گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

این شرط،‏ کارگران سندیکالیست راعمال ً کنارگذاشته است.‏
اما اساسنامه یادشده دچارتناقض گوی ‏)یک بام ودوهوا(‏ نیزهست.‏ چراکه درعین حال
قید میکند که ازایجاد سندیکاها استقبال خواهدکرد؛ یعنی همان کارگران سندیکالیست
که دریکجای اساسنامه،‏ ازتشکل توده ای رانده میشوند درجائی دیگربه آن فراخوانده
میشوند!‏
این نگاه ایدئولوژیک به تشکل توده ای وتعیین نمودن این شرط و شروط بازدارنده،‏
مختص به آذرین،‏ پایدار وحکیمی نبوده،‏ بلکه به انحاء مختلف و به درجات گوناگون
تمامی کمیته ها را نیزآلوده ساخته است)کمیته پیگیری هرچندکه درسطح اساسنامه اش
ازآن مبرا است،‏ اما این به آن معنانیست که این تفکرنادرست درآن وجود ندارد وعمل
نمیکند(؛ بگونه ای که شورای همکاری از بدو تاسیس تاکنون،‏ درگرداب آن دست و
پا میزند،‏ و شرایطی فراهم است که تحت آن،‏ آنارکوسندیکالیسم
نوع ِ و اینبار -
- آن ‏»خجول ِ«
همچنان میدان داراست و سر رشته امور را در دست دارد.‏
و کالم آخرآنکه،‏ عدم درک ازتفاوت و تمایز میان دو حوزه فعالیت - حزب سازی و
ایجاد تشکل توده ای
-
یعنی آنچه که میتوان آن را رویکرد ایدئولوژیک به تشکل
توده ای نامید،‏ تنگ نظری و تمایل به دارودسته سازی را بعنوان پی آیند ناگزیر و
طبیعی خویش بهمراه می آورد.‏ واینکه درک وفهم این
«
تفاوت وتمایز«،‏ درواقع
همان کلیدی است که قفل بسته وضعیت آچمزنمای کنونی با آن بازمیشود.‏ درغیراین
صورت تعجب آورنخواهد بودکه ببینیم»تشکل شورای همکاری«‏ روی دست آنها باد
کرده است و سرنوشت آن بهتراز ‏»اتحاد کمیته های کارگری«‏ و ‏»کمیته هماهنگی«‏
نیست.‏ یعنی کمیته هائی که منحل بشوند یا نشوند،‏ بهرحال اهدافشان درایجاد
تشکیالت توده ای،‏ از روی کاغذ فراتر نرفته و نخواهد رفت.‏
127