گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

كه در انبوه سیاه مشق آقای آذرین مطلقاً‏ نایاب است.‏ بدین
از كاربرد واژه
«
میسازد،‏ تا مبادا واژه
بیاورد.‏
«
منوال است که وی حتی
تضاد«‏ نیز آشكارا تن میزند و عبارت ‏»تنش«‏ را جایگزین آن
تضاد«،‏ مفهوم دیالكتیك را تداعی كند و با خود به همراه
چراکه او حتی مخالف این موضوع است که چنین رابطه ای بصورت
دیالکتیکی مطرح شود.‏ به بیان دیگر،‏ سردبیر بارو به جای زبان علمی ماركس و
انگلس،‏ زبان ژورنالیستهای مبتذل رسمی را برمیگزیند تا به زعم خود بتواند
‏»آلودهگی«‏ مبارزین جنبش انقالبی طبقه كارگر به نگاه دیالكتیكی به سیر امور وقایع
را،‏ بزداید و با آن مقابله كند!‏
به كالمی دیگر،‏ در مجموعه نوشته های آذرین از همان ابتدا تا كنون،‏ خط مستمری
مشاهده میگردد مبنی بر)نه فقط(‏ نادیده گرفتن جزء فلسفی ماركسیسم،‏ ‏)بلكه همچنین(‏
بی توجهی كامل به دیالكتیك بعنوان علم.‏ بعبارتی هنگام بررسی آثار آذرین،‏ اولین
چیزی كه جلب توجه میكند همانا نبود كامل رویكرد دیالكتیكی است.‏ یعنی دیالكتیك،‏
به توسط وی از دكترین آگاهی و جوهر درونی تاریخ و علم سیاست،‏ به طور كلی
حذف شده است.‏
به بیانی دیگر روشنفكران خرده بورژوا
بدون فلسفهاش پذیرفتهاند
-
همچون ایرج آذرین
-
‏»ماركسیسم«‏ را
ولذا درنیافتهاند كه این،‏ جزء ‏ِضروری و بنیادین
ماركسیسم ‏ِاصیل و حقیقی است.‏ آنها درنیافته اند اگر گمان كنیم كه فلسفه ماركسیستی
چیزی زائد و به درد نخور است در واقع از آراء ماركس و انگلس هیچ و مطلقاً‏ هیچ
نفهمیدهایم،‏ ولذا
بجز مارکسیسم ستیزی ندارد.‏
‏»دیالکتیک ستیزی ِ« سردبیر بارو،‏ خواسته یا ناخواسته،‏ معنائی
وانگهی،‏ فلسفه ماركس،‏ این غول بظاهر غامض و بیشاخ و دُم كه امثال آذرین
تصویر ناخوشایندی از آن برای خود ساختهاند و همیشه از نزدیك شدن به آن
میهراسند،‏ مباحثی انتزاعی و « الهوتی » نبوده بلكه کامالً‏ هم»‏
ناسوتی »
210
و عین