126 - راه توده

More documents

Recommendations

Info

١٢۶ – ديماه http://www.rahetude.de ١٣٨٢ ٢ دوره دوم راه توده آذر انتخاب يا انفعال...‏ انتخاب،‏ تحریم،‏ به صحنه درآمدن،‏ عقب نشينی کردن،‏ به کارزار فراخواندن مردم و به انزوا بردن مخالفان مردم،‏ ایستادن و هزینه دادن اما گشودن فضای سياسی کشور،‏ تسليم تنگناها شدن،‏ اتحاد،‏ اختلاف،‏ اميد به مردم،‏ اميد به خارج،‏ واقع بينی،‏ رویاپروری،‏ سهم پذیری درآگاه سازی مردم،‏ موج سواری روی امواج نارضائی مردم و...‏ همه اینها برگ های دفتر انتخابات مجلس هفتم است که ورق خواهد خورد و از دل آن قضاوت تاریخ درباره انتخابات مجلس هفتم بيرون خواهد آمد.‏ چه کسی روسفيد خواهد شد و سياهی ذغال برچهره چه کسانی خواهد ماند؟ در جامعه ای که در آن جوشش تحولات وجود دارد،‏ زمان زیادی برای دریافت پاسخ لازم نيست،‏ همانگونه که در جریان انتخابات دوم خرداد ١٣٧۶ لازم نبود.‏ بدین ترتيب و در چنين فضا و موقعيت خطيری،‏ همگی به سمت انتخابات مجلس هفتم می رویم.‏ این که مخالفان جنبش و اصلاحات چه درسر دارند و چه چيز را به صحنه آورده و می آورند،‏ دیگر نه امری پوشيده است و نه نقشه ها وترفندهای نا آشنا.‏ آنها،‏ در یک کلام می خواهند کودتای پارلمانی کنند،‏ تریبون پرقدرت مجلس را که طی چهارسال سنگر جنبش بود و بزرگترین افشاگری تاریخ جمهوری اسلامی را عليه ارتجاع مذهبی و مافيای ثروت درکشورما کرد از چنگ جنبش درآورند،‏ حتی اگر این انتخابات در شهرهای بزرگ ایران با ریزش آراء واجدین شرایط رای همراه شود و برای یک دورانی زیرفشار این ریزش آراء قرار گيرند.‏ تجربه مجلس خبرگان رهبری که با ۴٢ در صد آراء واجدین حق رای تشکيل دادند و شورای شهر تهران که با ‎۵‎ر‎٢‎ درصد رای شهری ١٢ ميليونی تشکيل شد و به تخریب هر آنچه جنبش به حاکميت تحميل کرده بود مشغول است،‏ دربرابرآنهاست.‏ این که رویدادهای هفته ها و دو ماه آینده در ایران و منطقه چه پيش خواهد آورد و چه تاثيری بر روند این انتخابات خواهد داشت،‏ بحثی است که در زمان وقوع چنان رویدادهائی باید درباره آن صحبت کرد.‏ درباره آنچه که اکنون دربرابر تمام نيروهای طرفدار اصلاحات و تحولات قراردارد،‏ اکنون بايد صحبت کرد.‏ یعنی تحريم انتخابات مجلس هفتم و کوشش در راه هرچه همه جانبه تر کردن آن و یا شرکت در انتخابات به رغم همه محدودیت هائی که پيش بينی آن دشوار نيست؟ بنظر ما،‏ ميان این دو تصميم هنوز فاصله ای وجود دارد که باید برای رسيدن به هر یک از آن دوتصميم،‏ آن را طی کرد و این مسير چيزی جز افزودن همه جانبه بر حساسيت و دقت نظر مردم ايران در وسيع ترين اشکال خود نسبت به اين انتخابات.‏ هر نوع شعار،‏ انتقاد از اصلاحات،‏ انتقاد از کارشکنی ها و اعتراف به قدرت جناح راست برای سرکوب و مقابله با مردم و اصلاحات،‏ اگر به این هدف خدمت نکند،‏ به ارتجاع و مخالفان اصلاحات کمک کرده است.‏ از لحظه قبول این نظر به بعد است که نمی توان آن اعلاميه ها و تحریم های زودرس انتخاباتی را که عملا به انفعال و بی اعتنائی مردم برای حضور در صحنه انتخاباتی کمک می کند تائيد کرد.