گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

در همان حد نازلی قرار داشت كه اینك آذرین درآن قرار دارد.‏ بکالمی دیگر
رویکردی که رابطه میان حزب سیاسی و اتحادیه های کارگری را فهم نمیکند یعنی
رویکرد ِ
» سندیکالیستی - ‏»آنارکو
به جنبش کارگری،‏ نه فقط از پایدار بلکه
ازآذرین نیز دورتر میرود.‏ چراکه هیچیک ازاحزاب چپ سالهای
نیزبرلزوم ۵7
ایجاد اتحادیه های سراسری و مستقل پافشاری نمی کرد،‏ و درمواردی نیز که
خودکارگران دست به ایجاد سندیکاها می زدند،‏ هریک ازاین احزاب ، فونکسیون
آزاد آنرابرنمی تابید بلکه برعکس،‏ میکوشید تا مهر و نشان سازمانی خود را برآن
بکوبد و آن رابه
«
شعبه ای ازحزب خویش
»
مبدل گرداند.‏ زیرا تمایز میان دو
حوزه فعالیت ‏)حزبی و اتحادیه ای(‏ ازسوی هیچیک ازاین احزاب اساساً‏ مورد فهم
قرارنگرفته بود واین بمعنی آن بود که دیالکتیک میان مبارزه روز وهدف نهائی
مورد درک واقع نشده بود.‏ یعنی دقیقاً‏ همان مسئله ‏ِمهم تئوری مارکسیستی که
محورمباحث عرضه شده ازسوی لوکاچ نیز هست و از طریق وی به بهترین وجه
مورد بررسی وانکشاف قرارگرفته است:‏ چرایی و چگونگی آگاهی تناقض بار طبقه
کارگر!‏ ‏)دراینجا الزم به ذکر است که حسن ایده ‏»تشکل ضدکارمزدی«‏ دراین بود که این
گره کور جنبش چپ ایران را،‏ به سطح کشانید و بتمامی آشکارساخت.‏ بگونه ای که همه
رامجبورکرد تا درباب مبانی چنین موضوعی،‏ تعمق کنند.(‏
بعبارتی دیگر،‏ آن گردابی که فعالین جنبش چپ نه فقط از زمان ظهورایده ‏»تشکل
ضدکارمزدی«‏ بلکه از سالهای انقالب ۵7 تاکنون قادربه نجات ازآن نیستند،‏ ازسوی
آذرین و اینچنین نابخردانه و مغرضانه به گردن لوکاچ می افتد!‏
مضافاً،‏ سردبیر بارو در همان نوشته ‏»بیراهه سوسیالیسم«‏ یكبار دیگر بر لوکاچ
اینبار به گرامشی نیز
-
می تازد:‏ -
و
‏»سالهاست كه بسیاری از سازمانهای چپ افراطی و خوش نیت اروپا صعود
رهبران رفرمیست در اتحادیهها و جنبش كارگری را به حساب كمبود ‏»خود آگاهی
091