδρος Ωνάσης».Το 1992 επιστρέφει στην Ελλάδα, ύστερα από πρόσκλησητου Μάνου Χατζιδάκι, για να διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωµάτων,στην οποία εργάζεται ως µόνιµος µαέστρος µέχρι σήµερα.Έχει πραγµατοποιήσει σηµαντικές πρώτες πανελλήνιεςεκτελέσεις έργων Ελλήνων και ξένων συνθετών και έχειδιευθύνει, εκτός από την Ορχήστρα των Χρωµάτων, ορχήστρες,όπως την Ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, τη ΒασιλικήΦιλαρµονική Ορχήστρα του Λονδίνου, την Ορχήστρα τηςΌπερας του Αµβούργου κ.ά.Είναι καθηγητής στο Τµήµα Μουσικών Σπουδών του ΙονίουΠανεπιστηµίου στο µάθηµα ∆ιεύθυνση Ορχήστρας.∆ηµήτρης ΜπουζάνηςΣπούδασε ανώτερα θεωρητικά και πιάνο στο Εθνικό Ωδείο.Σπούδασε διεύθυνση χορωδίας στην Ουγγαρία. ∆ιετέλεσε λέκτοραςµουσικοπαιδαγωγικών συστηµάτων στο Εθνικό ΚαποδιστριακόΠανεπιστήµιο Αθηνών.Το 1992 συνέχισε τις σπουδές του στηΜουσική Ακαδηµία του Μονάχου, απ’ όπου το 1996 αποφοίτησεµε δίπλωµα διεύθυνσης χορωδίας. Έχει δώσει πολλές συναυλίεςως διευθυντής χορωδίας και ορχήστρας στην Ελλάδα καιτο εξωτερικό. Συνεργάζεται µε τη χορωδία της ΕΡΤ.To 2000 τιµήθηκε µε το βραβείο Händel Ring στην τελετή λήξηςτου Bach Festival στο Schwerin για την πρώτη εκτέλεση τηςMissa Brevis του Janos Vaida µε τη χορωδία Αrs Μusica Chor.5253and helped me to deal with the more “intellectual”parts of the work. I composed two seven-note toneseries, which I used mainly for the overture,the central dramatic section (IV), the interludewhich follows, and the last part, a kind of epilogue(VII). Specialists may like to know that the twoseven-note series are a symbolic reference tothe leitmotif of the overture of the opera Tristanand Isolde by Richard Wagner.The secondapproach was looser and more personal andderived from my long-standing obsession withGreek poetry and song. It was a basically tonalidiom, and it helped me most where I was settingthe more lyrical parts of the poem to music.The Music of Monogram contains just a sprinklingof echoes from popular songs by our two greatmusical figureheads, Hatjidakis and Theodorakis,purposely and minimally introduced in token of theirimmense contribution. But this is not meant toin any way colour the work aesthetically. All thisis ultimately unimportant though. What remainsto be judged is whether in the course of this wholelaborious, although admittedly enthrallingcoexistence with the poem, I have been capableof extracting through the music something thatthe poet himself was “concealing”, something thathe thought could fairly compete with his actual text.Giorgios KourouposGiorgos ΚourouposHe graduated from the Athens Conservatory (1965)and from the Department of Mathematics,University of Athens (1967). In 1968-1972 he studiedat the Paris Conservatory under Olivier Messiaen.Many of his compositions were repeatedlypresented in France and Europe. Amongst his manystage productions are included works for the festivalof Avignon, the opera Pylades and the symphonicballet Odyssey, for which he received theinternational prize “Benois de la dance” in 1996.His recent compositions are: the operaThe fugitives of the Chessboard, writtenby Evgenios Trivizas, Concertino for piano andorchestra, the opera Jocasti, written by IoulitaIliopoulou, the cantata Monogram, poetry byOdysseas Elytis and the musical act Pericles’Funeral Oration in translation by E. Venizelos fromthe ancient text by Thucydidis.Miltos LogiadesBorn in Athens in 1965, he studied theory and pianoat the State Music. He continued his studies at theMunich Music Academy, being given diplomas forchoir and orchestral conducting. He was also givena diploma for Master Class, in which he scoredthe highest mark ever awarded by the Academy.He returned to Greece in 1992, at the invitation of ManosHatjidakis, to conduct the Orchestra of Colours. He hasremained their permanent conductor ever since, giving a largenumber of concerts and performances both in Greece andabroad. He has conducted a number of Greek premieres ofworks by Greek and other composers.Apart from the Orchestra of Colours he has conducted theBavarian Radio Orchestra, the RPO, Munich and Danish Opera,the Munich Symphony Orchestra, Sofia and Prague Opera.He is professor of orchestral conducting at the Ionian University.Dimitris BouzanisHe studied music theory and piano at the National Conservatory.Further he studied choir conducting in Hungary at the KodalyInstitute. He was a music pedagogy teacher at the NationalKapodistrian University of Athens. In 1992 he continued his studiesof Choir conducting at the Music University of Munich (Germany),where he graduated with a diploma in 1996.He gave many concerts as choir and orchestra conductor.In Greece he collaborates with the ERT (Radio-Television) choirof Athens.In 2000 he was honoured with the Händel Ring at the finalceremony of the Bach Festival in Schwerin for his worldpremiere of Janos Vaida’s Missa Brevis.Μίλτος ΛογιάδηςMiltos Logiades

HexagoneHexagoneΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑHexagoneΣυναυλία µε χρήση οπτικών µέσων και υψηλή τεχνολογίαΙάννης Ξενάκης: Ψάπφα (1975), Περσέφασσα (1969)14 Mαΐου <strong>2006</strong> Παλαιό Αρσάκειο∆ηµήτρης ∆εσύλλας, κρουστάΆγης Γυφτόπουλος, ηχητικός σχεδιασµόςΨάπφα«Μετά από πολλές παραστάσεις των έργων του Ιάννη Ξενάκη “Psappha” και “Rebonds”, αισθανόµουν την ανάγκηνα κάνω αυτή την ηχογράφηση-παράσταση, ώστε να δώσω τη δική µου οπτική γι’ αυτό το µεγάλο έργο.Αναφορικά µε την “Persephassa” τα πάντα έχουν να κάνουν µε την ακρίβεια.».∆ηµήτρης ∆εσύλλας«Από την οπτική γωνία της ηχογράφησης ήταν φανερό ότι έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στο να είναι ο ήχος µία τρισδιάστατη απεικόνισητου πραγµατικού στησίµατος των οργάνων, καθώς και στη διατήρηση των αρµονικών, των ηχοχρωµάτων και των δυναµικών.Πολύ περισσότερο να υποστηριχθεί η ακρίβεια και η καθαρότητα της εκτέλεσης του κρουστού, έτσι ώστε να καταφέρουµε τελικάνα αποδοθούν σε όλο τους το φάσµα το έργο του Ιάννη Ξενάκη και η εκτέλεση του ∆ηµήτρη ∆εσύλλα.».Άγης ΓυφτόπουλοςΓραµµένο το 1975 για έναν εκτελεστή κρουστών, η Ψάπφαείναι ίσως το έργο µε τις περισσότερες ζωντανές εκτελέσειςτου Ιάννη Ξενάκη και ένα από τα κορυφαία κοµµάτια τηςεργογραφίας της δυτικής µουσικής για τα κρουστά όργανα.Με την Ψάπφα, αιολικό τύπο του ονόµατος Σαπφώ,ο Ξενάκης αποτίει φόρο τιµής στη µεγάλη ποιήτρια τηςαρχαιότητας από τη Λέσβο, η οποία είχε καινοτοµήσει20TH CENTURY MUSIC POETRYHexagoneConcert with hi-end audio and visual presentationIannis Xenakis: Psappha (1975), Persephassa (1969)May 14, <strong>2006</strong> Old Arsakeio Collegeστη λυρική ποίηση εισάγοντας καινούρια ποιητικά µέτρα.Οι ρυθµικές δοµές της Ψάπφας προέρχονται από ταχαρακτηριστικά ρυθµικά κύτταρα της σαπφικής ποίησης,τα οποία, υποκείµενα σε ποικίλες µεταθέσεις, διατρέχουν όλοτο έργο. Σε ό,τι αφορά την επιλογή των οργάνων πουδύνανται να χρησιµοποιηθούν για την εκτέλεση του έργου,ο συνθέτης αφήνει µεγάλη ελευθερία στον εκτελεστή, καθώς,σύµφωνα µε τον ίδιο, το «ηχόχρωµα έχει δευτερεύοντα ρόλοστο έργο και χρησιµεύει µόνο για να καταστήσει σαφέστερεςτις ρυθµικές δοµές». Η Ψάπφα είναι αφιερωµένη στο SylvioGualda, o οποίος και την ερµήνευσε για πρώτη φορά στο“After many performances of the compositions of Iannis Xenakis, “Psappha” and “Rebonds”,I felt the need to do this recording-performance to mark my perspective on this great work.Regarding “Persephassa”, everything has to do with precision”.Dimitris Desyllas5455“From the viewpoint of the recording, it was obvious that priority had to be given so the sound portrayed a three-dimensionalimaging of the actual instrumental setup, while maintaining harmonics, timbres and dynamics.Furthermore, the precision and clearness of the percussions must be supported, so that we may succeed in renderingthe entire spectrum of Iannis Xenakis’ work and Dimitris Desyllas’ performance”.Agis GyphtopoulosDimitris Desyllas, percussionsAgis Gyphtopoulos, sound designPsapphaWritten in 1975 for percussions, Psappha is perhapsIannis Xenakis’ composition with the most liveperformances and one of the leading compositionsfor percussions of Western music.With Psappha,the aeolian name for Sappho, Xenakis honours the greatancient poetess from the island of Lesvos, who pioneeredin lyric poetry by introducing novel poetic metres.The rhythmic structures of Psappha derive from smallrhythmic cells characteristic of Sapphic poetry.These rhythms are subjected to various permutationsand pervade the entire work.With regard to choiceof the instruments used to perform the work, thecomposer lets the performer decide, since accordingto the composer himself, “timbre plays a subordinate rolein the composition and is used only to provide clarityto the rhythmic structures”. Psappha is dedicated

Λονδίνο το Μάιο του 1976, στο πλαίσιο τουEnglish Bach Festival.ΠερσέφασσαΗ Περσέφασσα, το πρώτο έργο του Ξενάκηγια σόλο κρουστά, γράφτηκε το 1969, κατόπινπαραγγελίας του Ιρανικού Φεστιβάλ των Τεχνώντου Σιράζ και του γαλλικού ΥπουργείουΠολιτισµού. Η πρώτη εκτέλεσή της έγινεστα ερείπια της αρχαίας Περσέπολης στις9 Σεπτεµβρίου της ίδιας χρονιάς και σηµείωσετεράστια επιτυχία: ο Ξενάκης είχε µιανέα παραγγελία για το φεστιβάλ του 1971 καιη Περσέφασσα χαιρετίστηκε από σύσσωµητη µουσική κοινότητα ως κοµµάτι αναφοράςστην εργογραφία για κρουστά.