‏ امروز نفس حضور مردم در صحنه انتخاباتی و برانگيختن حساسيت مردم نسبت به سرنوشت انتخاباتی که از نظر ما توده ای ها،‏ مهم ترین انتخابات تاریخ ٢۵ ساله ایران است ‏(حتی مهم تر از انتخابات ١٣٧۶) درعمل فشاری است سنگين به طرفداران کودتای پارلمانی و تشکيل مجلس مطيع رهبری و ولی فقيه.‏ آنها که دم از ضرورت نفی و طرد ولایت فقيه می زنند دراین اینجاست که هرآنچه دارند و می توانند-‏ اگر داشته باشند و بتوانند-‏ باید به ميدان آورند.‏ حتی اگر شرایطی مناسب تحریم ملی انتخابات فراهم آید و چنين تحریمی عملا راهگشای بن بست های اصلاحی در جامعه ایران تشخيص داده شود،‏ تنها در صورت حضور مردم در صحنه انتخابات و حساسيت همه جانبه نسبت به سرنوشت این انتخابات و نقش مجلس درتحولات است که می تواند جنبه توده ای و ملی به خود گرفته و طرح و نقشه مافيای قدرت برای قبضه مجلس با ۴٠- ۵٠ درصد آراء مردم را نقش برآب کند.‏ حتی اگر تحریم انتخابات با انگيزه جلب توجه مجامع بين المللی و نه دولت ها نسبت به آنچه واقعا در ایران می گذرد نيز هدف باشد،‏ تنها با حضور و خواست مکرر و همه جانبه مردم در فشار به حاکميت برای گشایش فضای انتخاباتی می تواند جنبه عملی به خود بگيرد.‏ افکار عمومی جهانی را با حضور مردم در صحنه و مخالفت با تصميمات شورای نگهبان و مافيای قدرت می توان نسبت به رویدادهای ایران جلب کرد نه با عدم حضور مردم در صحنه،‏ تشویق انفعال و خمودی و بی اعتنائی نسبت به سرنوشت مجلس و تمکين از قدرت سرکوب حاکميت مافيا.‏ وقتی مردم یک کشور،‏ خود در پی گرفتن حق خویش نباشند،‏ چگونه مردم دیگر کشورها وافکار عمومی مردم جهان و مجامع بين المللی به یاری این مردم بياید؟ با این ارزیابی است که ما معتقدیم راه ميانه دو تصميم انتخاب و تحريم،‏ قطعا انفعال نيست و هر حزب و سازمان سياسی ایران که نظرات،‏ اعلاميه ها،‏ اسناد و کنگره های آن،‏ درعمل به چنين انفعال و غفلتی کمک کند،‏ سهم خویش را در قضاوت تلخ و بی رحم تاریخ از هم اکنون باید بپذیرد.‏ اگر درسی از جبهه مقابل و مخالف اصلاحات بخواهيم بگيریم که بنظر ما ضرورت دارد گرفته شود،‏ عمل در همان جهتی است که آنها با آن مخالف اند و اتخاذ تصميمی است که آن ها نسبت به آن بيشترین واکنش ها را نشان ميدهند.‏ امروز جبهه مخالف تحولات با هر نوع تجمع انتخاباتی و ارتباط گيری طرفداران اصلاحات در داخل و خارج حاکميت با مردم مخالف است و با آن درحد یورش به جلسات سخنرانی رئيس کميسيون امنيت ملی و سياست خارجی مجلس ششم در شهر یزد مقابله می کند،‏ جبهه مشارکت را تهدید به انحلال می کند.‏ خود متينگ انتخاباتی برپا می کند،‏ اما هرجا که بتواند جلوی اجتماع مردم و جلساتی را می گيرد که در آن پيرامون انتخابات آینده مجلس از موضع ضرورت حضورمردم درصحنه آن و بيرون آوردن پنبه ها درباره نقش تاریخی مجلس ششم از گوش ها سخن گفته می شود.‏ این نشانه ها برای تصحيح برخی سياست ها و پيش بينی ها کافی نيست؟ جبهه مخالف می داند که اگر مردم در صحنه حاضر شوند،‏ نمی تواند در آخرین لحظات و برای تبليغات پس از انتخابات خاموش،‏ در زمانی که مردم دیگر به انفعال تن داده و به هرصورت خانه نشينی را به شرکت در انتخابات ترجيح می دهند،‏ ناگهان بسياری را تائيد صلاحيت کند و بداند که دیگر کسی در صحنه نيست که به آنها رای بدهد.‏ این تجربه ایست که آنها از انتخابات شوراها در انبان پرتجربه خود دارند.‏ پس از چنين رویدادی است که خواهند گفت انتخابات آزاد برگزار شد اما اصلاح طلبان رای نيآوردند و مردم به آنها رای ندادند.‏ و این،‏ یعنی تقدیم مجلس به مخالفان مردم اما با دست مردم.‏ گرچه این متاع گران با دست ۴٠ تا ۵٠ درصد واجدان حق رای تقدیم شده باشد!‏
