گشتاورد ماركسیسم، بمثابه بعد تاریك مبارزه طبقاتی (جلد ١)

نحو مشخص و ملموس مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته تا تضادهای ویژهاش
آشكار شود و نتایج عملی ببار بیآورد؛ آذرین گله مند نشده که چرا این بحث و جدل
با پایدار،‏ درسطحی از انتزاع ‏ِفرو بستۀ فلسفی به پیش می رود که تماسی با امرواقع
و مسائل مربوط به مبارزه طبقاتی پرولتاریا برقرارنمی سازد؛ آذرین به این نكته
ایراد نمیگیرد كه برخوردهای
‏»فلسفی ِ«
انجام شده،‏ از زندگی یعنی از پوست و
خون و گوشت بهرهای ندارد و در آن نشانی از امر انضمامی دیده نمیشود؛ آذرین
مدعی نشده كه فلسفه ماركسی در دست منتقدین پایدار،‏ جان نیافته و به واقعیت
متعّین راه نبرده است؛ و بیك كالم انتقاد آذرین معطوف به شیوههای نامیانجی مند و
یا خصلت انتزاعی فلسفهای كه این منتقدین عرضه داشتهاند،‏ نیست.‏ چه،‏ اگر وی از
چنین موضعی سخن میگفت الجرم میبایست خودش به نقد بنیادهای فلسفی ایده
‏»تشكل ضد كارمزدی«‏ میپرداخت،‏ یعنی رابطه دیالكتیكی میان ‏»آگاهی و زندگی«،‏
‏»علم و طبقه كارگر«‏
زیرا آنچه را كه وی
،
«
‏»حزب و طبقه«‏ را تبیین میكرد.‏ لیكن آذرین چنین نكرد
کارساز«‏ نمیداند اساساً‏ و كال ً ذات ماركسیسم یعنی فلسفه آن
و دیالكتیك ماتریالیستی ماركس است؛ آذرین چنین نكرد زیرا معتقد است كه در تبیین
مسائل مربوط به مبارزه طبقاتی پرولتاریا،‏ فلسفه و متدولوژی ماركسیستی چیزی
زائد و بی مصرف است!‏
امانکته اینجاست که این شکل طرح موضوع ازسوی آذرین،‏ بیانگر آن است كه از
نظر وی فلسفه ماركسیستی،‏ فلسفهای انتزاعی و بالموضوع است؛ و اینكه این
رویکرد،‏ نشانگر بازگشت او به فلسفه پیش از ماركس تلقی میشود،‏ موضوعی كه
الزم است در اینجا كمی بیشتر روی آن مكث كنیم.‏
ماركس مینویسد:‏
«
فیلسوفان تاكنون کوشیده اند جهان را بگونه ای تفسیرکنند؛
اکنون کارفلسفه این است که جهان را دگرگون سازد.«‏ ‏)»نقدفلسفه حقوق هگل«(؛ لذا
مفهوم پراكسیس در نزد ماركس و انگلس،‏ درست از همینجا سربر میآورَد.‏ چه،‏
2۵3