Περσέφασσα στην αρχαία Ελλάδα ήταν µίααπό τις πολλές ονοµασίες της Περσεφόνης,η οποία είχε συνδεθεί στην αρχαιοελληνικήµυθολογία µε τα φυσικά φαινόµενα του θανάτουκαι της αναγέννησης και την κυκλική διαδοχήτους. Στην Περσέφασσα του Ξενάκη οι µουσικοίκαι χωρικοί συµβολισµοί αναφορικά µε το µύθοτης Περσεφόνης βρίθουν, µε τον πλέον ακραιφνήαυτόν του αριθµού των εκτελεστών και τηςχωροθέτησής τους: το έργο είναι γραµµένογια έξι εκτελεστές (η Περσεφόνη περνούσεέξι µήνες πάνω στη γη και έξι µήνες στον κάτωκόσµο), οι οποίοι βρίσκονται γύρω από το κοινό,τοποθετηµένοι στις κορυφές ενός νοητούεξαγώνου. Με τον ίδιο τρόπο που «κυκλώνουν»οι εκτελεστές το κοινό, έτσι και στο τελευταίοµέρος του έργου ο ήχος των κρουστώνµεταφέρεται διαδοχικά από εκτελεστή σεεκτελεστή, δίνοντας την αίσθηση της αδιάλειπτηςκυκλικής κίνησής του και παραπέµποντας στηναέναη διαδοχή των φυσικών φαινοµένων πουσυνδέονται µε το µύθο της Περσεφόνης.Η προσέγγιση της Περσέφασσας που επιχειρείταισε αυτήν την εκτέλεση βασίζεται στα σηµείακλειδιά της σύνθεσης. Η ιδιαιτερότητα του έργουείναι ότι ο κάθε εκτελεστής παίζει σε διαφορετικάµουσικά µέτρα και µε διαφορετικό µετρονόµο.Κατόπιν αυτού επιβάλλεται ότι η πεµπτουσία τηςεκτέλεσης ορίζεται από την απόλυτη µαθηµατικήακρίβεια. Σε αυτήν την ερµηνευτική εκδοχή τηςΠερσέφασσας, µε πέντε ηχογραφηµένακινηµατογραφηµέναµέρη και έναν ζωντανόεκτελεστή, η απόλυτη «σύµπτωση» προσεγγίζεταικαι ο ακροατής βιώνει µια µοναδική οπτικοηχητικήεµπειρία.Ιάννης ΞενάκηςΣυνθέτης, αρχιτέκτονας και πολιτικός µηχανικός,ο Ιάννης Ξενάκης γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1922,στη Βράιλα της Ρουµανίας. Συµµετέχοντας στηνΕθνική Αντίσταση, αναγκάστηκε να καταφύγει το 1947 στη Γαλλίαως πολιτικός πρόσφυγας. Εκεί δούλεψεγια έντεκα χρόνια στο πλευρό του Le Corbusierως αρχιτέκτονας, ενώ παρακολουθούσε ταυτόχρονα µαθήµατασύνθεσης µε τον Olivier Messiaen. Ισχυρός διανοητής καιµια από τις πιο ελκυστικές προσωπικότητες της σύγχρονηςµουσικής δηµιουργίας, ο Ιάννης Ξενάκης σφράγισε µε το έργο τουτη µουσική σκέψη του 20ού αιώνα και απέδειξε εµπράκτωςότι όρια µεταξύ των επιστηµών µεταξύ τους ή της επιστήµης καιτης τέχνης δεν υφίστανται. Μέλος της Γαλλικής Ακαδηµίας απότο 1986, τιµήθηκε µε πολλές άλλες διακρίσεις, στις οποίεςσυµπεριλαµβάνεται το Παράσηµο του Xρυσού Σταυρούτης Λεγεώνας της Tιµής της Γαλλικής Κυβέρνησης, καθώς καιτο Βραβείο Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστηµών Κιότο.Πέθανε στο Παρίσι στις 4 Φεβρουαρίου 2001.∆ηµήτρης ∆εσύλλαςΠήρε το δίπλωµά του από τη Σχολή Κρουστών του ΩδείουΑθηνών στην ηλικία των 18 και συνέχισε τις σπουδές του στηΝέα Υόρκη και το Βερολίνο µε υποτροφίες από το ΜέγαροΜουσικής Αθηνών και το Κοινωφελές Ίδρυµα «ΑλέξανδροςΩνάσης». Με ευρύ σόλο ρεπερτόριο για κρουστά, στο οποίοσυµπεριλαµβάνονται και όλα τα έργα για σόλο κρουστά του ΙάννηΞενάκη, ο ∆ηµήτρης ∆εσύλλας έχει πραγµατοποιήσει σόλο ρεσιτάλκαι εµφανίσεις σε όλο τον κόσµο.Το 1995 ήταν ο «σολίστ της χρονιάς» στο Πανεπιστήµιο τηςΠολιτείας της Νέας Υόρκης. Το 2000 τιµήθηκε µε το Βραβείο τηςΈνωσης Κριτικών Μουσικής και Θεάτρου για την σολιστική τουπαρουσία και, επίσης, µε το Α' Βραβείο Σύνθεσης ΠρωτότυπηςΜουσικής για Xορό από το Υπουργείο Πολιτισµού. Έχειηχογραφήσει για τη Βαυαρική Ραδιοφωνία, για τη ∆ισκογραφικήΕταιρία BIS, για την Blue note, για την Ελληνική Ραδιοφωνίακαι το γαλλικό κανάλι Mezzo. Ο ∆ηµήτρης ∆εσύλλας διδάσκειστο Mουσικό Tµήµα του Ιονίου Πανεπιστηµίου και είναι δηµιουργόςκαι ιδρυτής των συνόλων κρουστών «Σείστρον» και «Τύµπανα».Άγης ΓυφτόπουλοςΟ Άγης Γυφτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε µουσικήστο Εθνικό Ωδείο και θέατρο στη Σχολή του Εθνικού Ωδείουτου Θάνου Τράγκα. Εργάστηκε ως product specialist για τιςεταιρίες Roland και Akai. Συνεργάζεται ως δηµιουργικόςπαραγωγός µε studio ηχογράφησης, σε επίπεδα παραγωγής,ενορχήστρωσης, προγραµµατισµού midi καθώς και ηχογράφησηςκαι επεξεργασίας.Έχει συνθέσει µουσική για περισσότερες από 60 video ταινίες,διαφηµιστικά για ραδιόφωνο και τηλεόραση και έχει επιµεληθείενορχηστρώσεις και προγραµµατισµούς σε δισκογραφία.Η ιδιαίτερη ενασχόλησή του µε τον ήχο, όσον αφορά τη σύνδεσήτου µε τα συναισθήµατα, έχει ως αποτέλεσµα συνεργασίεςσε επίπεδο creative producer σε πολλές σύγχρονης µορφήςµουσικές δουλειές, σε δισκογραφία καθώς και µουσική για θέατροκαι χοροθέατρο.5657to Sylvio Gualda, who performed this piece forthe first time in London on May 1976, in thescope of the English Bach Festival.PersephassaPersephassa, Xenakis’ first solo compositionfor percussions, was written in 1969 and wascommissioned by the Art Festival of Shirazand the French Ministry of Culture.The firstperformance was given at the ruins of AncientPersepolis on September 9 of the same yearand was a great success. Xenakis was once againinvited to the festival of 1971 and Persephassawas regarded a milestone for compositionsfor percussions by the entire music community.In Ancient Greece, Persephassa was one ofthe many names of Persephone, who in AncientGreek mythology was connected to the naturalphenomena of death and rebirth and theirsequential cycle. In Xenakis’ Persephassa,themusical and the rustic symbolisms