Lithops - Au Cactus Francophone

togte met kar en osse en onder veeleisende toestande gemaak het, aangesien
die meerderheid van die Suidwes Afrika soorte in die allerdroogste dele van
daardie dor landstreke voorkom. As iemand na Lithops soorte soek, dan is ’n
kennis van die land noodsaaklik, want van alle plante is hulle miskien die
moeilikste om op die veld uit te ken. In die droë toestand sal ’n mens al
lopende op hulle trap sonder om hulle raak te sien.
Elke individuele plant (3) bestaan uit min of meer dig teen mekaar
sluitende blare op ’n kort stammetjie. Die totale deursnee van ’n plant vari
eer van naastenby 0.5 tot 5 cm. Laasgenoemde maat geld alleen vir uiterste
gevalle. By sommige is die twee blare deur ’n smal spleet van mekaar ge
skei, by andere staan die twee lobbe, ten minste by gevorderde leeftyd, stewig
weerskante toe uit en raak mekaar nie (L. divergens, L. Comptonii, L. Helmuti).
STAM
Soos reeds vermeld bestaan iedere plant uit twee of meer teenmekaar
sluitende blare op ’n kort stammetjie waarvan die deursnee rond is. Die lengte
van ’n internodium, die sogenoemde aanhegtingsone, is ongeveer gelyk aan
die dikte van die blaar. Die stam is dus nie vry nie; hy kom alleen vry na
die sappige blare verkrompel en dood gegaan het. Die oorblyfsels van die ou
blare is droog en papieragtig en hulle beskerm die jong blare gedurende die
vroeë groeistadia.
In die jeugstadium vertak die stam nie by sy groeipunt, d.w.s. aan die
basis van die spleet, nie, maar ’n nuwe paar blare word gevorm, waartussen
die groeipunt ingesluit lê. Hierdie blare word deur die oorspronklike saad
lobbe beskerm. Die blare is teenstandig en afwisselend met die ou blare en sit
op die stam net teenoor die ou blare, wat wegdroog en verdwyn na die nu
wes ontwikkel bet. Op hierdie wyse bring die groeipunt jaarliks ’n paar blare
voort wat kruisstandig is tot die vorige en dié wat sal volg.
Die blom wat op later stadium uitkom, word eindstandig gevorm, en
weerskante daarvan kom ’n paar nuwe blare tot ontwikkeling.
DIE BLAAR
Die twee blare tesame liet die vorm van ’n ge ïnverteerde keel waarvan
die basis aan die begin blootgestel is en die apeks in die grond ingebed lê.
Ons kan die basis van hierdie keëlvormige struktuur die top en die sye die
mantel noem. Vir die klassifikasie doeleindes is die basis uiters belangrik. Die
mantel is byna ondeurdringbaar vir water, en baie min lig bereik hom daar
by direk in aanraking is met die grond. Net onder sy oppervlakte is ’n laag
weefsels, die chlorenchyma of voedselvormende weefsel. Die sentraal geleë
weefsel van die ge ïnverteerde keel is deursigtig en dien vir die opberging
van water; al na die graad van die turgiditeit is die keel ook binne sekere
perke aan verandering van vorm onderworpe. Fig. 2 gee ons ’n idee van die
31