گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

ارباب شده!‏
لیكن شوخی تاریخ در این بود كه بندهای اساسنامه حزب بلشویك در دوران استالین-‏
هم در باب اقتدار افراطی كمیته مركزی و شخص دبیر كل،‏ و هم درباره غیرقانونی
بودن ایجاد فراكسیون
-
«
هیچ یك برای جلوگیری از شكل گرفتن گرایشهای مختلف،‏
كفایت نكرد و غیر از این نیز نمیتوانست باشد.‏ درست اینجا بود كه دست یازیدن به
سالحهای نا مشروع
»
و ‏»غیرمتعارف«‏ ‏)غیردمکراتیک وغیرشرافتمندانه(‏ امری
الزام آور مینمود.‏ بطوری كه حدود هشتاد درصد از اعضاء كمیته مركزی،‏ به
دستور استالین ‏»حذف«،‏ و با افراد مؤمن به شخص او جایگزین میشوند.‏ در بدنه و
پایه حزب نیز وضعیت،‏ بهتر از این نبود.‏ اعضایی كه خط مشی دیكته شده از سوی
‏»پیشوا«‏ را برنمیتابند و گردن نمینهند،‏ منزوی،‏ اخراج،‏ تبعید و حتی سر به نیست
میشوند.‏ یعنی كشتار وسیع و بیرحمانه مبارزین معصوم حزب و جان ‏ِشیفته ی
سوسیالیسم،‏ فقط بر مبنای این یقین ‏ِخطا كه بدین طریق میتوان از شكل گیری
رویزیونیسم جلو گرفت و ‏»یكپارچگی«‏ حزب را تأمین نمود.‏ چرا كه طبیعتاً‏ استالین
خود را ‏»ماركسیست انقالبی«‏ و مجموعه مخالفین اش را
-
از هر طیفی كه باشند
-
‏»رویزیونیست«‏ تلقی میكرد،‏ آنهم با آن كج فهمیای كه او از مفهوم رویزیونیسم
]» داشت
تا زمانی كه مأموران دشمن طبقاتی درون صف های ما باقی بمانند،‏ نمیتوان به
مبارزه حقیقی علیه آنها دامن زد«‏ ‏)استالین([.‏ توهمی كه با جاه طلبی روشنفكران تشنه
قدرت،‏ گره خورده بود.‏
اینگونه بود كه مدعیان سوسیالیسم و تبلیغ کنندگان آزادی و برابری،‏ كه دیگر
صدایی جز صدای خود را برنمی تابیدند،‏ عمال ً تبدیل به خداوندان تصلب و بستار و
خشونت شدند و تولید كنندگان زنجیر و معماران حصار!‏
‏»مارکسیسم ِ«
استالینیستی که نیاز طبیعی و حیاتیش به»‏ معشوق و ضدّ‏ و دگر«‏ را
منکوب کرده است،‏ ‏»مارکسیسم«‏ که به سبب فقدان ِ» مشوق و بازدارنده«،‏ ضعفها
17۵