Lithops - Au Cactus Francophone

enigermate vir taxonomiese doeleindes kan gebruik word nie. Dis waar dat
die kleur van die blom bruikbaar is; maar of hierdie kenmerke ’n genoegsame
of veilige leidraad is, sou ek nie wil ontken of bevestig nie. Dis wel bekend
dat die kleur van ’n blom dikwels afhang van die soort grond waarin die
plant groei. L. Helmuti is ’n baie definitiewe soort. Hy het soos reeds hierbo
vermeld ’n geel blom, en tog staan dit aangeteken dat daar ’n vorm voorkom
met wit blomme. Is iemand geregtig om alleen op grond hiervan ’n nuwe
soort te skep? ’n Ander beswaar teen die gebruik van die blomkleur vir die
vasstel ling van ’n soort is dat hierdie plante gewoonlik in die vegetatiewe
stadium aangetref word, en dit duur soms jare eer hulle blom. Ek het, der
halwe, die blomkleur vir taxonomiese doeleindes heeltemal uitgeskakel en het
verkies om die topoppervlakte van die blaar in plaas daarvan te gebruik. Ek
wil vir geen oomblik beweer dat die gekose kenmerk absoluut bevredigend is
nie,—maar wat is dan eintlik ’n bevredigende kenmerk ! Ons hele begrip van
soort is per slot van rekening gebaseer op ’n subjektiewe oordeel. Sommige
is van oordeel dat ’n soort gebonde moet wees aan ’n sekere kenmerk, wat
sekere gestelde perke nie moet oorskry nie, andere wil die kring wyer trek en
onder een soort verskillende plante insluit.
Die leser sal gemerk het dat ek glad nie of alleen by toeval melding
geinaak het van die grootte van die plante. Sover ek kan oordeel is daar net
een soort, L. Nelii, wat deur sy geringe grootte gekenmerk word. Die grootte
van ’n sukkulent hang tot ’n groot mate van die hoeveelheid water beskik
baar af. Is die watervoorraad gering, dan is hy verkrompeld en klein, terwyl
die plant na ’n reën heelwat groter is, en ’n mens sal beswaarlik glo dat dit
dieselfde verlepte plant is van ’n week of wat gelede. ’n Entoesiastiese liefheb
ber van Lithops het daarin geglo om sy plante water te gee. Toe hy my sy
versameling wys, het hulle so abnormaal groot gelyk, dat ek hulle glad nie met
’n Lithops kon vereenselwig nie; ek dag dat hulle Pleiospilos Bolusii was. Dis
vanself sprekend dat in hierdie genus grootte geen leidraad hoegenaamd vir die
bepaling van soorte kan wees nie.
Dinter en Tischer het probeer om nie minder as vier soorte uit L.
pseudotruncatella te maak me. Dinter het selfs sover gegaan om die sade van
L. pseudotruncatella te veeg en dis op krag o.a. van die saadgewig dat hy die
soort L. alpina geskep het. Na sy bevindings was die gewig van die individu
ele saadjies van laasgenoemde 0.118 mg. en 0.9 mm. lank; van eersgenoemde
0.226 mg. en 1.1 mm. lank. Hy het klaarblyklik vergeet dat die gewig van
’n saad ’n hoogs fluktueerende entiteit is, en dat daar geen einde aan die
soorte van hierdie genus sal wees nie, as jy dergelyke criterea son toepas nie.
Ek het etlike monsters van Dinter se L. alpine aan my laat aanstuur en het
toe gevind dat hierdie kleiner variant van L. pseudotruncatella Die tot een
besondere plek op die Ruschgebergte beperk is me, maar dat dit ook elders
voorkom. Tischer aan die anderkant het ’n nuwe species, L. Mundtii, beskryf,
enkel en alleen omdat die plante aldus genoem, groter was as wat L. pseudo‑
truncatella gewoonlik is.
45