Jahrbuch - Ostfriesische Landschaft

— 299 —
Hy liet nae syne weduwe mit een eenige dochter 1 ) tho
een arve van Esens, Wittmonde end Rittberch, dese dochter
verhylckede an Enno den tweeden deeses naemens, grave van
Oistfriessland, end quaemen also dese heerlyckheden an den
graeve van Oistvriesslandt, dann niet in der graeffschafft incorporiret
noch mitten ingesetenen des graffschaffts in gelycken
rechten end vryheiden.
Van Jever ende Knyphuisen. Inssgelycx wolde
de jonckheer van Jeverden end Knyphuisen niet onder den Grave
submittieren. Darom waeren deese oock aller dingen niet eens.
Den leesten jonckheer Boyo 2 ), dese hadde en suster ofte broeders
dochter /: alse ick van den olden in Oistfriessland vel gehoort
hebbe :/ de dat huis en heerlyckheit Knyphuisen thoquam;
dese verhylckede aen een rycken buerensoone uth Butjanerlantt,
dewelcke door dat hilick worde een jonckheer tho Knyphusen.
Ende alsoo de vrouwe sonder arfen verstorve, soo
bleef hy in- de goderen sitten, tzy geschehen dor lyftocht offte
mit geweit, ende verhylickede weder aen een eenighe dochter
van Inhuisen end ooverquam door desen middel Knyphusen
end Inhuisen, end, op dat hy Knyphuisen te beter beholden
mochte voor Jonckheer Boyo, so gaff hy hem onder den graefe
van Oistvriessland end was by graeff Enno van Oistfriessland
in grooten ansien end syn hoffraed end, also denselven grave
van der stad Embden om eenige saken end verkortinghe van
Privilegien aengeklacht worde voor keyserlichen gerichte, worde
die saeke so hooch gewegen int gerichte van stadts Privilegien
end keyserlycke segells end briven tho vertreden, dat hy niet
alleene daer selfs koomen end syner handelinghe end daet
rekenschop geven moste, sonder was erkand worden, den
h'ils verboert tho hebben, end daer door gedrongen, hem als
een jonger heer te beklagen end den schuldt op syn raeden
') Hier scheint wiederum die gleiche Verwechselung wie oben
zwischen Edo Wiemken und Boyung von Oldersum vorzuliegen.
2 ) Gräfin Walpurgis hatte eine ältere Schwester Armgart, f 1584, da
deren Ehe mit dem Grafen von Hoya kinderlos war, blieb am Ende freilich
Walpurgis die einzige Erbin der rietbergischen wie der harlingerländischen
Besitzungen ihres Hauses.