گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

اشتباه این دو-‏ البته اشتباهی بس بزرگ - تنها این بود كه تئوریهایی كه آذرین بهم
بافته بود را تكمیل كرده و به نتیجه منطقی و نهائیاش رسانده بودند.‏ اشتباه پایدار و
حكیمی،‏ بزرگ بود،‏ زیرا
آذرین پیرو این منش است كه
‏»كار را آن كرد،‏ كه تمام كرد«!‏
بعبارتی دیگر،‏ اگر
‏»خودش را بیاور،‏ ولی اسمش را نیاور«،‏ پایدار
جسارت آن را داشت كه هم خودش را بیاوَرَد و هم اسمش را.‏ این صراحت لهجه،‏
منجر به آن شد كه او
متبوعش
-
تنها او،‏ و نه سرمنشأ اصلی این تفکر یعنی آذرین و
جریان ِ
-
مورد هجوم قرار گیرد.‏ ‏»هجومی«‏ كه بیانگر واكنش طبیعی از سوی
پیشروان جنبش،‏ و در عین حال،‏ غیرمنصفانه بود.‏ وانگهی،‏ پرخاشگری های دائمی
و بی محتوا ‏)خشونت گفتاری وقُلدرمآبی(‏ پایدار نیز مزید بر علت شد تا او درسیبل
قرار گیرد.‏‎41‎ در عوض،‏ سبك و سیاق كلی آذرین آن است كه ‏»با پنبه سر میبرد«.‏
به جمله ‏»بررسی درسطح فلسفی ومتدولوژیک را
آذرین بتوسط یك جمله
. . .
-
فقط یك جمله كوتاه
-
کار ساز نمیدانم«،‏ دقت كنید؛
ارزش و محتوای نقدهای مزبور بر
دیدگاه پایدار و حكیمی را،‏ به كل،‏ اساساً‏ و تماماً،‏ رد میكند و خوار میشمارد،‏ بیآنكه
خود را درگیر نقدی مستقیم و مشخص كرده باشد.‏ ‏»اغواگری موذیانه«،‏ هنر اصلی
آذرین است و او در این كار انصافاً‏ به درجه استادی رسیده است!‏
بهرترتیب،‏ لباس بد قواره ‏»تشكل ضد كارمزدی«‏ بر اندام فكری آذرین برازندهتر
است تا پایدار.‏
زیرا در واقع آراء آذرین است كه»سنگ ‏ِبستر«‏
نگرش آنارکو-‏
سندیکالیستی به جنبش کارگری درایران را کارگذاشته است؛ و بینش كلی ‏ِهم اوست
که به سبب نفی و طرد جزء فلسفی ‏)یعنی جزء ذاتی ِ( ماركسیسم-‏ كه در واقع بمعنی
نفی و طرد خود ‏ِماركسیسم است
-
با طرح بی پایه و اساس ‏»تشكل ضد كارمزدی«،‏
-
دیالكتیك ِ
-
انطباقی تام و تمام دارد.‏ آذرین حتی حاضر به سخن گفتن درباب ‏»آگاهی
جنبش«‏ و ‏»ذهن عین«‏ نیست؛ او اساساً‏ از برزبان آوردن اصطالح ‏»دیالكتیك«‏
میترسد،‏ و یا دستكم،‏ از آن خوشش نمیآید!‏
291