X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
yatan otaq yoldaşım, düz on üç həftədir buradadır.
K. hər gün mənə baş çəkir, oxumaq üçün qəzet gətirir.
Bu günlərdə Reabilitasiya mərkəzində həmişə
stol arxasında mənimlə üzbəüz oturan cənabın dünyasını
dəyişdiyini oxudum. Biz böyük bir yemək
stolunun arxasında ancaq ikmiz oturub qəzet oxuyar,
bir-birimizə xəstəliyimiz haqqında ən yeni
təfərrüatları çatdırardıq. Biz maraq üçün oxuyar,
bir-birimizə başa salardıq. İndi isə qəzetdən onun bir
həftə bundan qabaq dünyasını dəyişdiyini öyrəndim.
Qaraciyər köçürülən insanların təxminən
iyirmi faizi heç bir il yaşaya bilmirlər.
Buraya gəldiyim ilk günün axşamı yeni bədən
üzvümlə daha özümü yüksək əhval-ruhiyyədə hiss
edə bilmirəm. İntensiv terapiya şöbəsində yatıram,
bilmirəm oyağam, yoxsa məni qara basır, yeni qaraciyərimin
danışdığını eşidirəm. İçəridən onun səsini
ayırd edə bilirəm, o məni qətiyyən təəccübləndirməyən
dildə, ispanca danışır. Onu yaxşı başa
düşə bilirəm. Həmin hadisədən bəri, özümü inandırmışam
ki, qaraciyərim mənə İspaniyadan,
Barselonadan gəlib. Həmin şəhərdə bir neçə dəfə, bir
neçə ay qalmışam, lakin qaraciyərimin danışdığı dil
kataloniya dili deyil. Ancaq bir neçə gün sonra
“Evrotransplantasiya” təşkilatının saytından öyrəndim
ki, İspaniya bu təşkilatın üzvü deyil, donor orqanlar
isə ancaq üzv ölkələrin arasında paylaşıla
bilər. Həmçinin bunu da bilirəm ki, xəstəxana kartımda
“Evrotransplantasiya” qaraciyərinin sahibinin
şəxsiyyəti haqqında məlumatlar onsuz da ciddi
şəkildə gizlədilib. O Almaniyadan, Avstriyadan,
Hollandiyadan ya da hansısa başqa ölkədən ola bilər.
Hər halda bu məsələ məni tez-tez narahat edir, gah
təmkinli və utancaq, gah da birbaşa və aşkar maraqla
onun İspaniya ilə nə əlaqəsi olduğunu soruşmağa
cəhdələr etmişəm. Qaraciyər Barselonadanmı gəlib?
Məni maraqlandıran bu suala bütün sualına cavab
axtaran və tapmayanlar kimi, “Bilmirəm” - cavabını
eşitmişəm. Elə bacımın uşağının sual hesab etdiyim
fikri də belə səslənirdi: “Sənə qaraciyərini vermiş
adamın adı nədir?” Şəxsən mən qaraciyərimin sahibinə
başqalarından daha çox acıyıram. Əlbəttə ki,
mən donorun həyatı və taleyinin mənimkinə mistik
təsirinin mümkün olacağına inanıram. Alexandro
Qonsalez İnarritunun “21 Qram” və Pedro
Almodovarın “Mənim anam haqqında hər şey” filimlərində
bənzər hadisələri görmək olar. Nə olur olsun
yenə də belə orqan köçürülməsini qanunsuz
92 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
langsam geht es besser. Ich habe wieder Glück gehabt,
es hätte viel länger dauern können. Mein
Zimmer ka merad, der Mann im Bett neben mir,
liegt seit dreizehn Wochen hier. In der Zeitung, die
K., sie kommt jeden Tag, mir mitbringt, entdecke
ich die Todes- anzeige für den Herrn, der mir in
der Reha am Tisch gegenüber saß. Wir waren die
beiden einzigen in dem riesigen Speisesaal, die
morgens die Zeitung lasen und einan- der mit
neuen Details ihrer Krankengeschichte verschonten.
Wir hielten, wir verstanden uns stumm, die
Lektüre für interessanter. Nun lese ich, daß er vor
einer Woche gestorben ist. Fast zwanzig Prozent
aller Lebertransplantierten überleben das erste
Jahr nicht.
Am Abend des ersten ganzen Tages mit dem
neuen Organ bin ich schon nicht mehr so high.
Ich liege auf der Intensivstation, weiß nicht, ob
ich wach bin oder phanta- siere, und höre die
neue Leber sprechen. Ich höre sie durch die
Geräusche der Geräte hindurch, sie spricht,
worüber ich mich sonderbarerweise gar nicht
wundere, spanisch. Ich kann sie gut verstehen.
Von da an bin ich der festen Überzeugung, eine
spanische Leber zu haben, ja ich glau- be, sie
wäre aus Barcelona zu mir gekommen. Einer
Stadt, in der ich ein paar Mal ein paar Monate verbracht
habe, die Leber aber spricht spanisch, nicht
katalanisch. Erst einige Wochen später finde ich
auf einer Webseite von Eurotrans- plant heraus,
daß Spanien gar nicht an dieser Organi sa tion beteiligt
ist, die Spenderorgane auf passende
Empfänger in ihren Mitgliedsländern verteilt.
Und ich, das weiß ich aus meiner Kran kenakte,
habe – selbstverständlich streng ano nymisiert –
eine Eurotransplant-Leber erhalten. Sie kann also
aus Deutschland, Österreich, den Niederlanden
und ein paar anderen Ländern stam men. Auf die
Frage, die mir immer wieder – mal zurückhaltend
und leicht verschämt, mal ganz direkt und offen
neugierig – gestellt wird, habe ich mir da schon
angewöhnt zu sagen: Aus Spanien.
Die Leber kommt aus Barcelona. Was, das
habe ich da schon bemerkt, eine viel bessere
Antwort ist als das jeden Fragesteller unbefriedigt
lassende Ich weiß es nicht. Nur dem Kind, meiner
Tochter, gestehe ich die Frage zu, ihre