Rumbling on performativity_Frits Simon

entiteit is, maar dat de diverse betrokkenen worstelen met betekenisverlening aan
beleid. Er wordt een behoefte gearticuleerd om meer stil te kunnen staan bij wat zich
aandient en afspeelt. De dagelijkse gang van zaken een keer kunnen doorbreken zou
daarbij helpen.
Daarnaast is mijn conclusie dat mijn werkzaamheden minder de trekken hebben van
een hofnarschap, maar meer verwant zijn aan wat beschreven wordt als de bricoleur.
Een bricoleur is de klusjesman binnen de organisatie die op pragmatische wijze uiteenlopende
onderwerpen en uitgangspunten kan verbinden. Met als belangrijke toevoeging
dat in vergelijking met de bestaande literatuur daarover, een bricoleur over een
behoorlijk dosis ironie moet beschikken. Deze ironie is nodig om het belang van de
uiteenlopende standpunten te relativeren en de eenzijdige nadruk op efficiency vanuit
het ‘performativity’-denken.
Indien is gebleken dat ‘performativity’ een omstreden manier van beleidsvoering is
omdat dit deels als een betekenisloos binnendringen wordt ervaren, dan kan ik op
basis van mijn onderzoek ook de discussie aangaan met een landelijke discussie over
onderwijsvernieuwing. Dat heb ik gedaan door de plannen van de bond “Beter Onderwijs
Nederland” tegen het licht te houden en te concluderen dat deze slechts een
voortzetting dan wel intensivering van een ‘performativity’-cultus zijn, waarin het
belang van de aanwezigheid van professionals in het debat op een paradoxale wijze
wordt ontkend en onderschreven.
Rondom beleidsvorming is te constateren dat deze zich op een onvoorspelbare wijze
ontwikkelt. Wanneer voorgenomen beleid realiteit moet worden dan is het zaak voor
managers om te participeren in de dagelijkse, micro-politieke werkelijkheid in plaats
van achter hun bureau blauwdrukken te verspreiden.
230