گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

تکان بخورد و بی آنکه مردمی که وی آنها را برای برقرای حکومت ‏»مستضعفین«‏
درایران وگسترش آن درجهان به فداکاری و قربانی دادن تشویق کرده بود
کوچکترین واکنشی از خود نشان دهند؛ وگیریم که براساس نظریه آذرین درباب
‏»عدم مغایرت اسالم وسرمایه داری«،‏ حکومت جمهوری اسالمی با شکل مذهبی
حکومتش نیز-‏ یعنی با عبا وعمامه و»والیت مطلقه فقیه«‏
-
بتواند بهمان سهولت
فوق الذکر اینچنین کند،‏ و خودرامبدل به یک رژیم لیبرال گرداند؛ اصالً‏ گیریم که
جمهوری اسالمی،‏ نه سرمایه داری انحصاری دولتی بلکه نوعی»کاست حکومتی«‏
باشد؛ و نیز گیریم که ‏»گلوبالیزاسیون«‏ توانسته است برای جمهوری اسالمی چنان
موقعیتی را فراهم سازد که وی ازطریق به اجرا گذاشتن ‏»یک رفرمیسم جدید«،‏
برای قشرمؤثری از طبقه کارگرایران رفاه نسبی ایجاد نموده و آنانرا به ‏»پایه مادی
رفرمیسم جدید«‏ و ‏»دنبالچه بورژوازی«‏ بدل سازد؛ وبیک کالم بیائید فرض کنیم
آنچه که آذرین توصیف کرده است هماناعین واقعیت باشد.‏ حال پرسش اساسی
اینست که:‏ چه باید کرد؟
اینجاست که دوپاسخ طبقاتی مختلف رخنمون می گردد:‏
پاسخ اول:‏ مارکسیستها بخوبی میدانند که این دوره های ماه عسل سرمایه داری،‏
امری گذراست و این نظام طبقاتی برمبنای قوانین ذاتی اش،‏ مجدداً‏ به مرحله رکود
و بحران ورود خواهد یافت؛ ولذا فروکش کردن جنبشهای توفانی طبقه کارگر و
زحمتکشان،‏ بدون تردید امری موقت است.‏ این بمعنی آنستکه دراستراتژی وتکالیف
طبقه کارگرمبنی برعدم تمکین و سازش با حکومت کاپیتالیستی،‏ یعنی درکوشش
برای بمیدان آمدن پرولتاریای آگاه ازاهداف خود،‏ با هدف تسخیرقدرت سیاسی،‏ هیچ
تغییری ایجاد نخواهد شد.‏ ناگفته پیداست که این پاسخ مارکسیستی به پرسش فوق ‏)چه
بایدکرد؟(،‏ صرفاً‏ مختص به دوران کنونی
-
دوران امپریالیسم-‏ نیست که لنین
آنرا»سرمایه گندیده«‏ نامیده است،‏ بلکه حتی سرمایه داری رقابت آزاد را نیز در بر
4۵1