گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

بپذیرد که منطق ‏ِاین چشم اندازی که او تصویرکرده است،‏ خواه و ناخواه مستلزم
آنستکه وی باید در صدد آن باشد که شکل تازه ای از»خانه کارگر«‏ ایجاد کند و یکی
ازهمان افراد کم مایه امامطیع،‏ یکی ازهمان
محجوب گرداند!‏
آیا نتیجه دیگری،‏ بجز این،‏ از سخنان آذرین بر می آید؟
بنابراین چگونه میتوان برای ایجاد
‏»پادو«هایش را،‏ جایگزین علیرضا
تشکیالت توده ای باکسی همیاری کرد
که
ازیکسو دم ازتشکیالت کارگری مستقل میزند وازسوی دیگر و پیش ازآغاز ‏ِکار،‏
مؤکد میسازد که یگانه جایگاه شایسته و بایسته ی چنین تشکیالتی همانا آغوش ‏)یکی
از بخشهای(‏ بورژوازی میباشد و بس؟ وچگونه میتوان بارویکردی همکاری نمود که
بخود جرأت می دهد که زیر لوای نام مارکس و لنین،‏ این نظریه ضد انقالبی و این
‏»هرزگی لیبرالی رادر محیط کارگری وارد سازد«؟-‏ و فراموش نکنیم که لنین
انحالل طلبان ‏ِمنشویکی،‏ که فقط خواهان لغوخصلت مخفی حزب انقالبی بودند و
هنوزکالمی هم درباره تبدیل پرولتاریا ‏)هم تشکیالت سیاسی وهم هرنوع تشکل دیگراین
طبقه(‏ به زائده بورژوازی به زبان نیاورده بودنند را باهمین کلمات توصیف مینمود:‏
‏»انحالل طلبان،‏ روشنفكران خرده بورژوایی هستند كه از طرف بورژوازی
مأموریت دارند هرزگی لیبرالی را در محیط كارگری وارد سازند.‏ انحالل طلبان
-
خائنین به ماركسیسم و خائنین به دموكراسی هستند.‏ شعار آنها یعنی ‏»مبارزه برای
حزب آشكار«‏
‏)همانند شعار لیبرالها و همچنین نارودنیكها(‏
استتاریست برای
روی
برتافتن از گذشته و قطع عالقه با طبقه كارگر«.‏ ‏)»مسائل مورد مشاجره حزب آشكار و
ماركسیستها«،‏ م.‏ آ.‏ ص 013، تأکیدازلنین است(.‏ واینکه ‏»مبارزه ماركسیستها با انحالل
طلبان درحقیقت همان مبارزه كارگران پیشرو با بورژوا لیبرالها برای نفوذ درتوده
های مردم وروشن نمودن افكارآنها وپرورش سیاسی آنان است.«‏ ‏)همانجا،‏ ص 010(
بیک کالم آذرین ‏)و نیز یکایک اعضا وهواداران ‏ِجریانی که عنوان ‏»اتحاد سوسیالیستی
40۵