گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

وهمان طبقه ‏»برای خود«‏ تلقی میکند،‏ وهم پایدارآنگاه که مینویسد:‏ ‏»مارکسیسم نه
علم مبارزه طبقاتی بلکه دقیقاً‏ خود مبارزه طبقاتی پرولتاریاست«،‏ رابطه میان علم و
طبقه کارگر را بگونه ای نامیانجی مند درنظرگرفته اند واین به معنای درک ناقص
وغلط ازمفهوم مارکسی پراکسیس است.‏ به سخنی دیگرهرچند که تئوری در واقع از
جنس عمل است اما ایندو دقیقاً‏ یک چیز نیستند بلکه تمایزی دیالکتیکی نسبت به
یکدیگر دارند.‏ لذا در اینجا دو رویکرد انحرافی اما قرینه یکدیگرمیتواندسر بر آورد:‏
یکی این که نظریه دقیقاً‏ همان عمل،‏ و
مارکسیسم دقیقاً‏ همان جنبش عینی
‏)خودبخودی(‏ کارگری تلقی شود،‏ یا بعبارتی،‏ گمان شود که مبارزات اتحادیه ای،‏ و
بطور
کلی جنبش عینی کارگری،‏ حتی درشرایط فقدان حضور مؤثر
آگاهی
سوسیالیستی وحزب حامل آن،‏ دقیقاً‏ همان ‏»کمونیسم کارگری«‏ بوده و قطع کردن
شریان نفتی،‏ همان طبقه ‏»برای خود«‏ است.‏ دو دیگرآنکه،‏ تصور شود برای پیشبرد
مبارزه طبقاتی پرولتاریا،‏ فلسفه و متدولوژی مارکسیستی،‏ کارساز نیست و بدینسان
درواقع پیوند ‏ِدیالکتیکی میان نظریه وعمل،‏ بکلی گسسته شود.‏
درهر دو حالت ذکر شده،‏ رابطه میان فلسفه و انقالب،‏ تئوری و عمل،‏ علم وطبقه
کارگر،‏ بعنوان رابطه ای دیالکتیکی فهم نشده است ولذا عنصرآگاهی علمی،‏ در
جنبش عینی و خودبخودی طبقه کارگر،‏ درهم شکسته شده و فروکاسته میشود.‏ پایدار
به رویکرد
نادرست اولی،‏ و
آذرین به تناوب به هر دو رویکرد نادرست ‏ِقرینه
یکدیگر،‏ آلوده است.‏ بدین ترتیب کامال ً طبیعی است که هر دو آنها،‏ برعمل ‏ِناب
عمل ‏ِتهی از خرد وهوشمندی
-
-
تکیه کنند لذا»‏ خردگریز«‏ و حتی ‏»خردستیز«‏ باشند
زیرا آنچه که فهم نمی کنند این است که تئوری،‏ از جنس عمل است درعین حال
نسبت به آن قابل تمیز.‏
راز همۀ
شکستها
و به دور خود چرخیدن ها،‏ دریک چنین رویکرد
نادرستی به
موضوع نهفته است:‏ عمل فاقد آگاهی علمی،‏ عمل ‏ِناقص ولذا عقیم و غیرمثمرثمر.‏
410