Lithops - Au Cactus Francophone

algemene hou van die plant as geheel. Deur die insinking in die grond word
die plante teen uitdroging beskerm.
Die top van elkeen van die twee blare wat tesame die keëlvormige
struktuur uitmaak, waarvan hierbo melding geinaak is, is min of meer rond
of halfmaanvormig, en die oppervlakte kan ondeurskynend of onvolkome tot
volkome deurskynend wees.
Walter (4) het die vogtigheid bepaal wat deur Lithops salicola opgeneem
en afgegee word. Hy het gevind dat ’n groot plant 11.50 gram in gewig,
ten volle blootgestel aan die son, nouliks 0.1 gram in 15 dae, en ’n ander
van 4.395 gram in dieselfde tydperk 0.2 gram verloor het. Hy het ook die
hoeveel heid water bepaal wat deur die wortels van hierdie plante opgeneem
word. Deur ’n plant in water te plaas sodat net sy wortels bedek is, het hy
gevind dat ’n plant van 23.95 gram in 15 dae 3.3 gram water opgeneem het.
Deur ’n klein snytjie aan die basis van die plant te maak en dit weer in die
water terug te plaas het hy gevind, dat hierdie plant 7 gram water vir 24
uur opneem. Dit blyk dus dat die hele plantoppervlakte, die wortelsisteem
inkluis, feitlik ondeurdringbaar is vir water. Walter het ook kon vasstel dat ’n
plant wat geheel en al onder water gedompel as, nouliks 0.1 gram per dag in
gewig toegeneem het. Die opname van water het vermoedelik deur die pasont
wikkelde en nie deur die ou wortels plaasgevind nie.
Hierdie beskerming teen die verlies van water is vir die plant uiters
voordelig, want die meeste soorte van hierdie genus groei in die allerdroogste
streke waar die relatiewe humiditeit van die atmosfeer baie laag is en onder
dergelyke toestande sou hulle al hul vogtigheid kwytraak, was dit nie dat
hulle teen waterverlies beskerm word nie. Afgesien van die lae vogtigheids
inhoud van die lug kom daar in hierdie streke dikwels ook reënlose periodes
van 12–20 maande voor.
Dit is algemeen bekend dat groenplante afhanklik is van lig vir die
opbou van hul voedsel. In hierdie genus lê die plant in die grond ingebed;
as die blootgestelde oppervlakte groen is, dan sal die lig nie tot diep in
die weefsel kan deurdring nie en die groenwording van die onderliggende
selle sou dus verhoed word. As die chlorofiel beperk sou wees tot die bloot
gestelde boonste oppervlakte van die plant dan sal dit op ’n vermindering
van blaar oppervlakte neerkom, en die energie wat die plant uit die sonstrale
kry vir die opbou van plantevoedsel sal baie gering wees. Deur ’n vergroting
van die boonste blaaroppervlakte sou hierdie moeilikheid uit die weg kon
geruim word, maar dit sal die gevaar van uitdroging verhoog en die verwar
ming van die planteliggaam teweegbring, veral omdat hierdie plante ingebed
sit in grond, wat aan die volle strale van die son blootgestel is. Op ’n baie
interessante (vernuftige) wyse is, by species van Lithops, ’n uitweg uit hierdie
moeilikheid gevind. Die chlorofielbevattende selle vorm ’n laag aan die bin
nekant van die mantel en lê dus grotendeels onder die grondoppervlakte; al
die lig wat hulle bereik moet dus van ho, deur die top, die plant se „ven
32