X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
Kaş, bircə tapançam olaydı. Baxmayaraq ki, B.
mənə bunu azı yüz dəfə demişdi, ki mənim özümüm
pis hiss etməyimin və intihar fantaziyalarımın
kökündə cəmi bir fizioloji səbəb dayanır bu da
mənim korlanmış qaraciyərimdir, mənsə bunu anlamamışam,
anlamaq istəməmişəm. Heç vaxt
həyatdan bezginliyimin günahını qaraciyərimin
üstünə atmamışam, əksinə ona görə hətta özümü
bir qədər xoşbəxt də hiss etmişəm, çünki məhz bu
xəstəliyin üzündən mən gündə on beş dəqiqədə
olsa fikrimi toplayıb XXI əsrin ən böyük romanını
yazmaq istəyini duymuşam. Mən heç bir tərəfə çıxara
bilmədiyim bir mətn üzərində işləyirəm. Bu
cür elə də xoş keçməyən günlərimdə yarı trans
vəziyyətinə bənzər bir təəssürat yaşayıram.
Yatağımdan qalxan kimi, azca sonra yenidən yatağa
qayıdıram və gözümün qarşısında yarı dumanlı
halda rəqs edən dünyanı canlandırıram. Və belə
günlərimin birində B. transplantasiyadan qabaq
qaraciyərin qiymətləndirilməsi üçün aparılan
Ultrasəs müayinəsinin nəticəsini göstərən bir
sənədlə birlikdə mənim yanıma gəldi və üstü örtülü
olsa da bildirdi ki, mənim qaraciyər toxumalarımda
dəyişikliklər var. Bu tamamilə aydın şəkildə qaraciyər
toxumalarımın sıradan çıxması demək idi,
tibb dilində bu təbii ki, “hepatosellülar kartsinom”
deyil məhz, toxumaların kütləvi ölməsi adlanır. B.
tələsmək lazım olduğunu deyirdi. Ah indi bir də
qaraciyər xərçəngimi çıxdı? Buna inana bilmirəm
artq, bu mənim üçün sadəcə həddindən artıqdır.
31-iyul 2007-ci ildə, günün ikinci yarısında,
təqribən 2:30 radələrində təcili yardım maşınının
içindəki həkimlər məni QTM stansiyasının yeddinci
korpusunun dördüncü mərtəbəsinə qaldılar.
QTM – Qaraciyər Transplantasiyası sahəsində
ixtisaslaşmış ayrıca mərkəzdir. Lakin, bir neçə sözün
baş hərfindən yaranmış QTM, mənə aeroportdakı
minik bölmələrini xatırladır eynilə LAX
yaxud TXL kimi, bu qısaltmaların altında da öz
növbəsində Los-Anjeles və Teqel kimi sözlər gizlənir.
Mərkəzin girişində məni böyük bir qoruyucu
xalata bürüdülər ki, ətrafıma daha çox mikrob yaymayım,
bundan sonra onlar məni şərqə tərəf baxan
böyük pəncərəli otağıma apardılar. Burdan
Humbolt meşəsini, onun top bürclərini, Brunnen
küçəsindəki şüşəli göydələnləri, Fridrix Yan idman
parkının işıq dirəklərini görə bilirəm. Hətta,
ona qovuşmaq üçün hara baxmaq lazım olduğunu
86 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
finde, darüber nachzudenken, wie schön es doch
wäre, jetzt tot zu sein. Wie schön es wäre, sich
umzubringen, ins Wasser zu gehen, von einem
Dach zu springen oder sich eine Kugel in den
Kopf zu schießen. Wenn ich denn eine Pistole
hätte. Und obwohl B. es mir sicher hundert Mal
gesagt hat, kann oder will ich nicht verstehen,
daß meine Verstimmungen und Suizidp -
hantasien tatsächlich auch eine physiologische
Ursache haben, meine kaputte Leber nämlich,
die mich, obwohl ich ihr nie die Schuld daran
gebe, ich bin ja froh, sie zu haben, zunehmend
auch daran hindert, mich länger als eine dreiviertel
Stunde zu konzentrieren und endlich aufzuraffen,
den großen Roman des 21. Jahrhun -
derts zu schreiben. Ich arbeite an Texten, die ins
Nirgendwo führen. An nicht so guten Tagen bewege
ich mich in einer Art Halbtrance, an
schlechten gehe ich gleich nach dem Auf- stehen
wieder ins Bett und sehe die Welt halbverschleiert
durch meine Vorstellung tanzen. Und dann,
kurz vor der Evaluation für die Transp lantation,
kommt B. mit einem Sonographie befund und
meint, es gebe da eine Anomalie im Leber -
gewebe. Das könnte, ganz sicher ließe sichdas
bei einer so zerstörten Leber – Mediziner sprechen
von Motten- fraßnekrose – natürlich nicht
sagen, ein hepatozelluläres Karzinom sein. Er
meint, wir müßten uns beeilen. Ach, jetzt auch
noch Leberkrebs? Da mag ich dann mal nicht
dran glauben. Das ist mir einfach zuviel.
Der Beifahrer des Krankenwagens bringt
mich, es ist der 31. Juli 2007 nachmittags, kurz
vor oder kurz nach halb drei, auf die LTX-Station
im siebten Stock von Haus 4. LTX ist das
Krankenhauskürzel für Lebertransplantation.
Noch hört es sich auch für mich an wie ein
Flughafenkürzel, LTX müßte demnach irgendwo
zwischen LAX und TXL, also zwischen Los
Angeles und Tegel liegen. Am Eingang der
Station muß ich, um nicht zu viele Keime in die
Umge- bungsluft abzugeben, einen Schutzkittel
überziehen, dann führt man mich in mein
Zimmer mit großem Fenster Richtung Osten. Ich
sehe den Humboldthain, seinen Flakturm, das
Linsenhochhaus an der Brunnenstraße, die Flutlichtmasten
des Friedrich-Ludwig-Jahn-Sport -