Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ...

jest ziemska droga i ognista droga”
(1973)
Istnieją jednak takie sytuacje liryczne, gdy pauza interpunkcyjna zdaje się
nie wystarczać Kapuścińskiej. Nie trzyma się wówczas niewolniczo ulubionego
narzędzia, typowego dla jej poetyki sposobu artystycznego wyrazu, ale potrafi
zastosować zupełnie inny typ pauzy, znacznie silniej, jak moŜna przypuszczać,
oddziałujący na odbiorcę, na przykład rozbija wers na trzy części:
„Chrystus chciał być w dziecku niewinnością kwiatu
a to miasto nie Ŝyje lecz czeka na atom
Chrystus chciał przebaczyć ale sił juŜ nie miał
Przechodził człowiek dobry
ujrzał go
oniemiał”
(„Chrystus w mieście” 1980)
Jak widać, myślnik moŜe być we współczesnej poezji wykorzystywany
róŜnorodnie, twórczo i niebanalnie, czasem w zaskakujących odbiorcę funkcjach.
W poetyce wierszy Salomei Kapuścińskiej jego cztery podstawowe role trzeba
określić jako:
- omniinterpunkcyjną (tj. spełniającą funkcję innych znaków
interpunkcyjnych w zaleŜności od utworu),
- wspomagającą dialogizację i dramatyzację monologu lirycznego,
rytmotwórczą,
- sygnującą waŜne fragmenty tekstu.
Zawsze jednak stanowi pewien znak o niedookreślonym do końca znaczeniu. Pełny
jego sens naleŜy juŜ nie do przedmiotu artystycznego, ale do przedmiotu
estetycznego, jakby moŜna było to określić, odwołując się do omówionej przez H.
Markiewicza opozycji Wolfa Dohrna.
329