گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

انحطاط آن را بشارت میدهد.‏ چرا كه حزب پرولتری هر چند كه بدینگونه ظاهراً‏
توانسته از درد و رنج مباحثات درونیاش در امان بماند،‏ اما باید گفت كه بدینسان
روح حقیقی فعالیت و پیشرفتاش را یكسر موقوف كرده است؛ و ماركسیسم را،‏ كه
در ذات خود
بیقراراست،‏ بتوسط زور،‏
‏»آرام«‏
ساخته است.‏
كه ‏»آرامشی«‏
رهاوردش،‏ تنها انحطاط میتواند باشد و بس.‏ و اینكه رزالوکزامبورگ اولین كسی
بود كه در سال
2934
هشدار داد كه نباید به هیچ طریقی از پیدایش و شكل گیری
رویزیونیسم در حزب،‏ جلو گرفت؛ چرا كه:‏ ‏»دست زدن به چنین اقدامی...‏ میتواند
بیشترین صدمه را نه به اپورتونیسم،‏ بلكه به خود جنبش سوسیالیستی وارد آورد«،‏
به این دلیل ساده كه ‏»با جلوگیری از زدن نبض یك جسم ارگانیك سالم،‏ به تضعیف
آن و كاهش مقاومتش و نیز به تضعیف روحیه مبارزه جویی آن نه تنها علیه
اپورتونیسم ‏)كه البته خود از اهمیت نسبی برخوردار است(،‏ بلكه علیه نظام اجتماعی
موجود،‏ میپردازیم.‏
وسیلهای كه برای رسیدن به هدف پیشنهاد شده است بر علیه
هدف جهت گیری خواهد نمود.«‏ ‏)»سانترالیسم و دمكراسی«،‏ ص
.)17
بعبارتی اگر
رویزیونیسم بدین گونه یعنی به شیوه استالینیستی دچار حذف فیزیكی شود در واقع
رگ حیاتی ماركسیسم
-
دیالكتیكی آن با جنبش طبقه كارگر
كاراییاش بازمیایستد.‏
به
-
یعنی ارتباط دیالكتیكی درونیاش،‏ و
به تعبیری دیگر،‏ پیشرفت جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر
‏)بدین سبب(‏
ارتباط
قطع شده است ولذا از سرزندگی،‏ شادابی و
به گونهای توأمان،‏ از
تضاد درونی مارکسیسم رنگ می گیرد و از مبارزه عینی طبقاتی مایه؛ و بدینسان
به پیشرفتی حقیقی و واقعی مبدل میشود.‏
جان كالم آنكه،‏ اگر اشتباه لوکزامبورگ صرفاً‏ این بودكه بر سیر پختگی
رویزیونیسم دیده ور نشد و لذاجهش کیفی آن درپیش بینی اش نمی گنجید،‏ استالینیسم
رویكردی به مراتب فروتر از آن در میغلتد.‏ چرا كه ‏)استالینیسم(‏ در واقع بیانگر
141