Lithops - Au Cactus Francophone

voor, dat jou moeilikhede begin wanneer jy ’n spesifieke skakering wil beskryf.
Die topoppervlakte is dikwels soos by L. pseudotruncatella, nie eengalig ge
kleurd nie. Verder verskil klein deeltjies van die oppervlakte van mekaar soos
by L. karasmontana. Terwyl die beskrywing dus in ’n deel van die topopper
vlakte son geld, is dit ongeldig in ’n deel slegs ’n paar millimeters verder.
Al na die blare verouder, word die onderskeid tussen die verskillende
dele ook duideliker. Wanneer plante uit hulle natuurlike woonplek verwyder
word en in Europa en in die vogtige streke van Suid Afrika gekweek word,
dan is die top geneigd om sy glans te verloor. Onder dergelike toestande steek
die plant ook bo die oppervlakte uit, word meer konveks en lyk effens groener
as dié wat pas uit die veld kom.
’n Verteenwoordiger van die genus wat ’n deel van die land (Bethlehem,
Pretoria) met ’n taamlike hoe reënval aard bewoon, is L. Lesliei. Hoewel L.
terricolor af en toe naby Port Elizabeth gevind is, waar die reënval taamlik
hoog en gereeld is, maar sy eintlike tuiste is die droogste dele van die Kaap
provinsie (Laingsburg) met ’n reënval van sowat twee duim per jaar.
Soms is daar by die gerimpelde soorte soos L. karasmontana, L. gra‑
cilidelineata ’n aanmerklike verskil tussen die kleur van die groewe en die
windings (riffels). Hierdie netwerk wat soms ’n uitstaande kenmerk is van
die topoppervlakte, kom ook al na die wyse waarop die riffels en groewe in
mekaar loop en al na sy klein variasies, in ’n verskeidenheid van vorme voor.
’n Uiterste geval is L. pseudotruncatella en L. verruculosa. In hierdie verband
moet ook L. Vallis‑Mariae genoem word. By hierdie besondere plant is die
oppervlakte vir die blote oog skynhaar uniform, maar in werklikheid bestaan
dit uit ’n groot aantal wurmvormig heen en weer kronkelende riwwe, presies
asof dit ’n stuk gebluste kalk is.
By die vasstelling van ’n species van Lithops moet die vlekkies veral die
in die induikings, noukenrig bestudeer word. By L. Erniana is daar ’n don
kerkleurige induiking, maar aan die end daarvan lê kort, bruin strepies met
liggeel omranding. Hierdie strepies staan reghoekig tot die hoofinduiking. Rooi
spikkels of kort strepies dui die oorkruisings aan tussen die ligte induikings
van L. chrysocephala.
Die soorte met rooi spikkels of vratte kan in twee aparte groepe verdeel
word: (i) soorte soos L. Dinteri, L. Dorotheae en L. insularis, waar die rooi
spikkels waterpas met en in die weefsel lê, en (ii) soorte soos L. Inae waar die
glansende rooi spikkels bokant die blaaroppervlakte uitsteek. In die eerste groep
is die selwande rooi gekleurd, terwyl die selruimtes by L. Inae ’n vloeistof,
anthocyan, bevat.
36
DIE VENSTER
Die topoppervlakte van die blaar is, soos reeds aangetoon, skynbaar on
deurskynend hoewel dit lig deurlaat, ’n feit wat maklik kan bewys word deur