download catalogue high resolution pdf (22.3 mb) - Jens Haaning

071
040-051
052-062
NFA
P.174
Legoland. Maar wat velen niet weten, is dat de huidige regering van plan is de
salarissen afhankelijk te maken van iemands nationale afkomst. Ik hoor mijn eigen
ontzetting terug in zijn stem. Hij spreekt van een ultra-rechtse overheid, die oordeelt
op basis van huidskleur, die VN-conventies met voeten treedt, die stilzwijgend een
land vol griezelig normale xenofoben creëert. En ik hoor zijn stille, harde woede.
Hij wordt vaak getypeerd als 'die kunstenaar die zich bezighoudt met migranten,
vluchtelingen en asielzoekers'. Zelf ziet hij het liever breder, en kijkt hij iets verder.
Je ziet de dingen immers beter als je kijkt naar wat buiten de grenzen ligt. Denk aan
Foucault, die de moderne maatschappij haarscherp wist te definiëren door zijn
blik juist te richtten op dat wat ze buitensluit; dat wat niet binnen de orde van het
rationele en het 'beschaafde' past. Ook Jens kijkt naar de buitenstaanders en
buitengeslotenen. Naar degenen die aan de rand van de maatschappij leven -
vaak letterlijk: aan de stadsrand, in veilig omheinde gebouwen, in asielcentra of
psychiatrische instellingen.
Afgelopen jaar kreeg ik vlak voor kerstmis een postpakketje van hem toegestuurd.
Een kalender voor het komend jaar. Heel simpel, bijna zakelijk vormgegeven.
Elke maand een eigen pagina met een eigen foto: een portret van een jong stel in
het park, een gezinnetje op een speelplaats, twee jonge mannen op de stoep.
Gewone mensen, niets uitzonderlijks. Alleen de titel van de kalender verraadt een
addertje onder het gras: The Refugee Calendar, 2002. Het blijkt te gaan om
portretten van mensen die asiel hebben aangevraagd in Finland en op het
moment van de foto nog wachten op de uitkomst van hun verzoek. Een jaar eerder
had hij een vergelijkbare serie foto's gemaakt. Een reeks portretten van eerstegeneratie
vluchtelingen in Kopenhagen. Bij elke foto staat een kort tekstje: een
gedetailleerde beschrijving van de kleding en accessoires die de geportretteerden
dragen, plus de prijs die ze ervoor betaalden in Deense Kronen. Antonio
draagt een tweedehands broek van Kansas (35 DKK), ondergoed van Calvin Klein
(250 DKK) en zijn mobiele telefoon is van het merk Motorola (500 DKK). Ook
Deniz heeft zich 'goed aangepast' aan 'onze westerse kledingcodes': hij draagt
een trainingsbroek van Adidas van 200 DKK en een Benetton-trui die hij in Turkije
heeft gekocht voor het equivalent van 80 DKK.
Ik blader verder in het documentatiemateriaal en kom Brian, Knud en Caya tegen.
Dezelfde portretten, dezelfde gezichtsuitdrukkingen. En ook ontdek ik geen
noemenswaardige verschillen in kleding of prijs. Toch gaat hier om een andere
groep mensen. Het bijschrift vermeldt dat het psychiatrische patienten zijn die in
Kopenhagen wonen. Ineens bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Migranten en