گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

نکته بعدی آنکه،‏ پایدار مینویسد:‏ ‏»معلوم نیست وهیچ کدام از مدافعان پدیده ی دو
تشکیالتی حزب و تشکل توده ای تا حاال درهیچ کجا ثابت نکرده اند که چرا تشکل
سراسری ضدکارمزدی قادربه سرنگونی بورژوازی و تسخیرقدرت سیاسی نیست.«‏
‏)»علیه تئوری دوتشکیالتی....«(‏
ما هرگز بر این گمان نبوده و نیستیم که ‏»تشکل ضدکارمزدی«‏ قادر به سرنگونی
بورژوازی و
تسخیرقدرت سیاسی نیست؛ برعکس،‏ معتقدیم بمحض آنکه جنبش
کارگری ازموقعیت تدافعی کنونی خارج و تعرضی شود،‏ بمحض آنکه با پدیدارشدن
شکاف دراختناق حاکم امکان تبلیغات علنی و وسیع فراهم شود،‏ تشکیالت مورد نظر
آقایان پایدار و حکیمی میتواند میلیونی شود.‏ چه،‏ از آنجائیکه حرفش این است که
‏»هرچه تعدادمان بیشتر باشد مسلماً‏ موضوع بیشتر بنفع ما تمام میشود«،‏ ازجذابیت و
مقبولیت گسترده تری درمیان توده
فراموش نکرده که این رویکرد آنگاه که ظهورکرد
-
های کارگری برخوردار خواهد شد.)هیچکس
باوجود آنکه از بنیان غلط بود-‏ قابلیت
آنرا داشت که حتی بسیاری ازمبارزین چپ راموقتاً‏ شیفته خودسازد(.‏ این تشکل حتی ممکن
است بورژوازی راسرنگون وقدرت سیاسی راتسخیرکند)همانگونه که جنبش همبستگی
لهستان توانست چنین کند(،‏ اما تسخیر قدرت سیاسی یک چیزاست و سوسیالیسم یک
چیزدیگر!‏
بدیگر
کالم،‏ اصطالح
‏»رویزیونیسم«،‏ گویا از نظر پایدار و حکیمی،‏ حرفی بی
معناو بی مصداقی است که به هیچ واقعیتی درجهان خارج برنمی گردد،‏ وهیاهوی
بسیار بر سر موضوعی است که در واقع اصال ً وجود ندارد!‏ از اینرو ایده ایجاد
‏»تشکل ضدکارمزدی«-‏ از آنجائیکه رویزیونیسم را بکلی نادیده گرفته است
نوعی -
گریزاز واقعیت ها تلقی میشود،‏ آنهم واقعیتی بااین درجه ی اهمیت.‏ ولذا این تشکل،‏
یا پیش ازتسخیرقدرت سیاسی یا پس از آن،‏ یعنی به هرحال و بدون تردید،‏ فرومی
پاشد و یا منحط میگردد.‏ سخن ما با آقایان پایدار و حکیمی اینست که آن تشکیالت
414