گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

جریان،‏ صدای خود را به گوشها برسانند.«‏‎1‎
به سخنی دیگر،‏ سرکوب خشونت بارمبارزه ایدئولوژیک بتوسط استالین بی گمان
اخالقاً‏ سزاوار سرزنش و حتی نفرت است اما نكته اینجاست كه هیچیك از معترضین
به کرداراستالین،‏ این موضع گیری خویش را از توصیف واقعیت ‏»دیالكتیك درونی
ماركسیسم«،‏ استنتاج نمیكنند.‏ بعبارتی از آنجا كه این مخالفتها ‏)با سركوب مبارزه
نظری و حذف منتقدین(،‏ مبتنی بر درك و فهم جایگاه مهم و ضروری رویزیونیسم
نیست،‏ شكل شماتت اخالقی حسرت بار بخود میگیرد.‏ درصورتیکه اینجا صحبت
صرفاً‏ بر سر اخالقیات انتزاعی نیست.‏ چه،‏ صدور داوری اخالقی و ‏»محكوم
نمودن«‏ صرف سركوب مبارزه نظری،‏ یك چیز است و توضیح علمی چرایی و
نیز نتایج مخرب چنین اقدامی،‏ یك چیز دیگر!‏
وانگهی،‏ عدم درك آنها از تفاوت كیفی و ماهوی میان رویزیونیسم و ‏»سوسیال
-
امپریالیسم«،‏ در واقع امر تشخیص و قضاوت در باب موضوعی بس با اهمیت را
مخدوش و حتی ناممكن میسازد.‏ و آن اینكه اقدام به ‏»اخراج«‏ از حزب انقالبی و
‏»جدایی كامل«،‏ درچه وضعیتی درست است و در چه وضعیتی نادرست؟
به سخنی دیگر،‏ ایده ‏»بگذار صد گل بشكفد«،‏ در مقابل پرسش تعیین كنندهای قرار
میگیرد مبنی بر این كه:‏ آیا ارائه دیدگاههای ‏»سوسیال
-
امپریالیستی«‏ دریک حزب
انقالبی،‏ به معنی ‏»شكفتن گل«‏ محسوب میشود؟
بنابراین آنچه كه باید فهم شود آن است كه تا آنجائی كه موضوع مربوط به ایدههایی
است كه هنوز در چارچوب ماركسیسم قرار دارد
توهمات رویزیونیستی باشد
-
-
حتی اگر این ایدهها بیانگر
میتواند ‏)و باید اجازه داد(‏ كه ‏»بشكفد«؛ چرا كه وجود
اختالفات و تعارض در درون ماركسیسم ، امری كامال ً طبیعی است.‏ اما تعارض یاد
شده،‏ تعریف و محدوده مشخصی دارد.‏ لذا چارچوب و كادر ماركسیسم دارای
خطوط قرمزی نیز هست كه عبور از آن،‏ ادامه كار مشترك را غیرممكن میسازد؛
1۵7