Kreis Dithmarschen

Dithmarschen is för vele Minschen
en fein Tohuus
Traditschoon un Plattdüütsch hört to dat Leven in Dithmarschen
jümmers dorto
*Der Autor ist Lehrkraft
für besondere Aufga ben
für Niederdeutsche
Sprache und Kultur
sowie Sprecher der
Abteilung für Nieder -
deutsche Sprache
und Literatur und ihre
Didaktik an der Europa-
Universität Flensburg.
22
De ole Spraak vun Dithmarschen is Plattdüütsch.
Hochdüütsch un Plattdüütsch
(Nedderdüütsch) – dat sind twee ünnerscheedli
Spraken in Norddüütschland. Dorvun
weet ok Robert Langhanke* wat to vertellen.
He is de Vörsitter vun de Klaus-Groth-
Sellschopp, de dat Wark vun den groten
plattdüütschen un hochdüütschen Dichtersmann
ut Heid plegen deit. Plattdüütsch as
Spraak in den Alldag, vun Kunst, Kultur un
Politik – dat allens kann een in Dithmarschen
jeedeen Dag beleven.
In Dithmarschen warrt Plattdüütsch
snackt. Dat weer al jümmers so, un ok, as
Hochdüütsch un vele anner Spraken dortokamen
sünd, hett Plattdüütsch sien Rull as
Spraak vun Land un Lüüd behollen. In den
Familien, in Heid un in Meldörp op den
Markt un an vele anner Steden is Plattdüütsch
de Spraak vun den Minschen. Gifft
dat in Dithmarschen wat to fiern, warrt dat
op plattdüütsch maakt. Un so is dat en Familienspraak,
en Hannelsspraak un ok en Festspraak.
An’t Huus mit Familie un Frünnen,
mit de Naverslüüd warrt plattdüütsch
snackt, in den Verenen un ok in de Politik.
Kümmt en Vertredersche oder Vertreder
vun den Kreis Dithmarschen to’n Anspraak
vörbi, geiht dat meist glieks los op plattdüütsch.
Dat warrt verstahn, un keen de
Spraak noch nich kennt, kann dat gau lehren
– ok in de School un in de Volkshochschool.
„So sprickt dat Hart sik ut“, hett
Klaus Groth (1819–1899), de weltberöhmte
plattdüütsche Dichtersmann ut Heid, in sien
„Quickborn“ dichtet. Disse Dithmarscher
hett Plattdüütsch to’n Literaturspraak vun
internatschoonale Rang maakt. In Dithmarschen
hett he velen Verenen de Spoor wiest,
bi den ok hüüt veel Plattdüütsch snackt
warrt.
So wat as dat Hohnbeer vun den Heider
Eggen jeedeen Johr in den Februor finnst
Du keen twetet Mal op de Welt – mit grote
Verantworten för uns moderne Sellschopp
un dat Tosamenwarken vun alle Minschen in
Stadt un Land un mit Sinn för Traditschoon
un plattdüütsche Spraak. Dat laat uns verstahn,
worüm Dithmarschen för vele Minschen
en fein Tohuus is un ok niege Lüüd
veel to geven hett.
Wat dat Dithmarscher Plattdüütsch is,
kann een wunnerbor hören – wenn een ton
Bispill op en anner Kant „wedder“ seggt,
höörst Du hier „weller“, un faken höört een
to’n Afsluss vun en Woort blots dat feine „i“:
De Minschen sünd „glückli“ in Dithmarschen!
Dithmarschen ist für viele Menschen ein
schönes Zuhause
Tradition und Plattdeutsch gehören zur
dithmarsischen Lebenskultur
Die ursprüngliche Sprache in Dithmarschen
ist das Plattdeutsche. Hochdeutsch
und Plattdeutsch (Niederdeutsch) – das
sind zwei unterschiedliche Sprachen in
Norddeutschland, über die auch Robert
Langhanke* zu berichten weiß. Er ist Vor -
sitzender der Klaus-Groth-Gesellschaft, die
das Werk des großen plattdeutschen und
hochdeutschen Dichters aus Heide pflegt.
Plattdeutsch als Sprache im Alltag, von
Kunst, Kultur und Politik – das kann man in
Dithmarschen an jedem Tag erleben.
In Dithmarschen wird Plattdeutsch
gesprochen. Das war schon immer so, und
als Hochdeutsch und viele andere Sprache
hinzukamen, hat das Plattdeutsche seinen
Platz als Sprache von Land und Leuten
behalten. In den Familien, in Heide und in
Meldorf auf dem Wochenmarkt und an