that referto the myth of Persephone are abundant, whilethe most precise characteristic is the numberof performers and their arrangement in space:the piece is written for six performers(Persephone spent six months on Earth and sixmonths at the Underworld), who surround theaudience and are situated at the points of animaginable hexagon. In the same manner thatthe performers “encircle” the audience, duringlast part of the work the sound of percussionsis sequentially transferred from one performerto the next, giving the feeling of an uninterruptedcyclic motion and making reference to theperpetual sequence of the natural phenomenaconnected to the myth of Persephone.The approach to Persephassa attempted in thisperformance is based on the key elements ofsynthesis.The work’s particularity is that eachperformer plays on different tempos and witha different metronome.Thus, the essenceof the performance is absolute precision.In this performance version of Persephassa,with five recorded-filmed parts and a liveperformer, absolute “coincidence” is touchedand the audience lives a unique experienceof image and sound.Iannis XenakisComposer, architect and civil engineer, IannisXenakis was born on May 29, 1922 in Braila,Romania. Having participated in the ResistanceMovement, in 1947 he was forced to escapeto France as a political refugee. In France,he worked as an architect for eleven years withLe Corbusier while simultaneously taking composition lessonswith Olivier Messiaen. A great intellectual and one of thebrightest personalities of modern music composition,Iannis Xenakis marked the music ideas of the 20th centurywith his works and proved that there are no bordersbetween scientific disciplines or between Science and Arts.Member of the French Academy since 1986, honoured withmany distinctions, including the Gold Cross Metal ofthe Legion of Honour of the French Government, as wellas the Kyoto prize in Arts and Humanities. He died in Parison February 4, 2001.Dimitris DesyllasObtained his diploma from the School of Percussionsof the Athens Conservatory of Music at the age of 18and continued his studies in New York and Berlin withscholarships from the Athens Concert Hall (Megaron)and the “Alexandros Onassis Foundation”. With a largerepertoire on percussions, which includes all of IannisXenakis’ solo compositions for percussions, he gave solorecitals and performances around the globe. In 1995,he was named “Soloist of the Year” at the New YorkUniversity. In 2000, he was honoured with an Award fromthe Union of Music and Theatre Critics for his presenceas a soloist and won the First Prize on the Compositionof Unique Dance Music from the Ministry of Culture.He made recordings for Barbaric Radio, BIS Discography,Blue Note, the Greek Radio and the French Channel, Mezzo.Dimitris Desyllas is a professor at the Departmentof Music at the Ionian University and the creatorand founder of the percussion ensembles “Seistron”and “Timbana”.Agis GyphtopoulosAgis Gyphtopoulos was born in Athens. He studied musicat the National Conservatory of Music and theatre atthe School of the National Conservatory of Music of ThanosTrangas. He worked as a product specialist for the companiesRoland and Akai. He collaborates with recording studiosas creative producer on the production, orchestration, midiprogramming, as well as on the recording and processing.He has composed music for over 60 films, radio and televisioncommercials and has completed orchestrations andprogramming in discography. His unique activities with soundand how it connects with feelings resulted in collaborationsas creative producer for many contemporary music projectsin discography as well as music for theatre and dance theatre.

’70s Μεγάλη Αναταραχή / 5 ΟυτοπίεςThe Great Unrest / 5 Utopias in the ’70sΕΚΘΕΣΗ «’70s Μεγάλη Αναταραχή / 5 Ουτοπίες»28 Απριλίου – 25 Ιουνίου <strong>2006</strong> Εκθεσιακός Χώρος Λαδόπουλος∆ιοργάνωση: Βορειο∆υτικό ΣήµαΕπιµέλεια: Θανάσης ΜουτσόπουλοςΘα εκτεθούν έργα τωνΑλέξη Ακριθάκη∆ηµήτρη ΑληθινούΜίνωα Αργυράκη∆ιοχάντηΗλία ∆εκουλάκουΓιώργου ∆επόλαΛάζαρου ΖήκουΜάκη ΘεοφυλακτόπουλουΘόδωρουΜαρίας ΚαραβέλαΓιώργου ΛαζόγκαΓιώργου ΜήλιουΜανώλη ΜπαµπούσηΧρόνη ΜπότσογλουΓιάννη ΜπουτέαΜπίας ΝτάβουΠαντελή ΞαγοράρηΒάνας ΞένουΝίκου ΠαναγιωτόπουλουΛήδας ΠαπακωνσταντίνουΓιώργου ΠούπηΘανάση Ρετζή∆ηµήτρη ΣακελίωναΓρηγόρη ΣεµιτέκολοΒασίλη ΣκυλάκουΚωστή ΤριανταφύλλουΓιάννη ΨυχοπαίδηΚείµενα γράφουν οι: Ντένης Ζαχαρόπουλος,Γιώργος Βέλτσος, Πέγκυ Κουνενάκη, Πέπη Ρηγοπούλου,Ανδρέας Παγουλάτος, Παναγιώτης Τουρνικιώτης (ΚαθηγητήςΑρχιτεκτονικής)«Μεγάλη Αναταραχή /5 Ουτοπίες µέσα στο ’70,λίγο πριν και λίγο µετά»Σηµείωµα του Θανάση ΜουτσόπουλουΠολλές από τις αλλαγές που συνδέονται µε τη δεκαετία του’60 στην πραγµατικότητα έλαβαν χώρα, τουλάχιστον σε µαζικόεπίπεδο, µέσα στην επόµενη δεκαετία. Πολλοί πιστεύουν ότι ηδεκαετία του ’70 ξεκίνησε πρόωρα το 1968.