Prace komisji nauk.pdf - Instytut Filologii Angielskiej Uniwersytetu ...

Wreszcie z pewnej gazety holenderskiej wypisałem wszystkie przymiotniki
zakończone na -isch oraz -s i otrzymałem następujące wyniki:
Ilość zaświadczeń Ilość słów Średnia częstość
uŜycia
-isch 22 12 2
-s 152 25 6
Tak więc i w holenderskim średnia częstość uŜycia derywatów na -s (w
których doszło do nieregularnego skrócenia sufiksu) okazała się wyŜsza od średniej
częstości uŜycia słów na -isch, w których interesujący nas sufiks przetrwał w
postaci normalnej. Stan rzeczy w pozostałych dzisiejszych językach germańskich
jest taki sam jak w szwedzkim, niemieckim i holenderskim. Jedyny wyjątek pod
tym względem stanowi angielszczyzna, poniewaŜ przymiotnik English, w którym
sufiks, o którym mowa, zachował się w postaci normalnej, jest uŜywany częściej
od derywatów takich jak Welsh, Scotch, Dutch, French, Scots, Norse czy Manx, w
których sufiks doznał redukcji. Tłumaczy się to faktem, Ŝe zbitka spółgłoskowa,
jaka w przymiotniku English poprzedza sufiks, uniemoŜliwiała skrócenie
przyrostka. Nie od rzeczy będzie jeszcze wspomnieć o tym, Ŝe germański sufiks -
isk- przeniknął takŜe do francuszczyzny, np. w wyrazach français “francuski” czy
anglais “angielski”, a jego regularny i nieregularny rozwój fonetyczny był taki sam
jak rozwój łacińskiego przyrostka -ensis. Tak więc sufiksy -isk- i -ensis regularnie
rozwinęły się w -ois, które występuje np. w chinois “chiński”, suédois “szwedzki”
czy hongrois “węgierski”, a nieregularnie skróciły się do -ais, które tkwi w
hollandais “holenderski”, néerlandais “niderlandzki” czy polonais “polski”. Z tego
282