X - Alatoran

hesab edirəm, çünki mənim yaşamağıma kömək
edən insanın özü artıq dünyada yoxdur, onun orqanı
isə məndədir. Mən ona görə yaşayıram ki, başqa birisi
(xatirəsi mənim üçün əziz olan biri) dünyasını
dəyişib. Ona görə yaşayıram ki, başqa bir insan artıq
yaşamır. Haqqında heç nə bilmədiyim yad bir insan
mənə həyat bəxş edib. Bundan əlavə həmin insandan
bir parça hələ də mənim bədənimdə yaşamağa
davam edir, mən onun qaraciyəri ilə yaşayıram.
Məndən olsa kiminləsə belə intim yaxınlığım olduğunu
hər kəsdən gizlədərdim. Bu ancaq mənə
məxsusdur, mənə və ona.
Düz yarım ildən çox vaxt keçdikdən sonra mən
dəhşətli bir həqiqəti öyrəndim, əslində hər şey tamam
başqa cür də baş verə bilərdi. Həmin aprel axşamında
həkimə gec çatsaydım qanaxmadan dünyamı
dəyişəcəkdim. Mənim orqan alıb-vermə ilə
bağlı sənədim var, (əlbəttə ki, istərdim hər kəsdə
belə bir sənəd olsun) təcili yardım xəstəxanasına
çatdırıldığım həmin gecə, həkim mənim pul qabımdan
o sənədi tapıb təcili yardım sənədlərimə
əlavə etmişdi. Yerimə başqası olsaydı buna sevinərdi.
Əks halda gecənin bir vaxtı onun telefonuna
zəng gələcəkdi və ona yeni ciyər, böyrək,
ürək haqqında deyəcəkdilər. Ancaq mənim qaraciyərim
haqqımda heç kim xəbər tutmayacaqdı.
Yəqin bundan sonra başqaları yaşayacaqdı, siyahıda
olanlardan heç biri ölməyəcəkdi. Ola bilsin, o
adamlardan birisi hətta, bu hadisəyə bənzər hadisə
ilə qarşılaşıb, mənim keçirdiyim hisslərin təsiri altında
buna bənzər bir hekayə yazacaqdı.
İndi mən yazı masasında oturmuşam, günortadan
bir qədər keçib, artıq nahar etmişəm,
həmin hadisələrin üstündən artıq bir il keçib.
Artıq telefon zəngi gözləmirəm, heç bir zəng
gəlməməlidir. Mənim yeni bir qaraciyərim var.
Berlin, Aprel – İyun 2008
Tərcümə edən: Namiq Hüseynli
_______ vV _______
Formulierung lautet Wie heißt denn der, von dem
du deine neue Leber hast? Allen anderen nehme
ich sie eigentlich ein wenig übel. Natürlich sehe
ich das Faszinationspotential der Frage nach der
Identität des Spenders, seinem Leben und seinem
Schicksal. Filme wie 21 Gramm von
Alejandro González Iñárritu und Alles über
meine Mutter von Pedro Almodóvar zehren davon.
Trotzdem empfinde ich die Frage als illegitim,
weil sie indirekt immer auch die Frage nach
dem Tod des Menschen stellt, durch den ich weiterlebe.
Ich lebe ja, weil ein anderer oder – die
Vorstellung ist mir lieber – eine andere gestorben
ist. Ich lebe, weil ein anderer Mensch nicht mehr
lebt. Die Unbekannte, von der ich gar nichts weiß,
hat mir ein Leben geschenkt. Noch eins, und ich
habe jetzt ein Stück von ihr in mir, ich lebe mit ihrer
Leber weiter. Von diesem intimen Verhältnis
möchte ich eigentlich niemanden etwas wissen
lassen. Es gehört mir, uns beiden ganz alleine.
Es braucht länger als ein halbes Jahr, bis mir
auffällt, daß es auch anders herum hätte kommen
können. Es hat ja nicht viel gefehlt, und ich wäre
damals, in der Nacht im April verblutet. Meinen
Organspendeausweis – natürlich habe ich einen
und wünschte, alle hätten einen – hatte der
Notarzt, der in meinem Portemonnaie nach meinem
Notfallausweis suchte, ja in der Hand.
Anderswo hätten sich Menschen gefreut. Ihre
Telephone hätten geklingelt, mitten in der Nacht,
und eine Stimme hätte ihnen gesagt, wir haben
eine Lunge, eine Niere, ein Herz für sie. Nur
meine Leber hätte niemandem mehr geholfen.
Andere hät- ten weitergelebt und wären vielleicht
nicht auf der Warteliste gestorben. Und
ein anderer hätte dann vielleicht diese oder eine
ähnliche Geschichte geschrieben, begleitet von
dem Gefühl, es auch für einen anderen zu tun.
Ich sitze am Schreibtisch, früher Nachmittag,
ich habe schon gegessen, das erste Jahr ist fast
vorbei. Das Telephon, ich kann es ausstellen, muß
nicht mehr klingeln. Ich habe eine neue Leber.
Berlin, April – Juni 2008
_______ vV _______
ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
93
×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