Μια σειρά από γεγονότα σάρωσαν Ευρώπη και Αµερική σανοδοστρωτήρας. Την προηγούµενη χρονιά είχαµε το«Καλοκαίρι της Αγάπης» µε επίκεντρο το Σαν Φρανσίσκο καιτην επόµενη θα έχουµε τη συντριβή των χίππικων ουτοπιώνστη συναυλία των Rolling Stones στο Άλταµοντ, όταν οι άντρεςτης ασφαλείας του συγκροτήµατος χτυπούνε µέχρι θανάτουEXHIBITION “The Great Unrest – 5 Utopias in the ’70s”April 28 – June 25, <strong>2006</strong> Ladopoulos Exhibition Hall5859Production: NorthWest SEMACurator: Thanassis MoutsopoulosWill be displayed artworks ofAlexis AkrithakisMinoas ArgyrakisDimitris AlithinosChronis BotsoglouManolis BaboussisYiannis BouteasBia DavouElias DekoulakosGiorgos DepolasDiohantiMaria KaravelaGiorgos LazongasGiorgos MiliosNikos PanagiotopoulosLeda PapaconstantinouGiorgos PoupisYiannis PsichopedisThanassis RetzisDimitris SakelionGrigoris SemitekoloVassilis SkylakosTheodorosCostis TriantafillouMakis TheofylaktopoulosPantelis XagorarisVana XenouLazaros ZikosTexts of: Denis Zacharopoulos, Giorgos Veltsos,Peggy Kounenaki, Pepi Rigopoulou,Andreas Pagoulatos,Panayiotis Tournikiotis“The Great Unrest / 5 Utopiasin the ’70s, a moment before anda moment after”Thanassis Moutsopoulos’ commentaryMany of the changes that are associated with the ’60sactually took place, at least massively, during the decade thatfollowed. Many people believe that the ’70s began a bitearlier, that is in 1968.A series of events swept through Europe and America likea hurricane. One year before was the “Summer of Love”and San Francisco was the centre of the world, but a yearafter that the utopias of the Hippies were crushed ata Rolling Stones’ concert in Altamond, where the band’ssecurity beat an Afro-American spectator to death. Thatsame year (1969), Charles Manson commits one of the most

έναν αφροαµερικάνο θεατή. Την ίδια χρονιά (1969)ο Charles Manson προκαλεί µια από τις πιοπολυσυζητηµένες δολοφονίες στον κόσµο τουHollywood. Ο πόλεµος του Βιετνάµ φουντώνει.Τραγική µαταίωση των οραµάτων των παιδιών τωνλουλουδιών. Την ίδια χρονιά ο πρώτος άνθρωποςπατάει στη Σελήνη. Ναι, όλες αυτές οι ηµεροµηνίεςµοιάζουν αρκετά σηµαδιακές, όµως για την Ελλάδασηµαίνουν λίγα πράγµατα. Η στρατιωτικήδικτατορία έχει επιβληθεί τον Απρίλιο του 1967 καιθα τελειώσει τραγικά µε την κατάληψη του βόρειουτµήµατος της Κύπρου, το καλοκαίρι του 1974.Και αυτό, το ’74, θα είναι για πολλούς λόγουςτο ξεκίνηµα µιας νέας εποχής στην Ελλάδα, όπουµια νέα γενιά βγαίνει στο προσκήνιο για ναδιαµορφώσει µια κουτσουρεµένη δεκαετία.Η έλευση και παρέλευση της Χούντας και µαζί τηςτου πνεύµατος των ’60s εξαφάνισε όση αφέλειαείχε αποµείνει. Η Ελλάδα ξύπνησε το 1974 απόέναν επταετή λήθαργο και η κατάσταση διεθνώςήταν αγνώριστη. Σήµερα, ολοένα και περισσότεροτείνουµε να συµφωνήσουµε ότι τα ’70s έδωσαν τηθέση τους σε κάτι πολύ χειρότερο, καλλιτεχνικά,πολιτισµικά, πολιτικά και κοινωνικά. Ο EricHobsbawm το θέτει καλύτερα: «Η ιστορία τηςεικοσαετίας µετά το 1973 είναι η ιστορία τουκόσµου που έχασε τα υποστηρίγµατά του καιγλίστρησε προς την αστάθεια και την κρίση.Κι όµως µέχρι τη δεκαετία του ’80 δεν ήταν σαφέςπόσο ανεπανόρθωτα είχαν ραγίσει τα θεµέλια τηςχρυσής εποχής.».Η έκθεση «Μεγάλη Αναταραχή» διαρθρώνεταιµε βάση «Πέντε Ουτοπίες» που περιλαµβάνουν τακυριότερα κοινωνικά και, κατ’ επέκταση, καλλιτεχνικάγεγονότα της εποχής αυτής, λίγο πριν και λίγο µετάτη δεκαετία του ’70.Η Μοντέρνα Κατάσταση και το αίτηµα τηςνεωτερικότητας, της πρωτοπορίας, της νέαςφόρµας. Σε αυτό το πνεύµα τα νέα -ακόµηστην εικαστική διαδικασία- µέσα της φωτογραφίας,του φιλµ και του βίντεο, των ηλεκτρονικώνυπολογιστών, της περφόρµανς και τωνεγκαταστάσεων, θα αποβούν καθοριστικά.Ο Κόσµος της Κατανάλωσης, ο οποίος θαδηµιουργήσει τη µεγάλη έκρηξη την εποχή αυτήστην Ελλάδα. Σιγά σιγά η ίδια η ταυτότητα τουπολίτη αλώνεται. Αρχίζει να αναπτύσσειτην ικανότητα για ταχύρρυθµη κατανάλωση,αλλάζοντας αυτοκίνητο, αλκοόλ, σπίτι, ράδιο,κορίτσι. Η νέα (δηµοκρατική) εξουσία αποφεύγεινα παραλύσει µε καταναγκασµούς, παραλύει µε τηνυποβολή. Τηλεόραση, θέαµα, κατανάλωση θα είναιτα κυριότερα εργαλεία προς αυτή την κατεύθυνση.Η Ρήξη µε την Κοινωνία θα σηµατοδοτήσει γιαπρώτη φορά σε διευρυµένη κλίµακα την αντίσταση,κριτική και αποστασιοποίηση του καλλιτέχνη απότην κρατική εξουσία, το κατεστηµένο, το ίδιο τοσύστηµα της τέχνης ακόµη. Che Guevarra,Weathermen, Μαύροι Πάνθηρες (Black Panthers), ΝέαΑριστερά, RAF και Baader-Meinchof στη ∆. Γερµανία, ΕρυθρέςΤαξιαρχίες στην Ιταλία, Βάσκοι Αυτονοµιστές της ΕΤΑ στηνΙσπανία, ο ΙRA στη Β. Ιρλανδία, PLO από την Παλαιστίνη.Το Σώµα Ελεύθερο σκιαγραφεί τη νέα ελευθεριότητα πουθα έρθει µετά από δεκαετίες παγιωµένων δοµών καικαταπίεσης, µε το γυµνό σώµα, το σεξ, την αυτοδιάθεσητης γυναίκας, να βγαίνουν στο προσκήνιο. Μετά την ασφυκτικήκαταπίεση, η απελευθέρωση.