Page 1 ا > ) ( Page 2 Page 3 3 ا پ ر از ب و ا ا و . ا. او ء ر ا ا داه . ا از رو ن ا ...

280 ماترياليسم و امپريوکريتیسيسم
..."
–
اگر کسی دوست دارد میتواند هم راه با اسقف برکلی نازنين خيال کند که همه اينها
يک رؤيا است.‏ هر قدر هم که تردستی يک ايدهآليسم ايدهآليزه شده دل خوش کننده باشد،‏ معذالک
در ميان ما افراد کمی وجود دارند که،‏ صرف نظر از آن چه آنها درباره مسئله جهان خارج
فکر میکنند،‏ شک داشته باشند که آنها خودشان وجود دارند؛ و نيازی به دنبال کردن ‏"من"‏ و
‏"نه من"‏ نيست تا شخص به خود اطمينان بخشد که اگر در يک لحظه بدون توجه فرض کنيم
که از شش
که خودمان يک شخصيت و هستی داريم،‏ به کل نمودها
دروازه حواس ما وارد میشوند اجازه دخول میدهيم.‏ فرضيه غباری،‏ اتر حامل نور،‏ تئوری
اتمی و نظاير آنها نمیتوانند چيزی جز ‏’فرضيههای اجرائی‘‏ مناسب باشند.‏ اماّ‏ خوب است به
خاطر داشت که در غياب يک دليل منفی آنها کمابيش در همان موقعيتی قرار دارند که اين
فرضيه که يک موجود که شما آن را ‏’شما‘‏ میخوانيد،‏ آه.‏ خوانندهء قابل گذشت،‏ بر اين خطوط
نگاه میکند."‏ ‏(صفحات ٣١
سرنوشت تلخ يک ماخيست را تصور کنيد که بناهای زيرکانه مورد علاقهاش که مقولههای
علم را به فرضيههای اجرائی صرف تقليل میدهد توسط دانشمندان در هر دو طرف اقيانوس به
عنوان مهمل به خنده گرفته شوند!‏ آيا بايد از اين تعجب کرد که ردلف ويلی در با
دموکريتوس میجنگد چنان که گوئی او يک دشمن زنده است و به اين ترتيب يک تصوير عالی
از خصيصه جبههدار فلسفه تهيه میکند و يک بار ديگر موضع واقعی خودش را در اين مبارزه
جبههای،‏ افشا مینمايد؟ او مینويسد:‏ ‏"البته دموکريتوس از اين واقعيت آگاه نبود که اتمها و خلأ
تنها مفاهيم خيالی هستند که خدمات فرعی انجام میدهند
تنها به اقتضای مصلحت وجود خود را حفظ میکنند،‏ يعنی تا آن جا که مفيد واقع میشوند.‏
دموکريتوس برای اين به اندازه کافی آزاد نبود؛ اماّ‏ دانشمندان طبيعی مدرن ما هم بجز پارهای
استثناء آزاد نيستند.‏ ايمان دموکريتوس قديمی ايمان دانشمندان ماست."‏ ‏(همان جا،‏ ۵٧)
و دليل خوبی برای نااميدی وجود دارد!‏ ‏"امپريوکريتيسيستها"‏ ‏"به طريقی"‏ کاملاً‏ ‏"نوين"‏
ثابت کردهاند که مکان و اتمها ‏"فرضيههای اجرائی"اند و معذالک دانشمندان طبيعی بر اين
برکلیگرائی میخندند ههکل را دنبال میکنند.‏ ما به هيچ وجه ايدهآليست نيستيم،‏ اين يک
افتراست؛ ما تنها داريم سعی میکنيم ‏(همراه با ايدهآليستها)‏ که خط تئوری شناخت دموکريتوس
را رد کنيم؛ ما بيشتر از سال چنين سعی کردهايم،‏ اماّ‏ همهاش بيهوده!‏ و چيز ديگری
برای رهبر ما ارنست ماخ باقی نمیماند جز اين که آخرين کار خود،‏ حاصل زندگی و فلسفهاش
را به ويلهلم شوپ تقديم کند و با تأسف در متن کتاب اظهار کند که
اکثريت دانشمندان ماترياليستاند و که ‏"ما هم"‏ از ههکل به خاطر ‏"آزاد انديشی"‏ شا طرفداری
میکنيم.‏
و آن جا ‏(در معرفت و خطا م)،‏ اين ايدئولوگ جاهليت ارتجاعی که مرتجع اعظم شوپ
را دنبال میکند و ‏"طرفدار"‏ آزاد انديشی ههکل است،‏ خود را بر ملاّ‏ میسازد.‏ همه اينها
چنيناند،‏ اين جاهلان انسانگرا در اروپا با اميال عشق به آزادیشان و با اسارت ايدئولوژيکی
١٩٠۵
(Erscheinungen)
Handlangerdienste) ،(blosse و
(٣٢ –
–
٢٠٠٠
Erkenntnis und Irrtum
‏(صفحه ١۴)