گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

ر)‏
به عبارتی دیگر،‏ دلواپسی موجه استالین ازحمله امپریالیسم به اتحاد شوروی تنها
وتک افتاده،‏ تمایل ناموجه وی برای حفظ انسجام حزب
شقاق در آن را
-
-
و جلوگیری از هر گونه
تشدید مینمود و محرك جدیدی بر آن افزون میكرد.‏ تمایل
‏»ناموجه«،‏ زیرا حفظ انسجام حزب بگونهای ‏»دستوری«‏ و برقراری حالت
« كت
صدایی«‏ ازطریق بایکوت نمودن اندیشه و خردورزی،‏ در واقع حزب انقالبی
پرولتاریا را از تك و تاب درونیای كه ذاتی این ارگانیسم زنده است باز میدارد؛
یعنی دقیقاً‏ همان خطری كه لوکزامبورگ در پرهیزازآن،‏ لنین و بلشویکها را مورد
خطاب قرارداده ونهیب زده بود که مبادا در دام این توهم گرفتارشوید که می توان از
پیدایش رویزیونیسم،‏ بکلی جلوگرفت:‏
‏»با جلوگیری از زدن نبض یك جسم ارگانیك سالم،‏ به تضعیف آن و كاهش مقاومتش
و نیز به تضعیف روحیه مبارزهجویی آن نه تنها علیه اپورتونیسم ‏)كه البته خود از
اهمیتی نسبی برخورداراست(،‏ بلكه علیه نظام اجتماعی موجود،‏ میپردازیم.‏ وسیلهای
كه برای رسیدن به هدف پیشنهاد شده است بر علیه هدف جهت گیری خواهد نمود.«‏
به كالمی دیگر،‏ استالینیسم به این سان میكوشد ابراز افكار مستقل و خالق را،‏ تا
حداكثر ممكن محدود سازد.‏ لیكن جلوگیری از مبارزه نظری در حزب وسلب
سرزندگی و شادابی از آن،‏ پیآیندی محتوم دارد:‏ رشد و گسترش گرایش به ‏»دارو
دسته سازی«‏ كه هدفشان نه پیشبرداین یا آن خط مشی سیاسی،‏ بلكه گسترش ‏»دار و
دسته »
خود،‏ ‏»بهبود موقعیت مادی و بالفصل اعضای خود«،‏ و یا ‏»گروههایی كه،‏
از طریق ایجاد ‏»وفاداری شخصی«‏ نسبت به بعضی رهبران سیاسی،‏ هدف ‏»ارتقا«‏
ی اعضای خود را تعقیب میكردند.«‏
- ‏.ك.‏ بتلهایم
‏»حاكمان«،‏ ص ‎1۵4‎‏(؛ یا،‏ ایجاد
‏»سمپات شخصی«‏ كه نام گذاری محترمانه ای برای واقعیت ‏»نوچه پروری«‏ و
‏»گماشته سازی«‏ است.‏ سیستمی كه بجای تكیه بر مبارزین دلیر و شایسته
كه -
طبیعتاً‏ از روحیه ای مستقل برخورداربوده و پاکی طلب اند-‏ ‏»پادو صفتان ِ« ناالیق
171