ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

3. Αναδυόμενοι ρύποι προτεραιότητας (Emerging Contaminants – ECs)
Υπάρχουν ακόμη ενδείξεις ότι μερικά φάρμακα μπορούν να αντιδράσουν
συνεργηστικά μεταξύ τους σε συγκεντρώσεις που απαντώνται στο περιβάλλον, με
αποτέλεσμα το μίγμα τους να είναι πιο τοξικό. Επειδή φαίνεται πάντως ότι οι
επιδράσεις εξαρτώνται από τη δόση του φαρμάκου (συγκέντρωση) προτείνεται τα
δεδομένα για μία ανάλυση επικινδυνότητας να λαμβάνονται από μίγματα φαρμάκων
(για παράδειγμα Ibuprofen και Diclofenac) σε συγκεντρώσεις που απαντώνται στο
περιβάλλον (Cleuvers, 2002∙ Pomati et al., 2007).
Επίσης φαίνεται ότι μερικά φάρμακα αντιδρούν με χημικές ουσίες οι οποίες
ναι μεν ανιχνεύονται στο περιβάλλον, αλλά δεν αποτελούν από μόνες τους κίνδυνο
για τους οργανισμούς. Για παράδειγμα μπορούν να λειτουργήσουν ως αναστολείς στη
λειτουργία συγκεκριμένων κυτταρικών οργανιδίων που χρησιμοποιούνται στο να
αφαιρούν τοξικές ουσίες και ξενοβιωτικούς μικροοργανισμούς από το κύτταρο. Οι
παραπάνω λόγοι καθιστούν επομένως την ανάλυση επικινδυνότητας εξαιρετικά
περίπλοκη (Barceló & Petrovic, 2007).
3.3.4. Επιλεκτικοί αναστολείς COX-2
Με την απομόνωση του COX-2 το 1991 από τον Daniel L. Simmons (και
αργότερα του COX-3 το 2002 από τον ίδιο) δημιουργήθηκε η τάση για τη δημιουργία
νέων αποτελεσματικών φαρμάκων NSAIDs χωρίς να προκαλούνται παρενέργειες
στον οργανισμό (Xie et al., 1991). Τα τελευταία χρόνια παρασκευάστηκαν ορισμένα
τέτοια φάρμακα τα οποία και ονομάζονται Επιλεκτικοί Αναστολείς COX-2 (π.χ. το
Celebrex, το Celecoxib κ.α.). Πιστεύεται ότι η επιλεκτική αναστολή του COX-2
ενζύμου προκαλεί την επιθυμητή αντιφλεγμονώδη δράση χωρίς να εμφανίζει τις
παρενέργειες στο γαστρεντερικό σύστημα που εμφανίζουν τα υπόλοιπα NSAIDs που
παρεμποδίζουν και τα δύο ένζυμα. Υπενθυμίζεται ότι κυρίως το ένζυμο COX-1
παράγει τις Προσταγλαδίνες που σχηματίζουν το προστατευτικό στρώμα του
στομάχου (Green, 2001∙ Richard & Mycek, 2007).
~ 64 ~