Ο πουριτανισµός, πριν και κατά τη διαµόρφωση τουελληνοχριστιανικού µορφώµατος, έδωσε τη θέση του σεµια ξέφρενη ελευθεριότητα, µια γιορτή του σώµατος.Φαινοµενικά (;) όλα επιτρέπονται. Από τα φαλλοκρατικά όργιατου playboy της εποχής, όπως διαµορφώνονται από τονκινηµατογράφο του James Paris, στο αίτηµα για αυτοδιάθεσητης γυναίκας πέρα από ηθικές και σωµατικές συµβάσεις. Απότην έκρηξη της πορνογραφίας soft και hard σε µιααντιθεαµατική ελευθεριότητα.Aπό το γιγαντισµό του έρωτα ωςεικόνα στο σεξ χωρίς έρωτα. Από τη ρήξη του παραδοσιακούµονογαµικού ζεύγους στην αναγνώριση της οµοφυλοφιλίας.Από την επανάσταση στο όργιο. Το ίδιο το σώµα, βέβαια, κατάτη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 µεταµορφώνεται σεκαταναλωτικό προϊόν par excellence. Ο Εναλλακτικός ∆ρόµος,τέλος, θα ενσωµατώσει το underground, το (αντί-)µοντέλο τουπεριθωριακού, την ψυχεδέλεια, τα κόµικς αλλά και τις µοναχικέςκαλλιτεχνικές παρουσίες µακριά από τις κυρίαρχες τάσεις.Οι ουτοπίες αυτής της εποχής απαιτούν επιτακτικά µια ψύχραιµηαποτίµηση (έφθασε άραγε η ώρα;) αλλά και µια σύγκριση µετη σηµερινή κατάσταση των εικαστικών και της κοινωνίας.6061well known murders of Hollywood. The warin Vietnam raged on.A tragic defeat for theHippies’ visions of the world. The same year,man steps on the moon for the very first time.Indeed, all of these dates seem very significant,but for Greece they don’t mean a lot of things.Military dictatorship took over in April of 1967and ended tragically with the capture ofNorthern Cyprus in the summer of 1974. Formany reasons, this year is the beginning of a newperiod for Greece, in which a new generationsteps forward to shape a crippled decade.The coming and going of the Junta, in parallelwith the spirit of the ’60s, destroyed whateverwas left of innocence.After seven lethargic years,Greece was awakened in 1974 and found theworld situation beyond recognition.Today converging opinions agree more and morethat the ’70s gave way to something much worsefrom an artistic, cultural, political and social pointof view. The situation is best described in thewords of Eric Hobsbawm:“The history of thetwenty years after 1973 is that of a world which lost itsbearings and slid into instability and crisis.And yet, untilthe ’80s it was not clear how irretrievably the foundationsof the Golden Age had crumbled.”. The structure of theexhibition entitled “The Great Unrest” is based on the “FiveUtopias” which include major social events and, subsequently,major artistic events of the ’70s, a moment before and amoment after. The Contemporary Situation and the requestof modernism, avant-garde and new forms. In that spirit,the new visual processing media of photography, film andvideo, computers, performance and facilities will be deemeddeterminant.The World of Consumption which led toa great outbreak during this period in Greece. Slowly, citizenslose their identity. They start developing the abilityto consume quickly, constantly changing cars, drinks, homes,radios, partners. The new (democratic) government avoidsparalysation by constraints, but paralyses by subjection:television, shows, consumption will prove to be the maintools towards this direction. The Disagreement with Societysignals the artist’s resistance, criticism and detachment fromthe government, society and even the arts system for thefirst time on a large scale. Che Guevarra,Weathermen, BlackPanthers, New Left, RAF and Baader-Meinchof in WestGermany, Red Brigades in Italy, Basque ΕΤΑ Autonomistsin Spain, ΙRA in Northern Ireland, PLO from Palestine.The Liberal Body outlines the new freedom that came afterdecades of entrenched structures and oppression, in whichnudes, sex, self-determination of women walked into thespotlight.And after choking oppression, came liberation.Puritanism, existing before and after the Greek-Christiansocial formation, was substituted by frantic freedom,a celebration of the body. Seemingly (?) everything ispermitted. From the chauvinistic playboy frenzies of theperiod, as shaped in the cinema by James Paris, to therequest for self-determination of women beyond ethicaland physical conventions. From the outbreak of soft and hardpornography to an unattractive liberality. From the gigantismsof love to loveless sex. From the breach of the traditionalmonogamous couple to the recognition of homosexuality.From revolution to riot. Of course, during the ’70s,the human body was transformed into a product ofconsumption par excellence. Lastly, The Alternative Pathembodies the underground, the (anti-)model of rejects,psychedelics, comics and lonely artistic existences, far awayfrom the prevailing trends.This period’s utopias demanda cool-headed evaluation (has the time come?) anda comparison with the situation of visual arts and societytoday.

