ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

3. Αναδυόμενοι ρύποι προτεραιότητας (Emerging Contaminants – ECs)
Εικόνα 3.3 : Παραγωγή πολυμερών από Bisphenol-A.
~ 40 ~
Πηγή : (Wikipedia).
Μία κατηγορία των πολυμερών αποτελούν και οι εποξικές ρητίνες. Οι
εποξικές ρητίνες από Bisphenol-A πρωτοπαρασκευάστηκαν από τους S.O. Greenlee
και Pierre Castan το 1936 και αδειοδοτήθηκαν αντίστοιχα από τις εταιρείες Devoe-
Reynolds και Ciba (Clayton, 1987). Οι εποξικές ρητίνες έχουν πολύ καλές
συγκολλητικές ιδιότητες, αντοχή σε θερμική και χημική διάβρωση, πολύ καλές
μηχανικές αντοχές και ηλεκτρική μόνωση. Μπορούν επίσης να μεταβάλλουν κάποια
χαρακτηριστικά τους (συνήθως την θερμική και την ηλεκτρική μόνωση) με προσθήκη
τρίτων ουσιών, (π.χ. εποξικές ρητίνες με άργυρο προσφέρουν ηλεκτρική
αγωγιμότητα) (Clayton, 1987). Οι εποξικές ρητίνες βρίσκουν εφαρμογή σε πολλούς
τομείς, όπως σε κόλλες, σε συνθετικά υλικά, σε προστατευτικά καλύμματα για
συσκευασίες τροφίμων, σε χρώματα, σε βιομηχανικό εξοπλισμό, σε ηλεκτρονικές
εφαρμογές κ.λ.π.. Ιδιαίτερα στις συσκευασίες τροφίμων χρησιμοποιούνται εποξικές
ρητίνες από Bisphenol-A (Clayton, 1987).
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία λόγω της χρήσης πλαστικών
και εποξικών ρητινών από Bisphenol-A σε συσκευασίες τροφίμων, καθώς φαίνεται
ότι τα πολυμερή αυτά υδρολύονται παράγοντας Bisphenol-A ακόμα και στις συνήθεις
συνθήκες δωματίου (Howdeshell et al., 2003). Αντίστοιχα υλικά από Bisphenol-A
εντοπίζονται και σε δεξαμενές Εγκαταστάσεων Επεξεργασίας Νερού, με αποτέλεσμα
τη μεταφορά του Bisphenol-A στο πόσιμο νερό (Hu et al., 2002). Για το λόγο αυτό
υπάρχει τάση αντικατάστασης των υλικών αυτών από άλλα πολυμερή (π.χ. PET).
Το Bisphenol-A είχε αναγνωριστεί ως «ενδοκρινικός διαταράκτης» ήδη από
τη δεκαετία του ’30 όπου διαπιστώθηκε η δράση του ως οιστρογόνο. Έκτοτε
χρησιμοποιούνταν και ως οιστρογόνο σε οικόσιτα ζώα, αλλά και σε έγκυες γυναίκες
(Erler & Novak, 2010). Παρόλα αυτά μόλις το 1997 βρέθηκε η επίδραση που είχε στο
αναπαραγωγικό σύστημα των οργανισμών.