١٢۶ – ديماه http://www.rahetude.de ١٣٨٢ ٣ دوره دوم راه توده آذر ٢۴ و ‏"سياست"‏ ‏"سياست بازی"‏ سياست هم علم است و هم هنر.‏ علم است،‏ زیرا باید قوانين و قواعد و ساختار و تاریخ آن را آموخت.‏ هنر است،‏ زیرا برای سياستمدار،‏ دولتمرد یا دولتمدارشدن قریحه و موهبت ویژه ای لازم است،‏ مانند شم،‏ زیرکی،‏ پویائی،‏ سرعت انتقال،‏ نهان بينی،‏ خویشتنداری و امثال آن که اجزاء مختلف قریحه سياسی است.‏ ‏"سياست"‏ بيان متراآم اقتصاد جامعه،‏ و ‏"حقوق"‏ بيان متراآم سياست است.‏ بر همين پایه،‏ سياست و حقوق،‏ برخلاف برخی تعبيرها،‏ که عمدتا جنبه تبليغاتی دارند نميتوانند مقدم بر نظام اقتصادي جامعه باشند،‏ بلكه این اقتصاد(یعني شكل مسلط مالكيت و مناسبات ناشي از آن)‏ است آه سياست و حقوق را بدنبال خود ميآشد و بدان شكل ميدهد.‏ بدینسان،‏ جامعه داراي یك هسته اقتصادي و یك پوسته سياسي-‏ حقوقي است و رابطه این هسته و پوسته،‏ رابطه ماهيت و پدیده است.‏ بدین سان است که اگر شخص سطحي نگر باشد پوسته را ميبيند و هسته را نميبيند.‏ البته،‏ پوسته سياست و حقوق در قبال اقتصاد منفعل صرف نيست و نقش فعال عظيمي در تكامل اقتصاد و آل جامعه ایفاء ميآند و ایدئولوژيهاي سياسي و حقوقي و نهادهاي ناشي از آن،‏ چنان هيبت و سيطرهاي دارند آه گویا گرداننده اصلي امورند.‏ موضوع سياست مناسبات ميان ملتها و طبقات جامعه است که نقش خود را به آمك نگرههاي سياسي،‏ نهادهاي سياسي،‏ رجال سياسي(یا دولتمردان)‏ آه در مجموع روبناي سياسي جامعه را بوجود ميآورند عمل ميآند.‏ از آنجا آه هر سياستي در خدمت مناسبات اقتصادي و شكل مالكيت معيني قرار دارد،‏ لذا براي حفظ و توجيه و دفاع هر شكل اقتصادي معين(مانند بردگي یا فئوداليسم یا سرمایهداري و غيره)‏ سياستي خاص،‏ به معنای روبناي سياسي خاص لازم است،‏ آه گاه در تاریخ شكل مختلط نيز پدید ميآید.‏ براي تغيير هر نظام اقتصادي به نظام دیگر نيز مبارزه سياسي حتي در حد حاد آن آه قيام انقلابي باشد ضروری است.‏ در مورد یك انقلاب،‏ حتی متکی به معارف قرآني نيز باید گفت آه بدون داشتن برخورد سياسي صحيح چه در گستره سياست داخلي و چه در گستره سياست خارجي،‏ حل وظایف ماوراء بغرنج اقتصادي از محالات است و ما شاهدیم که در ميهن ما ایران عدم درک این ضرورت از سوی نيروهای مترقی و ملی – اعم از مذهبی،‏ نيمه مذهبی و یا حتی غير مذهبی-‏ و سرگشتگی آنها چه دشواريهایی را به همراه آورد.‏ سياستي آه با سمتگيري عمومي تكامل تاریخي جامعه معين و جامعه بشري در تضاد باشد،‏ هر اندازه هم آه از لحاظ فنون سياسي ماهرانه تنظيم و اجراء گردد،‏ تنها و تنها ميتواند آاميابي موقت داشته باشد و سرانجام ‏"بازی های سياسی"‏ به بنبست ميرسد.