Lithops - Au Cactus Francophone

these occasions the plants are covered with mud, and even by the trained
eye of a botanist cannot be discovered for weeks. Later on, the surface mass
of this mud breaks to pieces, generally in hexagonal pieces, the edges curve
away from the soil, and in the fissures first the plants can be seen. Still later
the whole surface crust breaks to pieces and you can again find the plants. I
think that something similar happens to L. Aucampiae or sub species, which
I found long ago in the alluvial ground of Bechuanaland. I visited the other
day a new habitat of L. salicola, about a fortnight after rain, and we had
trouble to see a few plants, although the owner told me that there were many
and we were five people to look for them.” Tot sover Dr. Henrici. Ek het
dieselfde plek persoonlik besoek aan die begin van die reëntyd (November
1942), en in die pan het die plant by die duisende gestaan. ’n Mens kon
nergens jou voet neersit sonder om op een van die groot klompe te trap me,
sommige waarvan uit 10–20 plantliggame bestaan het en tog kon Dr. Henrici
nouliks enige daarvan raaksien na ’n reën. Die pan self lê heeltemal in die
slag van die heersende winde, en deurdat hy taamlik gelyk is, is dit maklik te
begryp dat die wind van die water oor die plante son dryf, wat op die water
rand staan. Reën dit dan ’n bietjie meer sal die pan heeltemal onder water
wees. In die winter is hy gewoonlik droog. Uit bogemelde moet nie afgelei
word dat L. salicola tot hierdie panne beperk is nie. ’n Ander woonplek nie
ver van Lückhoff nie, is aan die voet van ’n koppie ontdek, waar die grond
’n taamlike steil opdraende vorm en uit kalkklip bestaan. Hierdie woonplek
is dus baie droër as die hierbo beskryf, en tog was hier talle van L. salicola
te sien.
MIMIEK
Didymoatus > Didymaotus
Heelwat is al geskryf oor mimiek oor die algemeen, en in hierdie ver
band is veral verwys na sekere Aizoeceae, nl. Didymaotus lapidiformis, Lithops,
Titanopsis, ens. Ek wil my graag bepaal by die genus Lithops. Dis al daarop
gewys dat hierdie plante in droë weer tot so’n mate in die grond ingebed lê,
dat daar net ’n baie klein deeltjie bo die oppervlakte uitsteek. Dis egter alleen
waar tot ’n sekere mate, want ingeval die planttrosse uit 5–15 plantliggame
bestaan, dan kom hulle ho die grondoppervlakte te lê. Of die klompe in die
grond ingesink sit en of hulle ho die oppervlakte uitgelig is, hang geheel
en al af van die hoeveelheid vogtigheid in die grond. In die droë tye van
die jaar is die plante ingekrimp, effens met sand of stof bedek in die grond
weggesink. Na ’n goeie reën is hulle uitgeswel, steek ho die oppervlakte uit
en kan maklik gesien word. In die droë toestand sal die oningewyde oor
hulle stap, sonder om hulle te merk. Soms sit hulle in kalkgruis of tussen
klein ronde vuursteenklippies, en kan nie maklik raak gesien word me. Ek het
eenmaal ’n portret gemaak van Lithops gracilidelineata naby Pforte, S.W.A.,
en ’n goeie en groot kamera daarvoor gebruik. Die plant het tussen ronde
vuursteenklippies gestaan en ’n trapsoetjie wat in die gesigsveld was, kon ek
gebruik as ’n soort baken; maar na die negatief ontwikkel was, kon ek die
plant nie bespeur nie, selfs na ek dié keer op keer en nog weer ondersoek het.
43