I_kongres_streszczenia.pdf

Ocena efektywności wynika z definicji osteoporozy podnoszącej związek choroby z prowadzącą do występowania
złamań obniŜoną jakością kości. Tak, więc obok generalnych zasad promujących w leczeniu tylko te specyfiki, które
odznaczają się sprawdzona efektywnością przeciwzłamaniową istnieje konieczność monitorowania leczenia w celu
weryfikacji indywidualnej odpowiedzi pacjenta na podawany lek oraz potwierdzenie faktu jego przyjmowania.
Obok systematycznych kontaktów lekarza z pacjentem celowi temu słuŜą w głównej mierze badania
densytometryczne oraz oznaczenia markerów obrotu kostnego. Opracowanie odpowiedniego protokołu ich stosowania
wynika zarówno ze specyfiki obu rodzajów oznaczeń jak równieŜ ze sposobu leczenia. Kluczowym dla ich stosowania
i interpretacji jest informacja o przekroczeniu progu błędu oznaczenia charakterystycznego zarówno dla oznaczenia jak
i wykonującej oznaczenie pracowni. W przeciwieństwie do oznaczeń densytometrycznych, w przypadku których na
efekt leczniczy oczekuje się od 1-2 lat w przypadku markerów obrotu kostnego oznaczenie ich poziomu juŜ po 3-6
miesiącach terapii informuje zarówno o efektywności leczenia, jak równieŜ umoŜliwia prognozowanie wyniku terapii.
Zmiany poziomu markerów monitorują pozytywną odpowiedź na zastosowane leczenie, jeśli przekraczają całkowity
błąd metody, to jest tak zwaną najmniejszą znaczącą zmianę (LSC). RozwaŜając przypadek indywidualnego pacjenta
zmiany poziomów markerów mieszczące się w zakresie od -40% do -80% dla leczenia antykatabolicznego oraz
powyŜej około 40% dla leczenia anabolicznego spełniają powyŜsze wymogi. Do monitorowania leczenia preparatami
antykatabolicznymi zaleca się stosowanie markerów resorpcji (CTX, NTX) oraz markerów kościotworzenia (P1NP,
OC), natomiast do monitorowania leczenia anabolicznego markera kościotworzenia P1NP.
L18
MONITORING OF THERAPY EFFICIENCY
Roman S. Lorenc, E. Kryśkiewicz, E. Karczmarewicz
Department of Biochemistry and Experimental Medicine, The Children’s Memorial Health Institute, Warsaw, Poland
The assessment of therapy efficiency is connected with osteoporosis definition. It concerns the relation
between that disease and decreased bone quality which leads to fractures. Some medicines are characterized by proven
antifracture efficacy and their use is promoted. However, in individual patient is needed the monitoring of therapy
effectiveness and patients compliance with treatment recommendation. Besides systematic control visits, it can be
verify by densitometric and bone turnover markers (BTMs) measurements. It is essential to elaborate appropriate
protocol of usage of both which comes out of properties of above mentioned measurements and also the way of
treatment. The fundamental importance for their application and results interpretation has knowledge about the least
significant change (LSC). As opposed to densitometric measurement, which informs us about treatment efficacy
behind the time of 1-2 years, bone turnover markers respond to therapy in 3-6 months. Changes in levels of BTMs
below LSC indicate therapeutic success. Decreased of BTMs levels (in case of antiresorptive agents) also forecasts
potential fracture risk decreased. In individual patient, changes in BTMs levels between (-)40% and (-)80% for
antiresorptive therapy fulfill foregoing conditions. For monitoring antiresorptive treatment is recommended usage of
bone resorption markers (CTX, NTX) and bone formation markers (P1NP, OC), however for anabolic therapy is
prescribed use of P1NP.
L19
APPLICATION OF QUANTITATIVE ULTRASOUNDS IN OSTEOPOROSIS
Claus-C. Glüer
Medizinische Physik, Klinik für Diagnostische Radiologie, Universitätsklinikum Schleswig-Holstein, Campus Kiel,
Germany
Keywords: quantitative ultrasound, bone densitometry, diagnosis, risk assessment, monitoring
The development of guidelines on diagnosis and therapy of osteoporosis in many countries documents the dominant
role of central Dual X-ray Absorptiometry (DXA) as the best validated diagnostic technique. This brings up the
question about the role of Quantitative Ultrasound (QUS) approaches for the assessment of osteoporosis. The answer is
complicated by the diversity of different QUS approaches. However, some general statements can be made.
For diagnosis, a good correlation of a peripheral QUS result with bone mineral density at the spine or hip would be
required, but with correlations below r 2 =0.25 this cannot be achieved with current QUS methodology. Also the WHO
Definition cannot be applied and there is no established alternative diagnostic criterion for QUS.
For risk assessment, on the other hand, strong performance has been shown for QUS approaches, particularly for
calcaneal QUS devices. Predictive power is equal if not better for calcaneal QUS for clinical fractures, it is equal to
DXA for vertebral fractures, and is somewhat poorer than hip DXA for hip fractures. This is based on results from well
designed prospective studies and thus it is fair to state that QUS approaches allow to identify subjects at high risk of
fracture similarly well as DXA.
For monitoring response to treatment the performance of DXA is modest and many questions remain for QUS, in
particular the introduction of good quality assurance measures.
67