گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

جنبش توده ها،‏ و همچنین دفاع از استقالل اتحادیههای كارگری،‏ و نیز تأكید بر لزوم
حق تعیین سرنوشت از سوی ملتها،‏ و مضافاً‏ طرفداری از لزوم تن دادن به ایجاد
فراكسیون در حزب،‏ همه و همه در مغایرت و ناهمسازی آشكار با ایدهای قرار
داشت كه لنین هنوز حاضر به دست كشیدن از آن نبود:‏ ‏»اقتدار افراطی كمیته
مركزی«‏‎41‎‏.‏
اما،‏ این ‏»مغایرت و ناهمسازی«‏ چیزی نبود كه دوام ابدی بیابد،‏ برعكس،‏ طبیعتاً‏
میبایست یكطرفه و یكدست میشد،‏ كه شد.‏ بکالمی دیگر،‏ ناسازه ای تلخ،‏ تفکر لنین
را دوپاره می کرد و پس از مرگ او،‏ رهبران بلشویك در مصدر قدرت،‏ این دو
- گانگی را
البته به گونهای منفی
-
برطرف كردند؛ یعنی تفکر مربوط به ‏»اقتدار
افراطی كمیته مركزی«‏ را،‏ به دیگر عرصهها تسری بخشیده،‏ تا عمل حزب
پیشاهنگ را بکلی جایگزین ‏»خود
-
كوشی«‏ و ‏»خود
-
تكاملی«‏ جنبش توده ها
سازند:‏ ‏»سوسیالیسم«‏ از باال و به زور،‏ از طریق سركوب ابتكارات توده ها.‏‎40‎
بدینسان،‏ سركوب مبارزه نظری و حذف فیزیكی مخالفین،‏ تعرض به شرایط كار و
زندگی كارگران،‏ كلكتیویسم اجباری دهقانان،‏ برپا ساختن اردوگاههای كار،‏ همگی
به اجزایی جهت به اجرا گذاشتن پروژه كلی ِ پیشروی صنعتی فوق شتابان و
دیوانهوار بسوی ‏»سوسیالیسم«‏ تبدیل میشوند.‏ به عبارتی برداشت ناقص و معیوب
استالینیسم از مفهوم سوسیالیسم،‏ منجر به آن شد كه پروژه یاد شده در واقع به آن
محوری تبدیل گردد كه هر چیز و همه چیز باید حول آن بچرخد و تحت شعاع آن
قرار گیرد.‏ این بمعنی آن بودکه حزب پیشاهنگ بجای درپیش گرفتن روش های
اقناعی درقبال توده های کارگری و دهقانان،‏ آنها را به طریق ‏ِ»گوش کِشان«‏ بدنبال
خویش و در مسیری که آن را سوسیالیسم می پنداشت،‏ می برد!‏
به یك كالم،‏ پس از مرگ لنین،‏ رهبران بلشویك در مصدر قدرت،‏ بر جنبههایی از
رویكرد لنین تكیه میكنند كه در مجموعه تفكر او نقش غالب را نداشت.‏ و اینكه كشته
191