گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

را نسبت به این پدیده - استالین-‏ هشیار سازد:‏
دولت پرولتاریا یعنی ‏»دستگاهی كه از آن خود میدانیم،‏ در حقیقت هنوز با ما بیگانه
است؛ معجونی بورژوایی و تزاری است و امكان خالصی از آن طی پنج سال گذشته
وجود نداشته است...‏ و قادر به دفاع از غیرروسها در مقابل تاخت و تازهای آن مرد
واقعی روسی،‏ شوونیست كبیر روسی نبوده است،‏ شوونیستی كه در ذات خود مانند
بوروكراتهای شاخص روسی،‏ حقه باز و مستبد است.«‏ و اینكه:‏ ‏»یك كمونیست را
بخارانید با یك شوونیست كبیر روسی مواجه خواهید شد«.‏‎01‎
و همچنین كاربرد
اصطالحاتی چون:‏ ‏»ریاست طلبی«‏ كمونیستها و ‏»دروغهای كمونیستی«‏ از سوی
لنین،‏ در واقع روش و منش استالین را مدنظر دارد.‏‎00‎
و به همین ترتیب،‏ لنین آنگاه كه در بستر مرگ،‏ حذف خود از صحنه را امری
قطعی مییابد،‏ در ‏»وصیت نامه«‏ خویش،‏ حملهای قویتر به استالین را تدارك می
بیند.‏ چراکه از نظر لنین برسیما و صورت انقالب پرولتری روسیه،‏ اینک گردی به
رنگ « تهدید »
نشسته ویک جریان بغایت متصلب و خشن،‏ بسوی تولید ‏ِ»قدرت«‏ و
‏»انقیاد«،‏ گام بر می دارد.‏ لنین آشکارا استالین را ‏»بی فرهنگ و خشن«‏ مینامد و
سپس مینویسد:‏
‏»رفیق استالین،‏ احراز كنان،‏ سمت دبیر كلی،‏ قدرتی بسیار كالن در دستهای خویش
انباشته است؛ و من مطمئن نیستم كه او پیوسته میداند چگونه این قدرت را با احتیاط
كافی به كار برد«.‏‎04‎ لنین در همانجا مینویسد:‏
برای برداشتن استالین از آن سمت پیدا كنند...‏
اعتبار ترتسكی،‏ مینویسد:‏
به كالمی دیگر،‏ لنین
«
0۵.»
او «
-
من به رفقا پیشنهاد میكنم راهی
در عین حال،‏ در جهت تقویت
تواناترین مرد در كمیته مركزی كنونی است...‏ «.01
آن غول معذّب
-
در بستر مرگ نیز بیقرار بود چرا كه
عالئم و شواهد هشدار دهنده و نگران كنندهای را به وضوح میدید؛ عالئمی که طالیۀ
خطراتی سهمگین اند؛ عالئمی که پیک تباهی اند.‏ یا به عبارتی،‏ بوی ‏»استالینیسم«،‏
194