گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

تا در پاسخ به هر انتقادی بتواند بگوید:‏ ‏»ارتش،‏ چرا ندارد«!‏
بجای حركت در مسیری كه،‏ پیشاهنگ و توده،‏ سیاست و اقتصاد،‏ برنامه ریزی و
اجرا،‏ و غیره و غیره را یگانه كند،‏ این جداییها نه فقط همچنان باقی میماند بلكه طی
روندی تشدید نیز میشود.‏ بعبارتی دیگر،‏ حكومتی كه خود را سوسیالیستی تلقی میكند
اولین جایی كه باید بر آن دست بگذارد همانا بنیان مقوم مناسبات سرمایه داری یعنی
نقطه تولید است.‏ اما اتحاد شوروی بدینسان،‏ بجای روی آوردن به تحقق كار ‏ِآزاد و
همبسته،‏ حكومت شورایی و خودگردان تولید كنندگان بالفصل،‏ آغاز نمودن روند
تجدید سازمان كار،‏ آنچه كه عمال ً پی میگیرد همانا ساختار سلسله مراتبی خشن بر
كار اجتماعی است؛ امری كه مناسبات آشتی ناپذیر میان كارگران و برنامه ریزان
مستبد را باز تولید میكند.‏
اگر رویکرد اکونومیستی بمثابه رویزیونیسم ‏ِراست،‏ براین باوراست که خواسته های
روزمره همه چیز وهدف نهائی هیچ،‏ وبدینسان هدف نهائی را فدای مبارزه روز و
رسیدن به خواسته های فوری وآنی می کند؛ رویزیونیسم چپ برعکس،‏ یعنی متمایل
است تاهرمساله روزمره ای راقربانی هدف نهائی و سوسیالیسم ‏)وآن برداشت
معیوبش ازآن(‏ نماید.‏ درهردومورد،‏ بجای آنکه»‏ تضاد و وحدت«‏ یعنی رابطه
دیالکتیکی میان خواسته های روزوهدف نهائی فهم ولحاظ شود،‏ این ارتباط گسیخته
شده و یکی را درآن دیگری درهم می شکند.‏ بیک سخن رهبری حزب بلشویک
دراین زمان،‏ امر پیگیری تحقق ‏»هدف نهائی«‏ را درسرکوب ونابودی ‏»خواسته
های روزمره«‏ تلقی می کرد چراکه رابطه میان ایندو را همچون»دوچیز ‏ِنسبت بهم
خارجی«‏ که میان آنها»‏
تنش »
وجود دارد،‏ درنظرمی گرفت!‏
اما استالینیسم بلحاظ و یا به بهانه تنگناها و بن بست هائی که طبیعتاً‏ گام به گام با آن
روبرو میشود به جمع بندی خشن تری می رسد که به زعم وی مقرون به ‏»اهداف
نهائی«‏ است.‏ این رویکرد،‏ در سیر حرکت جنبش انقالبی پرولتاریا،‏ بجای آنکه به
111