Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ...

features) (Adger 2003: 179-181), i jako mocne ulegają sprawdzeniu przez, lub
sprawdzają tylko element znajdujący się w ich bezpośrednim sąsiedztwie (Adger
2003: 179) sprowadza się do właściwości elementów do przesuwania się w
strukturze (ibid.).
Przedstawione tu fakty decydują o budowie i operacjach jakie mogą
zachodzić w zdaniach. Z tego powodu powinny być postrzegane jako uzasadnienie
dla podstawowych oraz derywowanych struktur będących analizami
staroangielskich struktur łączących czasownik „bēon” z imiesłowem czynnym,
które zostaną zaprezentowane w następnej części artykułu.
Proponowane metody analizy składniowej konstrukcji „bēon + imiesłów
czynny czasu teraźniejszego” w języku staroangielskim
W oparciu o badanie przeprowadzone przez Fischera, van Kemeneade, Koopmana i
van der Wuffa (2000: 110-137) przyjęte zostało, Ŝe język staroangielski to język, w
którym drugą pozycję z zdaniu zajmuje zawsze odmienna część orzeczenia (Verb
Second Language) z asymetrią pomiędzy zdaniami głównymi i podrzędnymi.
Ogólna charakterystyka składni takiego języka moŜe zostać przedstawiona
następująco (Fischer et al. 2000: 114), pierwszy element zdania głównego zostaje
przypisany do pozycji „SpecCP” (Specifier of Complementizer). Przypisanie to ma
miejsce tylko w zdaniach głównych, z wyjątkiem zdań zawierających czasowniki
pomostowe (bridge verbs), na przykład „say” (powiedzieć).W zdaniach głównych
odmienna część orzeczenia znajduje się w pozycji „C” – „Complementizer”; w
zdaniach podrzędnych w pozycji „T” – „Tense”. Przedstawione powyŜej załoŜenia
w połączeniu z brakiem jednolitego stanowiska względem podstawowego szyku
zdania w języku staroangielskim (Fischer et al. 2000: 139 – 160) sprowadzają się
388