‏ در سياست فرمول ریاآارانه ‏"هدفها توجيه آننده وسيلهها"،‏ آه به ماآياوليسم شهرت یافته و فرقه ژزوئيت آنرا پذیرفته بود (١)، همان سياست ورزی و یا سياست بازی است که قطعا نمی تواند در خدمت بالندگی یک اجتماع قرار گيرد.‏ اصل توجيه وسيله برای رسيدن به هدف تاریخ پيچيدهاي دارد،‏ آه در اینجا جاي بحث آن نيست.‏ خلاصه آلام آنست آه پيدایش این اصل بسي آهنتراز آتاب پرنس ماآياولي یا قبول فرقه ژزوئيت است.‏ این اصل در سياست مترقی و متعالی اصلی است غلط و این تهمت سنگيني بود که سالها طرفداران سوسياليسم علمی از سوی نيروهای واپسگرا و حاکميت های سرکوبگر متهم به اعمال آن می شدند.‏ امری که در جمهوری اسلامی نيز آن را شاهد بوده و هستيم و اتفاقا دیدیم که شخصيت هائی در حاکميت جمهوری اسلامی را که بيش از همه طرفداران سوسياليسم علمی را متهم به این اصل می کردند،‏ درحاليکه خود با کارنامه ای خونين مجسمه تمام نمای آن از آب درآمدند.‏ وسایل خلاف واقعيت و شرف و صداقت بناچار موجب تباهي و ناچيزي مقاصد ميشود و آن مقاصد را از اعتبار ساقط ميآند.‏ مراعات صداقت انساني علامت قدرتمندي در سياست است و ریاآاري و فریب و دروغ و پردهپوشي حيلهگرانه در سياست علامت ناتواني است.‏ این امر تنها شامل حال نيروهای حاکم نمی شود،‏ ما نمونه های پرشماری از این نوع سياست بازی ها را در ميان نيروهای اپوزیسيون هم سراغ داریم.‏ نيروهائی که حتی در عرض یکسال و یا در فاصله دو انتخابات و یا دو رویداد سياست عوض می کنند و تابع امواجی می شوند که از رویدادها بر می خيزند و نه از تلاطم های زیربنائی جامعه و ضرورت های آن.‏ مهم در پيگيری یک سياست اصولی آنست که بتوان پایه های اصولی یک سياست را شناخت و برپایه این اصول حرکت کرد و از زیر بار شانه خالی نکرد؛ و این ممکن نيست مگر رسيدن به ایمان علمی.‏ باید توانست،‏ در بدترین شرایط و در تنگناهای دشوار،‏ جسورانه در چشمان واقعيات نگریست و سياست اصولي را پيش برد.‏ گاه،‏ حيلهگري های سياسی و مانورهای کم مایه را آارداني سياسی نام می نهند و این مادر شكست هاست.‏ تكيه بر خدعه حماقت است،‏ چرا که نام بندبازي سياسي،‏ سياست به معنای علمی آن که در بالا بدان اشاره شد نيست.‏ کافی است تاریخ ساله جمهوری اسلامی مرور شود،‏ نه درعرصه حکومتی که در گستره اپوزیسيون نيز.‏ حتی اگر فرصتی برای این مرور ساله فراهم نباشد،‏ می توان حوادث ۶ سال اخير را بررسی کرد،‏ به تحریم و تصدیق نتيجه انتخابات ریاست جمهوری سال ١٣٧۶، به انتخابات مجلس ششم،‏ به حمایت های لفظی و هيجانی از نتایج این رویدادها و روی گردانی از این حمایت ها،‏ به لفاظی های بی عمل و لفظ پرستی های پرخاشگر.‏ حتی اگر همين اندک نيز بررسی اجمالی شود،‏ بيشتر و صریح تر آشکار می شود آنچه ما می گوئيم و شاید،‏ این درسی باشد برای تدوین استوارتر سياست های آینده.‏ صداقت در سياست،‏ یعني انطباق گفتار با آردارسياسی و همراه ساختن وعده با اجراء و قبول تعهد از روي احساس مسئوليت.‏ تاریخ جامعه می گوید،‏ مردم را هرگز نمی توان در ٢۴
Page 1: ص ) ص ) ص ) راه آذر تو
Page 5 and 6: ١٢۶ - ديماه http://www.rahe
Page 39 and 40: ده ١٢۶ - ديماه http://www

126 - راه توده

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?