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ΠΑΤΡΑ <strong>2006</strong>∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΑνδρέας Καράβολας,∆ήµαρχος Πατρέων,Πρόεδρος ∆ιοικητικού ΣυµβουλίουΠαύλος Μαρινάκης,∆ικηγόρος, Αντιπρόεδρος∆ιοικητικού ΣυµβουλίουΠαναγιώτης Καββαδάς, Γενικός ΓραµµατέαςΠεριφέρειας ∆υτικής ΕλλάδοςΕυάγγελος Φλωράτος, Εκπρόσωπος ΜείζονοςΜειοψηφίας ∆ήµου ΠατρέωνΧρήστος Χατζηθεοδώρου, ΠρύτανηςΠανεπιστηµίου ΠατρώνΠαναγιώτης Σιαφαρίκας, Πρόεδρος ΕλληνικούΑνοικτού ΠανεπιστηµίουΓρηγόρης Αλεξόπουλος, Πρόεδρος ΤΕ∆Κ Ν. ΑχαΐαςΓιάννης Βαράκης, Καθηγητής Πανεπιστηµίου ΠατρώνΕυγενία Γατοπούλου,∆ιευθύντρια ΥπηρεσίαςΝεοτέρων Μνηµείων και Τεχνικών Έργων ∆υτικήςΕλλάδοςΣπύρος Καραχάλιος, Πρόεδρος ∆ΕΠΑΠΣτέφανος Παϊπέτης, Καθηγητής ΠανεπιστηµίουΠατρώνΆγγελος Πολυδωρόπουλος, Καθηγητής ΑΤΕΙΠατρών∆ηµήτρης Ρουµελιώτης, Πολιτικός ΜηχανικόςΧρήστος Ροϊλός, Συντονιστής της ΕκτελεστικήςΕπιτροπής και Εκπρόσωπος Υπoυργείου ΠολιτισµούΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΧρήστος Ροϊλός, Συντονιστής της ΕκτελεστικήςΕπιτροπής και Εκπρόσωπος Υπουργείου ΠολιτισµούΑνδρέας Καράβολας,∆ήµαρχος Πατρέων,Πρόεδρος ∆ιοικητικού Συµβουλίου∆ηµήτρης Ρουµελιώτης, Πολιτικός ΜηχανικόςΆγγελος Πολυδωρόπουλος, Καθηγητής ΑΤΕΙΠατρώνΓΡΑΦΕΙΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ Ε.Ε.Χρήστος Ροϊλός, Συντονιστής της ΕκτελεστικήςΕπιτροπής και Εκπρόσωπος Υπουργείου ΠολιτισµούΧρήστος Σοφής, Νοµικός ΣύµβουλοςΕυαγγελία ∆ετοράκη, Γραµµατέας ΕκτελεστικήςΕπιτροπής και ∆ιοικητικού ΣυµβουλίουΕλένη Αθανασοπούλου, Γραµµατέας τουΣυντονιστή της Εκτελεστικής ΕπιτροπήςΒελισσάριος Μηλιώνης, Σύµβουλος Συντονιστήτης Ε.Ε.ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ∆ΙΕΥΘΥΝΣΗΚ. Αλέξης Αλάτσης, Καλλιτεχνικός ∆ιευθυντήςΗλέκτρα Παυλοπούλου, Βοηθός Καλλιτεχνικού∆ιευθυντή∆ΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣΡένος Βάρλας, Τεχνικός ΣύµβουλοςΑντωνία Κοκοβίκα, Σύµβουλος ΠαραγωγήςΚαλλιτεχνικού ΠρογράµµατοςΑνδρέας Τρύφωνας, Τεχνικός ∆ιευθυντής Θεάτρου«Εργοστάσιο Τέχνης»Στέλλα Αγγελέτου, Στέλεχος Σχεδιασµού και ΠαραγωγήςΠρογράµµατοςΧριστιάνα Γρηγορίου, Στέλεχος Σχεδιασµού και ΠαραγωγήςΠρογράµµατοςΕύη Καριτζή, Στέλεχος Σχεδιασµού και ΠαραγωγήςΠρογράµµατοςΜαρία Παπαθανασοπούλου, Στέλεχος Σχεδιασµού καιΠαραγωγής ΠρογράµµατοςΜαντώ Σπυροπούλου, Στέλεχος Σχεδιασµού και ΠαραγωγήςΠρογράµµατοςΜαρία Τζιβγινίδη, Στέλεχος Σχεδιασµού και ΠαραγωγήςΠρογράµµατοςΜαρία Ζαφειροπούλου, Γραµµατέας Καλλιτεχνικής∆ιεύθυνσης∆ΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ &ΧΟΡΗΓΙΩΝΓιώργος Παναγιωτόπουλος,∆ιευθυντής Επικοινωνίας,Μάρκετινγκ και ΧορηγιώνΊλια Ράγκου, Υπεύθυνη ∆ιαφήµισηςΒίκη Παπασταµατοπούλου, Υπεύθυνη ∆ιαχείρισης Χορηγιών καιΕµπορικών ΣηµάτωνΑνδρέας Βρης, ∆ηµοσιογράφος, Στέλεχος Γραφείου ΤύπουΤέτα Γιαννάρου, ∆ηµοσιογράφος, Στέλεχος Γραφείου ΤύπουΜατίνα Μάγκου, Στέλεχος ∆ηµοσίων ΣχέσεωνΦάνια Παπαδηµητρίου, Στέλεχος Γραφείου ΤύπουΦάνια Παλληκαράκη, Στέλεχος Γραφείου ΤύπουΓεωργία ∆ηµητρακοπούλου, Βοηθός και Υπεύθυνη Γραµµατείας∆ιευθυντή Επικοινωνίας, Μάρκετινγκ και Χορηγιών∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΗ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ∆ΙΕΥΘΥΝΣΗ∆ρ Ιωάννης Παρασκευουλάκος,∆ιοικητικός ∆ιευθυντήςΜαρία Ρουµελιώτη, Γραµµατέας ∆ιοικητικού ∆ιευθυντήΜαρία Αρτελάρη, Στέλεχος ∆ιοίκησης∆ηµήτριος Παπαδάκης, Στέλεχος ∆ιοίκησηςΓιάννης Ασηµακόπουλος,Υπεύθυνος ∆ιαχείρισης ΧώρωνΕκδηλώσεων∆έσποινα Παναγοπούλου,Υπέυθυνη ∆ιαχείρισης ΧώρωνΕκδηλώσεωνΣτέλιος Ιωαννίδης, Επιµελητής-∆ιαβιβαστήςΕξωτερικοί Συνεργάτες ∆ιοικητικής ∆ιεύθυνσης∆ηµήτρης Μπάκος, Τεχνικός ΣύµβουλοςΑκριβή Χάραρη, Τεχνικός ΣύµβουλοςΚώστας Σπυρόπουλος – Ιωάννης Γκόβας,Λογιστικές καιΦοροτεχνικές ΥπηρεσίεςΑγγελική Γιαννούλη, Συνεργάτης ΛογιστώνΓεώργιος Ελευθεριάδης, Οικονοµικός ΣύµβουλοςΤΟΜΕΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥΆγγελος Πολυδωρόπουλος, Μέλος του ∆.Σ. και της Ε.