Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ...
Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ... Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ...
1. Słowa i czyny Jezusa, zwłaszcza męka i zmartwychwstanie. Tu jest geneza Ewangelii głoszonej i ewangelii spisanych. Bibliści, stosując ostre kryteria, pokazują, Ŝe moŜemy dotrzeć do „Jezusa historii”. 2. Świadectwo o Jezusie w przepowiadaniu rodzącego się Kościoła (misja, nauczanie, kult). Słowa i czyny Jezusa przybierają kształt małych jednostek, „form”, ustnie głoszonych lub juŜ spisywanych. Ich kształt zaleŜał od sytuacji i potrzeb młodych wspólnot chrześcijańskich („Sitz im Leben”). Ten etap jest badany przy pomocy metody historii form („Formgeschichte”). Odkrywamy tutaj „Chrystusa wiary”, który jest oczywiście toŜsamy z „Jezusem historii”. 3. Zebranie i twórcze zredagowanie istniejących materiałów przez ewangelistów, na róŜne sposoby, przez tworzenie ram biograficznych, dokonywanie skrótów, przestawień, uzupełnień i wyjaśnień… KaŜdy ewangelista, uwarunkowany potrzebami własnej wspólnoty, ma własną optykę teologiczną. Tym etapem zajmuje się metoda historii redakcji („Redaktionsgeschichte”). Wzajemne zaleŜności trzech pierwszych ewangelistów to tzw. problem synoptyczny, znajdujący wiele rozwiązań we współczesnej biblistyce. Najczęściej przyjmuje się, Ŝe głównym źródłem dla Mateusza i Łukasza jest Marek (lub Proto-Marek, głównie czyny Jezusa) i Q („Quelle” – „źródło”, które się nie zachowało, ale jest rekonstruowane, głównie słowa Jezusa). Obaj ewangeliści mają takŜe własne partie materiału. Jest to tzw. teoria (hipoteza?) dwóch źródeł. Gdy synoptycy prezentują schemat Markowy, Ŝe publiczna działalność Jezusa miała miejsce w ramach jednej podróŜy z Galilei do Judei i Jerozolimy z jedną Paschą (męka i śmierć), Jan (jego ewangelia, ostatnia, jest dziełem „szkoły Janowej”, powstała ok. roku 100) pisze o czterech podróŜach Jezusa z Galilei do Jerozolimy i Jego udziale w trzech świętach Paschy w tym 72
świętym mieście. Dlaczego? Po prostu: synoptycy dostosowali działalność i przesłanie Jezusa (i o Jezusie) do schematu prostego, katechetycznego, natomiast Jan odwołał się do rzeczywistej historii. A zarazem ujawnił głębsze zrozumienie misterium Chrystusa jako Tego, który objawia się od samego początku, jest pełen Ducha i działa w intymnej więzi z Ojcem. Jaki z tego wniosek? Ewangeliści opierają się na wydarzeniach historycznych, ale nie mają zamiaru przedstawić nam historycznie dokładnej biografii Jezusa. Ich dzieła są bowiem przede wszystkim świadectwami wiary. MoŜna „gatunek literacki” naszych ewangelii ująć w formule polskiego biblisty: „fakt plus interpretacja” (który dodaje, Ŝe interpretacja to nie deformacja). A więc nie moŜna tu stosować kryteriów współczesnej historiografii. Mamy bowiem do czynienia z dziełami o charakterze kerygmatycznym. Czwarta ewangelia stwierdza w epilogu, Ŝe te znaki dokonane przez Jezusa „spisano, abyście wierzyli, Ŝe Jezus jest Chrystusem, Synem BoŜym, oraz abyście wierząc, mieli Ŝycie w Jego imię” (20,31). A Łukasz w prologu swojej ewangelii (1,1-4) powołuje się na tych, „którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa” – to kerygmat - i na swój zamiar i wysiłek: „zbadać dokładnie wszystko od początku”, aby adresat „przekonał się o prawdziwości otrzymanego pouczenia” – to historia. Zgodność czterech ewangelii co do istotnych faktów działalności Jezusa, zwłaszcza gdy chodzi o Jego mękę i śmierć, potwierdza ich historyczną wiarygodność. A Ŝe w szczegółach często się róŜnią, to takŜe potwierdzenie prawdziwości tych faktów zasadniczych. Przypomnijmy teŜ, Ŝe w staroŜytności przekaz ustny jakiejś relacji dokonywał się często z uderzającą wiernością. Pamięć odgrywała ogromną rolę (mnemotechnika). Kiedy porównujemy ewangelie z historiografią antyczną i apokryfami biblijnymi, uderza nas troska ewangelistów o przekazanie realistyczne i wstrzemięźliwe wydarzeń i o wierne zachowanie danych tradycji. Bultmannowski mit o niemoŜliwości dotarcia od „Chrystusa wiary” do „Jezusa historii” został w nauce obalony. Ale nie wolno 73
- Page 22 and 23: The second example. The official Du
- Page 24 and 25: language. They preserve some words,
- Page 26 and 27: In general, the higher classes resi
- Page 28 and 29: past and especially ongoing changes
- Page 31 and 32: Izabela Białek Wrocław A linguist
- Page 33 and 34: On the nature of discourse The expl
- Page 35 and 36: - a system of principles (these pri
- Page 37 and 38: Moreover, based once again on the d
- Page 39 and 40: dialect as a regional or a social s
- Page 41 and 42: variation of language, namely, the
- Page 43 and 44: feature constituting the hunting so
- Page 45 and 46: great ignorance and an improper att
- Page 47 and 48: 61. leśniczy forester der Förster
- Page 49 and 50: 123. samura (dzik) ----------------
- Page 51 and 52: appears to be a fashionable hobby.
