Page 1 ا > ) ( Page 2 Page 3 3 ا پ ر از ب و ا ا و . ا. او ء ر ا ا داه . ا از رو ن ا ...

فصل دوم 99
–
–
نمیدانم که آيا يک واقعيت عينی که توسط احساسها انعکاس يافته و تصوير شده وجود دارد؛
من اعلام میکنم هيچ راهی برای دانستن اين وجود ندارد ‏(سخنان انگلس را در بيان موضع
آگنوستيک که فوقا نقل کرديم ببينيد).‏ بنابراين نفی حقيقت عينی توسط آگنوستيک همان و تحمل
تحمل تنگ نظرانه و جبونانه دگمهائی دربارهء ارواح،‏ اجنه،‏ مقدسين کاتوليک و غيره
همان.‏ ماخ و آوناريوس با توسل لاف زنانه به يک ترمينولوژی ‏"نوين"،‏ به يک نقطه نظر
متصوراً‏ ‏"نوين"‏ در حقيقت،‏ پاسخ آگنوستيک را،‏ اگر چه به نحوی مغشوش و درهم تکرار
میکنند:‏ از يک سو اجسام ترکيبات احساسها هستند ‏(ذهنیگرائی خالص،‏ برکلیگرائی محض)؛
از سوی ديگر اگر ما احساسهای خود را ‏"عناصر"‏ اسم گذاريم،‏ ممکن است دربارهشان چنين
فکر کنيم که مستقل از اعضای حسی ما وجود دارند!‏
ماخيستها دوست دارند نطق کنند که آنان فلاسفهای هستند که کاملا به گواه اعضای حسی
ما اعتماد دارند،‏ که جهان را آن طور که عملاً‏ به نظر ما میرسد،‏ پر از صداها،‏ رنگها و
غيره میبينند.‏ در حالی که آنها میگويند از نظر ماترياليستها جهان مرده،‏ خالی از زنگ و
صدا و در واقعيت خود از آن چه به نظر میرسد متفاوت است و غيره.‏ چنين نطقی،‏ به عنوان
مثال،‏ توسط ژ.پتزولت در مقدمهای بر فلسفه تجربه خالص و در مسئله جهانی از ديدگاه
پوزيتيويستی ايراد شده است.‏ آقای ويکتور چرنف که ايده ‏"نوين"‏ را مشتاقانه جلا
ميدهد،‏ پتزولت را تقليد میکند.‏ اما در حقيقت،‏ ماخيستها ذهنیگرا و آگنوستيک هستند،‏ چون به
ميزان کافی به گواه اعضای حسی ما اعتماد نمیکنند و در احساسگرائی خود ناپايدارند.‏ آنان
واقعيت عينی،‏ مستقل از انسان را به مثاله منبع احساسهای ما در نظر نمیگيرند.‏ آنان
احساسها را به مثابه کپی حقيقی اين واقعيت عينی در نظر نمیگيرند،‏ و بدين ترتيب مستقيماً‏ با
علم طبيعی میستيزند و در را برای ايمان گرائی باز میکنند.‏ برعکس،‏ برای ماترياليست جهان
غنیتر؛ سرزندهتر و متنوعتر از آن چيزی است که به نظر میآيد،‏ چرا که با هر قدم در تکامل
علم جنبههای نوينی کشف میگردند.‏ برای ماترياليست،‏ احساسها تصاوير واقعيت عينی واحد و
نهائیاند،‏ نهائی نه به اين مفهم که تا به آخر کشف شده است،‏ بلکه به اين مفهوم که واقعيت
ديگری نيست و نمیتواند باشد.‏ اين نظر قاطعانه در را نه تنها بر هر نوع ايمان گرائی،‏ بلکه بر
آن مکتبگرائی استادانهای نيز میبندد که در حالی که يک واقعيت عينی را به مثابه منبع
احساسهای ما نمیپذيرد.‏ مفهوم عينی را به کمک ساختمانهای کلامی مصنوعی چون اهميت
جهان شمول،‏ از نظر اجتماعی سازمان يافته و غيره و ذالک،‏ ‏"استنباط میکند"‏ و ناتوان،‏ و
غالباً‏ بی ميل است که حقيقت عينی را از اعتقاد به ارواح و اجنه جدا کند.‏
ماخيستها به نحوی تحقير آميز شانه خود را برای نظرات ‏"عتيقه شده"‏ دگماتيستها،‏ يعنی
ماترياليستها بالا میاندازند که هنوز به مفهوم ماده که متصوراً‏ توسط ‏"علم متأخر"‏ و
‏"پوزيتيويسم متأخر"‏ رد شده است،‏ میچسبند.‏ ما جداگانه از تئوریهای نوين فيزيک درباره
ماده صحبت خواهيم کرد.‏ اما مطلقاً‏ بخشش ناپذير است که يک تئوری خاص درباره ساختمان
ماده را با مقوله تئوری شناخت مخلوط کرد،‏ که مسئله خواص نوين جنبههای نوين ماده ‏(مثلا
(١٩٠۶)