گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

ظرفیت درونی مارکسیسم ‏)وقابلیت ‏»دگرسازی ِ« نآ
)
اتکاءکند و مجال دهد تا
مارکسیسم توانمندی های بالقوه اش رابا لفعل گرداند،‏ بجای تشویق وگسترش ‏»نقد«‏
و»اقتدار پرسمان«،‏ بجای تکیه بر خود جوشی حزب و جنبش انقالبی پرولتاریا،‏ به
تشدید کنترل و مهار و سرکوب روی آور میشود.‏ استالینیسم به این سان است که
درکوتاه مدت،‏ فشارمضاعفی را برهمان طبقه ای که قصدحمایتش را داشت وارد
میسازد؛ و در درازمدت،‏ سوسیالیسم وهمه ی آرزوهای آن طبقه ای که قصد نماینده
گی اش را داشت،‏ فنامیکند.‏ خواست استالین یقیناً‏ خیرخواهانه بود و درتمایل خودبه
سوسیالیسم صادق.‏ اما جنایت هائی که صداقت میتواند انجام دهد کم از جنایت هائی
که خیانت موجد آنست،‏ ندارد!‏
بعبارتی صداقت،‏ جانفشانی و بیک کالم ارادۀ استالینیستی قادربه پیشرفت حقیقی در
مسیر سوسیالیسم و دستیابی به هدفش نبوده،‏ زیرا خود را از ‏»شناخت«‏ ‏)که پیشرفت
نمی کند و کسب نمی شود مگر از طریق مبارزه نظری درشرایطی برابر(،‏ جداکرده
است.‏ بکالمی دیگر،‏ این ‏»اراده«‏ قابلیت نفوذ به واقعیت عینی و دگرگونی مطلوب
آنرا نداشته وصرفاً‏ در»‏
مقابل ِ«
واقعیت نیست؛ یعنی علم و شناخت بعنوان میانجی
خودسر!‏
-
آن قرار دارد چرا که مبتنی برشناخت علمی
- دراین بین
غایب است:‏ اراده
بیک کالم مارکسیسم بلشویکی دردوران رهبری استالین،‏ بدینسان با بدترین نوع
بحران هویت و کارآمدی مواجه میشود.‏ استفاده از زور ‏ِبرهنه،‏ بحران مقبولیت و
مشروعیت را نیز پی آیند دارد:‏ فروغلتیدن درسراشیبی استحاله ی هویتی،‏ و سوق
یافتن به سوی تبدیل به حزبی بورژوا بورکرات.)مقایسه روسیه دوران استالین بالهستان
دوران لخ والسا،‏ نشانگر کنه این معناست.‏ چراکه دراولی،‏ حزب انقالبی،‏ بدون پرولتاریاق
درت را دردست دارد؛ ودر دومی،‏ پرولتاریا بدون حزب انقالبی.‏ لذا اسفبار بودن ‏ِسرنوشت
هردوی آنها از پیش،‏ قابل پیش بینی بود.(‏
110