گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

لیکن دریک جمعبندی ازاین مسأله باید گفت تا زمانی كه سرمایه بمثابه یك رابطه
اجتماعی از میان نرفته باشد،‏ رویزیونیسم الجرم بازتولید خواهد شد و بازیگران
بسیاری بدون كارت دعوت،‏ اجرای این رل را به عهده خواهند گرفت.‏ تا زمانیكه
ماركسیسم به چیزی بالموضوع تبدیل نشده باشد،‏ ناگزیر داغ این تضاد درونی و
ادواری را بر پیشانی خود خواهد داشت.‏ این به معنی آنست كه در چارچوب حزب
انقالبی پرولتاریا،‏ نه میتوان از این ‏»هیوالی شقاق در وحدت«‏ گریخت،‏ نه آن را
دور زد و نه از روی آن پرید؛ بلكه باید از آن استقبال كرد،‏ با رویزیونیسم مبارزه
نظری نمود،‏ ازاو کام گرفت وبه اوکام بخشید،‏ ودرصورتیکه ‏)و تا زمانیكه(‏ خود آن
دچار جهش كیفی نشود درحزب انقالبی با او باقی ماند.‏ نه فقط به این دلیل كه امكان
جلوگیری از پدیدار شدن رویزیونیسم وجود ندارد،‏ بلكه به این خاطر نیز كه شكل
گیری آن،‏ سرچشمه ‏»بركت«‏ و ‏»زایش«‏ تواند بود.‏ بیک کالم،‏ این
«
-
یار ‏ِجفاکار«‏
واین»‏ طبیب ِ خونریز«،‏ که ازهوای او نه میتوان دل کَند و گسست و دوان دوان
دورشد،‏ نه میتوان در وی کامالً‏ غرقه گشت و یگانه شد؛ بلکه برای حفظ ‏ِخود از
گزندش،‏ باید او را تنگ درآغوش کشید و نیز ضداش شد.‏
نكته دیگر آنكه،‏ هر جا كه موضوع اختالفات و مباحث در درون حزب پرولتری
مطرح است،‏ ترتسكی،‏ بتلهایم،‏ سوئیزی،‏ مساروش و دیگران،‏ قاطعانه علیه سركوب
مبارزه نظری بتوسط استالینیسم،‏ موضع میگیرند.‏ سخنانی نظیر جمله مشهور
مائوتسه دون ‏»بگذار صد گل بشكفد«،‏ به اشكال مختلف واگو میشود.‏ مثالً‏ بتلهایم
درتوضیح این حقیقت که پیشرفت نظریه ازطریق رقابت درفضایی بازامکان
پذیرمی گردد،‏ مینویسد:‏ ‏»بحث و تبادل نظر آشكار و وسیع است كه به ماركسیسم
امكان پیشرفت را میدهد«‏‎7‎؛ اوعنوان میسازد:‏ ‏»تنها،‏ احترام به سانترالیسم دمكراتیك
بشرطی كه دمكراسی جنبه غالب آن باشد
-
به كسانیكه از نظرگاههای صحیح دفاع
میكنند و در اقلیت هستند امكان میدهد كه،‏ در صورت داشتن جرأت حركت برخالف
1۵1