24. Ulusal Biyokimya Kongresi - Türk Biyokimya Dergisi

XXIV. ULUSAL B‹YOK‹MYA KONGRES‹
25 - 28 Eylül 2012
Dedeman Otel - Konya
24. Ulusal Biyokimya Kongresi, Konya [24 th National Biochemistry Congress, Konya / TURKEY]
İÇİNDEKİLER
P163 - UZUN DÖNEM WHEY PROTEİN KULLANIMI KARACİĞER
HASARI YARATABİLİR
1
Semra KOÇTÜRK, 1 Ayşenur ÇATALER, 1 Güneş ÖZEN,
2
S.Gülşen GÜRGEN, 3 Ayşe TUÇ
1
Dokuz Eylül Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Tıbbi Biyokimya ABD, İzmir
2
Celal Bayar Universitesi, Histoloji-Embriyoloji ABD, Manisa
3
Celal Bayar Üniversitesi, Anatomi ABD, Manisa
P163 - LONG-TERM USAGE OF WHEY PROTEIN MAY CAUSE
LIVER DAMAGE
1
Semra KOÇTÜRK, 1 Ayşenur ÇATALER, 1 Güneş ÖZEN,
2
S.Gülşen GÜRGEN, 3 Ayşe TUÇ
1
Deparment of Biochemistry, Dokuz Eylül University, Medical Faculty, İzmir
2
Deparment of Histology-Embryology, Celal Bayar University, Manisa
3
Deparment of Anatomy, Celal Bayar University, Manisa
CONTENTS
Günümüzde özellikle kas kitlesini arttırmaya yönelik spor çalışmalarında günlük
diyete ek olarak protein desteklerine yönelim artmıştır. Kazein, Whey veya
soya proteini en çok tercih edilen protein destekleridir. Özellikle Whey proteini
yüksek kalorik değeri ve kas kitlesini arttırması nedeniyle sık tercih edilmektedir.
Yapılan çalışmalar çoğunlukla Whey proteinin sağladığı yararları belirtse de
kısa veya uzun dönem kullanımda organlara verebileceği zararlar halen tartışma
konusudur. Whey proteinin kısa/uzun dönem kullanımındaki etkilerine yönelik
deneysel bir çalışma ise henüz bulunmamaktadır. Bu çalışmada amaç; oluşturulan
deneysel modelde kısa ve uzun dönemde olası karaciğer hasarının incelenmesidir.
Bu amaçla karaciğer dokusu moleküler mediatörleri olan Tümör nekroz faktör a
(TNFa), İnterlökin-1b (1L-1b), İnterlökin-6 (IL-6) ve apoptotik hücre hasarında
artış gösterebilen bir serum belirteci olan CK18-M30’un değişimi izlenmiştir.
Bu çalışma, insanlarda kısa/uzun dönem besin alımını yansıtan, Quinn R.’nın
rat çalışmaları için önerilen deneysel model ile gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya
30 erkek sıçan katılarak 3 gruba ayrılmıştır [K: Kontrol grubu (n=10), WK:
Kısa dönem whey proteini ile beslenen (n=10), WU: Uzun dönem dönem whey
proteini ile beslenen (n=10)]. Veriler kontrol grubu ile karşılaştırıldığında WK
grubunda TNFa, IL-6, IL-1b düzeylerinde anlamlı bir fark saptanmadı (p >0.05),
WU grubunda ise kontrol grubuna göre anlamlı derecede fark saptandı (p 0.05), WU grubunda anlamlı düzeyde artış
saptandı(p0.05). Sonuç olarak çalışmamız; uzun dönem Whey protein alımının
karaciğer dokusunda moleküler mediatörlerin artışına neden olan bir hasar
oluşturduğunu ve bu hasarın serum belirteci olan CK18 ile belirlenebilir düzeyde
olduğunu göstermektedir. Çalışmamıza dayanarak spor yapanların 2 yıl gibi
uzun dönemlerde Whey protein alımı yapmamaları gerektiğini öngörmekteyiz.
Recently, tendency in uptake of protein supplements with daily diet have been
increasing. The most preferred protein supplements are casein, whey or soya
protein. Whey protein, particularly, is preferred due to its high caloric value and
its ability to increase body muscle mass. Although, some researches mention the
benefits of Whey protein, it is argued that it may cause organ damage in short/
long-term usage. Any experimental study about effects of short/long-term usage of
Whey has not existed yet. The aim in this study, with the constructed experimental
model, is monitoring possible liver damage in short and long-term. With this aim
any change in values of Tumor necrosis factor a(TNFa), Interleukin-1b (1L-1b),
Interleukin-6 (IL6) which are liver tissue molecular mediators and CK18-M30
which may increase due to apoptotic cell damage were analyzed. In this work,
the model of short/long term food intake in humans was applied according to
the experimental model of Quinn R. for the studies with rats. Three groups
composed of 10 individuals of 30 male Wistar rats were used in the study [C:
Control group (n=10), WS: those who was fed with whey protein for the shortterm
(n=10), WL: those who was fed with whey protein for the long-term (n=10)].
When the data is compared with control group, any significant difference in the
levels of TNFa, IL-6, IL-1b, has not been determined in WS group (p >0.05).
In the WL group, a significant increase has been determined (p 0.05), in WL group a significant increase was
determined (p