گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

بسخنی دیگر و با درنظرگرفتن وضعیت بحران اجتماعی جاری درایران،‏ چشم
اندازی که برای آن میتوان متصور بود این استکه شورش های شهری و خود
انگیختۀ مردم عاصی درادغام بااعتصابات گسترده کارگران گرسنه،‏ نهایتاً‏ منجربه
سرنگونی حکومت شود؛ جنبش اعتراضی ای که بمحض شکل گیری وعمومیت
یافتن،‏ تالشهای دسته جاتی از بورژوازی را دوچندان میکند تا براین موج سوار
شوند.‏ کفتارهایی که احساسشان این استکه جمهوری اسالمی
و این سبک و سلوک حکومت کردنش
-
-
تحت این ویژه گی ها
قادر به عبور ازاین بحران اقتصادی و
اجتماعی تعمیق یابنده نیست.‏ تحقق این فرایند و این چشم انداز
–
آلترناتیو کمونیستی ‏)وحزب کمونیستی واقعی(‏ و کُندی روند ایجاد آن
با احتساب فقدان
-
است.‏ ایرج آذرین میتواند آنجا بنشیند و این قطع مجدد»‏ شریان نفتی
کامال ً محتمل
را همان »
طبقه»برای خود«)!(‏ وهمان ‏»کمونیسم کارگری«)!(‏ بنامد که او و منصورحکمت
یگانه نوید بخش و رهبر ‏ِآن)!(‏ بوده اند؛ یعنی رویکردی که نقش آگاهی سوسیالیستی
وحزب حامل آن و بیک کالم نقش فعالیت آگاهانه انسانی درفرایند تحقق انقالب
پرولتاریایی را به هیچ می گیرد و هنوز متوجه نشده که شورش کارگران وتوده های
مردم،‏ درشرایط غیبت حزب کمونیست واقعی نیز میتواند شکل مشخصی از قدرت
سیاسی بورژوازی راسرنگون کند،‏ بی آنکه پرولتاریا به طبقه
بمفهوم مارکسی ‏ِآن
- برای خود«‏ «
-
تبدیل گردد و حکومت سوسیالیستی را مستقر کند؛ بی آنکه
بتواند مانع بقدرت رسیدن مجدد ‏)جناحی دیگر از(‏ بورژوازی شود.‏
مخلص کالم آنکه آذرین ازاین پس نیز میتواند بیان چنین سخنانی را استمراربخشد
بی آنکه ضد انقالبی محسوب گردد.‏ زیرا تا اینجای ‏ِسخن ‏ِاو،‏ درواقع سخنانی بی
محتوا و بی مصرف است و پیشآهنگان طبقه کارگر بخوبی می دانند که خرده
بورژوا اساساً‏ « حرف مفت زن«‏ است.‏
اما مشکل اینجاست که سردبیر بارو ازیکسو چنین سخنان ‏»خنثی«‏ رابرزبان جاری
400