Ε.,Υπεύθυνος Τοµέα ΕθελοντισµούΜαρία Κουλούρη, Γραµµατέας Τοµέα ΕθελοντισµούΣοφία Μπούκα, Γραµµατέας Τοµέα Εθελοντισµού6263EUROPEAN CAPITAL OF CULTURE –PATRAS <strong>2006</strong> ORGANISATIONTHE BOARD OF DIRECTORSAndreas Karavolas, Mayor of Patras, President ofthe Board of DirectorsPavlos Marinakis, Lawyer, Vice-President of theBoard of DirectorsPanayiotis Kavadas, General Secretary of TheRegion of Western GreeceEvaggelos Floratos, Representative of the LargestMinority of the Municipal CouncilChristos Chadzitheodorou, Dean of PatrasUniversityPanayiotis Siafarikas, President of the HellenicOpen UniversityGrigoris Alexopoulos, Head of the Local Unionof Municipalities and CommunitiesIoannis Varakis, Professor of Patras UniversityEvgenia Gatopoulou, Director of the Serviceof Monuments of Western GreeceSpiros Karachalios, President of Patras’ MunicipalCultural Development EnterprisesStefanos Paipetis, Professor of Patras UniversityAggelos Polidoropoulos, Professor of the PatrasTechnical UniversityDimitris Roumeliotis, Civil EngineerChristos Roilos, Managing Director of the "Patras<strong>2006</strong>" Organisation and Representative of theGreek Ministry of CultureTHE EXECUTIVE COMMITTEEChristos Roilos, Managing Director of the "Patras<strong>2006</strong>" Organisation and Representative of theGreek Ministry of CultureAndreas Karavolas, Mayor of Patras, Presidentof the Board of DirectorsDimitris Roumeliotis, Civil EngineerAggelos Polidoropoulos, Professor of the PatrasTechnical UniversityMANAGING DIRECTOR’S OFFICEChristos Roilos, Managing Director of the "Patras<strong>2006</strong>" Organisation and Representative of theGreek Ministry of CultureChristos Sofis, Legal CounselEvangelia Detoraki, Secretary to the Board ofDirectors and Executive CommitteeEleni Athanassopoulou, Secretary to the ManagingDirectorVelissarios Milionis,Advisor to the ManagingDirectorARTISTIC DEPARTMENTK. Alexis Alatsis,Artistic DirectorIlektra Pavlopoulou, Assistant to the Artistic DirectorPRODUCTION DEPARTMENTRenos Varlas,Technical AdvisorAntonia Cocovika,Artistic Programming AdvisorAndreas Tryfonas,Technical Manager of the “Art Factory”TheatreStella Angeletou, Programming and Production ExecutiveChristiana Grigoriou, Programming and Production ExecutiveEvi Karitzi, Programming and Production ExecutiveMaria Papathanassopoulou, Programming and ProductionExecutiveManto Spyropoulou, Programming and Production ExecutiveMaria Tzivginidi, Programming and Production ExecutiveMaria Zafiropoulou, Secretary to the ProductionDepartmentCOMMUNICATION, MARKETING &SPONSORING DEPARTMENTGeorge Panayiotopoulos, Director of Communication,Marketing and SponsoringIlia Ragkou,Advertising ExecutiveVicky Papastamatopoulou, Commercial and Sponsoring ExecutiveAndreas Vris, Journalist and Press Office ExecutiveTeta Giannarou, Journalist and Press Office ExecutiveMatina Magkou, Public Relations ExecutiveFania Papadimitriou, Press Office ExecutiveFania Pallikarakis, Press Office ExecutiveGeorgia Dimitrakopoulou, Executive Administrator to theDirector of Communication, Marketing and SponsoringADMINISTRATION & FINANCE DEPARTMENTDr Ioannis Paraskevoulakos, Director of Administration &FinanceMaria Roumelioti, Secretary to the Director ofAdministration & FinanceMaria Artelari, Cost Control OfficerDimitrios Papadakis, Operations Support ExecutiveIoannis Assimakopoulos Venue ManagerDespoina Panagopoulou,Venue ManagerStelios Ioannidis, General ServicesExternal CollaboratorsDimitrios Bakos, Mechanical Engineering ServicesAkrivi Charari, Civil Engineering ServicesKostas Spyropoulos – Ioannis Govas,Accounting ServicesAggeliki Giannouli, Accounting AssistantGeorge Eleftheriadis, Financial OfficerVOLUNTEERS DEPARTMENTAggelos Polidoropoulos, Member of the ExecutiveCommittee and the Board of Directors, Head of theVolunteers DepartmentMaria Koulouri, Volunteers Department ExecutiveSofia Bouka, Volunteers Department Executive

ΕΚ∆ΟΣΗΟργανισµόςΠολιτιστική Πρωτεύουσατης Ευρώπης – Πάτρα <strong>2006</strong>KΕΙΜΕΝΑΤα κείµενα για τα έργα του Γιάννη Ρίτσου«Σονάτα του Σεληνόφωτος» και «Περσεφόνη»έγραψε ο Γιάννης ∆ηµογιάννης, φιλόλογοςΣΧΕ∆ΙΑΣΜΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ – ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΚοινοπραξία Πάτρα ΠολιτισµόςΠΑΡΑΓΩΓΗΚοινοπραξία Πάτρα ΠολιτισµόςPUBLICATIONOrganisationEuropean Capital of Culture –Patras <strong>2006</strong>TEXTSThe texts for the works “The Moonlight Sonata”and “Persephone” of Yiannis Ritsos have been writtenby Υiannis Dimogiannis, philologistART DIRECTIONJoint Venture Patra PolitismosPRODUCTIONJoint Venture Patra Politismos

ΠOΛITIΣTIKH ΠPΩTEYOYΣA THΣ EYPΩΠHΣ – ΠATPA <strong>2006</strong>Aκτή ∆υµαίων 50, Πάτρα, τηλ.: +30 2610 368000, www.<strong>patras</strong><strong>2006</strong>.gr, e-mail: info@<strong>patras</strong><strong>2006</strong>.grEUROPEAN CAPITAL OF CULTURE – PATRAS <strong>2006</strong>50 Akti Dymeon st., Patras, tel.: +30 2610 368000, www.<strong>patras</strong><strong>2006</strong>.gr, e-mail: info@<strong>patras</strong><strong>2006</strong>.gr