X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
yiləm və bundan belə ancaq bu təəssüratla yaşayıram,
bu əsl hissiyyat deyil, daha çox Rembrandın
“Doktor Tulp” rəsmindəkinə insanın anatomiyasıdır.
Amma niyə mən hələ də özümdən “mən”
deyə bəhs edirəm, cərrah stolunda hərəkətsiz bir
bədən var və mən bir qədər aralıda dayanıb onu
seyr edirəm. Onun içində artıq mənim kimiliyimlə
bağlı hansısa məlumat yoxdur, mən burda daha
çox köməkçi rolunu oynayıram. Mən indi yalnızca
onun ətrafında dayananlarda və yanından tutanlardan
biri ola bilərəm. Bu mənim bədənimdir,
mən ki, kənardan onu tanıyıram, əməliyyat stoluna
uzadılmış, qarın nahiyyəsi yarılmış, qaraciyəri isə
bu mənzərədən xüsusilə qabarıq nəzərə çarpan
bir bədəndir. O, nə uzaqdan, nə yaxından bir qartala
bənzəmir. Axşam saat 9-da ya da bir həyatdan
o birinə keçdikdən sonra mən gözlərimi açdım.
Çarpayımın yanında K. dayanmışdı, mən yenə də
yeddinci mərtəbədəki otaqda yatırdım, indi axşam
idi və pəncərədən şəhərin işıqları görünürdü.
Mən salamat idim və bunu görürdüm, ancaq hələ
özümü yaxşı hiss etmirdim. Mən yenidən bu dünyaya
qayıtmışam.
Keçirdiyim doqquz çətin gündən sonra mənim
həyatım yenidən öz axarına qayıtmağa başladı,
tez-tez K. məni əl arabasına qoyub, klinikanın
həyətində gəzdirməyə aparırdı. Hər yerdə səbirsizliklə
məni gözləyən zərərli mikroblardan qorunmaq
üçün əlcək, maska və baş örtüyü taxmalıydım.
Biz hər gün dəniz kənarı küçələrlə şimal sahilinə
doğru gedən yeni cığırlar axtarıb tapırdıq.
Zaman keçdikcə mən ayağa durub yeriməyə çalışırdım,
hər gün sərbəst halda beş metr, on metr addımlayırdım.
On metr irəliləmə mənim üçün inanılmaz
nəticə idi. Üçüncü gün gəzinti zamanı bir
arı gəlib məni düz ayağımdan sancdı, bu qəribə
ağrı mənim xoşuma gəldi, daha sonra ağrı ayağımdan,
qarın boşluğuma doğru yayıldı. Bir həftə
sonra, mən artıq tək başıma hamama qədər gedə
bilirdim. Üç həftə və bir gün sonra məni xəstəxanadan
evə buraxdılar. Bundan sonra təkbaşına çox
ləng də olsa, pilləkənlə dördüncü mərtəbəyə qədər
çıxar, yataq otağını yığışdırar, daha sonra isə qonaq
otağına qayıdar, ordansa vanna otağına gedə bilərdim.
Ayağa qalxmaq mənə çətin gəlirdi. Ümumiyyətlə
azca da olsa ayaq üstə dayana bilmirdim.
Uzananda isə elə edirdim ki, ayaq əzələlərim
tarım dayansın, bükülməsin. İstərdim ki, xəstəxa-
88 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
Ich bin dann weg.
Ich bin weg und spüre gar nichts. Großes, tiefes
Nichts. Ich bin nicht mehr da und habe im
Nachhinein nur diese Vorstellung, die mehr
Rembrandts Anatomie des Dr. Tulp als einer echten
Erinnerung ähnelt. Ich, aber warum sage ich
ich, da liegt ja nur ein Körper, liege auf dem
Tisch, und ich schaue aus einiger Entfernung zu.
Meine Wahrnehmung hat ihren Ort nicht mehr
oben an dem Körper, ich nehme eher die Position
eines Assistenten ein. Ich bin einer von denen, die
um diesen Körper herumstehen und eine Klam -
mer halten dürfen. Mein Körper, ja, ich erkenne
ihn, liegt auf dem Tisch, die Bauchdecke aufgeklappt,
die Leber haben sie auf diesem Bild gerade
herausgeschnitten. Und weit und breit ist
kein Adler zu sehen. Als ich aufwache, neun
Stunden oder ein Leben später, steht K. neben
meinem Bett, ich liege wieder in dem Zimmer im
siebten Stock, es ist Nacht und die Stadt leuchtet
vor dem Fenster. Ich bin high und ich weiß es, ich
habe mich noch nie so gut gefühlt. Ich bin wieder
da.
Nach den neun anstrengendsten Tagen meines
Lebens beginnt K. mich im Rollstuhl über das
Klinikgelände zu schieben. Ich muß Handsc -
huhe, Mundschutz und Einwegkittel tragen, zum
Schutz vor den Keimen, die überall lauern. Wir
lernen jeden noch so verborgenen Pfad zwischen
Nordufer und Seestraße kennen. Immer öfter
stehe ich auf und versuche ein paar Schritte zu
gehen. Fünf Meter, zehn Meter. Zehn Meter können
eine unglaubliche Entfernung sein. Am dritten
Ausflugstag sticht mich eine Wespe ins Bein,
kurioserweise gefällt mir der Schmerz, denn er
lenkt von dem im Bauchbereich ab. Nach einer
Woche schaffe ich es, eine Reise, alleine bis ins
Bad. Nach drei Wochen und einem Tag im
Krankenhaus darf ich wieder nach Hause. Ich
kann, wenn auch nur unendlich langsam, die
Treppe bis in den vierten Stock hinaufgehen und
schaffe es vom Schlaf- zimmer ins Wohnzimmer,
ins Bad und wieder zurück. Aufstehen fällt mir
schwer. Eigentlich kann ich gar nicht aufstehen.
Wenn ich liege, dann liege ich, denn meine
Bauchmuskeln sind ja einmal quer durchgeschnitten
wor- den. Mir fehlt der Galgen über