گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

وسایپا(،‏ ثانیاً‏ مدیرانی راشامل میشود که در عین حال جزءهیئت مدیره ی شرکت
اصلی دولتی نیز هستند.‏ مدیرانی که درشکل دادن به حکومت جمهوری اسالمی ولذا
در بقاء و استمرار آن،‏ مستقیماً‏ ذینفع اند.‏
بیک کالم،‏ جمهوری اسالمی درشرایط کنونی از یکسومایل است ‏»سند چشم انداز
بیست ساله«اش را به اجرا درآورَد و به تحقق الگوی چین بپردازد ‏)یعنی دوشکل
اقتصادی ویک حکومت(؛ وازسوی دیگرباعوامل بازدارنده ی دشوار و تهدید مهیبی
مواجه است که درفوق برشمرده شد.اینست آن تنگنا ومخمصه ای که حکومت درآن
قرار دارد و سند یاد شده اش هنوز درحال خاک خوردن است!‏
لیکن ازآنچه که گفته شدچنین نتیجه میشودکه این واقعیت که درایران کنونی احزاب
بورژوائی واقعی وجود ندارند تا چرخش قدرت بگونه ای حقیقی درمیان آنان انجام
پذیرد،‏ نه بسبب این است که صفبندی ‏»عرصه مبارزه حزبی در ایران امروز
عموماً‏ از واقعیات سیاسی و موقعیت عینی طبقات عقب است«‏ ‏)آنگونه که آذرین
متصوراست(،‏ بلکه بخاطر ناسازه گونی حاکمیت سرمایه داری دولتی ونیز والیت
مطلقه فقیه با دمکراسی احزاب ‏)حتی میان احزاب مختلف خود طبقه بورژوازی
است.‏ )
آذرین متوجه نیست که این شکل ازسرمایه داری،‏ طبیعتاً‏ متمایل به بورکراتیزه بودن
است و ساخت قدرت
-
وبویژه هسته مرکزی آن
-
نیازی حیاتی به آن دارد که در
حداکثر ممکنه یکدست وتابع رأس هرم قدرت ‏)ودرایران ‏»والیت مطلق فقیه«(‏ باشد؛
خصیصه ای که براساس آن حتی وجود احزاب»اصالح طلب«‏ نیزچندان خوشایند
تلقی نمیشود.‏ به عبارتی دایره ساخت قدرت،‏ دراین شکل ویژه ازسرمایه داری،‏
حاضر به فراخ ساختن خود نیست ونمیتواند باشد.‏
درهمین ارتباط بدنیست که از آقای آذرین بپرسیم درکجاد یده است که سرمایه داری
دولتی امکان حضور احزاب بورژوائی و امکان چرخش قدرت ازاین طریق راداده
باشد،‏ که ایران کنونی دومین آن باشد؟-‏ اگر فقدان احزاب مختلف بورژوائی در
0۵1