- Page 53: Wilkoń, Aleksander (1987) Typologi
- Page 56 and 57: poniewaŜ w analizie jakościowej,
- Page 58 and 59: manipulacji. Van Leeuwen (2005) wsk
- Page 60 and 61: Van Dijk, Teun A. (1993) “Princip
- Page 62 and 63: which, as culturally bound linguist
- Page 64 and 65: undertakings. Thus Thore’s death
- Page 66 and 67: “intratextlinguistics”, this wo
- Page 68 and 69: actually a creative projection of a
- Page 70 and 71: Iversen, Mette (2000) From Rune-sto
- Page 74 and 75: zapominać - jeśli chce się popra
- Page 76 and 77: Edward T. Hall (1971: 130) distingu
- Page 78 and 79: gazer, saying that one can never fi
- Page 80 and 81: have long chats while drinking some
- Page 82 and 83: this inn when the old AncuŃa lived
- Page 84 and 85: unwelcoming and mysterious space wh
- Page 86 and 87: The pub is another sociopetal space
- Page 88 and 89: much in spite of its shattered aspe
- Page 90 and 91: The domestic, intimate space become
- Page 92 and 93: The Dragon in Sadoveanu, Mihail (19
- Page 94 and 95: Material and method I will first re
- Page 96 and 97: guide to culture”, “vocabulary
- Page 98 and 99: a-i fi dor de Ńară to be homesick
- Page 100 and 101: Dor is most commonly associated wit
- Page 102 and 103: The meaning of “pain” is in (4)
- Page 104 and 105: hierarchical perspective, this mean
- Page 106 and 107: also DO, SAY and MOVE, dor being, o
- Page 108 and 109: to define dor in NSM terms. The NSM
- Page 110 and 111: X feels something sometimes a perso
- Page 112 and 113: if I did this, I would feel somethi
- Page 114 and 115: 114
- Page 116 and 117: Rozpatrywana po prostu jako powieś
- Page 118 and 119: Słownictwo erotyczne w języku pol
- Page 120 and 121: PoŜądanie Kategoria ta tematyczni
1. Słowa i czyny Jezusa, zwłaszcza męka i zmartwychwstanie. Tu jest geneza<br />
Ewangelii głoszonej i ewangelii spisanych. Bibliści, stosując ostre kryteria,<br />
pokazują, Ŝe moŜemy dotrzeć do „Jezusa historii”.<br />
2. Świadectwo o Jezusie w przepowiadaniu rodzącego się Kościoła (misja,<br />
nauczanie, kult). Słowa i czyny Jezusa przybierają kształt małych jednostek,<br />
„form”, ustnie głoszonych lub juŜ spisywanych. Ich kształt zaleŜał od sytuacji i<br />
potrzeb młodych wspólnot chrześcijańskich („Sitz im Leben”). Ten etap jest<br />
badany przy pomocy metody historii form („Formgeschichte”). Odkrywamy<br />
tutaj „Chrystusa wiary”, który jest oczywiście toŜsamy z „Jezusem historii”.<br />
3. Zebranie i twórcze zredagowanie istniejących materiałów przez<br />
ewangelistów, na róŜne sposoby, przez tworzenie ram biograficznych,<br />
dokonywanie skrótów, przestawień, uzupełnień i wyjaśnień… KaŜdy<br />
ewangelista, uwarunkowany potrzebami własnej wspólnoty, ma własną optykę<br />
teologiczną. Tym etapem zajmuje się metoda historii redakcji<br />
(„Redaktionsgeschichte”).<br />
Wzajemne zaleŜności trzech pierwszych ewangelistów to tzw. problem<br />
synoptyczny, znajdujący wiele rozwiązań we współczesnej biblistyce.<br />
Najczęściej przyjmuje się, Ŝe głównym źródłem dla Mateusza i Łukasza jest<br />
Marek (lub Proto-Marek, głównie czyny Jezusa) i Q („Quelle” – „źródło”, które<br />
się nie zachowało, ale jest rekonstruowane, głównie słowa Jezusa). Obaj<br />
ewangeliści mają takŜe własne partie materiału. Jest to tzw. teoria (hipoteza?)<br />
dwóch źródeł. Gdy synoptycy prezentują schemat Markowy, Ŝe publiczna<br />
działalność Jezusa miała miejsce w ramach jednej podróŜy z Galilei do Judei i<br />
Jerozolimy z jedną Paschą (męka i śmierć), Jan (jego ewangelia, ostatnia, jest<br />
dziełem „szkoły Janowej”, powstała ok. roku 100) pisze o czterech podróŜach<br />
Jezusa z Galilei do Jerozolimy i Jego udziale w trzech świętach Paschy w tym<br />
72
Change language