گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

و اینكه حركت و رشد ماركسیسم
-
در ذات خود - چیزی بجز تظاهر تناقض میان
عناصر سازنده درونی آن،‏ نیست.‏ سیر حركتی كه تحت آن،‏ ماركسیسم در مقابله با
- رویزیونیسم
یعنی در تقابل با تعین های پست تر وجود خودش
-
به اصول و مفاهیم
برتری از ذاتاش دست مییابد و خود را اعتالء میبخشد.‏ یعنی از راه آگاهی از
‏»دگر«،‏ از خود آگاه میشود،‏ زیرا هر دو جنبه این فرایند،‏ ‏)درعین تمایز(،‏ با هم
یگانهاند.‏
به بیانی دیگر،‏ ‏»نادرستی«‏ به همانگونه ی ‏»حقیقت«،‏ ضروری و واقعی است.‏
نادرستی را باید ‏»صورت خطاآمیز«‏ یا خالف حقیقت عینی واقعی تلقی كرد:‏ این
عین،‏ در وجود غیرحقیقی خود.‏ ‏»نادرست«،‏ جنبه دیگر یعنی جنبه منفی حقیقت
است،‏ اما باز هم بخشی از آن و بخش سازنده حقیقت،‏ بشمار میآید.‏
بنابراین آنچه كه باید درك و فهم شود آن است كه هیچ حقیقتی بیكباره و به تمام و
كمال،‏ خود را آشكار نمیسازد.‏ بعبارتی از آنجا كه حقیقت امر واقع،‏ همیشه ابتداً‏ تنها
میتواند خود را بصورتی جزئی نمودار سازد،‏ لذا پیش شرط اولیه دیدن،‏ همانا
یكسویه و نارسا دیدن است.‏ بدیگر سخن،‏ خطا،‏ نخستین مرتبه شناخت حقیقت است و
این به مفهوم آن است كه حقیقت از خطا،‏ آگاهی از ناآگاهی برمیآید و نه از خالء،‏ و
نه از هیچ.‏ از اینرو یگانه معبر ممكن برای حركت دیالكتیكی اندیشهها در جریان
تكوین انضمامیشان همین است؛ راه نیل به شناخت حقیقت امر واقع فقط از همین جا
میگذرد.‏
اینها همه گفته شد تا نتیجه بگیریم كه بدترین چیز آن خواهد بود كه حتی امكان
خطاكاری حزب سوسیالیست انقالبی،از پیش منتفی شمرده شود.‏ به سخنی دیگر،‏
حزب پرولتری چیزی « به آسمان پیوندخورده«‏ نیست،‏ بلکه باید آنرابه چشم جریانی
زمینی و جوشنده نگریست كه كانون تولید دائمی خطا و رفع آن است.‏ حزب
پرولتری طبیعتاً‏ مستعد تولید آگاهی كاذب است،‏ امری كه فعالیت متقابل را در آن
10۵