Page 1 ا > ) ( Page 2 Page 3 3 ا پ ر از ب و ا ا و . ا. او ء ر ا ا داه . ا از رو ن ا ...

[
A
–
..."]
..."
30
که برای ايدهآليستهای فلسفی بسيار مضر است ‏(عادتی که توسط تمامی بشريت و تمامی علم
طبيعی کسب شده!)،‏ ابداً‏ مورد پسند ماخ نيست،‏ و او تلاش میکند تا آن را ويران کند:‏
بدين وسيله اين هستهها که تمام محتوای حسی خود را از دست میدهند،‏ به سمبلهای
فکری مجرد تبديل میشوند..."‏
همان حرفهای قديمی.‏ ای گران قدرترين استاد!‏ اين تکرار حرفهای برکلی است که گفت
ماده يک نماد مجرد عريان است.‏ اماّ،‏ در حقيقت،‏ اين ارنست ماخ است که عريان میشود.‏ زيرا
اگر او نپذيرد که ‏"مضمون محسوس"‏ يک واقعيت عينی است،‏ که مستقل از ما وجود دارد،‏ تنها
يک من ‏"مجرد عريان"‏ باقی میماند،‏ منی که بی شبهه با حروف درشت و به صورت مشخص
نوشته شده،‏ ‏(منی م)‏ مساوی با ‏"پيانوی مجنون که میپنداشت تنها چيز موجود در اين جهان
است."‏ اگر ‏"مضمون محسوس ‏"احساسهای ما جهان خارجی نيست،‏ آن گاه هيچ چيزی وجود
ندارد بجز اين من عريان گرفتار آکروباسی ‏"فلسفی"،‏ يک مشغوليت احمقانه و بی ثمر!‏
پس درست است که جهان تنها از احساسهای ما تشکيل میگردد.‏ که در آن صورت ما
تنها از احساسها معرفت داريم،‏ و فرض آن هستیها و روابط متقابل آنان،‏ که احساسها تنها از
آن آغاز میشوند،‏ نتيجتًا ‏"کاملاً"‏ بيهوده و زائد میگردد.‏ چنان نظری تنها میتواند به رئاليسم
دودل يا انتقادگرائی دودل پناه جويد."‏
ما پاراگراف ششم ‏"مشاهدات ضد متافيزيکی"‏ ماخ را تماماً‏ نقل کردهايم.‏ اين يک سرقت
ادبی محض از برکلی است.‏ نه يک ايده تنها،‏ نه يک ذره انديشه مگر آن که ‏"ما تنها احساسهای
خود را حس میکنيم."‏ که از آن تنها يک استنتاج ممکن است،‏ يعنی اين که ‏"جهان تنها از
احساسهای من تشکيل میگردد.‏ لغت ‏"ما"‏ که توسط ماخ به جای ‏"من"‏ به کار رفته،‏ ناروا به
کار برده شده است.‏ تنها با اين کلمه،‏ ماخ دودلیای را که خود ديگران را به آن متهم میسازد،‏
لو میدهد.‏ زيرا اگر ‏"فرض"‏ وجود جهان خارجی ‏"بيهوده"‏ است،‏ اگر اين فرض که سوزن
مستقل از من وجود دارد و،‏ کنش متقابلی بين تن من و نوک سوزن صورت میگيرد،‏ واقعًا
‏"بيهوده و زائد است"،‏ آن گاه در درجه اولی ‏"فرض"‏ وجود مردم ديگر بيهوده و زائد است.‏ تنها
من وجود دارم،‏ و تمام مردم ديگر،‏ و همين طور جهان خارجی،‏ در مقوله ‏"هستههای"‏ بيهوده
میآيند.‏ با داشتن اين نقطه نظر،‏ کسی نمیتواند از احساسهای ‏"ما"‏ حرف بزند؛ و وقتی ماخ از
آن حرف میزند،‏ اين تنها نشانی از دودلی سرگرم کننده خود اوست.‏ اين تنها به اثبات میرساند
که اين فلسفه مخلوطی از کلمات بيهوده و تهی است که مؤلفشان،‏ خود به آن باور ندارد.‏
ترجمه مترجم:‏ "...
ليکن اين هستهها از محتوای محسوس کامل خود محرومند و به نمادهای مجرد
-A
عريان تبديل میگردند..."‏
"...Hiermit verlieren aber diese Kerne den ganzen sinnlichen Inhalt, werden zu bloßen
Gedankensymbolen..." S.34 P.4