Hazar World - Sayı: 24 - Kasım 2014

YEŞİLÇAM / TURKISH CINEMA
yaparken, arkadaşlarım yapamazdı. Bana ‘Ne
resmi yapalım?’ diye sorarlardı. Ben de
büyük bir keyifle hepsine ayrı ayrı konular
söylerdim. Ortaokul yılları ile ilgili hiç unutmadığım
bir hatıram var. Okulların başladığı
ilk hafta genelde öğretmenler derste, biraz da
vakit geçirmek için, ‘Üniversitede ne üzerine
okuyacaksın?’ diye sorarlardı. Bana sıra geldiğinde
‘Ben güzel sanatlar okuyacağım’
demiştim. Hoca da bana ‘Hangi bölüm?’ diye
sordu. ‘Bilmiyorum ama ben güzel sanatlar
okuyacağım’ demiştim. Şimdi düşündüğümde
herhalde o yıllara ait en önemli anım
budur. Sanki geleceği görmüşüm ya da çok
istemişim ve yapmışım. Gerçi lise yıllarında
vazgeçmiştim çünkü torpil olduğu söyleniyordu.
Ben de bir dönem fikrimi değiştirdim
ama sonra şansımı denemeye karar verdim,
kazandım, hem de ‘torpilsiz!’ Üniversite son
sınıftayken sergilere katılmaya çoktan başlamıştım.
Siyah beyaz ve sessiz filmlerden binlerce,
yüzbinlerce kişinin kalbinde yer eden
filmlere ulaşana kadar Türk sineması
büyük bir değişim yaşadı. Türk sineması
100’üncü yılını geride bırakıyor. Bu kapsamda
siz de kişisel bir sergiyle sanatseverlerle
buluştunuz. Sergi fikri nasıl
oluştu? Süreci biraz anlatabilir misiniz?
Yeşilçam’la ilgili geçtiğimiz Nisan ayında bir
kişisel sergi yapmıştım. Aslında yakın
zamanda tekrar aynı konu ile ilgili bir sergi
yapma fikrim de yoktu ancak küratör
Denizhan Özer bana yeni açılmış olan
Summart’ta Yeşilçam’ın 100. yılı nedeniyle
bir kişisel sergi teklifi getirdiğinde reddedemedim
ve seve seve kabul ettim.
Çalışmalarınızda özellikle geçmişin ünlü
aktör ve aktrislerini görmek mümkün.
İnsan sanki çok yakından tanıdıklarıyla
bir zaman yolculuğuna çıkmış gibi hissediyor.
Türk sinemasına, özellikle
Yeşilçam’a ilginiz nereden kaynaklanıyor?
Çocukluğum tek kanallı televizyon karşısında
bu filmleri izleyerek geçti. Biraz daha
öncesine gidecek olursak, Adapazarı’nda
oturduğumuz evin karşısında yazlık bir sinema
vardı ve komşularımız akşam saatlerinde
evin üzerindeki terasa gelir, çay kahve eşliğinde
filmler seyredilirdi. Sonraki yıllarda
filmleri televizyondan siyah-beyaz olarak
kimi zaman gülerek kimi zaman ağlayarak
izledim. Sonuçta ister istemez etkileniyorsunuz.
Ancak resimlerime yansıması uzun yıllar
sonra oldu. Okuldan mezun olduğum
02
02
Bedia Muvahhit, Belgin
Doruk ve Ekrem Bora
üzerine bir çalışma.
02
A work on Bedia
Muvahhit, Belgin Doruk
and Ekrem Bora.
was drawing lots of pictures. They used to
ask me what to draw, and I delightfully
offered different subjects to each of them. I
have an unforgettable memory from my
secondary school years. In the first weeks,
teachers would ask ‘What do you want to
study at university?’ and I used to say ‘I
want to study fine arts.’ One day, the teacher
asked me which department I wanted,
and I answered ‘I don’t know yet but fine
arts.’ This is my most remarkable memory
from those times as if I anticipated the
future or I deeply wanted and achieved it.
Actually I gave up this dream in high
school because they said an influential contact
was necessary to be admitted. But then
I decided to take a chance and I was admitted
without any ‘contact’! I had started to
organize exhibitions when I was still studying
at university.
Turkish cinema went through a great
transformation from black-and-white
and silent films to famous films that
reach thousands of people. It is almost
the 100th anniversary of Turkish cinema.
In this regard, you met with artlovers
with a personal exhibition. How
did you come up with an exhibition
idea?
Last April, I organized a personal exhibition
about Yeşilçam which is a metonym
46 KASIM 2014 SAYI 24 - NOVEMBER 2014 ISSUE 24